«Σαν η φωτογραφία ζωντάνεψε στα τέλη του περασμένου αιώνα, απλώθηκε μονομιάς μια σιωπή θαυμαστική, συγχρόνως και θωπευτική. Σιωπή απ’ τις αμίλητες φιγούρες που κινήθηκαν, σιωπή κι απ’ τον κόσμο που βωβός παρατηρούσε στην τετράγωνη λευκή οθόνη να πραγματοποιούνται εξαίσια οράματα έρωτα και πάθους, με ανεξίτηλες μορφές ανδρών και γυναικών καθώς κι ατελείωτα γκανγκς μεγάλων κωμικών, που μας παρείχαν νέες διαστάσεις στα προβλήματα εκείνου του καιρού, προβλήματα που μας οδήγησαν σε δυο παγκόσμιους πολέμους. Μα σαν μίλησαν οι φιγούρες, σκοτώθηκε η σιωπή κι ο χώρος γέμισε αμηχανία και μουσική.
Ετσι γεννήθηκε η μουσική του κινηματογράφου, θα ‘λεγε κανείς. Απ’ τη σιωπή. Και η μουσική αυτή υπήρξε στην αρχή λίγο σκοτάδι, τίτλοι, ηχητική περιγραφή του ονείρου, πράξη ζωής και θάνατος, ενέργεια, νίκη, τέλος-διέξοδος, επιστροφή στο σπίτι. Μες στο ψυγείο τα όνειρα για μια μοναδική στιγμή αναπόλησης και μοναξιάς.
Η μουσική του κινηματογράφου συντηρεί στη μνήμη την εικόνα, την ερμηνεύει, ενώ συγχρόνως χρωματίζει επιθυμίες και θύμησες δικές μας και την προσωπική μας ταύτιση με τις πτυχές ενός ασπρόμαυρου ονείρου τριάντα πέντε χιλιοστών».

Μάνος Χατζιδάκις




Κινηματογραφική μουσική

– Η Μουσική και η κινηματογραφική Μουσική

– Μουσική στον σιωπηλό κινηματογράφο (1895-1927)

– Η κινηματογραφική Μουσική μετά την έλευση του σύγχρονου ήχου

– Χρήση προϋπάρχουσας Μουσικής και σύνθεση πρωτότυπης Μουσικής για τον κινηματογράφο

– Ο ήχος ως Μουσική και η Μουσική ως ήχος στον κινηματογράφο

Αυτά είναι τα βασικά κεφάλαια του μουσικού σεμιναρίου με θέμα την μουσική για τον κινηματογράφο που διοργάνωσε η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος “Λίλιαν Βουδούρη” στο Μέγαρο Μουσικής. Το μουσικό αυτό εργαστήρι ολοκληρώθηκε σε δύο μέρη (3 και 12/2/2014). Και οι δύο ομιλίες έχουν αναρτηθεί στο Blod. Ομιλητής ο Λέκτορας του Τμήματος Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Χρήστος Γούσιος.

Μουσική για τον κινηματογράφο (video) (Πρώτο μέρος)

Μουσική για τον κινηματογράφο (video) (Δεύτερο μέρος)


Η κινηματογραφική και Κλασσική μουσική του Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ
 

Του Γιώργου Πισσαλίδη

O Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ γεννήθηκε στις 20 Μαϊου 1955 στο Μπιέσκο Μπιάλα κοντά στην Κρακοβία της Πολωνίας. Ενώ σπούδαζε Ιστορία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστημίο της Κρακοβίας, άρχισε να γράφει μουσική. Ως συνθέτης είναι επηρεασμένος από τον Πολωνικό Νεορομαντισμό καθώς και από συνθέτες, όπως ο Νικολάι Παγκανίνι και ο Γιαν Σιμπέλιους. Ως ρομαντικός ο ίδιος, λατρεύει την δύναμη του αισθήματος και την δύναμη της μελωδίας. Θεωρεί δε την σύγχρονη μουσική χωρίς αίσθηση της μελωδίας ως κίβδηλη και επίπλαστη. Αυτήν ούτε την ακούει,  ούτε της έχει σεβασμό.

Το 1981 έγραψε την μουσική για την πρώτη του ταινία, το «Δελτίο Καιρού» (Prognoza pogody) του Άντονι Κράουζε. Ο Κράουζε τον συνέστησε στον συνάδελφο του Κριστόφ Κισλόφσκυ. Με τον Κισλοφσκι, ο Πράισνερ έγραψε αρχικά την μουσική για την μίνι σειρά χριστιανικού προβληματισμού «Ο Δεκάλογος» και αργότερα στην ταινία «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα». Είναι σε αυτήν την ταινία που ο Πράισνερ επινόησε το άλτερ έγω του, τον φανταστικό Ολλανδό Βαν ντε Μπουντεμάγιερ (Van Der Budenmayer)

 

ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΦ ΠΡΑΊΣΝΕΡ ΚΑΙ ΚΡΙΣΤΟΦ ΚΙΣΛΟΦΣΚΙ

Πέρα από τον Κισλόφσκι συνεργάσθηκε με σκηνοθέτες, όπως ο Βραζιλιάνος Έκτωρ Μπαμπένκο στο «Ελεύθερος στα Λειβάδια του Θεού» (At Play in the Fields of God) και τον Γάλλο Λουί Μάλ στο «Μοιραίο Πάθος» (Damage. Έγραψε επίσης κατά παραγγελία του παραγωγού Φράνσις Φορντ Κόππολα , μια υπέροχη μουσική για την οικογενειακή ταινία φαντασίας «Μυστικός Κήπος» (Secret Garden, 1993) της Ανιέσκα Χόλλαντ βασισμένη στο ομώνυμη βιβλίο της Φράνσες Χόντγκσον  Μπέρνετ

Με το Κισλόφσκι θα συνεργαζόταν ξανά στην Τριλογία των Χρωμάτων («Η Μπλέ Ταινία», «Η Κόκκινη Ταινία» και «Η Λευκή Ταινία») η οποία θα γυριζόταν στην Γαλλία, όπου αυτοεξορίσθηκε ο Κισλόφσκι . Για την «Μπλε Ταινία» έγραψε το χορωδιακό  «Τραγούδι για την Ενοποίηση της Ευρώπης» (Song for the Unification of Europe) βασισμένο στην «Α! Επιστολή Προς Κορινθίους» του Αποστόλου Παύλου», που αποδίδεται στα Ελληνικά και παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας. Είναι ίσως το πιο διάσημο κινηματογραφικό κομμάτι του Πράισνερ.

 Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ηχογραφήσεις της μουσικής του Πράισνερ για τον κινηματογράφο έχουν κάνει ρεκόρ πωλήσεων: η Διπλή ζωή της Βερόνικα έχει πουλήσει πάνω από 300.000 CD, ενώ η τριλογία Τα τρία χρώματα έχει ξεπεράσει τις 700.000 αντίτυπα.

 Ως συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, ο Πράισνερ έχει κερδίσει ένα Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης το 1996 για το έργο του «Ελίζα» του Ζαν Μπέκερ. Έχει κερδίσει μια σειρά από άλλα βραβεία, συμπεριλαμβανομένων ενός ακόμη Σεζάρ το 1994 για το “Τρία Χρώματα: Κόκκινο” και μια Αργυρή Άρκτο του 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου για την ταινία του 1997: “Το νησί της σωτηρίας» (The Island On Bird Street)  του Σαίρεν Κραγκ Τζάκομπσεν.

Όταν πέθανε ο σκηνοθέτης Κισλόφσκι το 1996, ο Preisner κυκλοφόρησε το πρώτο μεγάλης κλίμακας ορχηστρικό έργο: «Ρέκβιεμ για το φίλο μου» (Requiem for My Friend) προς τιμήν του. Ήταν το πρώτο του έργο που δεν προοριζόταν για ταινία. Όμως δύο κομμάτια από αυτό χρησιμοποιήθηκαν σε ταινίες: το Lacrimosa ακουγόταν στο «Το Δένδρο της Ζωής» του Τέρενς Μάλικ και το “Dies Irae” ακούγεται στην « Τέλεια Ομορφιά» (La Grande Bellezza), σε σκηνοθεσία Πάολο Σορεντίνο καθώς και τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Το Στέμμα» (The Crown).

To 2005, o Ντέηβιντ Γκίλμουρ των Πινκ Φλόυντ επέλεξε τον Πράισνερ για να ενορχηστρώσει 9 τραγούδια του για 40μελή ορχήστρα εγχόρδων για το άλμπουμ του On An Island που κυκλοφόρησε το 2006. Η περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ αποκορυφώθηκε στα Ναυπηγεία του Γκντάνσκ (συνδεδεμένα με τις απεργίες του ανεξάρτητου συνδικάτου «Αλληλεγγύη» επί κομμουνιστικού καθεστώτος) όπου ο Πράισνερ διεύθυνε την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βαλτικής Θάλασσας.

 

ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΓΚΙΛΜΟΥΡ ΚΑΙ ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΦ ΠΡΕΊΣΝΕΡ

Το 2007, ο Πράισνερ συνέθεσε το δεύτερο χορωδιακό έργο Silence, Night, Dreams («Σιωπή, Νύχτα, Όνειρα»), βασισμένο σε κείμενα από το «Βιβλίο του Ιώβ» και με ερμηνεύτρια την  Τερέζα Σαλγέιρο των Madredeus.

Το 2013, ο Πράισνερ πραγματοποίησε το πρότζεκτ Diaries of Hope με την Λάιζα Γκέραρντ των Dead Can Dance και εμπνευσμένο από τα απομνημονεύματα θυμάτων του Ολοκαυτώματος (Ρούτκα Λάσκερ , Ντέηβιντ Ρουμπίνοβιτς) και ποιήματα των Αμπράμ  Κόπλοβιτς και Αμπράμ Σύτρυν.

Ο ίδιος θυμάται:

Στις αρχές της δεκαετίας του 90, εγώ και ο Κριστόφ Κισλόφσκι ήμασταν στην Ιερουσαλήμ για την Τελετή Έναρξης του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Ιεροσολύμων. Πήρα μέρος σε ένα κονσέρτο στην όμορφη θέα του ανοικτού αμφιθεάτρου στην πεδιάδα ανάμεσα στην παλιά και καινούργια Ιερουσαλήμ. Δεν ήταν παρά τότε που είδα μια έκθεση που αφορούσε το Ολοκαύτωμα αφιερωμένο αποκλειστικά στα παιδιά. Καθώς διέσχιζα ένα σκοτεινό διάδρομο, όπου χιλιάδες κεριά τρεμοφέγγαν, ακούγοντας τα ονόματα των σφαγμένων παιδιών, που μπλεκόταν με το τραγούδι του κάντορα (αρχιψάλτης σε συναγωγή)  ένοιωσα συντετριμμένος. Ένοιωσα ένα περίεργο είδος φόβου. Ήταν μια οδυνηρή εμπειρία. Μετά από όταν βγήκαμε από την έκθεση και κοιτάξαμε την όμορφη Ιερουσαλήμ, ο Κρυστόφ: «Πρέπει να περιγράψεις μουσικά, αυτό που νοιώσαμε εκεί μέσα. Πρέπει οπωσδήποτε να το κάνεις»


Νάιμαν, Μέρτενς και Γκλας: Mινιμαλιστική μουσική στο σινεμά


hitch5.jpg
του Edward Rothstein/ International Herald Tribune

«Πρέπει να ελευθερώσω το μυαλό μου από αυτόν τον καταραμένο σκοπό», αναφωνεί, σε μια σκηνή από τα «39 σκαλοπάτια», ο ήρωας της ταινίας όσο καταδιώκεται στα βουνά της Σκωτίας.
«Δεν μπορώ να βγάλω από το νου τον καταραμένο αυτό σκοπό», λέει μια ηρωίδα στη «Σκιά μιας αμφιβολίας», για ένα βαλσάκι που στριφογυρίζει στο μυαλό της.
«Είναι αδύνατο να σου δώσω να καταλάβεις τη σημασία που έχει για μένα αυτή η μουσική», λέει μια άλλη ηρωίδα στον «Σιωπηλό μάρτυρα».

Λύση στο αίνιγμα
Ολοι τους ήταν αθώοι, αλλά στοιχειωμένοι από υποψίες, αμφιβολίες, σύγχυση και κίνδυνο. Και από μουσική· μια μουσική που ο σκηνοθέτης των ταινιών αυτών, Αλφρεντ Xίτσκοκ /Alfred Hitchcock, έλπιζε ότι θα στοίχειωνε και τους θεατές.
Αλλωστε, εκείνος ο «καταραμένος σκοπός» είναι που οδηγεί τον ήρωα, στα «39 σκαλοπάτια», έως στην καρδιά του διεθνούς, κατασκοπικού κυκλώματος και την εξάρθρωσή του. Το βαλσάκι από την «Εύθυμη χήρα» κάνει την ηρωίδα να υποπτευθεί ότι ο θείος Τσάρλι ίσως να μην είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Και στον «Σιωπηλό μάρτυρα» ένα τραγουδάκι φέρνει τη λύση στο αίνιγμα του γείτονα που δολοφονεί τη γυναίκα του και την τεμαχίζει, όπως φαντάζεται στο μυαλό του ο σιωπηλός μάρτυρας από ένα παράθυρο απέναντι (ο Τζέιμς Στιούαρτ με τα πόδια σε γύψο).
hitch6.jpgΟ Xίτσκοκ ήξερε καλά τι έκανε όταν έβαζε μια συγκεκριμένη μουσική να καταδιώκει τα πρόσωπα των ταινιών του. Οι ταινίες του βέβαια, όπως και η μουσική που τις συνοδεύει, είναι πασίγνωστες και δεν έχουν χρεία εγκωμίων. Ομως, υπάρχει κάτι άλλο που, όπως γράφει ο Εντουαρντ Ρόθστιν στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», χρειάζεται υπογράμμιση.
Για τον Χίτσκοκ, η μουσική δεν ήταν μόνο συνοδεία. Ηταν ένα από τα θεμέλια της ταινίας. Ο Τζακ Σάλιβαν, διευθυντής Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Ράιντερ του Νιου Τζέρσι, στο νέο βιβλίο του «Η μουσική του Χίτσκοκ»/ Hitchcock’s Music, δείχνει κάτι ακόμη περισσότερο: ότι για τον Χίτσκοκ, ο ήχος δεν υπηρετεί απλώς την εικόνα, η εικόνα πρέπει να υπηρετεί τον ήχο. «Η πορεία του Χίτσκοκ», γράφει, «δεν ήταν παρά η αναζήτηση του σωστού μοτίβου». Ο «Σιωπηλός μάρτυρας» από αυτή την άποψη είναι το πιο τολμηρό πείραμά του στην κινηματογραφική μουσική. Οσον αφορά στον «Ανθρωπο που γνώριζε πολλά», ξαναγύρισε την ταινία το 1956 ώστε κύριο θέμα της να είναι πια η ίδια η μουσική.
Ο ιστορικός ιχνηλατεί όλη την κινηματογραφική πορεία του Χίτσκοκ και εξετάζει τη μουσική τους καταγράφοντας ταυτόχρονα τους αγώνες του σκηνοθέτη να επιβάλει τις ιδέες του σε στούντιο και συνθέτες. Τη μουσική χρησιμοποιεί μερικές φορές και για να δημιουργήσει μιαν ατμόσφαιρα με κυνικό χιούμορ. Οταν ο Κάρι Γκραντ, στη «Σκιά των 4 γιγάντων», διασχίζει το χώρο υποδοχής ενός ξενοδοχείου λίγο πριν να ξεσπάσει η θύελλα, στο βάθος ακούγεται ένα τραγουδάκι της μόδας με τίτλο «Θα είναι μια ασυνήθιστη ημέρα».

Κρυμμένα μυστικά
Αυτά δεν σημαίνουν ότι ήταν πάντα αλάθητος στις κρίσεις του. Ο Μπέρναρντ Χέρμαν/ Bernard Herrmann απέδειξε ότι παρά τους ισχυρισμούς του Χίτσκοκ, η μουσική πρέπει να συνοδεύει τη σκηνή του φόνου, στο ντους, στο «Ψυχώ». Στις καλύτερες ταινίες του Χίτσκοκ, είναι γεγονός ότι η μουσική δεν ξεχωρίζεται από την πλοκή. Παίζει τον ίδιο ρόλο όπως οι πρωταγωνιστές.

H KAΘHMEPINH (23-02-2007)


Ελένη Καραΐνδρου

Δισκογραφία
  • 2019 Tous des Oiseaux, ECM 2634
  • 2016 David, ECM 2221
  • 2015 Μουσική και τραγούδια για το θέατρο (Βιβλίο-Λεύκωμα) MA 15232-58
  • 2014 Μουσική για τη Μικρή Οθόνη (Βιβλίο-Λεύκωμα – με 2 CD) Mικρή Άρκτος MA 15232-54
  • 2013 Medea (Mήδεια), ECM 2376
  • 2013 Concert In Athens, ECM New Series 2220
  • 2011 Music for the Film Sounds and Silence (CD anthology) ECM Munich, CD 2250
  • 2011 Sounds and Silence – Travels with Manfred Eicher (DVD & Blu Ray) ECM 5050
  • 2010 Μουσική για το Θέατρο (Πρωτότυπες ηχογραφήσεις 1986-2010- Βιβλίο-Λεύκωμα – με 3 CD) Mικρή Άρκτος MA 15232-24
  • 2009 Elegy of the Uprooting, (H ελεγεία του ξεριζωμού) live recording, ECM, Munich, Concert DVD ECM 5506
  • 2009 Dust of Time (Η Σκόνη του χρόνου) ECM New Series Μόναχο, CD 2070
  • 2008 Το «10»ΕCΜ/Μικρή ‘Άρκτος CD ΜΑ15231-11
  • 2006 Elegy of the Uprooting (H ελεγεία του ξεριζωμού), ζωντανή ηχογράφηση, ΕCM New Series,Μόναχο, CD 1952-53
  • 2005 Επανέκδοση 8 έργων (digital remastered),( H μεγάλη αγρυπνία, Η τιμή της αγάπης, Ταξίδι στα Κύθηρα, ο Μελισσοκόμος, L’ Africana, Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού, Τοπίο στην ομίχλη, Ανέκδοτες ηχογραφήσεις) Minos,
  • 2004 Trilogy I – The Weeping Meadow (Τριλογία Ι – Το Λιβάδι που Δακρύζει), ECM New Series 1885
  • 2002 Trojan Women (Τρωάδες), ECM New Series 1810
  • 2001 Ελένη Καραΐνδρου / Μουσική για ταινίες Κασετίνα 5 cds (Η τιμή της αγάπης, Ταξίδι στα Κύθηρα, ο Μελισσοκόμος, L’ Africana, Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού) Minos
  • 1998 Eternity and a day (Μια αιωνιότητα και μια μέρα) ΕCM New Series,Μόναχο, CD 1692
  • 1996 Ρόζα / Περιπλάνηση (Rosa / Wandering) Lyra – Musurgia, Aθήνα, LP, CD, MC 4872 (Επανέκδοση)
  • 1995 Ulysses’ Gaze (Το Βλέμμα του Οδυσσέα) ΕCM New Series, Μόναχο, CD – MC 1570
  • 1992 The suspended step of the stork (Το μετέωρο βήμα του πελαργού) ECM, Μόναχο, LP CD 1456
  • Music for films (Μουσική από τον κινηματογράφο), ECM, POCT-1104, Ιαπωνία
  • 1991 Ελένη Καραΐνδρου/Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις Minos, CD 908,9,10
  • Το μετέωρο βήμα του πελαργού, Minos, LP, CD 983
  • Music for films (Μουσική από τον κινηματογράφο), ECM, Μόναχο, LP CD 1429
  • Paysage dans le brouillard (Τοπίο στην ομίχλη), Milan Records, VICP 146, Ιαπωνία.
  • 1990 L’ Africana, Μουσική για την ταινία της Margarethe von Trotta, Minos, LP, MSM 903
  • Ελένη Καραΐνδρου/ Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις, κασετίνα με τρεις δίσκους. Τα κυριότερα θέματα για
  • 24 έργα, θεατρικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά. Minos, MSM 908-909-910
  • L’ Africanα, Milan records, CDCH 566, Γαλλία.
  • Ο Μελισσοκόμος, Minos, CD, MCD 646/647
  • 1989 Paysage dans le brouillard (Τοπίο στην ομίχλη), Milan Records, CDCH 299/RC 650, Γαλλία
  • 1988 Ελένη Καραΐνδρου, Ζωντανή ηχογράφηση της Συναυλίας στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, (Φεστιβάλ Αθηνών) με μουσική από τον κινηματογράφο και το θέατρο. Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα, Jan Garbarek, Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Minos, MSM 753/754
  • 1987 L’ apiculteur (Ο Μελισσοκόμος), Milan Records, LP A 326, Γαλλία
  • 1986 Ο Μελισσοκόμος, Minos, 2LP, MSM 646/647
  • 1985 Voyage à Cythère (Ταξίδι στα Κύθηρα), Ed. Saravah, LP DKB 1111, Γαλλία
  • 1984 Ταξίδι στα Κύθηρα, Minos, LP, MSM 538
  • 1983 Η τιμή της αγάπης, Minos, LP, MSM 520
  • 1982 Ρόζα και Περιπλάνηση, Ηχογραφική Ε.Κ. 001
  • 1973 Η μεγάλη αγρυπνία, (The great vigilance) Ποίηση Κ.Χ. Μύρης, με τη Μαρία Φαραντούρη. Εξώφυλλο από τον Γ. Τσαρούχη, ΕΜΙ, JJ 064-70159
  • 1972-1971 Συμμετοχή σε LP της Νάνας Μούσχουρη, Polygram, Γαλλία: Le tournesol, Une voix, Le plus grands succes, The unique Nana Mouschouri, Je finirai par l’ oublier (45 στροφών) κ.λ.π.
Μουσική για τον κινηματογράφο
  • 2010 Sey Venecia, ντοκιμαντέρ σκην. Carlo Mazzacurati
  • Στην Εξορία – Καλλιόπη Λεγάκη
  • 2009 Τριλογία ΙΙ – Η σκόνη του Χρόνου (Trilogy ΙΙ – Dust of Time), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος
  • 2004 Τριλογία Ι – Το Λιβάδι που Δακρύζει (Trilogy I – The Weeping Meadow), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος
  • 1998 Μια αιωνιότητα και μια μέρα (Eternity and a day), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, Χρυσός Φοίνικας – Φεστιβάλ Καννών
  • 1995 Το Βλέμμα του Οδυσσέα (Ulysses’ Gaze), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών. Μέγα βραβείο επιτροπής.
  • 1991 Το μετέωρο βήμα του πελαργού (The suspended step of the stork), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών
  • 1990 L’ Africana (Η Αφρικάνα), σκην. Margarethe von Trotta, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας
  • 1989 Σημάδια της νύχτας (Scars of the night), σκην. Πάνος Κοκκινόπουλος, Κρατικό Βραβείο 1989
  • 1988 Τοπίο στην ομίχλη (Landscape in the mist), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ασημένιο Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας 1988, Βραβείο Felix 1989
  • Ο Λιποτάκτης (The deserter), σκην. Γιώργος Κόρας, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
  • 1986 Ο Μελισσοκόμος (The Beekeeper), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βενετίας 1986
  • Καλή Πατρίδα Σύντροφε (Happy homecoming, comrade), σκην. Λ. Ξανθόπουλος, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Νέου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο
  • O άλλος Μύθος (The other Myth), σκην. Μαίρη Παπαλιού, ντοκιμαντέρ για τα γυρίσματα της ταινίας Μελισσοκόμος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
  • 1985 Εν πλω (Sailing), σκην. Σταύρος Κωνστανταράκος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1985
  • 1984 Ταξίδι στα Κύθηρα (Voyage to Cythera), σκην. Θόδωρος Αγγελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών 1984
  • 1983 Η τιμή της αγάπης (The price of love), σκην. Τόνια Μαρκετάκη, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1983
  • 1982 Ρόζα, (Rosa) σκην. Χρ. Χριστοφής, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών (Un certain regard) και Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1982.
  • 1979 Περιπλάνηση (Wandering), σκην. Χρ. Χριστοφής. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Νέου Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1979
  • Όμορφη πόλη (Beautiful town), σκην. Δημήτρης Σοφιανόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Λάρισας
  • 1975 Το χρονικό μιας Κυριακής (A Sunday’s Chronicle), σκην. Τάκης Κανελόπουλος, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
  • Πολεμόντα (Working), σκην. Δ. Μαυρίκιος, ντοκιμαντέρ για τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Η μουσική στο σινεμά του Τζιμ Τζάρμους

Posted on September 15, 2013 by InfluencesOnly

"only lovers left alive"Λίγο πριν το εθιστικό soundtrack της φετινής ταινίας του Τζιμ Τζάρμους με τίτλο Only Lovers Left Alive καταναλωθεί μαζικά και αφομοιωθεί σε συνδυασμό με την βαμπρική rock’n’roll αλητεία της εικόνας, αξίζει μια αναδρομή στη πολύχρονη σχέση μουσικής και εικόνας στο σύμπαν αυτού του ασυμβίβαστου σκηνοθέτη και στα συστατικά που βοήθησαν στην συμπαγή διαχρονικότητα και την conceptual ενότητα των ταινιών του.

Ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του 70 και στις αρχές της δεκαετίας του 80, η Νέα Υόρκη αποτελούσε σανατόριο για ελεύθερα καλλιτεχνικά πνεύματα και μποέμ περιθωριακούς που είχαν τον άφοβο πειραματισμό με τις φόρμες σαν κορώνα στο κεφάλι τους. Σαν μέλη μιας αόρατης αλλά καθόλου ασήμαντης ομήγυρης, οι καλλιτέχνες μεταπηδούσαν εύκολα από τα εικαστικά στο underground σινεμά, από την ποίηση στις performance arts και από το postpunk και το new wave στη ρέγκε και το πρώιμο hip hop. Σε εκείνο το χωνευτήρι επηρροών ανδρώθηκε καλλιτεχνικά ο Τζιμ Τζάρμους όταν σταμάτησε να ξημεροβραδιάζεται στο CBGB και ξεκίνησε την καριέρα του τραγουδώντας και παίζοντας πλήκτρα στο περιθωριακό συγκρότημα των Del-Byzanteens. Όπως όλοι υπάκουαν στις επιταγές της punk φιλοσοφίας, σύμφωνα με την οποία όταν έχεις πάθος και ιδέες, η τεχνική και η ακαδημαϊκήκατάρτιση περισσεύουν, έτσι και ο Τζιμ Τζάρμους επέλεξε (μάλλον συμπτωματικά) την ταμπέλα του κινηματογραφιστή, κουβαλώντας στις εικόνες του την punk αναρχία εκείνης της ταραγμένης περιόδου.

Arthrotzre_3Από το Permanent Vacation (1980), την πρωτόλεια απόπειρά του πίσω απ’ την κάμερα, ο Τζάρμους δημιούργησε ένα ακατέργαστο υβρίδιο beat λογοτεχνίας και νεουορκέζικης jazz, γύρω από έναν αξιολάτρευτο low-life scumbags (τον πρώτο από τους πολλούς που θα πλαισίωναν αργότερα το σινεμά του) που ονομάζονταν Τσάρλι Πάρκερ. H ρετρό bebop μουσική και τα παλιομοδίτικα σακάκια μιας προ-ροκ εποχής έδωσαν τα πρώτα δείγματα μιας μοντέρνας γραφής και εγκαινίασαν τη συνεργασία του Τζάρμους με τον τζαζίστα John Lurie των Lounge Lizards, η οποία θα συνεχίζονταν στο Stranger Than Paradise (1984). Εκεί θα βλέπαμε για πρώτη φορά τη στέρεα μορφή και το καδραρισμένο, αέρινο στυλιζάρισμα των ταινιών του Τζάρμους, όπου η μουσική υπογραμμίζει τη συναισθηματική πορεία των (αντι)ηρώων που συνήθως είναι παρείσακτοι σε κάποιον ξένο τόπο, παρίες στο ίδιο το περιβάλλον που τους γέννησε. Στο Stranger Than Paradise τον μικροαπατεώνα τζογαδόρο υποδύεται ο Richard Edson ο οποίος είναι o πρώην ντράμερ των Sonic Youth. Την ταινία στοιχειώνει ο κολασμένος r’&’b αφορισμός “I Put A Spell On You“του Screamin’ Jay Hawkins – το ένα και μοναδικό τραγούδι που ακούγεται πέρα από τη μινιμαλιστική μουσική του Lurie.

Η ιστορία ενός ανορθόδοξου male bonding δύο αθώων-παρανόμων στο αριστουργηματικό Down By Law (1986) θα τονιστεί από την «αίσθηση» Νέας Ορλεάνης. Η αύρα γύρω από τη μουσική παράδοση της πόλης απογείωσε ένα από τα indie πρωτότυπα κομψοτεχνήματα της δεκαετίας του 80, με τη rhythm’&’blues παράδοση του Dr John και της Irma Thomas. Το διακριτικό score που κινείται σε art house μονοπάτια ανήκει ξανά στον Lurie, ο οποίος συμπρωταγωνιστεί με τον Tom Waits. Ήταν η εποχή που ο Waits έκανε ιδιαίτερη στροφή στον ήχο του με το Swordfishtrombones και το Rain Dogs και έδωσε στην ταινία το χαρακτηριστικό τραγούδι “Jockey Full of Bourbon“. Τα λεπτεπίλεπτα κρουστά και τα ατίθασα πνευστά δένουν με τις ασπρόμαυρες εικόνες και απογειώνουν την υπέροχη εισαγωγή του Down By Law. Ο Tom Waits θα υπογράψει χρόνια μετά το υπέροχο ‘Good Old World (Waltz)’ και ένα μάτσο σαρδόνια instrumental θέματα για τις ανάγκες του soundtrack του ανάλαφρου Night On Earth (1992). Ο χαρακτήρας που υποδύεται στο Down By Law ο Waits, είναι ένας ραδιοφωνικός dj ο οποίος θα μετενσαρκωθεί τρία χρόνια αργότερα στο Mystery Train, και θα επιλέγει από το ραδιόφωνο κομμάτια του Roy Orbison, του Ottis Redding και φυσικά του Elvis Presley, εφόσον η καθεδρία του «βασιλιά» στο Μέμφις στοιχειώνει τις ιστορίες της ταινίας. Τραγούδια όπως το Blue Moon απ’ τον Presley ακούγονται αυτούσια από τους ήρωες μέσα στη σκηνή (κάτι που θα ξαναγίνει σε μια σκηνή του Broken Flowers, με το I Want You του Marvin Gaye). Στο Mystery Train (1989), με τον Waits αόρατο και τον Lurie για πρώτη φορά απόντα, τα ηνία του μουσικού/ηθοποιού αναλαμβάνει ο Joe Strummer σε έναν ελαφρά  παρανοϊκό ρόλο που βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και της αναίτιας βίας. Τα κακόφημα blues bar, οι κάβες, τα φτηνιάρικα ξενοδοχεία, τα μπαρμπέρικα, ο πανταχού παρών Elvis, ο παραγνωρισμένος Carl Perkins και τα θρυλικά στούντιο της Sun, ορίζουν το πλαίσιο δράσης με τον Screamin’ Jay σε ρόλο ξενοδόχου και ένα μικρό cameo του Rufus Thomas για να σκάσει το χειλάκι όσων γοητεύονται από την σημειολογία του Τενεσί και του rock’n’roll.

2Στη συρραφή μικρού μήκους ταινιών Coffee & Cigarettes (1993) συναντάμε απολαυστικές laid back συνομιλίες του Jack και της Meg των White Stripes και του Tom Waits με τον Iggy Pop. Η τελευταία είναι ένα από τα πιο απολαυστικά πράγματα σε ολόκληρη την φιλμογραφία του Τζάρμους. Ο Iggy λίγο μετά θα έχει έναν αξιοσημείωτο ρόλο στο Dead Man αλλά όχι στη μουσική της ταινίας την οποία ανέλαβε εξ’ολοκλήρου ένας άλλος από τους τελευταίους επιζώντες μιας εποχής του ροκ που ήταν πολύ επικίνδυνη για να μακροημερέυσει, ο Neil Young. Το album του “After the Gold Rush” μνημόνευε εκείνη την απώλεια ταυτότητας και κληρονομιάς και ήταν ένας μικρός επιτάφιος για το χαμένο ποιητικό πνεύμα της Αμερικάνικης ελευθεριότητας. Μακρινοί απόηχοι εκείνου του album υπάρχουν στο ελεγειακό soundtrack που φιλοτέχνησε ο Young για το Dead Man (1995), το post-everything υπαρξιακό γουέστερν του Τζάρμους. Το όνομά τους οι Crazy Horse το είχαν δανειστεί από έναν αρχηγό φυλής που εναντιώθηκε στις τοπικές αρχές στηρίζοντας τα ήθη και τη σκυτάλη των αξιών που πάρθηκαν βίαια από τους ιθαγενείς. Ο περιπλανώμενος νεκρός που ονομάζεται Γουίλιαμ Μπλέικ (συνωνυμία;) βρίσκεται σε μια ατέρμονη αναζήτηση μιας «δουλειάς» που του έχουν υποσχεθεί και οδηγείται σε μια μετα-κοσμική, καρμική λύτρωση της βασανισμένης ψυχής του. Ο Neil Young μέσα σε τρείς μέρες αυτοσχεδίασε μπροστά στην οθόνη βλέποντας την ταινία και ηχογραφώντας ζωντανά στο ράντζο του, σε μια σειρά από προσχέδια χειροποίητων solo, φτιάχνοντας ένα album με λυτρωτικά ξεσπάσματα και ημιτελή riff γεμάτα αγωνία. Ένα χρόνο μετά την έξοδο της ταινίας, ο φακός του Τζάρμους ακολούθησε τον Young και τους Crazy Horse στην περιοδεία τους. Το αποτέλεσμα ήταν το Year Of The Horse (1997) ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά ντοκουμέντα που είδαμε στο σινεμά μετά το Stop Making Sense του Τζόναθαν Ντέμι. Να σημειωθεί ότι και ο Τζάρμους έχει σκηνοθετήσει ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για τους Talking Heads.

Την αφαιρετική προσέγγιση του Young ακολούθησε ο RZA για τη μουσική επένδυση της αξεπέραστης σε ωριμότητα δημιουργίας του σκηνοθέτη, ghost-dog-rzaGhost Dog (1999). Η ταινία ήταν ένα υψηλής διανόησης κράμα αστικού δυτικού πολιτισμού και θεόπνευστης ανατολικής φιλοσοφίας, ένα απαιτητικό μείγμα γουέστερν και μαφιόζικης ταινίας και μια μίξη αισθητικών επιρροών από φτηνά blaxploitation μέχρι ταινιών με σαμουράι, για την οποία ο RZA έμπλεξε τα zen breakbeat που έγραφε πάνω στην πρώιμη κονσόλα των Wu Tang Clan -όπως οι Crazy Horse σε σχέση με το Dead Man, οι Wu Tang πήραν το όνομά τους από μια σέκτα Σαολίν μοναχών στην Κίνα, δημιουργώντας έτσι έναν άρρηκτο πολιτισμικά συνδετικό κρίκο. Οι λούπες του RZA έδεσαν απόλυτα με τη χορογραφία της βίας και τις αφηγηματικές παραμέτρους της ταινίας – τον κώδικα τιμής, την πνευματικότητα και την πειθαρχεία ενός έκπτωτου ronin και του επικοινωνιακού χάσματος στην καρδιά της μητρόπολης. Ένα ψηφιακό λίφτινγκ στην αρχαία kung-fu αισθητική και στον αναλογικό τρόπο ζωής ενός «περιστερόφιλου» πληρωμένου δολοφόνου.

Arthrotzre_5Το επάγγελμα του δολοφόνου ασκεί και ο ήρωας της ταινίας The Limits of Control (1999) που ακολούθησε την πιο mainstream απόπειρα του Τζάρμους με το Broken Flowers (2005). Ο αμίλητος και ανώνυμος ήρωας του Limits of Control είναι ένας αφοσιωμένος στην τελειότητα επαγγελματίας με απόλυτα αυστηρή ρουτίνα που βρίσκεται στο επίκεντρο ενός περίπλοκου γρίφου συμφερόντων. Μετά από μια τολμηρή επιλογή του Τζάρμους μέρος της μουσικής αναλαμβάνει το Γιαπωνέζικο ροκ συγκρότημα των Boris και το εξωστρεφές 60’s acid rock τους έρχεται σε υπολογισμένη αντίθεση με τα όρια του συναισθηματικού ελέγχου του ήρωα. (το ίδιο τολμηρή και απρόβλεπτη ήταν η χρήση μουσικής από την Αιθιοπία του Mulatu Astatke για το Broken Flowers). Το “Farewell” των Boris λειτουργεί σαν σκοτεινό mantra ανάμεσα στη δράση ενώ στο τελικό κρεσέντο βίας ο Τζάρμους βάζει ειρωνικά τον δολοφόνο να χρησιμοποιεί για φονικό όπλο μια χορδή κιθάρας.

Στο φετινό Only Lovers Left Alive με πρωταγωνίστρια την Tilda Swinton, ο Τζάρμους αφηγείται έναν transcendental βαμπιρικό μύθο, κατασκευάζοντας ένα στοχαστικό υβρίδιο θανατίλας και ρομαντισμού, τον οποίο έντυσε με ακόμα πιο obscure επιλογές: με το rockabilly της Wanda Jackson, το garage rock των Black Rebel Motorcycle Club, τις πυκνές κιθάρες των White Hills, τη νότια R’n’B της Denise LeSalle, την ψυχωμένη country του Charlie Feathers, την εξωτική ευαισθησία της Yasmine Hamdan, τον ανατολίτικο μυστικισμό των Kasbah Rockers, τους dub ήχους του Bill Laswell και κυρίως με τον Γερμανό συνθέτη Jozef Van Wissem (με τον οποίο έχει ηχογραφήσει τα μικρά album “Concerning The Entrance Into Eternity” και “The Mystery of Heaven“).

Χάρη στην εστέτ ατμόσφαιρα μυστήριου και το ακαταμάχητο στυλ των μαύρων γυαλιών των απέθαντων βαμπίρ, ο εξηντάχρονος πλέον δημιουργός φτιάχνει φέτος ένα αυθεντικό κινηματογραφικό χαρμάνι με χαρακιές βινυλίου, από τα αυλάκια του οποίου ξεπηδάνε πίδακες αίματος και γενναίος ρομαντισμός.

δημοσιεύθηκε στο Avopolis


Οι σπουδαιότεροι Συνθέτες Του Κινηματογράφου
   Ταινίες! Φανταστείτε μια σκηνή δράσης με κυνηγητό, ένα ερωτευμένο ζευγάρι ξαπλωμένο δίπλα στη θάλασσα να φιλιέται με πάθος, ένα τέρας να κατασπαράζει ανθρώπους, ένα σουπερ ήρωα να πετάει στα ουράνια, μια δραματική σκηνή με πόνο και θάνατο.  Φανταστείτε τώρα όλα τα παραπάνω χωρίς μουσική υπόκρουση. Η εικόνα από μόνη της είναι πολύ φτωχή και δεν καταφέρνει να περάσει συναισθήματα στο θεατή χωρίς μια όμορφη μελωδία. Ο κινηματογράφος μας έχει χαρίσει αξεπέραστα αριστουργήματα που μπορούμε να ακούμε σαν κλασική μουσική. Ταινίες όπως “The Godfather”, “Star Wars”, “Braveheart”, “Amelie” κ.α., μίλησαν βαθιά μέσα μας και έγιναν τα προσωπικά σάουντρακ της ζωής μας. Ποιοι είναι όμως αυτοί, πoια είναι τα πραγματικά αστέρια; Αυτοί που έγραψαν την μουσική που μας έκανε να δακρύσουμε, να ονειρευτούμε και να νιώσουμε έντονα συναισθήματα; Μου ζητήθηκε από φίλους και γνωστούς ένα αφιέρωμα στους σπουδαιότερους συνθέτες του κινηματογράφου… Στην αρχή γέλασα και είπα «Θα είναι παιχνιδάκι για εμένα». Όμως έκανα τρομερό λάθος!  Αυτό το γκράντε αφιέρωμα είναι ό,τι πιο δύσκολο έγραψα ποτέ μου. Όχι μόνο έπρεπε να ξεχωρίσω 20 από τους 100 και βαλε σπουδαίους συνθέτες, αλλά έπρεπε να τους αριθμήσω φτάνοντας στον κορυφαίο. Ζορίστηκα πάρα πολλούς μήνες για να σας παρουσιάσω την παρακάτω λίστα. Το πάλεψα από εδώ, το πάλεψα από εκεί και τελικά κατάφερα να τα βάλω σε μια σειρά. Ελπίζω να με συγχωρέσετε που ήμουν φειδωλός ως προς τις πληροφορίες, αλλά προσπάθησα να μην ξεφύγω σε έκταση (πράγμα που τελικά δεν κατάφερα ακόμα κι έτσι).
 
composers
 
20. Randy Edelman
Ο Randy Edelman γεννήθηκε το 1947 στο New Jersey των Ηνωμένων Πολιτειών. Σπούδασε μουσική και ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας  πιάνο στο Broadway. Ηχογράφησε αρκετά προσωπικά άλμπουμ με τραγούδια, τα οποία “δανείστηκαν” μοναδικοί καλλιτέχνες (The Carpenters, Barry Manilow). Ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο στις αρχές του ’70, κάνοντας ντεμπούτο με την ταινία “Outside In”. Ακολούθησαν μέτριες τηλεταινίες και ο Edelman έκανε υπομονή μέχρι να γίνει γνωστός. Το 1985 η επιτυχία χτύπησε δυνατά την πόρτα του με την τηλεοπτική σειρά “MacGyver”. Είναι πολύ καλός, τόσο στα επικά, όσο και στα ρομαντικά θέματα.
 
20 randy edelmanΔυνατό σημείο του το πιάνο. Όπου το χρησιμοποιεί γράφει εξαιρετικές μελωδίες, που έχουν ένα τρυφερό, νοσταλγικό άγγιγμα ζεστασιάς. Προσωπικά ακολουθώ πιστά (και πιστεύω με σθένος) αυτό το μεγάλο συνθέτη που δεν τσιγκουνεύεται και μας χαρίζει σπουδαία σάουντρακ. Το ιδιαίτερο στυλ και η άνεσή του να ελίσσεται με ευκολία, τόσο στα  επικά όσο και στα ρομαντικά θέματα, τον κατατάσσουν στην εικοστή θέση. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Macgyver (1985), Twins (1988 Μαζί Με Georges Delerue), Ghostbusters 2 (1989), Kindergarten Cop (1990), My Cousin Vinny (1992), Beethoven (1992), The Mask (1994), The Last Of The Mohicans (1992 Μαζί Με Trevor Jones), Dragon: The Bruce Lee Story (1993), Gettysburg (1993), The Indian In The Cupboard (1995), Dragonheart (1996), Anaconda (1997), Six Days Seven Nights (1998), The Skulls (2000), Xxx (2002), The Mummy: Tomb Of The Dragon Emperor (2008).
 
Ζενίθ της καριέρας του : DragonHeart (1996)
Γνωστός επίσης για: The Last of the Mohicans (1992), Dragon: The Bruce Lee Story (1993)
 
19. Patrick Doyle 19 patrick doyle
Ο σπουδαίος μουσικός Patrick Doyle γεννήθηκε το 1953 στη Σκωτία. Αποφοίτησε από τη Royal Scottish Academy of Music and Drama, έχοντας αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στο πιάνο και το τραγούδι. Αρχικά ξεκίνησε ως ηθοποιός σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, αλλά και ταινίες, όπως “Chariots Of Fire” (Jimmie). Η γνωριμία του με τον ηθοποιό – σκηνοθέτη Kenneth Branagh, ήταν το εισιτήριο για το χώρο του θεάματος και ο συνθέτης έβαλε τα δυνατά του. Το μουσικό ντεμπούτο έγινε με την τηλεταινία  “Twelfth Night, Or What You Will” (1988). Όμως η πρώτη κινηματογραφική ταινία που ανέλαβε ήταν το “Henry V” (1989), του φίλου του Kenneth Branagh και έκτοτε αναπτύχτηκε μια σπουδαία συνεργασία (δούλεψαν μαζί σχεδόν σε όλα τα φιλμ του σκηνοθέτη). Ο Patrick Doyle είναι ένας μεγάλος μουσικός και δάσκαλος. Οι συνθέσεις του γίνονται αμέσως κλασικές και καταλαβαίνεις τις πλούσιες γνώσεις που έχει. Με αξιοπρέπεια χαρίζει στις μελωδίες του ποιότητα και φινέτσα κλασικής μουσικής. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Henry V (1989), Indochine (1992), Much Ado About Nothing (1993), Carlito’s Way (1993), Frankenstein (1994), A Little Princess (1995), Sense And Sensibility (1995), Hamlet (1996), Donnie Brasco (1997), Great Expectations (1998), Gosford Park (2001), Killing Me Softly (2002), Nanny Mcphee (2005), Harry Potter And The Goblet Of Fire (2005), As You Like It (2006), Eragon (2006), The Last Legion (2007), Thor (2011), Rise Of The Planet Of The Apes (2011), Brave (2012).
 
Ζενίθ της καριέρας του : Sense And Sensibility (1995)
Γνωστός επίσης για: Indochine (1992), A Little Princess (1995)

 

18. Basil Poledouris 18 basil poledouris

Ο ελληνικής καταγωγής Basil Poledouris γεννήθηκε στο Missouri των Ηνωμένων Πολιτειών το 1945. Ήταν τρομερά θρήσκος (Χριστιανός Ορθόδοξος) και επισκεπτόταν συχνά την εκκλησιά. Από πολύ μικρός έμαθε να παίζει πιάνο και  να πλάθει με το μυαλό του επικές μελωδίες, που άκουγε από τον αγαπημένο του συνθέτη Miklos Rozsa. Τρομερά επηρεασμένος, προσπάθησε να ακολουθήσει την επιτυχία του Rozsa σπουδάζοντας στο University of Southern California σκηνοθεσία και μουσική . Εκεί γνώρισε το σκηνοθέτη John Milius και μια σπουδαία φιλία/συνεργασία ξεκίνησε. Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο έγινε το 1970 με την ταινία του Milius “The Reversal Of Richard Sun”. Η μεγάλη κόρη του, Zoe Poledouris, κληρονόμησε το ταλέντο του πατέρα της και από μικρή ηλικία συνέθετε μαζί του μουσική (Στο “Conan The Barbarian” έγραψε το εκπληκτικό κομμάτι “The Orgy” και ήταν μόλις οκτώ χρονών!). Ο Basil Poledouris έχει ένα πολύ δυνατό κοινό, που ακόμα και σήμερα τον αποθεώνει με ενθουσιασμό. Το 2006 έχασε την μάχη με τον καρκίνο και άφησε την τελευταία του πνοή στο Los Angeles. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Tintorera! (1977), The Blue Lagoon (1980), Conan The Barbarian (1982), Conan The Destroyer (1984), Red Dawn (1984), Flesh+Blood (1985), Iron Eagle (1986), Robocop (1987), Farewell To The King (1989), The Hunt For Red October (1990), Quigley Down Under (1990), White Fang (1991), Harley Davidson And The Marlboro Man (1991), Hot Shots! Part Deux (1993), Free Willy (1993), On Deadly Ground (1994), The Jungle Book (1994), Starship Troopers (1997), Les Miserables (1998), For Love Of The Game (1999) και το κύκνειο άσμα του “The Touch” (2002).
 
Ζενίθ της καριέρας του : Conan the Barbarian (1982)
Γνωστός επίσης για : The Blue Lagoon (1980), The Hunt For Red October (1990)
 
17. Howard Shore 17 howard shore
Ο Καναδός Howard Shore γεννήθηκε το 1946 και είναι γνωστός για την εκπληκτική δουλειά που έκανε στην τριλογία “The Lord Of The Rings”. Πρόκειται για ακόμη έναν σπουδαίο συνθέτη που η μουσική του έχει υπόβαθρο και ανταγωνίζεται τεράστιους κλασικούς όπως Johann Sebastian Bach και Ludwig Van Beethoven! Σπούδασε μουσική στο Berklee College of Music. Το βαρύ ύφος που δίνει στις παρτιτούρες του λατρεύεται από τους θαυμαστές του και η όρεξη για ορχηστρικό υπερθέαμα χορταίνει την πείνα. Κέρδισε συνολικά τρία βραβεία Όσκαρ. Δύο για την μουσική επένδυση στα “The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring “ (2001), “The Lord Of The Rings: The Return Of The King” (2003) και ένα για το τραγούδι “Into The West (The Return Of The King)”. Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο έγινε το 1978 με την ταινία “I Miss You, Hugs And Kisses”. Ένα χρόνο αργότερα ξεκίνησε η μεγάλη συνεργασία με το σκηνοθέτη David Cronenberg (το φιλμ τρόμου “The Brood”). Επιλεγμένη φιλμογραφία: Videodrome (1983), After Hours (1985), The Fly (1986), Big (1988), The Silence Of The Lambs (1991), Naked Lunch (1991), Prelude To A Kiss (1992), Sliver (1993), M. Butterfly (1993), Mrs. Doubtfire (1993), Philadelphia (1993), Ed Wood (1994), Seven (1995), Crash (1996), The Game (1997), Existenz (1999), The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring (2001), Panic Room (2002), The Lord Of The Rings: The Two Towers (2002), Gangs Of New York (2002), The Lord Of The Rings: The Return Of The King (2003), The Aviator (2004), A History Of Violence (2005), The Departed (2006), Eastern Promises (2007), The Twilight Saga: Eclipse (2010), Hugo (2011), The Hobbit: An Unexpected Journey (2012), The Wolf Of Wall Street (2013).
 
Ζενίθ της καριέρας του: The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring (2001)
Γνωστός επίσης για: M. Butterfly (1993), The Hobbit: An Unexpected Journey (2012)
 
16. Alex North 16 alex north
Ο Alex North γεννήθηκε το 1910 στην Αμερική. Ξεκίνησε την καριέρα του με την ταινία “The 13th Letter” (1951) και έκτοτε λάνσαρε ένα «φρέσκο» είδος στην κινηματογραφική μουσική. Ήταν ο πρώτος που τόλμησε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό από τον κλασικό βαρύ χολιγουντιανό ήχο. Οι περισσότεροι συνθέτες σέβονται τον North και θεωρούν αξεπέραστο το σάουντρακ που έγραψε για την ταινία “A Streetcar Named Desire” (1951). Παρά την σπουδαία πορεία του στον χώρο, η ακαδημία κινηματογράφου δεν τον τίμησε ποτέ με βραβείο Oscar. Ο Stanley Kubrick απέρριψε το εξαιρετικό score που συνέθεσε για την ταινία “2001: A Space Odyssey” (1968). To 1993 η δισκογραφική Varese Sarabande και ο Jerry Goldsmith (μεγάλος θαυμαστής του) παρουσίασαν το CD “Alex North’s 2001 : The Legendary Original Score”. H National Philharmonic Orchestra έδωσε τον καλύτερο της εαυτό και το άλμπουμ έγινε ανάρπαστο. Το 1991, σε ηλικία 80 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή στο Los Angeles. Επιλεγμένη φιλμογραφία: A Streetcar Named Desire (1951), Viva Zapata (1952), The Rainmaker (1956), Spartacus (1960), The Misfits (1961), The Children’s Hour (1961), All Fall Down (1962), Cleopatra (1963), The Outrage (1964), The Agony And The Ecstasy (1965), Who’s Afraid Of Virginia Woolf? (1966), The Shoes Of The Fisherman (1968), A Dream Of Kings (1969), Shanks (1974), Bite The Bullet (1975), Dragonslayer (1981), Under The Volcano (1984), The Dead (1987), Good Morning, Vietnam (1987), Ghost (1990 Μαζί Με Τον Maurice Jarre) Και Το Κύκνειο Άσμα Του Posledni Motyl (1991).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Spartacus (1960)
Γνωστός επίσης για: A Streetcar Named Desire (1951), Cleopatra (1963)
 
15. Hans Zimmer 15 hans zimmer
Ο Hans Zimmer γεννήθηκε το 1957 στη Γερμανία. Από πολύ μικρός άρχισε να ασχολείται με το πιάνο που είχαν οι γονείς του στο σπίτι. Πειραματιζόταν με οτιδήποτε έκανε έξαλλη τη μουσικό μητέρα του και προσπαθούσε να προσπεράσει τα στερεότυπα της μουσικής. Ο καιρός πέρασε γρήγορα και ο νεαρός Zimmer εγκαταστάθηκε στην Αγγλία. Εκεί γνώρισε τον συνθέτη Stanley Myers, μαζί συνεργάστηκαν στα πρώτα βήματά του. Συνέθεσαν τις ταινίες “Success Is the Best Revenge” (1984), “Histoire d’O: Chapitre 2” (1984), “Insignificance” (1985), “Separate Vacations” (1986) και το “Zero Boys” (1986) του δικού μας Nico Mastorakis. Ο Mastorakis πίστεψε στο ταλέντο του τριαντάχρονου Γερμανού συνθέτη και του ανέθεσε την πρώτη του ταινία το 1987 (Terminal Exposure). Έκτοτε ο Hans Zimmer κατάφερε να γίνει ο βασιλιάς του Χόλυγουντ και πέρασε ένα νέο μοντέρνο ήχο. Πάντρεψε ηλεκτρονική με ορχηστρική μουσική και ίδρυσε μια σχολή συνθετών κατακτώντας την κινηματογραφική βιομηχανία.  Το 1994 κέρδισε ένα βραβείο Oscar για την ταινία κινουμένων σχεδίων “The Lion King”. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Rain Man (1988), Black Rain (1989), Driving Miss Daisy (1989), Bird On A Wire (1990), Days Of Thunder (1990), Backdraft (1991), Thelma & Louise (1991), Regarding Henry (1991), The House Of The Spirits (1993), The Lion King (1994), Beyond Rangoon (1995), Broken Arrow (1996), The Rock (1996), The Prince Of Egypt (1998), The Thin Red Line (1998), Gladiator (2000), Mission: Impossible II (2000), Hannibal (2001), Pearl Harbor (2001), Black Hawk Down (2001), Spirit: Stallion Of The Cimarron (2002), The Ring (2002), Tears Of The Sun (2003), The Last Samurai (2003), King Arthur (2004), Madagascar (2005), Batman Begins (2005 Μαζί Με James Newton Howard), The Da Vinci Code (2006), Pirates Of The Caribbean: Dead Man’s Chest (2006), The Dark Knight (2008 Μαζί Με James Newton Howard), Kung Fu Panda (2008 Μαζί Με John Powell), Angels & Demons (2009), Sherlock Holmes (2009), Inception (2010), The Dark Knight Rises (2012), Man Of Steel (2013), The Lone Ranger (2013).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Gladiator (2000)
Γνωστός επίσης για: The Lion King (1994), The Dark Knight (2008)
 
14. Dimitri Tiomkin 14 dimitri tiomkin
Ο κλασικός συνθέτης Dimitri Tiomkin γεννήθηκε το 1894 στην Ουκρανία.  Η μουσικός μητέρα του ξεκίνησε να του μαθαίνει από πολύ μικρή ηλικία πιάνο, με σκοπό να τον καμαρώσει επαγγελματία πιανίστα. Ο Tiomkin σπούδασε στο Ωδείο Αγίας Πετρούπολης και πήρε μαθήματα από τους συνθέτες Felix Blumenfeld, Alexander Glazunov. Το 1929 ο Tiomkin, μαζί με τη σύζυγό του, έφτασαν στην Αμερική και ένα καινούργιο κεφάλαιο ξεκίνησε στη ζωή του. Το 1931 συνέθεσε το σάουντρακ για την πρώτη του κινηματογραφική ταινία με τίτλο “Resurrection”. Κέρδισε τέσσερα βραβεία Oscar, τρία για τη μουσική επένδυση των ταινιών “The High and the Mighty” (1954), “The Old Man and the Sea” (1958), “High Noon” (1952) και ένα για το τραγούδι “Do Not Forsake Me, Oh My Darlin High Noon” (1952). Ένας σπουδαίος μουσικός, ένα μεγάλο ταλέντο που το Χόλυγουντ θα θυμάται για πάντα. Το 1979 ο Ρώσος Dimitri Tiomkin άφησε την τελευταία του πνοή στο βροχερό Λονδίνο. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Alice In Wonderland (1933), I Live My Life (1935), Lost Horizon (1937), Spawn Of The North (1938), Only Angels Have Wings (1939), Mr. Smith Goes To Washington (1939), Shadow Of A Doubt (1943), Black Beauty (1946), It’s A Wonderful Life (1946), Duel In The Sun (1946), The Long Night (1947), Red River (1948), Champion (1949), Strangers On A Train (1951), High Noon (1952), The Big Sky (1952), I Confess (1953), Return To Paradise (1953), The Command (1954), The High And The Mighty (1954), Dial M For Murder (1954), Land Of The Pharaohs (1955), Giant (1956), Wild Is The Wind (1957), The Old Man And The Sea (1958), Rio Bravo (1959), Last Train From Gun Hill (1959), The Unforgiven (1960), Alamo (1960), The Guns Of Navarone (1961), 55 Days At Peking (1963), The Fall Of The Roman Empire (1964), Circus World (1964), The War Wagon (1967) και το κύκνειο άσμα του “Great Catherine” (1968).
 
Ζενίθ της καριέρας του: High Noon (1952)
Γνωστός επίσης για: It’s A Wonderful Life (1946), The Guns Of Navarone (1961)
 
13. Nino Rota 13 nino rota
Ο Nino Rota γεννήθηκε το 1911 στην Ιταλία. Ο κινηματογράφος χρωστάει πολλά στον τεράστιο συνθέτη που του χάρισε το αριστούργημα “The Godfather”. Για πολλούς το καλύτερο σάουντρακ που έχει γραφτεί, για άλλους ένα μοναδικό στολίδι της έβδομης τέχνης. Κάνεις δεν αμφισβητεί το ταλέντο και τη μουσική ευφυΐα του Nino Rota και ας μην κατάφερε να αναλάβει μεγάλα επιτυχημένα blockbuster, όπως οι συνάδελφοί του John Williams, John Barry, Miklos Rozsa κ.α. Ο Rota έγραψε το πρώτο του oratorio σε ηλικία 11 χρόνων. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια μουσικών, που δεν άφηνε από τα μάτια της το μικρό Nino. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Ρώμη και έγινε πολύ διάσημος στη χώρα του. Θεωρήθηκε παιδί θαύμα. Στον κινηματογράφο ξεκίνησε την καριέρα του συνθέτοντας Ιταλικές ταινίες. Η πρώτη ήταν το 1933 με τίτλο “Treno popolare”. Κέρδισε ένα βραβείο Oscar το 1974 για τη μουσική υπόκρουση του “The Godfather: Part II”. Το 1979 η καρδιά του τον πρόδωσε και άφησε την τελευταία του πνοή στη γενέτειρά του. Επιλεγμένη φιλμογραφία: I Vitelloni (1953), La Strada (1954), Il Bidone (1955), War And Peace (1956), Le Notti Di Cabiria (1957), Le Notti Bianche (1957), This Angry Age (1958), La Dolce Vita (1960), Sotto Dieci Bandiere (1960), Plein Soleil (1960), Rocco E I Suoi Fratelli (1960), I Sequestrati Di Altona (1962), The Reluctant Saint (1962), 8½ (1963), Il Gattopardo (1963), Giulietta Degli Spiriti (1965), Spara Forte, Piu Forte, Non Capisco (1966), The Taming Of The Shrew (1967), Romeo And Juliet (1968), Fellini – Satyricon (1969), Waterloo (1970), Roma (1972), The Godfather (1972), Amarcord (1973), The Abdication (1974), The Godfather: Part II (1974), Il Casanova Di Federico Fellini (1976), Death On The Nile (1978), Prova D’orchestra (1978) και το κύκνειο άσμα του “Hurricane” (1979).
 
Ζενίθ της καριέρας του: The Godfather (1972)
Γνωστός επίσης για: Romeo and Juliet (1968), Il Gattopardo (1963)
12. Henry Mancini 12 henry mancini
Ο Henry Mancini γεννήθηκε το 1924 στην Αμερική. Από πολύ μικρή ηλικία άρχισε μαθήματα πιάνου (12 ετών), ενώ τα πήγαινε εξίσου καλά και με το φλάουτο. Το 1942 μπήκε στα Universal Studios και δούλεψε αποκλειστικά γι αυτά, παρέα με άλλους συνθέτες. Έγραψε μουσική για τα “Abbott and Costello Go to Mars” (1953), “Creature from the Black Lagoon” (1954), “This Island Earth” (1955), “Tarantula” (1955), “The Creature Walks Among Us” (1956) κ.α. Το 1958 ο Mancini εγκατέλειψε τα Universal Studios για να δουλέψει σαν ανεξάρτητος συνθέτης. Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει και την ιδία χρόνια συνέθεσε το (πασίγνωστο) σάουντρακ της τηλεοπτικής σειράς του NBC “Peter Gunn” (του Blake Edwards). Το 1963 έγραψε το σκανταλιάρικο “The Pink Panther” και έδωσε ένα διαφορετικό jazz ήχο στο Χόλυγουντ. Κέρδισε συνολικά τέσσερα Oscar. Το 1994 ο σπουδαίος συνθέτης πέθανε από καρκίνο στο Los Angeles και άφησε μια σπουδαία κληρονομιά πίσω του για να τον θυμόμαστε. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Touch Of Evil (1958), High Time (1960), Breakfast At Tiffany’s (1961), Experiment In Terror (1962), Mr. Hobbs Takes A Vacation (1962), Hatari (1962), Days Of Wine And Roses (1962), Soldier In The Rain (1963), Charade (1963), The Pink Panther (1963), A Shot In The Dark (1964), Arabesque (1966), Wait Until Dark (1967), The Party (1968), I Girasoli (1970), The Molly Maguires (1970), The Hawaiians (1970), Sometimes A Great Notion (1970), The White Dawn (1974), The Return Of The Pink Panther (1975), Silver Streak (1976), The Pink Panther Strikes Again (1976), Revenge Of The Pink Panther (1978), The Prisoner Of Zenda (1979), Nightwing (1979), 10 (1979), Little Miss Marker (1980), S.O.B. (1981), Condorman (1981), Victor Victoria (1982), The Man Who Loved Women (1983), Lifeforce (1985), Santa Claus (1985), The Great Mouse Detective (1986), Blind Date (1987), The Glass Menagerie (1987), Sunset (1988), Without A Clue (1988), Switch (1991), Tom And Jerry: The Movie (1992) Son Of The Pink Panther (1993).
 
Ζενίθ της καριέρας του: The Pink Panther (1963)
Γνωστός επίσης για: Breakfast at Tiffany’s (1961), Hatari (1962)
 
11. Max Steiner 11 max steiner
Ο Αυστριακός Max Steiner γεννήθηκε το 1888. Διδάχτηκε μουσική από τους κλασικούς συνθέτες Johannes Brahms και Robert Fuchs, καταφέρνοντας να γίνει επαγγελματίας σε πολύ μικρή ηλικία! Ο Steiner έγραψε μουσική για κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικά έργα. Ξεκίνησε να εργάζεται στην Αγγλία και το 1929 εγκαταστάθηκε στο Χόλυγουντ. Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν πρωτοπόρο του είδους του, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μουσική για τον κινηματογράφο. Παρά το βαρύ ύφος της μουσικής του, ο Max Steiner λατρεύεται ακόμα και σήμερα από αρκετούς fans, οι όποιοι θεωρούν την δουλειά του αξεπέραστη. Η πρώτη ταινία που ουσιαστικά συνέθεσε μαζί με τον Victor Schertzinge, ήταν το φιλμ “Friends And Lovers” (1931). Παρά το μοναδικό σάουντρακ που έγραψε για το πασίγνωστο “Gone With The Wind” (1939), δεν κατάφερε να κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι. Αστείο, αν σκεφτεί κάνεις πως το συγκεκριμένο σκορ ψηφίστηκε από τo American Film Institute ως το δεύτερο καλύτερο όλων των εποχών (πρώτο το “Star Wars”). Συνολικά κέρδισε τρία Oscar για τα: “The Informer” (1935), “Now, Voyager” (1942) και “Since You Went Away” (1944). Το 1971 ο Steiner πέθανε από ανακοπή καρδιάς στο Los Angeles. Επιλεγμένη φιλμογραφία: The Most Dangerous Game (1932), King Kong (1933), Little Women (1933), The Son Of Kong (1933), The Lost Patrol (1934), Of Human Bondage (1934), The Little Minister (1934), The Informer (1935), She (1935), Little Lord Fauntleroy (1936), The Charge Of The Light Brigade (1936), A Star Is Born (1937), The Life Of Emile Zola (1937), That Certain Woman (1937), Jezebel (1938), Angels With Dirty Faces (1938), The Dawn Patrol (1938), The Oklahoma Kid (1939), Dodge City (1939), Dark Victory (1939), The Old Maid (1939), Gone With The Wind (1939), Doktor Ehrlich (1940), City For Conquest (1940), The Letter (1940), Sergeant York (1941), They Died With Their Boots On (1941), In This Our Life (1942), Now, Voyager (1942), Casablanca (1942), Passage To Marseille (1944), Arsenic And Old Lace (1944), The Big Sleep (1946), Pursued (1947), The Treasure Of The Sierra Madre(1948), Key Largo (1948), Dallas (1950), Helen Of Troy (1956), The Searchers (1956), A Summer Place (1959), The FBI Story (1959)Και Το Κύκνειο Άσμα Του Those Calloways (1965).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Gone With The Wind (1939)
Γνωστός επίσης για: Casablanca (1942), A Summer Place (1959)
 
10. Alan Silvestri 10 alan silvestri
Ο Alan Silvestri γεννήθηκε το 1950 στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για ένα σπουδαίο συνθέτη που κατάφερε να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς. Από τριών ετών έπαιζε drums, ενώ παράλληλα έκανε εξάσκηση σε κιθάρα και πνευστά. Όταν αποφοίτησε από το λύκειο, μπήκε στο jazz-oriented Berklee College of Music που εδρεύει στην Βοστώνη. Σύντομα η ζωή του έπαιξε περίεργα παιχνίδια και ο νεαρός Silvestri, που δεν είχε καμία σχέση με το χώρο, ρωτήθηκε αν μπορούσε να συνθέσει μουσική για κινηματογραφική ταινία. Χρειαζόταν χρήματα επειγόντως οπότε και αγόρασε το βιβλίο “How To Score a Film”. Μελέτησε προσεκτικά και έγραψε την μουσική για την πρώτη του ταινία το 1972 με τίτλο “The Doberman Gang”. Από τότε η μια επιτυχία διαδέχονταν την άλλη. Το 1984 ξεκίνησε η σπουδαία συνεργασία του με το σκηνοθέτη Robert Zemeckis και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Μελωδικός, ρομαντικός, επικός, με ταλέντο στο να μοιράζει συναισθήματα (με τη μουσική του), συνεχίζει να ξεχωρίζει και δίνει ζωή στις εικόνες της μεγάλης οθόνης. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Romancing The Stone (1984), Back To The Future (1985), The Clan Of The Cave Bear (1986), The Delta Force (1986), Flight Of The Navigator (1986), Predator (1987), Overboard (1987), Who Framed Roger Rabbit (1988), Mac And Me (1988), My Stepmother Is An Alien (1988), The Abyss (1989), Back To The Future Part II (1989), Back To The Future Part III (1990), Young Guns 2 (1990), Predator 2 (1990), Father Of The Bride (1991), Death Becomes Her (1992), The Bodyguard (1992), Forrest Gump (1994), The Quick And The Dead (1995), Judge Dredd (1995), Contact (1997), Mousehunt (1997), Stuart Little (1999), What Lies Beneath (2000), Cast Away (2000), The Mexican (2001), The Mummy Returns (2001), Lilo & Stitch (2002), Lara Croft Tomb Raider: The Cradle Of Life (2003), Van Helsing (2004), The Polar Express (2004), Night At The Museum (2006), Beowulf (2007), G.I. Joe: The Rise Of Cobra (2009), A Christmas Carol (2009), The A-Team (2010), Captain America: The First Avenger (2011), The Avengers (2012), The Croods (2013).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Back To The Future (1985)
Γνωστός επίσης για: Predator (1987), Forrest Gump (1994)
 
9. James Horner 09 james horner
Ο James Horner γεννήθηκε το 1953 στο Los Angeles. Ξεκίνησε να παίζει πιάνο από πέντε χρονών και μια μουσική φλόγα σιγόκαιγε μέσα του. Ο πατέρας του, Harry Horner, ο οποίος είχε μια επιτυχημένη καριέρα στο Χόλυγουντ, ένιωσε το καυτό ταλέντο του γιου του και τον έγραψε στο Royal College of Music. Η πρώτη ταινία που συνέθεσε ο συνεσταλμένος συνθέτης ήταν το 1979 με τίτλο “The Lady In Red”. Τρία χρόνια αργότερα έγραψε το πρώτο του εντυπωσιακό (για κάποιους αριστουργηματικό) σάουντρακ για το “Star Trek: The Wrath Of Khan”. Ο James Horner είναι ο μοναδικός συνθέτης που αντιγράφει τα δικά του παλιότερα θέματα με επιτυχία, χωρίς να γίνεται κουραστικός. Πολλές φορές, όταν ακούς ένα δίσκο του, προσπαθείς να θυμηθείς που το έχεις ξανακούσει αυτό. Αλλάζει το τέμπο, αλλάζει λίγες νότες και πασάρει με δεξιοτεχνία τις ίδιες μελωδίες σαν καινούργιες. Δεν είναι τόσο κακό όσο ακούγεται. Αντιθέτως, έχει κτίσει μια δική του μουσική ταυτότητα που δύσκολα μπορεί να αντιγραφεί από άλλους. Οι φανατικοί υποστηρικτές του δε βλέπουν ποτέ καμιά ατέλεια (και ας έχει μπόλικες), τον λατρεύουν σαν θεό, ακόμα και όταν τους χαρίζει άθλια score όπως το “Ransom” (1996). Κέρδισε δύο βραβεία Oscar, καλύτερη μουσική επένδυση και τραγούδι (My Heart Will Go On) για την ταινία “Titanic”. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Star Trek: The Wrath Of Khan (1982), Krull (1983), Gorky Park (1983), Cocoon (1985), Commando (1985), Aliens (1986), Der Name Der Rose (1986), An American Tail (1986), Batteries Not Included (1987), Willow (1988), The Land Before Time (1988), Field Of Dreams (1989), Honey, I Shrunk The Kids (1989), Glory (1989), The Rocketeer (1991), Patriot Games (1992), The Man Without A Face (1993), Legends Of The Fall (1994), Braveheart (1995), Apollo 13 (1995), Jade (1995), Jumanji (1995), Titanic (1997), Deep Impact (1998), The Mask Of Zorro (1998), The Perfect Storm (2000), Enemy At The Gates (2001), A Beautiful Mind (2001), Iris (2001), Troy (2004), The New World (2005), All The King’s Men (2006), Apocalypto (2006), Avatar (2009), The Karate Kid (2010), Black Gold (2011), The Amazing Spider-Man (2012), Ender’s Game (2013).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Braveheart (1995)
Γνωστός επίσης για: Titanic (1997), Avatar (2009)
 
8. Miklos Rozsa 08 miklos rozsa
Ο Ούγγρος Miklos Rozsa, γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1907.  Ξεκίνησε μαθήματα βιολιού σε ηλικία πέντε ετών και στα δεκαεπτά του ταξίδεψε μέχρι τη Γερμανία για να σπουδάσει στο ωδείο της  Leipzig. Λίγα χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αγγλία όπου και έγραψε το πρώτο score για την ταινία “Knight Without Armour” (1937). Το Χόλυγουντ δεν άργησε να καταλάβει το μοναδικό ταλέντο του Rozsa και οι προτάσεις έπεφταν βροχή. Η  μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1940 με την ταινία “The Thief Of Bagdad”. Η δουλειά του Miklos Rozsa λατρεύτηκε από πολλούς συναδέλφους και έγινε δάσκαλός τους, ο άνθρωπος που ενέπνευσε σχεδόν ολόκληρο τον κινηματογράφο. Το βαρύ ύφος των συνθέσεών του με το πέρασμα των χρόνων έμεινε αναλλοίωτο και παραμένει σήμα κατατεθέν του παλιού κλασικού Χόλυγουντ. Κέρδισε τρία βραβεία Oscar για τις ταινίες “Spellbound” (1945), “A Double Life” (1947) και “Ben Hur” (1959). Το 1995 άφησε την τελευταία του πνοή στο Los Angeles. Επιλεγμένη φιλμογραφία: The Thief Of Bagdad (1940), Jungle Book (1942), Five Graves To Cairo (1943), Sahara (1943), The Woman Of The Town (1943), Double Indemnity (1944), Lady On A Train (1945), Spellbound (1945), The Lost Weekend (1945), The Strange Love Of Martha Ivers (1946), The Killers (1946), Brute Force (1947), A Double Life (1947), The Naked City (1948), Command Decision (1948), Crisis (1950), Quo Vadis (1951), Ivanhoe (1952), The Story Of Three Loves (1953), Julius Caesar (1953), All The Brothers Were Valiant (1953), Lust For Life (1956), A Time To Love And A Time To Die (1958), Ben Hur (1959), King Of Kings (1961), El Cid (1961), Sodom And Gomorrah (1962), The V.I.P.S (1963), The Green Berets (1968), The Private Life Of Sherlock Holmes (1970), The Golden Voyage Of Sinbad (1973), Fedora (1978), Last Embrace (1979), Time After Time (1979), Dead Men Don’t Wear Plaid (1982).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Ben Hur (1959)
Γνωστός επίσης για: Spellbound (1945), El Cid (1961)
 
7. Elmer Bernstein 07 bernstein-elmer
Ο Elmer Bernstein γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη στις 4 Απριλίου του 1922. Από πολύ μικρός είχε κλίση στις τέχνες. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με το χορό και την ηθοποιία, καταφέρνοντας να ξεχωρίσει και για την ικανότητα του στη ζωγραφική. Τον τράβηξε η μουσική, όταν σε ηλικία δώδεκα ετών κέρδισε υποτροφία στο πιάνο, από την δασκάλα του Henriette Michelson. Η Michelson βοήθησε αρκετά το νεαρό Elmer. Τον γνώρισε στο σπουδαίο συνθέτη Aaron Copland, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του. Η πρώτη κινηματογραφική ταινία που ανέλαβε ήταν το 1951 με τίτλο “Saturday’s Hero”. Η μουσική ταυτότητα του Elmer Bernstein είναι μοναδική και καταφέρνει να ξεχωρίζει, άλλοτε με jazz διάθεση και άλλοτε με ορχηστρικά θέματα, που βάφουν το Χόλυγουντ με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Κέρδισε ένα βραβείο Oscar για την ταινία “Thoroughly Modern Millie” (1967). Το 2004 ο καρκίνος συνέθεσε το ρέκβιεμ του θανάτου του, στερώντας μας ένα σπουδαίο καλλιτέχνη. Άφησε την τελευταία του πνοή στο  Ojai (California). Επιλεγμένη φιλμογραφία: Silent Raiders (1954), The Eternal Sea (1955), The Man With The Golden Arm (1955), The Ten Commandments (1956), Men In War (1957), Fear Strikes Out (1957), Sweet Smell Of Success (1957), The Tin Star (1957), Desire Under The Elms (1958), Kings Go Forth (1958), The Story On Page One (1959), From The Terrace (1960), The Magnificent Seven (1960), Comancheros (1961), Birdman Of Alcatraz (1962), To Kill A Mockingbird (1962), The Great Escape (1963), Kings Of The Sun (1963), Love With The Proper Stranger (1963), Cast A Giant Shadow (1966), Hawaii (1966), Return Of The Seven (1966), Thoroughly Modern Millie (1967), True Grit (1969), Gold (1974), Airplane (1980), Heavy Metal (1981), An American Werewolf In London (1981), Ghostbusters (1984), The Black Cauldron (1985), Spies Like Us (1985), The Field (1990), Mad Dog And Glory (1993), Lost In Yonkers (1993), The Age Of Innocence (1993), The Rainmaker (1997), The Deep End Of The Ocean (1999), Bringing Out The Dead (1999) και το κύκνειο άσμα του “Far From Heaven” (2002).
 
Ζενίθ της καριέρας του: “To Kill A Mockingbird” (1962)
Γνωστός επίσης για: The Magnificent Seven (1960), The Age Of Innocence (1993)
 
6. Ennio Morricone 06 ennio morricone
Ο μαέστρος Ennio Morricone γεννήθηκε στη Ρώμη το 1928. Ο πατέρας του, Mario Morricone, ήταν επαγγελματίας τρομπετίστας και ενέπνευσε τον γιο του να συνθέσει για πρώτη φορά, σε ηλικία έξι ετών! Σπούδασε στη National Academy of Santa Cecilia. Το 1946 πήρε δίπλωμα στην τρομπέτα ενώ παράλληλα συνέθετε μουσική για κονσέρτα, θεατρικές παραστάσεις, ραδιόφωνο κ.α.  Το 1961 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με την Ιταλική ταινία “Il federale (The Fascist)”. Δυο χρόνια αργότερα γνώρισε το σκηνοθέτη Sergio Leone που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Ο Morricone έγραψε τη μουσική για τα σπαγγέτι γούεστερν “A Fistful Of Dollars” (1964), “For A Few Dollars More” (1965), “The Good, The Bad And The Ugly” (1966) και λατρεύτηκε από εκατομμύρια θαυμαστές που σιγοψιθύριζαν τις μελωδίες του. Έξυπνα, απλά και με τσαχπινιά, τα εν λόγω σάουντρακ πούλησαν σαν τρελά, χαρίζοντας φήμη και δόξα στον ταλαντούχο μουσικό. Ο  Ennio Morricone κατάφερε να δημιουργήσει μια δική του σχολή που δεν σε αφήνει αδιάφορο. Ένας σπουδαίος συνθέτης με εξαιρετική αντίληψη της μουσικής, που παρά τα αξιομνημόνευτα (μοναδικά) θέματά του, η ακαδημία κινηματογράφου δεν του απένειμε κανένα βραβείο Oscar. Επιλεγμένη φιλμογραφία: A Fistful Of Dollars (1964), For A Few Dollars More (1965), The Good, The Bad And The Ugly (1966), Once Upon A Time In The West (1968), Un Esercito Di 5 Uomini (1969), Two Mules For Sister Sara (1970), Veruschka (1971), Giu La Testa (1971), Salo O Le 120 Giornate Di Sodoma (1975), Exorcist II: The Heretic (1977), Orca (1977), Days Of Heaven (1978), The Island (1980), The Thing (1982), Once Upon A Time In America (1984), Red Sonja (1985), The Mission (1986), The Untouchables (1987), Nuovo Cinema Paradiso (1988), Casualties Of War (1989), Fat Man And Little Boy (1989), Hamlet (1990), Bugsy (1991), City Of Joy (1992), In The Line Of Fire (1993), Wolf (1994), Love Affair (1994), Lolita (1997), Bulworth (1998), The Legend Of 1900 (1998), Mission To Mars (2000), Vatel (2000), Malena (2000), Baaria (2009).
 
Ζενίθ της καριέρας του: The Good, The Bad And The Ugly (1966)
Γνωστός επίσης για: The Mission (1986), Nuovo Cinema Paradiso (1988)
 
5. Maurice Jarre 05 maurice jarre
Ο Maurice Jarre γεννήθηκε στη Γαλλία το 1924. Ξεκίνησε να σπουδάζει στο πανεπιστήμιο εφαρμοσμένη μηχανική, ώσπου ένιωσε ότι η μουσική είναι αυτό που τον εκφράζει. Μάλωσε με τον αυστηρό πατέρα του και, παρά τις αντιρρήσεις, πήγε στο Παρίσι για να ακολουθήσει αυτό που πραγματικά ποθούσε.  Η πρώτη ταινία που συνέθεσε (προηγήθηκαν μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ) ήταν το 1957 με τίτλο “Le Feu Aux Poudres” (μαζί με τους M. Philippe-Gerard και Louis Gaste). Το 1961 ο Βρετανός παραγωγός κινηματογραφικών ταινιών Sam Spiegel, μαγεμένος από τις μελωδίες του ώριμου πια  Jarre, του πρότεινε να γράψει το score για ένα φιλμ που ετοίμαζε με το σκηνοθέτη David Lean. Ένα χρόνο αργότερα το επικό “Lawrence Of Arabia” έκανε πρεμιέρα (10 Δεκεμβρίου 1962) και ο Maurice Jarre κέρδισε το πρώτο του Oscar. Λίγα χρόνια αργότερα ξανακέρδισε δυο χρυσά αγαλματάκια για την μουσική υπόκρουση των “Doctor Zhivago” (1965) και “A Passage To India” (1984). Πρόκειται για ένα σπουδαίο μουσικό με πλούσια παιδεία. Ακούγοντας τις μελωδίες του νιώθεις έντονα την ποιότητα και το ορχηστρικό ντελίριο που δεν πάει πιο ψηλά. Παρά την λατρεία του για την ορχήστρα, πειραματίστηκε και με ηλεκτρονικό ήχο (Synthesizer), συνθέτοντας ταινίες όπως “Witness” (1985), “Fatal Attraction” (1987) κ.α. Το ταλέντο του Jarre κληρονόμησε και ο πασίγνωστος γιος του Jean Michel Jarre. Το 2009 έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και άφησε την τελευταία του πνοή στο Malibu (California). Επιλεγμένη φιλμογραφία: The Longest Day (1962), Lawrence Of Arabia (1962), Behold A Pale Horse (1964), Doctor Zhivago (1965), The Professionals (1966), Grand Prix (1966), The Night Of The Generals (1967), Topaz (1969), Ryan’s Daughter (1970), The Life And Times Of Judge Roy Bean (1972), The Man Who Would Be King (1975), The Last Tycoon (1976), The Message (1977), Jesus Of Nazareth (1977), Lion Of The Desert (1981), Taps (1981), The Year Of Living Dangerously (1982), Top Secret! (1984), A Passage To India (1984), Witness (1985), Mad Max Beyond Thunderdome (1985), Enemy Mine (1985), The Mosquito Coast (1986), Fatal Attraction (1987), Gorillas In The Mist: The Story Of Dian Fossey (1988), Dead Poets Society (1989), Ghost (1990 Μαζί Με Alex North), Jacob’s Ladder (1990), Fearless (1993), A Walk In The Clouds (1995), Sunshine (1999) και το κύκνειο άσμα του “I Dreamed Of Africa” (2000).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Lawrence Of Arabia (1962)
Γνωστός επίσης για: Doctor Zhivago (1965), Jesus Of Nazareth (1977)
 
4. John Barry 04 john-barry
Ο John Barry γεννήθηκε στην Αγγλία το 1933. Ο λατρεμένος μου συνθέτης, ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία να εργάζεται στον κινηματογράφο του πατέρα του. Παρακολουθούσε ταινίες και μαγεμένος από την γοητεία της έβδομης τέχνης, έκανε όνειρα πως κάποτε θα συμμετείχε κι αυτός με τον δικό του τρόπο. Σπούδασε στο St. Peter’s School. Στο στρατό ο  Barry υπηρέτησε την θητεία του παίζοντας τρομπέτα και δίνοντας μικρές jazz παραστάσεις για τους φαντάρους. Στην αρχή της καριέρας του μπλέχτηκε με το τηλεοπτικό κανάλι BBC και έγραψε μουσική για την σειρά “Drumbeat”. Το κινηματογραφικό ντεμπούτο ήρθε ένα χρόνο αργότερα με την ταινία “Beat Girl” (1960), του οποίου η μουσική υπόκρουση κυκλοφόρησε σε δίσκο. Για την ακρίβεια, ήταν το πρώτο σάουντρακ που βγήκε στο Ηνωμένο Βασίλειο.  Λίγο καιρό πριν κάνει πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες η πρώτη περιπέτεια του James Bond με τίτλο “Dr. No” (1962), οι παραγωγοί, δυσαρεστημένοι με το θέμα του Monty Norman, έψαχναν κάποιον που μπορούσε να σώσει μουσικά το project. Προσέλαβαν το John Barry, ο οποίος τροποποίησε, ενορχήστρωσε και μας χάρισε το κλασικό αξιομνημόνευτο θέμα. Παρά το μοναδικό αποτέλεσμα, το “James Bond Theme” νομικά κατοχυρώθηκε στο  Monty Norman (καμιά σχέση το πριν με το μετά!). Ο John Barry συνέθεσε συνολικά έντεκα από τα φιλμ της σειράς. Κέρδισε τέσσερα Oscar για την μουσική υπόκρουση των “Born Free” (1966), “The Lion In Winter” (1968), “Out Of Africa” (1985), “Dances With Wolves” (1990) και ένα για το τραγούδι “Born Free” (1966). Το 2011 πέθανε από ανακοπή καρδίας στη Νέα Υόρκη. Επιλεγμένη φιλμογραφία: From Russia With Love (1963), Zulu (1964), Goldfinger (1964), King Rat (1965), Thunderball (1965), Born Free (1966), The Lion In Winter (1968), Midnight Cowboy (1969), The Last Valley (1971), Diamonds Are Forever (1971), The Dove (1974), The Day Of The Locust (1975), Robin And Marian (1976), King Kong (1976), The White Buffalo (1977), The Deep (1977), Game Of Death (1978), Hanover Street (1979), Body Heat (1981), Frances (1982), High Road To China (1983), Cotton Club (1984), Out Of Africa (1985), Peggy Sue Got Married (1986), Dances With Wolves (1990), Chaplin (1992), Indecent Proposal (1993), My Life (1993), The Specialist (1994), Cry, The Beloved Country (1995), The Scarlet Letter (1995), Mercury Rising (1998) και το κύκνειο άσμα του “Enigma” (2001).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Goldfinger (1964)
Γνωστός επίσης για: Out Of Africa (1985), Dances With Wolves (1990)
 
3. Jerry Goldsmith 03 Goldsmith composer
Ο Εβραίος Jerry Goldsmith γεννήθηκε στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών το Φεβρουάριο του 1929. Ξεκίνησε να παίζει πιάνο στα έξι του, ενώ έκανε ιδιαίτερα λίγα χρόνια αργότερα, καθώς οι γονείς του διέκριναν την κλίση του γιου τους προς τη μουσική. Στα δεκαέξι του παρακολούθησε στον κινηματογράφο την ταινία του Χίτσκοκ “Spellbound” και μαγεύτηκε από τη μουσική του τεράστιου συνθέτη Miklos Rozsa. Γράφτηκε στο University of Southern California και κατάφερε να γνωρίσει από κοντά τον αγαπημένο του μουσικό Rozsa, ο οποίος μάλιστα δίδαξε τον νεαρό Goldsmith. Έκανε το ντεμπούτο του με το γουέστερν “Black Patch” το 1957 και έκτοτε συνέθεσε πάνω από 200 ταινίες. Μαζί με το John Williams, έκτισαν το Χόλυγουντ και ζωντάνεψαν με τα θέματά τους άψυχες, χάρτινες εικόνες. Ο Goldsmith πετάει από επάνω του κάθε περιττή νότα και διευθύνει την ορχήστρα «πλάθοντας» με δεξιοτεχνία αριστουργήματα. Παρά τα μοναδικά σάουντρακ που συνέθεσε, η ακαδημία κινηματογράφου τον τίμησε μόνο με ένα βραβείο Oscar για την ταινία “The Omen” (1976). Από τα καλύτερά του είναι τα “Chinatown” (1974), “The Wind And The Lion” (1975), “Star Trek: The Motion Picture” (1979), “First Blood” (1982), “Under Fire” (1983), “L.A. Confidential” (1997). Πέθανε το 2004 μετά από μια σκληρή μάχη που είχε με τον καρκίνο του εντέρου. Επιλεγμένη φιλμογραφία: A Patch Of Blue (1965), Planet Of The Apes (1968), Patton (1970), Tora! Tora! Tora! (1970), Wild Rovers (1971), Papillon (1973), Chinatown (1974), The Wind And The Lion (1975), The Omen (1976), The Cassandra Crossing (1976), Damien: Omen II (1978), The Swarm (1978), Alien (1979), Star Trek: The Motion Picture (1979), Poltergeist (1982), First Blood (1982), Psycho II (1983), Twilight Zone: The Movie (1983), Under Fire (1983), Gremlins (1984), Supergirl (1984), Baby: Secret Of The Lost Legend (1985), Rambo: First Blood Part II (1985), Legend (1985), King Solomon’s Mines (1985), Hoosiers (1986), Innerspace (1987), Lionheart (1987), The Burbs (1989), Leviathan (1989), Total Recall (1990), Basic Instinct (1992), Rudy (1993), The Shadow (1994), Congo (1995), The Ghost And The Darkness (1996), L.A. Confidential (1997), The Edge (1997), Mulan (1998), The Mummy (1999), The 13th Warrior (1999), The Haunting (1999), Hollow Man (2000), The Sum Of All Fears (2002) και το κύκνειο άσμα του “Looney Tunes: Back In Action” (2003).
 
Ζενίθ της καριέρας του: The Omen (1976)
Γνωστός επίσης για: Star Trek: The Motion Picture (1979), First Blood (1982)
 
2. Bernard Herrmann 02 bernard-herrmann5
Ο Bernard Herrmann γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1911. Από μικρό παιδί πήγαινε σε όπερες με τον πατέρα του, ενώ ξεκίνησε βιολί μετά από παράκλησή του. Στα δεκατρία του κέρδισε την πρώτη θέση (εκατό δολάρια) σε διαγωνισμό και αποφάσισε να ασχοληθεί με την μουσική. Αφού σπούδασε στο New York University κατάφερε σε ηλικία είκοσι χρονών να έχει τη δική του ορχήστρα. Το 1934 εντάθηκε στο δυναμικό του Columbia Broadcasting System (CBS) και σταδιακά εξελίχτηκε σε μαέστρο και υπεύθυνο διευθυντή ορχήστρας. Κάπου εκεί λοιπόν γνώρισε τον σπουδαίο σκηνοθέτη Orson Welles και έγιναν φίλοι. Ο Welles αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και ο Herrmann τον ακολούθησε. Έκαναν το ντεμπούτο τους και οι δυο με την κλασική, αριστουργηματική ταινία “Citizen Kane” (1941). Ένα χρόνο αργότερα η δεύτερη απόπειρα συνεργασίας των δυο αντρών δεν απέδωσε καρπούς.  Ο Orson Welles  σκηνοθέτησε το “The Magnificent Ambersons” και ο συνθέτης επέστρεψε με τις παρτιτούρες του, αλλά μια παρεξήγηση (καλλιτεχνικές διαφορές) εξόργισε τον Bernard Herrmann, που απείλησε να κινηθεί δικαστικά αν δεν αφαιρούσαν το όνομα του από τους τίτλους. Η φιλία διαλύθηκε και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Λίγα χρόνια αργότερα γνώρισε ακόμα ένα σπουδαίο σκηνοθέτη και μια λαμπρή συνεργασία ξεκίνησε. Ο Alfred Hitchcock εμπιστευόταν τυφλά τον Herrmann και τον θεωρούσε τον καλύτερο συνθέτη που συνεργάστηκε ποτέ. Έγραψε μοναδικά σάουντρακ για τον περίεργο κινηματογραφιστή όπως “Vertigo” (1958), “North By Northwest” (1959), “Psycho” (1960). Ο Bernard Herrmann κέρδισε ένα βραβείο Oscar το 1941 για το φιλμ “All That Money Can Buy”. Το Δεκέμβριο του 1975 πέθανε στον ύπνο του, λίγες ώρες μετά την γνωριμία του με το Steven Spielberg, ο οποίος τον θαύμαζε πολύ. Η δεύτερη θέση της λίστας μου με παίδεψε πολύ, καθώς δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιος από τους δυο (αυτός ή ο Jerry Goldsmith) έπρεπε να μπει. Ήταν το απίστευτο θέμα του “Vertigo” που με βοήθησε να ξεκαθαρίσω το τοπίο και να διαλέξω το Bernard Herrmann. Δεν υπάρχει αμφιβολία, το ταλέντο αυτού του ανθρώπου (παρά τη δύσκολη εποχή) να δημιουργεί ατμόσφαιρα και να σε γραπώνει μουσικά είναι απλά αξεπέραστο! Υποκλίνομαι. Επιλεγμένη φιλμογραφία: Citizen Kane (1941), All That Money Can Buy (1941), Hangover Square (1945), The Ghost And Mrs. Muir (1947), The Day The Earth Stood Still (1951), The Snows Of Kilimanjaro (1952), The Trouble With Harry (1955), The Man Who Knew Too Much (1956), Vertigo (1958), The 7th Voyage Of Sinbad (1958), North By Northwest (1959), Journey To The Center Of The Earth (1959), Psycho (1960), Mysterious Island (1961), Cape Fear (1962), Jason And The Argonauts (1963), Marnie (1964), Fahrenheit 451 (1966), Twisted Nerve (1968), Sisters (1973), It’s Alive (1974), Taxi Driver (1976), Obsession (1976).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Psycho (1960)
Γνωστός επίσης για: Citizen Kane (1941), Vertigo (1958)
1. John Williams 01 john williams
Ο John Williams είναι αναμφίβολα ο βασιλιάς στο θρόνο του!  Όχι μόνο έγραψε τα πιο επιτυχημένα, τα πιο αξιομνημόνευτα θέματα στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά κατάφερε να μιλήσει στις καρδιές των Αμερικανών. Ανακατεύτηκε τόσο πολύ στην ποπ κουλτούρα των Ηνωμένων Πολιτειών, που έγινε ο εθνικός συνθέτης της χώρας. Η μουσική του αποθεώνεται με ζητωκραυγές και έξαλλους πανηγυρισμούς σε όποια συναυλία και να δώσει. Κανένας δεν αισθάνεται τις μελωδίες του σαν κινηματογραφικό σάουντρακ, είναι γι αυτούς αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής και ιστορικής τους κληρονομιάς. Ο John Williams γεννήθηκε το 1932 κάπου στο Long Island της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας του έπαιζε κρούστα στη jazz μπάντα του Raymond Scott, έχοντας πάντα κοντά το μικρό του Johny. Οι επιρροές του πατέρα του ήταν καταλυτικές για τον Williams και έμαθε να ζει μέσα από τις μελωδίες. Σπούδασε στο  University of California, στο Los Angeles. Στην αρχή της καριέρας του δούλεψε ως jazz πιανίστας σε διάφορα club της Νέας Υόρκης και γνώρισε τον σπουδαίο, επίσης συνθέτη, Henry Mancini. Έκανε το ντεμπούτο στον κινηματογράφο με την ταινία “Daddy-O” (1958) και συνέχισε να γράφει μουσική σε διάφορα φιλμ όπως “Diamond Head” (1963), “The Killers” (1964), “None But The Brave” (1965), “Penelope” (1966), “Fitzwilly” (1967) κ.α. Το 1974 ο νεαρός τότε σκηνοθέτης Steven Spielberg πλησίασε τον Williams (που θαύμαζε τρελά) και του ζήτησε να συνεργαστούν. Την ίδια χρονιά, η πρώτη συμπαθητική δουλειά τους δεν έκανε σαματά (The Sugarland Express). Όμως ένα χρόνο αργότερα, τα πελώρια σαγόνια του λευκού καρχαρία, της ταινίας “Jaws” (1975) εκτίναξαν τη δημοτικότητα και των δυο στα ύψη. Από τότε η μια επιτυχία διαδέχτηκε την άλλη και ο John Williams κέρδισε τέσσερα Oscar για την μουσική υπόκρουση των “Jaws” (1975), “Star Wars” (1977), “E.T. The Extra-Terrestrial” (1982), “Schindler’s List” (1993), αλλά και ένα για την προσαρμογή & διεύθυνση ορχήστρας στο “Fiddler on the Roof” (1971). Έχει συνθέσει επίσης το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων που έγιναν το 1996 στην Ατλάντα. Επιλεγμένη φιλμογραφία: The Reivers (1969), The Cowboys (1972), The Poseidon Adventure (1972), Earthquake (1974), Jaws (1975), Star Wars (1977), Close Encounters Of The Third Kind (1977), Jaws 2 (1978), Superman (1978), Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back (1980), Raiders Of The Lost Ark (1981), E.T. The Extra-Terrestrial (1982), Star Wars: Episode VI – Return Of The Jedi (1983), Indiana Jones And The Temple Of Doom (1984), The Witches Of Eastwick (1987), Indiana Jones And The Last Crusade (1989), Born On The Fourth Of July (1989), Home Alone (1990), Hook (1991), JFK (1991), Far And Away (1992), Jurassic Park (1993), Schindler’s List (1993), Seven Years In Tibet (1997), Saving Private Ryan (1998), Star Wars: Episode I – The Phantom Menace (1999), The Patriot 2000), Artificial Intelligence: AI (2001), Harry Potter And The Sorcerer’s Stone (2001), Minority Report (2002), Harry Potter And The Chamber Of Secrets (2002), Catch Me If You Can (2002), The Terminal (2004), Star Wars: Episode III – Revenge Of The Sith (2005), Memoirs Of A Geisha (2005), Munich (2005), The Adventures Of Tintin (2011), War Horse (2011), Lincoln (2012).
 
Ζενίθ της καριέρας του: Star Wars: Episode V – The Empire Strikes Back (1980)
Γνωστός επίσης για: Jaws (1975), E.T. The Extra-Terrestrial (1982)
Η σειρά με την οποία τοποθέτησα τους συνθέτες δεν έχει καμία σημασία. Διαμορφώστε την όπως ποθείτε, άλλωστε όλοι τους είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες και έχουν χαρίσει μοναδικά αριστουργήματα στην έβδομη τέχνη. Εγώ απλά ξεχώρισα, διάλεξα και τους αρίθμησα, με βάση την προσωπική μου άποψη. Σας ευχαριστώ πολύ που ταξιδέψατε μαζί μου σε αυτό το δύσκολο και απαιτητικό άρθρο.  Σας αφήνω με μερικούς ακόμη μοναδικούς συνθέτες που αναφέρω επιγραμματικά.
Erich Wolfgang Korngold (The Adventures Of Robin Hood – 1938), Alfred Newman (How The West Was Won – 1962), Franz Waxman (Sunset Boulevard – 1950), Bill Conti (Rocky – 1976), Vangelis (Chariots Of Fire – 1981), Michel Legrand (Summer Of 42 – 1971), Francis Lai (Love Story – 1970), Jan A.P. Kaczmarek (Finding Neverland – 2004), Thomas Newman (Road To Perdition – 2002), Alexandre Desplat (The Painted Veil – 2006), Dave Grusin (On Golden Pond – 1981), James Newton Howard (Blood Diamond – 2006) Trevor Jones (The Last Of The Mohicans – 1992 ), Danny Elfman (Batman – 1989)
 
John Emmans
 

 

Ιστορική αναδρομή στη Μουσική του Ελληνικου Κινηματογράφου

(Πτυχιακή εργασία: ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΚΟΥΝΕΛΑ )


Η μουσική στον κινηματογράφο-ο ουσιαστικός δευτεραγωνιστής

(Διπλωματική εργασία : Αμαλίας Β. Συργουνιώτη )


Αντρέι Ταρκόφσκι – 7η τέχνη και μουσική

(Πτυχιακή εργασία : Αγγελική Γκίνη)


Ιστοχώρος Μουσικής Κινηματογράφου


100 best movie themes (youtube playlist)


Η Μουσική στον Κινηματογράφο

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.