Κάποια μέρα θα καταλάβουμε... - σελ. 161

Η Μπαμπάκα έσκυψε για να κοιτάξει τον Μακ στα μάτια. «Έθιξες ορισμένα σημαντικά ζητήματα και θα τα λάβουμε υπόψη. Σου υπόσχομαι. Τώρα όμως ας απολαύσουμε όλοι μαζί το πρόγευμα».

Ο Μακ έγνεψε καταφατικά, κάπως ενοχλημένος, και έστρεψε την προσοχή του στο φαγητό. Ούτως ή άλλως πεινούσε, και υπήρχε άφθονο.

«Ευχαριστώ για το πρόγευμα», είπε στην Μπαμπάκα ενώ ο Ιησούς και η Σάραγιου κάθονταν στις καρέκλες τους.

«Πώς;» είπε εκείνη δήθεν με απέχθεια. «Δε θα σκύψεις το κεφάλι και θα κλείσεις τα μάτια;» Άρχισε να πηγαίνει προς την κουζίνα γκρινιάζοντας στο δρόμο. «Τς, τς, τς. Μα πού πάει αυτός ο κόσμος; Παρακαλώ, χρυσέ μου», ολοκλήρωσε με μια κίνηση του χεριού της πάνω από τον ώμο της. Επέστρεψε μια στιγμή αργότερα με άλλο ένα αχνιστό μπολ, που μύριζε υπέροχα και λαχταριστά.

Πέρασαν o ένας στον άλλο το φαγητό και ο Μακ άκουσε μαγεμένος την Μπαμπάκα να συμμετέχει στη συζήτηση που είχαν ο Ιησούς και η Σάραγιου. Μιλούσαν για τη συμφιλίωση μιας αποξενωμένης οικογένειας, μα εκείνο που μάγεψε τον Μακ δεν ήταν το θέμα της συζήτησης, αλλά ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούσαν. Ποτέ δεν είχε ξαναδεί τρεις ανθρώπους να συζητούν μεταξύ τους τόσο ήρεμα και τόσο όμορφα. Καθένας τους έμοιαζε να νοιάζεται περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό του.

«Εσένα ποια είναι η γνώμη σου, Μακ;» ρώτησε ο Ιησούς κάνοντας μια χειρονομία προς το μέρος του.

«Δεν έχω Ιδέα για τι πράγμα μιλάτε», είπε ο Μακ με το στόμα μισογεμάτο από τα πεντανόστιμα λαχανικά. «M' αρέσει όμως ο τρόπος με τον οποίο το κάνετε».

«Όπα», είπε η Μπαμπάκα, που είχε επιστρέψει από την κουζίνα με ένα νέο πιάτο. «Με το μαλακό τα λαχανικά, νεαρέ μου. Αυτά τα πράγματα μπορεί να σου φέρουν διάρροια αν το παρακάνεις».