«Ο εικονικός κόσμος του Ακριθάκη δεν είναι φυγή από την πολύπλοκη αυτή εμπειρία, απλώς ζητά να δώσει ανθρώπινη μορφή στη δομή της, αναλύοντάς την στα συνθετικά της στοιχεία. Άνθη και άνθρωποι, ποδήλατα, ρόδες και σημαίες, η καρδιά κι ο ήλιος είναι το σκηνικό μιας πραγματικότητας που έχει μετουσιωθεί σε κόσμο παραμυθένιο και μας γίνεται πάλι αντιληπτή στη σφαίρα του παιχνιδιού. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι εικόνες του Ακριθάκη αντιστοιχούν ζωγραφικά στο όραμα της ευτυχίας του Herbert Marcuse.
Έχουμε ε6ώ την πολύ προσωπική μυθολογία ενός ονειροπόλου, που, καθώς τον ξυπνούν τα ίδια του τα πυροτεχνήματα, απορεί ολοένα για την υφή του κόσμου και καθρεφτίζει την απορία του αυτή στην αυτόματη σχεδόν ζωγραφική πράξη».
ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗΣ