ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

«Γεμίζουμε τις άδειες σχολικές τσάντες» είναι ο τίτλος της πρωτοβουλίας, που υλοποιούν από κοινού στα Χανιά ο Εμπορικός Σύλλογος της πόλης, η Ένωση Γονέων και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Μέσα από τη δράση κάθε πολίτης, αγοράζοντας μια κασετίνα, ένα τετράδιο, όποιο σχολικό είδος και δωρίζοντάς το στο «καλάθι» για τα παιδιά, μπορεί να βοηθήσει, ώστε να γεμίσουν οι σχολικές τσάντες των μαθητών εκείνων που τις βλέπουν άδειες.

Τετράδια, μολύβια, γόμες, μαρκαδόροι σχολικές τσάντες, κηρομπογιές, κασετίνες, στυλό, μπλοκ ιχνογραφίας, είναι μερικά από τα είδη που μπορεί ο καταναλωτής να δώσει στα γραφεία του Εμπορικού Συλλόγου Χανίων στο Μέγαρο του εμποροβιομηχανικού επιμελητηρίου, στον 3ο όροφο, στην πλατεία Αγοράς.

Όπως ανακοινώθηκε, η συγκέντρωση των ειδών θα διαρκέσει από τη Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου, έως και την Παρασκευή, 20 του μήνα, από τις 09:30 έως τις 15:00.

Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία, τα είδη που θα συγκεντρωθούν θα δοθούν, μέσω των σχολείων, της Ένωσης Γονέων και του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, σε παιδιά που τα έχουν ανάγκη.

«Είναι μια διαδικασία που θα γίνει με διακριτικό τρόπο και έχει ως στόχο, τα παιδιά να ξεκινήσουν με χαμόγελο και αισιοδοξία τη νέα χρονιά», δήλωσε ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Χανίων, Τ. Ζερβουδάκης.

Η γραμματέας της Ένωσης Γονέων, Θ. Σταθάκη, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι για μια ακόμα φορά οι Χανιώτες θα ανταποκριθούν και σε αυτό το κάλεσμα. Σύμφωνα με την ίδια, «όλοι πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας, καθώς οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη δεν αποτελούν πλέον τη μειοψηφία».

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ' ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη, σίγουρα θα τους τρομάζαμε με τον πλούτο και την ποικιλία των εδεσμάτων που θα τους προσφέραμε. Εξαιτίας του ότι δεκάδες από τις σημερινές τροφές ήταν εντελώς άγνωστες στους αρχαίους Έλληνες, όπως η πατάτα λ.χ. από τα βασικότερα είδη της σημερινής διατροφής έγινε γνωστή στους Ευρωπαίους το 1530 και οι Έλληνες γεύτηκαν τη νοστιμιά της 300 χρόνια αργότερα, το 1832.

Άγνωστα επίσης ήταν στους προγόνους μας και γενικά στους Μεσογειακούς λαούς, το ρύζι, η ζάχαρη, το καλαμπόκι, ο καφές, οι ντομάτες και τα ζαρζαβατικά (μελιτζάνες, πιπεριές, μπάμιες) τα πορτοκάλια και τα λεμόνια, το κακάο και διάφορα μπαχαρικά, τα ποικίλα ποτά, ακόμη και το ούζο- αφού φαίνεται να αγνοούσαν τον τρόπο της απόσταξης- τα ζυμαρικά, και ένα πλήθος από διάφορα αγαθά, που κατακλύζουν σήμερα τις αγορές μας.

Αλλά, παρ' όλες τις ελλείψεις τόσων βασικών αγαθών, οι αρχαίοι Έλληνες ήταν καλοφαγάδες. Στα συμπόσιά τους τα τραπέζια ήταν βαρυφορτωμένα και το κρασί έρεε άφθονο.

Σ' ένα πλούσιο δείπνο (περίπου τον 5ο π.Χ. αιώνα) μπορούσε κανείς να δει τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, «αίθοπα οίνο» από τη Χίο και τη Λέσβο, θαλασσινά από τις πλούσιες ακτές της Εύβοιας, δαμάσκηνα από τη Δαμασκό της Συρίας, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο, φάβα ή ζωμό από μπιζέλια, τηγανίτες βουτηγμένες στο λάδι και γαρνιρισμένες με μέλι, τυρί αλογίσιο, που έτρωγαν μόνο οι «πολεμοχαρείς», βραστούς βολβούς, ραπάνια για να φεύγει το μεθύσι και βέβαια τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα «νωγαλεύματα».

Όλα αυτά τα εδέσματα της Αρχαίας Ελλάδας και ο «τρόπος» διατροφής των αρχαίων Ελλήνων προσελκύουν αρκετούς ανθρώπους της εποχής μας να αναζητούν λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων.

Τα δημητριακά αποτελούσαν τη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων, κατά την κυκλαδική, μινωική, μυκηναϊκή αλλά και την κλασική περίοδο. Χαρακτηριστικό είναι πως η Αθήνα του Περικλή, αποτελούσε το μεγαλύτερο εισαγωγέα σιτηρών του αρχαίου κόσμου: τα φορτία που κατέφθαναν από τη Μαύρη Θάλασσα και τον Ελλήσποντο ανέρχονταν κατά μέσο όρο σε 17.000 τόνους ετησίως.

Κύρια προϊόντα ήταν το σκληρό σιτάρι (πύρος), η όλυρα (ζειά) και το κριθάρι (κριθαί).

Το σιτάρι μουσκευόταν προκειμένου να γίνει μαλακό και κατόπιν επεξεργαζόταν με δύο τρόπους: πρώτη περίπτωση ήταν το άλεσμά του, προκειμένου να γίνει χυλός, ώστε να αποτελέσει συστατικό του λαπά. Η άλλη περίπτωση ήταν να μετατραπεί σε αλεύρι (?λείατα) από το οποίο προέκυπτε το ψωμί (?ρτος) ή διάφορες πίττες, σκέτες ή γεμιστές με τυρί ή μέλι. Η μέθοδος «φουσκώματος» του ψωμιού ήταν γνωστή. Κατά τα ελληνιστικά χρόνια, οι Έλληνες χρησιμοποίησαν κάποιο αλκαλικό συστατικό ή μαγιά σαν καταλύτη της διαδικασίας.