Το προαύλιο του δημοτικού σχολείου, αποτελεί αναγκαίο συμπλήρωμα του σχολικού κτιρίου, διότι σε αυτό λαμβάνουν χώρα αρκετές λειτουργίες του σχολείου(Ματσαγγούρα, 2001). Σημαντικότερη από αυτές είναι το διάλειμμα, το οποίο δεν είναι απλώς χρόνος ανάπαυλας και κοινωνικής εκτόνωσης oπου δρα το παιδί για τον εαυτό του, αλλά είναι και χρόνος ελεύθερης επικοινωνίας των μαθητών και συλλογικού παιχνιδιού.
Με τον όρο ελεύθερη επικοινωνία των μαθητών, εννοούμε ότι η αυλή του σχολείου προσφέρει ένα πλαίσιο για την ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων που καθορίζονται λιγότερο από τους ενήλικες και πρέπει να διευθετηθούν από τα ίδια τα παιδιά. Ο Jeffrey Parker και οι συνεργάτες του (1995), όπως αναφέρεται από τον (Cole,2002), υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που είναι επιτυχημένα στις σχέσεις με τους συνομηλίκους τους, παρουσιάζουν καλύτερη και πιο υγιή κοινωνική προσαρμογή, ενώ εκείνα που δεν μπορούν να προσαρμοστούν, κινδυνεύουν να έχουν κακή προσαρμογή στη μετέπειτα ζωή τους.
Σύμφωνα με τον (Βlatchford, 1999), οι φιλίες και οι αλληλεπιδράσεις που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια του διαλείμματος στο πλαίσιο του παιχνιδιού των παιδιών, μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της αβεβαιότητας που προκαλείται από το νέο και άγνωστο περιβάλλον, όταν πρόκειται βέβαια για «πρωτάκια » ή μαθητές με μετεγγραφή. Την άποψη αυτή υποστηρίζει και έρευνα των Davies, Ladd και συνεργατών τους, ( όπως αναφέρεται στο Blatchford 1999), σύμφωνα με την οποία οι παιδικές φιλίες παίζουν υποστηρικτικό ρόλο σε νέα σχολικά περιβάλλοντα.
