Προβολές Χειμώνα 2020

-Αφιέρωμα στον σύγχρονο Ιαπωνικό Κινηματογράφο-

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 9 μ.μ.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

«Kikujiro», με τον αυθεντικό, Ιαπωνικό τίτλο «Kikujiro No Natsu» από τον τρομερό, πολυτάλαντο Takeshi Kitano. Στα ελληνικά είναι γνωστό ως «Το ταξίδι του Κικουτζίρο» αλλά συναντάται και με τον τίτλο «Το καλοκαίρι του Κικουτζίρο». Πολλοί το θεωρούν από τις όχι και τόσο δυνατές στιγμές του σκηνοθέτη, ωστόσο πρόκειται για μία ευχάριστη και ευαίσθητη ταινία αλλά και ένα ξεχωριστά δοσμένο ύμνο στη φιλία.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Άλλο ένα καλοκαίρι πλήξης έρχεται για το μικρό Μασάο. Με μια διεύθυνση και μια φωτογραφία στο χέρι, το εννιάχρονο αγόρι αποφασίζει πως ήρθε η ώρα να αναζητήσει τη μητέρα του που δεν έχει γνωρίσει ποτέ.
Ο σύζυγος μιας γειτόνισσας υποχρεώνεται να συνοδεύσει το Μασάο σ’ αυτό του το ταξίδι. Ανεύθυνος, παράτολμος, φωνακλάς και πάντοτε σε αναζήτηση του εύκολου χρήματος, ο Κικουτζίρο θα γίνει αιτία να μπλέξουν σε μια σειρά από περιπέτειες, αστείες εκπλήξεις και εκκεντρικές συναντήσεις.

  Μην έχοντας λοιπόν γνωρίσει ποτέ τη μητέρα του και με οδηγό μια φωτογραφία και τη διεύθυνσή της, ο εννιάχρονος Μασάο ξεκινά να τη βρει, έχοντας στο πλευρό του τον Κικουτζίρο, έναν άεργο, ανεύθυνο και έως ένα βαθμό μισάνθρωπο ενήλικα.

 Σίγουρα αυτός ο παράδοξος, ανεύθυνος, φωνακλάς, μισάνθρωπος και τζογαδόρος δεν αποτελεί την κατάλληλη συντροφιά για τον πιτσιρικά, που είναι αποφασισμένος να γυρίσει και όλον τον κόσμο αν χρειαστεί, για να βρει και να γνωρίσει ουσιαστικά τη μητέρα του, σε ένα «ιδιαίτερο» από κάθε άποψη road trip. Εκ πρώτης ανάγνωσης έτσι είναι. Όμως στην πορεία ο ιδιόρρυθμος Κικουτζίρο θα αποδειχθεί πέρα από φύλακας του μικρού, ο καλύτερος, αν όχι ο μοναδικός του φίλος ή έστω ο μοναδικός άνθρωπος που θα του δείξει πραγματικό ενδιαφέρον, μιας και ο «μικρός» πριν ξεκινήσει το ταξίδι του βίωνε την απόλυτη αδιαφορία ακόμη και από τους ανθρώπους που τον μεγάλωναν, μελαγχολώντας μπροστά σε ακόμη ένα ρουτινιάρικο και «κενό» καλοκαίρι.

 Ο σπουδαίος Τακέσι Κιτάνο κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον ίδιο και φυσικά υπογράφει μία πολύ όμορφη, ευχάριστη και τρυφερή ταινία, η οποία διαθέτει καλό χιούμορ, πλούσιο αυθορμητισμό και μεγάλη δόση ανθρωπιάς, ενώ προτάσσει με πολύ ξεχωριστό τρόπο τη φιλία.

 Η σκηνοθεσία του Κιτάνο δεν ξεφεύγει από το κλασικό στυλ του Ιάπωνα δημιουργού, όμως δυστυχώς «χάνει» στο πρώτο μέρος, το οποίο κυλάει αργά, ενώ προσωπικά βρήκα αχρείαστες ορισμένες σκηνές, που θα μπορούσαν να μην υπήρχαν. Ωστόσο, το δεύτερο μέρος και όσο η ταινία πλησιάζει προς το τέλος το ενδιαφέρον γίνεται όλο και μεγαλύτερο, με το αποτέλεσμα να αποζημιώνει εν τέλει το θεατή.

 Το βασικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται εδώ ο αγαπητός Τακέσι, πέραν της φιλίας, είναι το χάσμα των γενεών, με τον ονειροπόλο πιτσιρικά από τη μία και τον αδιάφορο ενήλικα από την άλλη, να τους χωρίζουν χίλια δύο πράγματα. Το οποίο χάσμα παρουσιάζεται τόσο ποιητικά, τόσο λυρικά από τον Τακέσι, που σε συνδυασμό με το σκηνοθετικό ρεαλισμό και την όμορφη φωτογραφία, αλλά και την υπέροχη μουσική του μόνιμου συνεργάτη του Κιτάνο, Joe Hisaishi, δημιουργούν ένα άρτιο εικαστικά φιλμ, που σου αφήνει μία έντονα ευαίσθητη και τρυφερά αστεία αίσθηση, στο τέλος.

 Δεν είναι ούτε «Πυροτεχνήματα», ούτε «Κούκλες», άλλωστε όπως προείπα δεν συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του σημαντικού Ιάπωνα σκηνοθέτη. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν αξίζει, κάθε άλλο! Πρόκειται σίγουρα για μία από τις ωραιότερες ταινίες δρόμου ever και αναμφισβήτητα την πιο ανατρεπτική.

 Εκπληκτικό είναι το τέλος, όπου ο Κιτάνο δείχνει την ίδια σεκάνς, της αρχής, όπου ο Κικουτζίρο με τον πιτσιρικά περπατούν πάνω σε μία γέφυρα, με πλάνο όμως από διαφορετική γωνία, σε μία ενδιαφέρουσα κινηματογραφική τεχνική. Θέλει έτσι να δείξει τον κύκλο που πραγματοποίησε η σχέση των δύο πρωταγωνιστών και κατ’ επέκταση τη διαδρομή κάθε ανθρώπινης σχέσης, που ολοκληρώνεται.

 Το «Ταξίδι του Κικουτζίρο» ήταν υποψήφιο για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, στο φεστιβάλ του 1999.

---

Αφιέρωμα στον ιδιαίτερα ανθηρό σύγχρονo  Νοτιοκορεάτικο Κινηματογράφο.

Θα προβληθούν μερικές απ’ τις καλύτερες Νοτιοκορεάτικες ταινίες των τελευταίων χρόνων που έχουν αποσπάσει βραβεία στα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

Τα τελευταία χρόνια, στο παγκόσμιο κινηματογραφικό τοπίο, ο κορεατικός κινηματογράφος υπήρξε μια ευπρόσδεκτη έκπληξη. Μια εθνική κινηματογραφία, μέχρι πρόσφατα απολύτως άγνωστη στο δυτικό θεατή και χωρίς ένα άξιο λόγου παρελθόν, τέθηκε ξαφνικά στο κέντρο της προσοχής. Σκηνοθέτες όπως ο Kim Ki-duk (Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη, Time…), ο  Park Chan-wook (Old boy, Η Εκδίκηση μιας κυρίας…) σύστησαν σ’ ένα ευρύ κοινό μια άκρως συναρπαστική και γεμάτη ζωτικότητα κινηματογραφία. Όμως οι δύο αυτοί δημιουργοί δεν ήρθαν από το πουθενά. Έχουν παραλάβει τη σκυτάλη από μια γενιά σκηνοθετών εξίσου ικανών και δημιουργικών, αλλά ελάχιστα γνωστών στο διεθνές κοινό.  Στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου ο Kim Ki-young (1919-1998) κατέχει τη θέση ενός ελάσσονα δημιουργού που στην εποχή του αντιμετωπίσθηκε με αδιαφορία. Παρόλα αυτά όμως διασώθηκε της λήθης. Σκηνοθέτες όπως οι Kim Ki-duk και Park Chan-wook αναγνωρίζουν σ’ αυτόν έναν πρόγονο και συχνά τον αναφέρουν ως την κύρια επιρροή τους. Το κινηματογραφικό του σύμπαν θα γοήτευε κάθε συνεπή σουρεαλιστή: λαϊκοί θρύλοι, δεισιδαιμονίες, σαμανισμός, η σκοτεινή επικράτεια του ασυνείδητου, σεξουαλικά πάθη και εμμονές, άβουλοι άνδρες και γυναίκες «σαρκοβόρα», μελοδραματική υπερβολή, οργιώδη φαντασία, ακραία βία, «φθηνές» συγκινήσεις. Ότι δηλαδή σήμερα, στην εποχή του μεταμοντέρνου, αποκαλείται cult. Όντας ένας εκκεντρικός στυλίστας μ’ ένα έργο όπου το γκροτέσκο συνυπάρχει μ’ έναν μπαρόκ σουρεαλισμό, ο Kim Ki-young ωστόσο μοιάζει να έχει περισσότερη συνάφεια με το χώρο του ιαπωνικού σινεμά, παρά με την ίδια τη Κορέα. Το έργο του συνδιαλέγεται με αυτό των Iαπώνων σκηνοθετών Shohei Imamura και Nobuo Nakagawa, αλλά και με είδη όπως οι ταινίες τρόμου ή ερωτισμού (pinku).
Ο βραβευμένος στις Κάννες Im Kwon-taek (για τη ταινία του Chi-hwa-seon / Μεθυσμένος με γυναίκες και ζωγραφική), θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι ένας «εθνικός» σκηνοθέτης. Παιδί αριστερών ανταρτών, αναπτύσσει όλο το έργο του κάτω από τη βαριά σκιά ενός εμφυλίου πολέμου που ακόμα δεν έχει τελειώσει. Μ’ ένα ογκώδες έργο 100 ταινιών ο Im είναι ένας αληθινός επιζών των δύσκολων και αντίξοων χρόνων της κορεατικής κινηματογραφίας. Αρχικά σκηνοθέτης «ταπεινών» ταινιών αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση και να αντιμετωπίσει το σινεμά ως τέχνη: «Καθώς μεγάλωνα αντιλήφθηκα ότι θα έπρεπε να ξεφύγω από την μαύρη σκιά του παρελθόντος του πατέρα μου -και αναρωτήθηκα γιατί έκανα αυτά τα σκουπίδια. Μια νέα αντίληψη διαμορφώθηκε μέσα μου”. Το έργο του είναι διάστικτο από στοιχεία μιας πολιτισμικής (και όχι μόνο) ταυτότητας: ο βουδισμός, η παραδοσιακή μουσική (pansori), ο σαμανισμός, η παραδοσιακή ζωγραφική, τέλος η ταραχώδης ιστορία της Κορέας -η ιαπωνική κατοχή, ο εμφύλιος, η δικτατορία. Έχοντας μια εμμονή είτε σε γυναικεία πρόσωπα που μοιάζουν να συνθλίβονται από την ανδρική εξουσία είτε σε νεαρούς άνδρες που επαναστατούν, το έργο του είναι διάστικτο από το κορεατικό «han», μια ιδιαίτερης μορφής μελαγχολίας. Μέσα από μια μακρά διαδρομή οδηγήθηκε σε μια εκλέπτυνση της φόρμας, όχι όμως και του περιεχόμενου που παραμένει πολλές φορές άγριο και βίαιο. Καταστάλαγμα αυτής της περιπετειώδους και μακρόχρονης διαδρομής η αληθινή αγωνία του για τον πολιτισμό της χώρας του: «οι ταινίες μου τονίζουν με έμφαση ότι ο αληθινός κορεάτικος πολιτισμός βρίσκεται πολύ κοντά στον αφανισμό” .

Δημήτρης Μπάμπας

Μια σύντομη ιστορία της Κορεατικής κινηματογραφίας

από τον Darcy Paquet

1903 – Πρώτη δημόσια προβολή ταινίας στην Κορέα (το ακριβές έτος συζητείται).
1910 – Η Κορέα προσαρτάται επίσημα στην Ιαπωνία, μετά από αρκετά χρόνια αποτελεσματικού αποικισμού.
1919 – Πρώτη κορεατική ταινία, ένα δράμα (παιχνίδι με εισαγωγές κινηματογραφικών ταινιών) που ονομάζεται Η Δικαιοσύνη ( Uirijeok Gutu ).
1923 – Πρώτη βουβή ταινία, Πέταλη αγάπη κάτω από τη Σελήνη ( Wolha-ui maengseo ) σε σκηνοθεσία Yun Baek-nam.
 1926 – Arirang από Na Un-kyu.
1935 – Πρώτη ταινία ήχου, Chunhyang-jeon σε σκηνοθεσία Lee Myung-woo.
1937 – Η Ιαπωνία εισβάλλει στην Κίνα, η λογοκρισία της κινηματογραφικής βιομηχανίας αυξάνεται.
1945 – Η Ιαπωνία παραιτείται. Η Κορέα ανακτά την ανεξαρτησία, αλλά σύντομα χωρίζεται σε δύο.
1949 – Η πρώτη έγχρωμη ταινία της Κορέας, Το Ημερολόγιο των Γυναικών από το Hong Seong-gi.
1950 – Ο πόλεμος αρχίζει στην Κορεατική Χερσόνησο.
1953 – Συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υπογράφηκε στο Panmunjeom.
1956 – Το κούρεμα του box office Madame Freedom εγκαινιάζει την αναβίωση της βιομηχανίας.
1960 – Ο Γυμναστής , σε σκηνοθεσία Kim Ki-young.
1961 – Obaltan , (απεικονίζεται δεξιά) σε σκηνοθεσία Yu Hyun-mok.
1961 – Το στρατιωτικό πραξικόπημα οδηγεί στην εδραίωση και τη βαριά ρύθμιση της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
1973 – Ίδρυση της κορεατικής εταιρείας προώθησης κινηματογραφικών ταινιών (KMPPC).
1974 – Ίδρυση κορεατικού κινηματογράφου.
1979 – Ο Πρόεδρος Park Chung Hee δολοφονήθηκε.
1980 – Ανέγερση Γκουανγκτζού.
1981 – Mandala , σε σκηνοθεσία Im Kwon-taek.
1988 – Τα στούντιο Hollywood ανοίγουν τα πρώτα υποκαταστήματα στην Κορέα, με επικεφαλής την UIP.
1992 – Το γάμου Story είναι η πρώτη ταινία που χρηματοδοτείται από ένα μέλος του chaebol (Samsung).
1993 – Ο εκδημοκρατισμός εξαπλώνεται στην Κορέα υπό τον νέο πρόεδρο Kim Young Sam.
1993 – Sopyonje , σε σκηνοθεσία Im Kwon-taek, θέτει νέο τοπικό ρεκόρ box office.
1997 – Εγκαίνια του συγκροτήματος κινηματογράφου Namyangju έξω από τη Σεούλ.
1999 – Το Shiri , σε σκηνοθεσία του Kang Jae-gyu, ξεκινά την εμπορική έκρηξη.
2001 – Το μερίδιο αγοράς ανέρχεται σε 50%, με άνοδο στις πωλήσεις στο εξωτερικό.
2004 – Οι Silmido και Tae Guk Gi γίνονται οι πρώτες ταινίες που πωλούν 10 εκατομμύρια εισιτήρια.
2004 – Ο Oldboy κερδίζει το Grand Prix (δεύτερο βραβείο) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
2006 – Ο οικοδεσπότης σπάει το box office και βοηθά το τοπικό μερίδιο αγοράς να φτάσει το 64%.

1903-1945: Κορέα Υπό ιαπωνική κατοχή

Απομένουν μόνο θραύσματα της πρώιμης ιστορίας της Κορέας. Η συντριπτική πλειοψηφία των πρώτων κινηματογραφικών ταινιών της Κορέας χάθηκε λόγω της παραμέλησης ή της καταστροφής που προκάλεσε ο Κορεάτικος πόλεμος, και δεν υπήρχε ούτε ένα έργο που δημιουργήθηκε πριν από το 1934, που σώζεται σε πλήρη μορφή σήμερα. Παρ ‘όλα αυτά, τα ιστορικά αρχεία ζωγραφίζουν μια εικόνα μιας ζωντανής και δημιουργικής βιομηχανίας που παρήγαγε πάνω από 160 ταινίες από τις αρχές της δεκαετίας του 20ου μέχρι την παράδοση της Ιαπωνίας στις συμμαχικές δυνάμεις το 1945.

Από το 1909 έως το 1920, μια σειρά θεάτρων χτίστηκαν στη Σεούλ και σε περιφερειακές πόλεις όπως το Πσουνάν και η Πιονγκγιάνγκ. Τα περισσότερα από αυτά τα θέατρα ανήκουν σε Ιάπωνες επιχειρηματίες, αλλά μερικοί ιδιοκτήτες θεάτρου της Κορέας δημιούργησαν ένα σημαντικό ποσό ελέγχου κεφαλαίων σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές εισαγωγές. Αυτό το κεφάλαιο θα τελικά χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση των πρώτων εγχώριων παραγωγών. Η πρώτη “ταινία” της Κορέας ( η δίκαιη εκδίκηση ), ένα δράμα στην οποία οι ηθοποιοί έπαιζαν στο φόντο μιας προβαλλόμενης ταινίας, έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο Danseongsa του Σεούλ το 1919. Το κοινό αγάπησε την παράσταση, αλλά οι μακροπρόθεσμες προοπτικές αυτού και άλλων δραμάτων παρεμποδίστηκαν από διανοούμενους που επέκριναν τη μορφή μικτών μέσων ως προσβολή τόσο για το θέατρο όσο και για την ταινία.

Η πρώτη βουβή ταινία της Κορέας δημιουργήθηκε το 1923 και τα επόμενα χρόνια θα εμφανιστούν επτά κορεατικές εταιρίες κινηματογράφου. Το αριστούργημα αυτής της εποχής θεωρείται το Arirang του Na Un-kyu (1926, απεικονίζεται αριστερά). Ο Ναν, μόλις 25 ετών, παράγει, σκηνοθέτησε και υποδύθηκε σε αυτήν την ταινία έναν διανοητικά ασταθή άνθρωπο που σκοτώνει έναν γιο του πλούσιου γαιοκτήμονα που συνδέεται με την ιαπωνική αστυνομία. Ο τίτλος προέρχεται από ένα δημοφιλές λαϊκό τραγούδι, το οποίο με τη νέα του μορφή θα γίνει ένας ύμνος για το κορεατικό κίνημα ανεξαρτησίας. Η ταινία, που θαυμάζεται για τις αισθητικές της ιδιότητες καθώς και για τα κρυμμένα πολιτικά της μηνύματα, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για ένα κύμα νέων κινηματογραφιστών που ελπίζουν να κάνουν ταινίες βασισμένες σε αρχές ρεαλισμού και αντίστασης στην ιαπωνική εξουσία.

Παρά την αυξανόμενη δημοτικότητα του τοπικού κινηματογράφου, ωστόσο, η ιαπωνική λογοκρισία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον περιορισμό της ανάπτυξής της. Η αποικιακή κυβέρνηση απαιτούσε όλα τα ξένα και εγχώρια έργα να υποβάλλονται σε κυβερνητικό συμβούλιο λογοκρισίας για έγκριση πριν εξεταστούν και η αστυνομία ήταν παρούσα στα θέατρα για προβολές. Παρόλο που μερικά έργα που εξαίρουν τον κορεατικό εθνικισμό έφτασαν στο κοινό στα τέλη της δεκαετίας του 1920, από το 1930 η λογοκρισία έγινε πολύ πιο αυστηρή. Πολλά έργα απαγορεύτηκαν εντελώς και στη συνέχεια καταστράφηκαν.

Το 1935 ο πρώτος ήχος Chunhyang-jeon (βασισμένος στη δημοφιλέστερη λαϊκή ιστορία της Κορέας, η οποία έχει κινηματογραφηθεί πάνω από δώδεκα φορές) διευθύνθηκε από τον Lee Myung-woo, με τη βοήθεια του πρωτοπόρου τεχνικού ήχου Lee Pil-woo. Ωστόσο, οι τοπικοί κινηματογραφιστές δυσκολεύονταν να συγκεντρώσουν αρκετά χρήματα για να παράγουν υγιή έργα, ενώ οι κορεατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί αντιμετώπιζαν πολύ πιο σκληρή κριτική από ό,τι οι βουβές ταινίες που προηγήθηκαν. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, με την εμπορική επιτυχία του Drifter του Lee Gyu-hwan (1937), οι ταινίες ήχου δημιουργήθηκαν ως κανόνας. Την ίδια χρονιά όμως η Ιαπωνία εισέβαλε στην Κίνα και οι κορεάτες σκηνοθέτες θα έμπαιναν κάτω από αυξανόμενη πίεση για να δημιουργήσουν ταινίες που υποστήριζαν τον ιαπωνικό στρατό και την πολεμική προσπάθεια. Μέχρι το 1942, οι ταινίες κορεατικής γλώσσας απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση.

1945-1955

Μόνο πέντε ταινίες έχουν επιβιώσει από την περίοδο μεταξύ της κατοχής της Κορέας από την Αμερική και του τέλους του Κορεατικού πολέμου. Από αυτούς, ο πιο διάσημος είναι ο Chayu Manse του Choi Un-gyu ! (“Hoorah! Freedom”), που κυκλοφόρησε το 1946. Μια οδύνη στον πατριωτισμό με έντονα αντι-ιαπωνικά αισθήματα, η ταινία αποδείχτηκε χτύπημα με μεγάλη απήχηση.

Κατά τη διάρκεια του κορεατικού πολέμου, μεγάλο μέρος της κινηματογραφικής παραγωγής της χώρας καταστράφηκε και το κέντρο της βιομηχανίας μεταφέρθηκε προσωρινά στο Busan. Πολλοί κινηματογραφιστές εμπλέκονται σε ταινίες ειδήσεων και ντοκιμαντέρ πολέμου. Μετά τη συμφωνία του 1953, ο πρόεδρος Rhee Syngman δήλωσε ότι ο κινηματογράφος απαλλάσσεται από όλους τους φόρους, με την ελπίδα ότι θα αναβιώσει τη βιομηχανία. Τα προγράμματα ξένης βοήθειας παρείχαν στη Νότια Κορέα τεχνολογία και εξοπλισμό ταινιών, που έθεσαν τις βάσεις για την αναγέννηση του κορεατικού κινηματογράφου στα τέλη της δεκαετίας του 50 και του εξήντα.

1955-1969: Χρυσή Εποχή για τον Κορεατικό Κινηματογράφο

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950 μπορεί να θεωρηθεί περίοδος αναβίωσης για την κορεατική κινηματογραφική βιομηχανία, καθώς ο αριθμός των εγχώριων παραγωγών αυξήθηκε από 8 το 1954 σε 108 το 1959. Το κοινό επέστρεψε στα θέατρα και το 1955 η ταινία Chunhyang-jeon συγκέντρωσε 200.000 θεατές στη Σεούλ (πάνω από ένα δέκατο του πληθυσμού της πόλης) και η Madame Freedom (1956), βασισμένη σε σκανδαλώδες μυθιστόρημα που είχε εκδοθεί το προηγούμενο έτος σε τοπική εφημερίδα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 είχαμε την εμφάνιση μερικών από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της Κορέας. Αυτοί οι κινηματογραφιστές εργάστηκαν σε μια εποχή που η εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία απολάμβανε μια άνευ προηγουμένου αύξηση των εισπράξεων του box office. Ωστόσο, το 1962, ο στρατιωτικός δικτάτορας Park Chung Hee θέσπισε έναν ιδιαίτερα περιοριστικό νόμο κινηματογραφικών ταινιών, ο οποίος προκάλεσε σοβαρή μείωση στον αριθμό των εταιρειών κινηματογράφου και ενίσχυσε τον κυβερνητικό έλεγχο σε όλες τις πτυχές του κλάδου. Αν και οι ολοκληρωμένες ταινίες συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της δεκαετίας, τέτοιες περιοριστικές πολιτικές θα είχαν τελικά σοβαρές επιπτώσεις στη δημιουργικότητα του κλάδου.

Χωρίς αμφιβολία, ο πιο συγκλονιστικός σκηνοθέτης της Κορέας είναι ο Kim Ki-young. Ο Κιμ, γνωστός για τα εγχώριά του δράματα, κυκλοφόρησε το 1960 το πιο διάσημο έργο του The Housemaid (εικόνα δεξιά). Αυτή η ταινία – η ιστορία μιας υπηρέτριας που αποπλανάει τον αφέντη της – παραβιάζει τους νόμους του σύγχρονου κινηματογράφου στο βαθμό που η ηρωίδα της υποσκάπτει την Κομφουκιανή τάξη της οικογένειάς της. Όπως και σε πολλά από τα έργα του Κιμ, οι γυναίκες αυτής της ταινίας κατέχουν μεγάλη δύναμη και γίνονται μια άμεση, απειλητική απειλή για τους άνδρες ομολόγους τους. Παρόλο που το έργο του Κιμ παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ξεχασμένο εδώ και πολλά χρόνια, ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του ’90 και πήρε τη  θέση που του άξιζε στην ιστορία της κορεατικής ταινίας.

Ένα άλλο σημαντικό ταλέντο από αυτή την εποχή είναι ο Yu Hyun-mok, ο οποίος κατέκτησε την ευρεία αποδοχή με το έργο του 1961 Obaltan (μεταφρασμένο ως “Aimless Bullet”). Αυτή η ταινία, η οποία συνδυάζει τις κοινωνικές ανησυχίες και τα θέματα του ιταλικού νεορεαλισμού με πιο εξπρεσιονιστικό ηχητικό σχεδιασμό και οπτικά, εκφράζει τον πόνο και την απελπισία που προκάλεσε η καταστροφή του πολέμου και της βιομηχανικής ανάπτυξης της Κορέας. Το έργο του Yu, το οποίο επικεντρώνεται στα περιθωριοποιημένα μέλη της κοινωνίας, είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό της κοινωνικής κατάστασης της εποχής.

Τέλος, ο Shin Sang-ok καθιερώθηκε ως μια σημαντική προσωπικότητα με πρώιμα έργα όπως το A Flower in Hell (1958) με πιο γνωστή του ταινία The Houseguest and My Mother (1961). Το τελευταίο έργο, απεικονίζει τους αγώνες μιας νεαρής χήρας που ερωτεύεται το αφεντικό της, αλλά δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά της λόγω του περιοριστικού κοινωνικού κώδικα. Αργότερα ο Shin θα γυρίσει το The Dream (1967), βασισμένο σε μια αρχαία ιστορία για έναν libidinous βουδιστή μοναχό και ένα αριστοτεχνικό έργο για τη μεσαιωνική Δυναστεία Chosun: Eunuch (1968 ) Το 1978, αφού έκανε περίπου 80 ταινίες στην πατρίδα του, αυτός και η σύζυγός του μυστηριωδώς “απήχθησαν” και μεταφέρθηκαν στη Βόρεια Κορέα. Αφού εργάστηκε στην κινηματογραφική βιομηχανία εκεί για οκτώ χρόνια μετακόμισε στο Χόλιγουντ, όπου θα παρήγαγε τους Τρεις Νίντσες και τις συνέχειές του με το όνομα Simon Sheen.

Η δεκαετία του ’70

Στη δεκαετία του εβδομήντα, η κινηματογραφική βιομηχανία εισήλθε σε μακρά περίοδο μειωμένων εισαγωγών και αυξημένων επιπέδων λογοκρισίας της κυβέρνησης. Το 1973 ιδρύθηκε η Κορεατική Κινηματογραφική Εταιρεία Προώθησης Φωτογραφιών (πρόδρομος του Κορεατικού Συμβουλίου Κινηματογράφου) σε μια προσπάθεια να αναβιώσει τη βιομηχανία και το επόμενο έτος ιδρύθηκε το Κορεατικό Κινηματογραφικό Αρχείο, αλλά η βιομηχανία κορεατικού κινηματογράφου δεν θα αντιστρέψει το εμπορικό της ισοζύγιο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Παρ ‘όλα αυτά, πολλά ενδιαφέροντα έργα από αυτή την περίοδο παρουσιάζουν υψηλό βαθμό πρωτοτυπίας στην εξερεύνηση των προσωπικών (και συχνά σε συμβολικό επίπεδο, πολιτικών) θεμάτων. Τα κυριώτερα περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του Kim Ki-young (Γυναίκα Έντομο, Ιώδιο, Killer Killer  και πολλά άλλα), το ντεμπούτο του προικισμένου σκηνοθέτη Lee Jang-ho: The Hometown of Stars και το Road to Sampo, την τελευταία ταινία από τον διάσημο σκηνοθέτη Lee Man-hee, ο οποίος πέθανε το 1975 . Η δεκαετία του εβδομήντα είδε επίσης τη σύντομη, αλλά εκθαμβωτική καριέρα του Ha Kil-jong, που περιγράφεται από πολλούς ως ένας από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες που εργάστηκαν ποτέ στην Κορέα. Ο Ha είχε σκηνοθετήσει επτά έργα συμπεριλαμβανομένου του πιο γνωστού έργου του March of Fools (1975) πριν από τον πρόωρο θάνατό του το 1979 στην ηλικία των 38 ετών.

1980-1996

Μια εμφάνιση νέων σκηνοθετικών ταλέντων στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα θα επιφέρει μια μέτρια αναβίωση στην κινηματογραφική βιομηχανία. Παρόλο που η παραγωγή παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα, τη δεκαετία του ογδόντα παρατηρήθηκε μια ελαφρά χαλάρωση στη λογοκρισία και μια αυξανόμενη αναγνώριση από τη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα, που κορυφώθηκε ίσως με το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιίας της Kang Su-yeon στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1987 για το ρόλο της στην Σουρωμένη Μητέρα .

Πολλοί επικριτές θα υποστήριζαν ότι το πιο σημαντικό όνομα της δεκαετίας είναι ο Im Kwon-taek. Αν και ο Im είχε ήδη σκηνοθετήσει πάνω από 70 έργα από το 1980, με τη Mandala (1981) αναδείχθηκε ως ο πιο γνωστός σκηνοθέτης της Κορέας. Απομακρύνοντας από το προηγούμενο, εμπορικά προσανατολισμένο στυλ του, η Mandala επικεντρώνεται σε δύο μοναχούς προκειμένου να εξερευνήσει το νόημα και τον τόπο του Βουδισμού στην κορεατική κοινωνία. Έχει γίνει γνωστό για τις προσπάθειές του να συλλάβει και να κατοχυρώσει τα παλαιότερα, ξεχασμένα στοιχεία της κορεατικής παραδοσιακής κουλτούρας. Το πιο δημοφιλές και αναγνωρισμένο έργο του, Sopyonje (1993, απεικονίζεται αριστερά), έφερε μια αναβίωση στην κορεατική φωνητική τέχνη γνωστή ως pansori . Μέχρι σήμερα, ο Im έχει σκηνοθετήσει 100 έργα και παραμένει κεντρικός αριθμός στην κορεατική ταινία.

Στη δεκαετία του 1980, η κορεατική κινηματογραφική βιομηχανία ανέλαβε τα πρώτα βήματα μιας μεγάλης μεταμόρφωσης με αρκετές σημαντικές εξελίξεις. Πρώτον, ο στρατιωτικός ηγέτης Roh Tae-woo θέσπισε ένα νέο σύνταγμα το 1988 που οδήγησε στη σταδιακή χαλάρωση της πολιτικής λογοκρισίας. Η πρώτη ταινία που επωφελήθηκε ήταν ο Chilsu και ο Mansu του Park Kwang-soo (1988). Ο Park θα συνεχίσει να σκηνοθετεί πιο γνωστές ταινίες, όπως η Black Republic (1990), το Starry Island (1993) και το Single Spark (1995). Εν τω μεταξύ, το 1984, μια αναθεώρηση του νόμου για την κινηματογραφική ταινία χαλάρωσε ορισμένους από τους ρυθμιστικούς περιορισμούς για τους κορεάτες κινηματογραφιστές. Η ανεξάρτητη παραγωγή, η οποία ήταν παλαιά παράνομη, επιτρέπεται υπό ορισμένες συνθήκες και η κυβέρνηση καταργεί επίσης νόμους οι οποίοι είχαν διατηρήσει την κινηματογραφική βιομηχανία ενοποιημένη κάτω από μερικές μεγάλες εταιρείες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μια νέα γενιά νέων παραγωγών μπήκε στην κινηματογραφική βιομηχανία και οι νέες προσεγγίσεις τους στην κινηματογραφική παραγωγή θα είχαν τελικά σημαντική επίδραση στον κορεατικό κινηματογράφο.

Ωστόσο, τα νέα δεν ήταν όλα θετικά για τους τοπικούς κινηματογραφιστές. Το 1988, μια αλλαγή στην πολιτική κατάργησε τους περιορισμούς εισαγωγής ξένων ταινιών και επέτρεψε στις εταιρείες του Χόλυγουντ να δημιουργήσουν υποκαταστήματα σε κορεατικό έδαφος. Μέχρι τότε η προβολή ταινιών από το Χόλιγουντ ή το Χονγκ Κονγκ ήταν πάντα αυστηρά ελεγχόμενη και περιορισμένη από την κυβέρνηση με διάφορους τρόπους. Αυτοί οι νέοι νόμοι θα σήμαιναν ότι για πρώτη φορά, οι κορεατικές ταινίες θα έπρεπε να ανταγωνίζονται άμεσα με το προϊόν του Χόλιγουντ. Τα επόμενα χρόνια, οι εγχώριες ταινίες θα χάσουν σταδιακά το μερίδιό τους στην αγορά, φθάνοντας σε χαμηλά επίπεδα το 1993, όταν ο κορεατικός κινηματογράφος αποτελούσε μόνο το 16% των προβαλλόμενων ταινιών. 

Εντούτοις, το 1992, η Ιστορία ενός Γάμου από τον σκηνοθέτη Kim Ui-seok παίρνει θετικές κριτικές, εισάγοντας όχι μόνο ένα νέο δημοφιλές είδος (κωμωδία σεξουαλικού περιεχομένου), αλλά και μια νέα εποχή. Με αυτήν την ταινία, η Samsung, ένα από τα πέντε μεγάλα συγκροτήματα της Νότιας Κορέας, θα γίνει το πρώτο από τα λεγόμενα chaebol για να εισέλθει στην κινηματογραφική βιομηχανία. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί οι όμιλοι θα μεταμόρφωναν τη δομή της επιχείρησης, εισάγοντας ένα κάθετα ολοκληρωμένο σύστημα, όπου η χρηματοδότηση, η παραγωγή, η διανομή και η εκμετάλλευση ταινιών βίντεο ελέγχονταν από μία μόνο εταιρεία. Παρόλο που πολλά chaebol, συμπεριλαμβανομένης της Samsung, αποχώρησαν από τη βιομηχανία μετά την οικονομική κρίση του 1997 (“ΔΝΤ”), οι σημαντικότεροι όμιλοι όπως η CJ, ο Όμιλος Orion (Showbox) και ο Lotte παραμένουν οι πιο ισχυροί παίκτες της βιομηχανίας σήμερα.

Αρκετοί σκηνοθέτες που έκαναν το ντεμπούτο τους στη δεκαετία του 1980 συνέχισαν να παράγουν ενδιαφέροντα έργα στη δεκαετία του ’90. Ο Jang Sun-woo, ο οποίος γύρισε το Seoul Jesus το 1986, παρουσίασε στο κοινό μια σειρά αμφιλεγόμενων ταινιών από το Road to the Racetrack (1993), ένα σκοτεινό και μελαγχολικό πορτρέτο δύο κορεατικών διανοουμένων, μέχρι το A Petal (1996), σχετικά με τις συνέπειες της σφαγής του Kwangju το 1980.

1996-σήμερα

Ωστόσο, ξεκινώντας το 1996, μια νέα γενιά διευθυντών άρχισε να αναλαμβάνει τη βιομηχανία. Ο αρχηγός του Arthouse Hong Sang-soo έκανε το ντεμπούτο του με το βραβευμένο The Day a Pig Fell In the Well (1996), το οποίο παρουσιάζει την εμπειρία τεσσάρων χαρακτήρων σε μία ιστορία. Σε αυτό και τις επόμενες ταινίες του, ο Χον διακρίθηκε για την ειλικρινή απεικόνισή του για τη σκληρότητα και την αδικία των ανθρώπινων σχέσεων. Το έτος 1996 είδε επίσης το ντεμπούτο του σκηνοθέτη Kim Ki-duk, γνωστού για το τραχύ αλλά οπτικά εντυπωσιακό στυλ του κινηματογράφου (σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος) και την τάση του να γυρνάει ταινίες πολύ γρήγορα με έναν λιτό προϋπολογισμό. Σε αντίθεση με τους περισσότερους κορυφαίους κορεάτες σκηνοθέτες, οι ταινίες του Kim όπως το The Isle (2000) διακρίθηκαν διεθνώς και όχι από τοπικούς κριτικούς. Τότε το 1997, ο Lee Chang-dong έκανε το ντεμπούτο του με την Green Fish . Ένας πρώην μυθιστοριογράφος, ο Lee θα κερδίσει τελικά βραβείο Καλύτερης σκηνοθεσίας στη Βενετία για την Όαση (2002) και επίσης υπηρέτησε ως Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της Κορέας από το 2003-2004.

Την ίδια στιγμή, μια ομάδα νεότερων, πιο εμπορικών σκηνοθετών έκανε το ντεμπούτο τους. Το 1997, η απελευθέρωση της επιτυχημένης ταινίας The Contact by Chang Yoon-hyun σηματοδότησε την αναζωπύρωση της δημοτικότητας του box-office για τα εγχώρια χαρακτηριστικά, οδηγώντας στην πρωτοφανή επιτυχία της ταινίας Shiri του 1999 του Kang Je-gyu. Έκτοτε, η Κορέα έχει εισέλθει σε μια περίοδο άνθησης και κατατάσσεται ως μία από τις πιο απρόσμενες και αξιοσημείωτες κινηματογραφίες στον σύγχρονο παγκόσμιο κινηματογράφο.

Οι ταινίες που άλλαξαν το νοτιοκορεάτικο σινεμά

Η απονομή του Χρυσού Φοίνικα στα «Παράσιτα» του Μπονγκ Τζουν-χο ήταν το επιστέγασμα της διαρκούς ανόδου του νοτιοκορεάτικου σινεμά στο διεθνές προσκήνιο. Οι ταινίες που ακολουθούν είναι μερικές απ’ αυτές που άλλαξαν ανεπιστρεπτί την εικόνα του, χάρη στις πρωτότυπες, ριζοσπαστικές ιδέες, στην τόλμη και στον ωμό ρεαλισμό τους.

«Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και… Άνοιξη» (2003, Κιμ Κι-ντουκ)

Ελεγειακό ύφος και λυρικές εικόνες συνθέτουν την ταινία που έκανε ευρέως γνωστό τον Κιμ Κι-ντουκ (μόνο στην Ελλάδα ξεπέρασε τα 60.000 εισιτήρια). Μέσα από μια ποιητική αφήγηση, ο σκηνοθέτης αποτυπώνει την επίδραση του χρόνου στις ανθρώπινες σχέσεις, αφηγούμενος τις εμπειρίες ενός απομονωμένου στη φύση βουδιστή μοναχού και του μαθητή του.

«A Tale of Two Sisters» (2003, Κιμ Τζι-γουν)

Σε μία από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες ταινίες τρόμου στο κορεάτικο box office, ο Τζι-γουν εκμοντερνίζει ένα παραδοσιακό παραμύθι με τον πλέον ανατριχιαστικό τρόπο. Στο επίκεντρο βρίσκεται μια ψυχικά ασταθής νεαρή, η οποία ζει μαζί με την αδερφή της μερικά εφιαλτικά περιστατικά, όταν έρχονται αντιμέτωπες με τη μητριά τους και τα πνεύματα που έχουν στοιχειώσει το σπίτι.

«Old Boy» (2003, Παρκ Τσαν-γουκ)

Σήμα κατατεθέν του νέου κορεάτικου σινεμά, το φιλμ-φαινόμενο κατοχύρωσε μια ξεχωριστή θέση στην ποπ κουλτούρα και ανέδειξε τον Παρκ Τσαν-γουκ σε δεξιοτέχνη των ταινιών εκδίκησης. Απερίφραστα βίαιο, σοκαριστικά ανατρεπτικό, το «Old Boy» έφτασε ορμητικά στις μεγάλες οθόνες ως ένα ανανεωτικό φιλμ νουάρ που έγινε σταθμός.

«Το Παιχνίδι με τη Φωτιά» («Burning») – 2018, Λι Τσανγκ-ντονγκ

Πρώην υπουργός Πολιτισμού κι ένας από τους φεστιβαλικά πιο αναγνωρισμένους σκηνοθέτες της χώρας του, ο Τσανγκ-ντονγκ πέτυχε νέα δημιουργικά ύψη με αυτό το χαμηλότονο, βραδυφλεγές δράμα, βασισμένος σε διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι. Από τη μία λιγομίλητο ερωτικό δράμα και από την άλλη υπαρξιακός εφιάλτης, η ταινία καθρεφτίζει τις ανισότητες της σύγχρονης Κορέας μέσα από ένα απροσδόκητο ερωτικό τρίγωνο.

«Παράσιτα» (2019, Μπονγκ Τζουν-χο)

«Ο Κυνηγός» (2008, Να Χονγκ-τζιν)

Πολύ προτού γίνει της μόδας ο Τζον Γουίκ, ο «Κυνηγός» προσέφερε άφθονη αδρεναλίνη, ωμή βία και καταιγιστική δράση στους δρόμους της Σεούλ, υιοθετώντας μια εκθαμβωτική νεο-νουάρ αισθητική. Όλα αυτά με ήρωα έναν έκπτωτο πρώην αστυνομικό και νυν νταβατζή, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τη δολοφονική μανία ενός serial killer όταν αναζητά μία από τις αγνοούμενες κοπέλες του.

Family Ties (2006) του Κιμ Τάε-γιονγκ

Κορεάτικο σινεμά δεν είναι μόνο στυλιζαρισμένα θρίλερ και αιματηρές ταινίες τρόμου. Είναι και ανάλαφρες κομεντί γύρω από την περιπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, όπως αποδεικνύουν και τα εξαιρετικά δημοφιλή τηλεοπτικά δράματα που σαρώνουν τη μικρή οθόνη της Νότιας Κορέας. Και αυτό το μικρό αλλά θαυματουργό φιλμ, που σάρωσε τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2006, αποσπώντας μεταξύ άλλων τον Χρυσό Αλέξανδρο για καλύτερη ταινία, αποτελεί ένα υπόδειγμα του είδους το οποίο ταυτόχρονα ανατρέπει ύπουλα τα στερεότυπά του, καθώς ξετυλίγει αφοπλιστικά δύο γλυκόπικρες ιστορίες τραυματισμένων οικογενειακών δεσμών, απρόσμενων συμφιλιώσεων και προσωπικών αποτυχιών, για να τις διασταυρώσει σε ένα απελευθερωτικό τρίτο μέρος όπου ήρωες και κοινό συγκρούονται μετωπικά με τα συναισθήματά τους.

Bedevilled (2010) του Τζανγκ Τσέολ-σου

Κάνοντας ένα διάλειμμα από τη ζωή της στη Σεούλ, μια γυναίκα επιστρέφει στο νησιωτικό χωριό όπου μεγάλωσε και γίνεται μάρτυρας της απάνθρωπης ψυχολογικής και σωματικής βίας που υφίσταται η παιδική της φίλη που δεν έφυγε ποτέ από εκεί. Ολη όμως η συσσωρευμένη καταπίεση χρόνων θα ξεσπάσει σε ένα εκρηκτικό κρεσέντο βίας, όταν η στωική γυναίκα θα αρπάξει ένα δρεπάνι και θα πάρει κυριολεκτικά το αίμα της πίσω από όσους την κακομεταχειρίστηκαν. Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Τζανγκ Τσέολ-σου δίνει νέο νόημα στην έννοια της γυναικείας χειραφέτησης με μια ακραία ιστορία εκδίκησης από αυτές που τόσο λατρεύει και ξέρει να προσφέρει το κορεάτικο σινεμά, μπολιασμένη εδώ με αιχμηρή κοινωνική κριτική, άβολη και αιματοβαμμένη όσο και το μακελειό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας.

Sympathy for Mr. Vengeance (2002) του Παρκ Τσαν-γουκ

Η πρώτη ταινία από τη διαβόητη, άτυπη τριλογία της εκδίκησης από τον διασημότερο ίσως σκηνοθέτη της Νότιας Κορέας, Παρκ Τσαν-γουκ (θα ακολουθούσαν το «Oldboy» και η «Εκδίκηση Μιας Κυρίας»), είναι η (συγκριτικά) πιο ακατέργαστη και λιγότερο οπερατική από τις τρεις, και γι’ αυτό ίσως και εκείνη που φαντάζει ακόμα ως η πιο βάναυση και ανατριχιαστική. Η υπόθεση της απαγωγής ενός κοριτσιού που καταλήγει σε τραγωδία αποτελεί την αφετηρία για μια ανελέητη αναμέτρηση ανάμεσα στους απαγωγείς και τον πατέρα του θύματος, και αφορμή για τον χαρισματικό δημιουργό να εμπλέξει σε ένα μοραλιστικό ναρκοπέδιο μια χούφτα απελπισμένους χαρακτήρες και να ακονίσει τη σκηνοθετική του βιρτουοζιτέ (όπου η φρίκη συναντά την ομορφιά, συχνά μέσα στο ίδιο πλάνο) σε μια ακραία κυνική και μηδενιστική ιστορία για το τέρας που δυνητικά κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του.

Mother (2009) του Μπονγκ Τζουν-χο

Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα τόσο για το δαιμόνιο monster movie / κοινωνική σάτιρα του «The Host» όσο και, ακόμα περισσότερο, για το υπερφιλόδοξο αστυνομικό θρίλερ «Memories of Murder». Ομως η πιο ώριμη ταινία του Μπονγκ-Τζουν-χο («Snowpiercer») είναι και η πιο παραγνωρισμένη του, ένα ιδιοσυγκρασιακό, επαρχιακό νεο νουάρ, με ηρωίδα μια κουρασμένη από τη ζωή μεσήλικη γυναίκα που θα φτάσει στα άκρα για να προστατεύσει τον απλοϊκό γιο της από την ανικανότητα των αρχών που θέλουν να τον μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίο τράγο για τη δολοφονία μιας νεαρής μαθήτριας. Αποφασισμένη να ανακαλύψει τον πραγματικό ένοχο, έρχεται αντιμέτωπη με την αναλγησία της αστυνομίας, την προκατάληψη, τη μυστικοπάθεια και την επαρχιακή στενομυαλιά, φέρνοντας στην επιφάνεια μυστικά και ψέματα που θα αναστατώσουν τη μικρή κοινότητα. Χιτσκοκική πλοκή, δεξιοτεχνικό σασπένς, απρόσμενες πινελιές χιούμορ και μια κορυφαία ερμηνεία από την τηλεοπτικών καταβολών Χίε-τζα Κιμ, συνθέτουν ένα αντισυμβατικό πορτρέτο μητρικής αγάπης αλλά και μια οξυδερκή κοινωνική σάτιρα που έχει την ψυχραιμία να αντιμετωπίζει με κατανόηση και συμπόνια ακόμα τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές ανθρώπινης βλακείας, επιπολαιότητας ή ανευθυνότητας.

Ολομόναχοι μαζί (3-Iron 2004) του Κιμ Κι-ντουκ

Ενας από τους πιο αγαπημένους δημιουργούς των φεστιβάλ της προηγούμενης δεκαετίας, ο Κιμ Κι-ντουκ έγινε περισσότερο γνωστός για προβοκατόρικες ιστορίες ακραίας βίας και σεξουαλικής διαστροφής, όπως το «Νησί» και το «Bad Guy», αλλά και για την κινηματογραφική μετουσίωση μιας εξωτικής ζεν φιλοσοφίας, όπως στο πολυβραβευμένο «Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη». Στην καλύτερη ίσως στιγμή της πληθωρικής φιλμογραφίας του, έρχεται σε επαφή με την πιο ρομαντική πλευρά του, μέσα από το ιδιόμορφο love story ανάμεσα σε έναν περιπλανώμενο νεαρό που βρίσκει προσωρινή στέγη σε άδεια διαμερίσματα και στην κακοποιημένη από τον σύζυγό της γυναίκα που συναντά σε ένα από αυτά. Με ελάχιστους διαλόγους, ο Κιμ Κι-ντουκ χτίζει αυτή την ιδιοσυγκρασιακή, μεταφυσικών σχεδόν προεκτάσεων ερωτική ιστορία μέσα από πανέμορφες σκηνές σιωπηλής προσμονής, μετατρέποντας εν τέλει το αιθέριο ρομάντζο του σε μια ταινία για την αιώνια αναζήτηση ταυτότητας και της αίσθησης τού να ανήκεις κάπου.

Η Χι Τζιν, βουβή από αδυναμία ή από επιλογή, εξασφαλίζει τον επιούσιο από τους ψαράδες μιας λιμνοθάλασσας, πουλώντας τους τροφή την ημέρα και το κορμί της τη νύχτα. Οι πελάτες της την περιφρονούν, όμως η ίδια κρύβει έντονα συναισθήματα που εκρήγνυνται τις πιο ανύποπτες στιγμές. Ο ερχομός του παλιού αστυνομικού Χιον Σι, θα σημάνει μία σειρά εξελίξεων. 
Η Χι Τζιν αποτρέπει τον Χιον Σι από την αυτοκτονία και παράλληλα προσπαθεί μέσα από το σεξ, να γιατρέψει την πληγωμένη του ψυχή. Η έλξη τους μεταβάλλεται πια σε εμμονή και οι εξελίξεις στην εκτός τόπου και χρόνου λιμνοθάλασσα έχουν πάρει πλέον το δρόμο τους… 

Korean Film Archive ελεύθερα στο YouTube

Το 2019 έκλεισαν 100 χρόνια από την γέννηση της κορεάτικης κινηματογραφικής βιομηχανίας και το Korean Film Archive το γιορτάζει δίνοντάς μας ελεύθερη πρόσβαση σε ένα μεγάλο μέρος της σπουδαίας κινηματογραφικής παράδοσης της Κορέας. Συγκεκριμένα, το επίσημο κανάλι τους στο YouTube μας προσφέρει τη δυνατότητα να δούμε δωρεάν 190 ταινίες από τα 60s μέχρι σήμερα:

https://www.youtube.com/user/KoreanFilm/featured

Ανάμεσα σ’ αυτές βρίσκονται φυσικά διαμάντια σαν το Between the Knees, το Chunhyang, το The Housemaid και το The Day a Pig Fell Into the Well, αλλά και πολλές άλλες ταινίες που αλλιώς δεν θα είχαμε καμία απολύτως ευκαιρία να δούμε στην οθόνη μας.

---

Οι καλύτερες ασιατικές ταινίες

Το Φεστιβάλ του Busan (Νότια Κορέα) ζήτησε από 73 ειδήμονες του ασιατικού σινεμά -κριτικούς, σκηνοθέτες και προγραμματιστές φεστιβάλ-  να συγκροτήσουν μια λίστα με τις καλύτερες ασιατικές ταινίες. Μεταξύ όσων συμμετείχαν ήταν και οι κριτικοί κινηματογράφου Jonathan Rosenbaum, Tony Rayns, Hasumi Shigehiko, σκηνοθέτες όπως οι Mohsen Makhmalbaf, Bong Joon-ho, και Apichatpong Weerasethakul.
Οι επιλογές τους συγκροτούν μια φιλμογραφία για το ασιατικό σινεμά (μέχρι το 2014) :

1     Tokyo Story     Ozu Yasujiro     1953     Ιαπωνία
2     Rashomon        Kurosawa Akira     1950     Ιαπωνία
3     In the Mood for Love     Wong Kar Wai     2000     Χονγκ Κονγκ
4     The Apu Trilogy [Pather Panchali; Song of the Road Aparajito;  The UnvanquishedApur Sansar; The World of Apu] Satyajit Ray 1955-1959  Ινδία
5     A City of Sadness     Hou Hsiao-hsien     1989     Ταϊβάν
6     Seven Samurai     Kurosawa Akira     1954     Ιαπωνία
7     A Brighter Summer Day     Edward Yang     1991     Ταϊβάν
8     Spring in a Small Town     Fei Mu     1948     Κίνα
       Still Life      Jia Zhang Ke     2006     Κίνα
10   The Housemaid     Kim Ki-young     1960     Κορέα
        Close Up     Abbas Kiarostami     1990     Ιράν
        Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring  Kim Ki-duk 2003 Κορέα
        Oldboy     Park Chan-wook      2003     Κορέα
15    Late Spring     Ozu Yasujiro     1949     Ιαπωνία
        Taste of Cherry     Abbas Kiarostami     1998     Ιράν
        Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives Apichatpong Weerasethakul 2010 Ταϊλάνδη
18    Ugetsu Monogatari     Mizoguchi Kenji     1953     Ιαπωνία
        The Music Room     Satyajit Ray     1958     Ινδία
        The Cloud-Capped Star      Ritwik Ghatak     1960     Ινδία
        Where Is  the Friend’s Home?     Abbas Kiarostami     1987     Ιράν
        Raise the Red Lantern     Zhang Yimou     1991     Κίνα
        Sopyonje     Im Kwon taek      1993     Κορέα
        Crouching Tiger Hidden Dragon     Ang Lee     2000     Ταϊβάν
        Spirited Away     Miyazaki Hayao     2001     Ιαπωνία
        Tropical Malady     Apichatpong Weerasethakul     2004     Ταϊλάνδη
        Mother     Bong Joon-ho     2008     Κορέα
        Poetry     Lee Chang-dong     2010     Κορέα
        A Separation     Asghar Farhadi     2011     Ιράν
30    A Touch of Zen     King Hu     1969     Ταϊβάν
        Manila in the Claws of Light     Lino Brocka     1975     Φιλιππίνες
        Mandala     Im Kwon taek      1981     Κορέα
        A Moment of Innocence     Mohsen Makhmalbaf     1996     Ιράν
        Happy Together     Wong Kar Wai     1997     Χονγκ Κονγκ
        The River     Tsai Ming-liang     1997     Ταϊβάν
        Blissfully Yours     Apichatpong Weerasethakul  2002 Ταϊλάνδη
37    Awaara     Raj Kapoor     1951     Ινδία
        Floating Clouds     Naruse Mikio     1955     Ιαπωνία
        Pyaasa     Guru Dutt     1957     Ινδία
        The Lonely Wife     Satyajit Ray     1964     Ινδία
        The Cow     Dariush Mehrjui     1969     Ιράν
        Red Sorghum     Zhang Yimou     1987      Κίνα
        Days of Being Wild     Wong Kar Wai     1990     Χονγκ Κονγκ
        Farewell My Concubine     Chen Kaige     1993      Κίνα
        Vive l’Amour      Tsai Ming Liang     1994     Ταϊβάν
        The Adopted Son     Aktan Abdykalykov     1998      Κιργιστάν
        Peppermint Candy     Lee Chang-dong     1999     Κορέα
48     I Was Born, But …      Ozu Yasujiro     1932     Ιαπωνία
        The Story of the Last Chrysanthemums  Mizoguchi Kenji 1939  Ιαπωνία
        Living (Ikiru)     Kurosawa Akira     1952     Ιαπωνία
        Sansho the Bailiff     Mizoguchi Kenji     1954     Ιαπωνία
        The House Is Black     Forough Farrokhzad     1963      Ιράν
        Woman in the Dunes     Teshigahara Hiroshi     1964     Ιαπωνία
        Scattered Clouds     Naruse Mikio     1967     Ιαπωνία
        Daughter In Law     Khodzhakuli Narliyev     1972     Τουρκμενιστάν
        Dersu Uzala     Kurosawa Akira     1975     Ιαπωνία
        In the Realm of the Senses     Oshima Nagisa     1976     Ιαπωνία
        A Time to Live and a Time to Die     Hou Hsiao-hsien     1985     Ταϊβάν
        Through the Olive Trees     Abbas Kiarostami     1994     Ιράν
        Children of Heaven     Majid Majidi     1997     Ιράν
        Osama     Siddiq Barmak     2003     Afghanistan
        West of Tracks     Wang Bing     2003     Κίνα
        Paradise Now      Hany Abu Assad     2005     Παλαιστίνη
        Mukhsin     Yasmin Ahmad     2006     Μαλαισία
        Secret Sunshine     Lee Chang-dong     2007     Κορέα
66    The Goddess     Wu Yonggang     1934     Κίνα
        Humanity and Paper Balloons     Yamanaka Sadao 1937  Ιαπωνία
        Street Angels     Yuan Muzhi     1937     Κίνα
        The Life of Oharu     Mizoguchi Kenji     1952     Ιαπωνία
        Mother India  Mehboob Khan     1957     Ινδία
        Floating Weeds     Ozu Yasujiro     1958     Ιαπωνία
        Good Morning     Ozu Yasujiro     1959     Ιαπωνία
        Paper Flowers     Guru Dutt     1959     Ινδία
        The Naked Island     Shindo Kaneto     1960     Ιαπωνία
        Intentions of Murder     Imamura Shohei     1964     Ιαπωνία
        A Man Vanishes     Imamura Shohei     1967     Ιαπωνία
        Holiday     Lee Man-hee     1968     Κορέα
        The Cruel Sea     Khaled Al Siddiq     1972     Κουβέιτ
        Insiang     Lino Brocka     1976     Φιλιππίνες
        Vengence Is Mine     Imamura Shohei     1979     Ιαπωνία
        Batch ’81     Mike de Leon     1982     Φιλιππίνες
        Taipei Story      Edward Yang     1984     Ταϊβάν
        The Runner     Amir Naderi     1985     Ιράν
        My Neighbor Totoro     Miyazaki Hayao     1988     Ιαπωνία
        Ju Dou     Zhang Yimou     1990     Κίνα
        Life, and Nothing More (And Life Goes οn) Abbas Kiarostami 1992 Ιράν
        The Puppetmaster     Hou Hsiao-hsien     1993     Ταϊβάν
        Chungking Express     Wong Kar Wai     1994     Χονγκ Κονγκ
        The Scent of Green Papaya     Tran Anh Hung     1994     Βιετνάμ
        Gabbeh     Mohsen Makhmalbaf     1995     Ιράν
        The White Balloon     Jafar Panahi     1995     Ιράν
        The Day a Pig Fell into the Well     Hong Sangsoo     1996     Κορέα
        Hana-bi       Kitano Takeshi     1997     Ιαπωνία
        Flowers of Shanghai     Hou Hsiao-hsien     1998     Ταϊβάν
        Chunhyang     Im Kwon taek      1999     Κορέα
        The Color of Paradise     Majid Majidi     1999     Ιράν
        The Poet     Garin Nugroho     1999     Indonesia
        Blackboards      Samira Makhmalbaf     2000      Ιράν
        The Circle     Jafar Panahi     2000     Ιράν
        The Day I Became a Woman     Marzieh Meshkini     2000     Ιράν
        Devils on the Doorstep     Jiang Wen     2000     Κίνα
        Platform      Jia Zhang Ke     2000     Κίνα
        Kandahar     Mohsen Makhmalbaf     2001     Ιράν
        Sympathy for Mr. Vengeance     Park Chan-wook      2002     Κορέα
        The Wind Will Carry Us     Abbas Kiarostami     2002     Ιράν
        Memories of Murder     Bong Joon-ho     2003     Κορέα
        The World      Jia Zhang Ke     2004     Κίνα
        Bright Future     Kurosawa Kiyoshi     2004     Ιαπωνία
        The Host     Bong Joon-ho     2006     Κορέα
        Melancholia     Lav Diaz     2008     Φιλιππίνες
        Wadjda     Haifaa Al-Mansour     2012      Σαουδική Αραβία
        Ilo Ilo     Anthony Chen     2013     Σιγκαπούρη
        The Owners     Adilkhan Yerzhanov     2014     Kαζακστάν