Προβολές Καλοκαίρι 2021

“Διπλή Ταυτότητα (Double Indemnity)“

την Παρασκευή 27 Αυγούστου 2021 στις 9.00 μ.μ.

 στην αυλή της πρώην Σχολής Ουρσουλινών στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου

-με ελεύθερη είσοδο-

(Οι προβολές γίνονται σύμφωνα με τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα περιορισμού της πανδημίας του κορωνοϊού)

Φινάλε των καλοκαιρινών προβολών 2021

με το καλύτερο για πολλούς κριτικούς, φιλμ νουάρ της κλασικής χολιγουντιανής περιόδου

«Διπλή Αποζημίωση» (Double Indemnity, 1944) του Μπίλι Γουάιλντερ

(Για το φιλμ νουάρ γενικότερα, δείτε το άρθρο: Το Film Noir ή ο Μοντερνισμός στον εμπορικό – λαϊκό κινηματογράφο)

Έτος: 1944 (A/M)

Xώρα: Η.Π.Α.

Διάρκεια: 107 λεπτά 

Σκηνοθεσία: Billy Wilder

Σενάριο: Billy Wilder (screenplay), Raymond Chandler (screenplay), James M. Cain (novel)

Παίζουν: Fred MacMurray, Barbara Stanwyck, Edward G. Robinson.

Η «Διπλή Ταυτότητα» (Double Indemnity) ή Κολασμένη αγάπη όπως τιτλοφορήθηκε στην Ελλάδα, θεωρείται αρχέτυπο του Film Noir που αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή (μέσα της δεκαετίας του 40),  διαδραματίζοντας καίριο ρόλο στην διαμόρφωση του είδους! Αν και είναι μια από τις πρώτες ταινίες του Μπίλυ Γουάιλντερ (2η ταινία του και πρώτη στην Αμερική) προτάθηκε για Όσκαρ  Σκηνοθεσίας μεταξύ των 7 συνολικά υποψηφιοτήτων (!!!) που πήρε η ταινία.

Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζέιμς Μ. Κέιν που ήταν εμπνευσμένο από ένα πραγματικό συμβάν που είχε αναστατώσει την κοινωνία κάμποσα χρόνια πριν. Ο Κέιν είχε παρακολουθήσει τις λεπτομέρειες του περιστατικού αφού σαν νεαρός ρεπόρτερ είχε καλύψει την δίκη του σατανικού ζευγαριού για μια μεγάλη εφημερίδα. Η κατηγορούμενη Ρουθ Σνάιντερ είχε πείσει τον σύζυγό της να συνάψει μια μεγάλη ασφάλεια βάζοντας σαν δικαιούχο την ίδια. Μετά, έπεισε τον εραστή της Τζουντ Γκρέι να σκοτώσει τον σύζυγο προκειμένου να εισπράξει την σημαντικότατη αποζημίωση. Η φωτογραφία της εκτέλεσής τους στην ηλεκτρική καρέκλα έγινε η διασημότερη φωτογραφία της δεκαετίας του 20. Όταν ήδη ο Κέιν είχε γίνει διάσημος από την τεράστια επιτυχία του «Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές»,  οι εκδοτικοί Οίκοι ασκούσαν ισχυρή πίεση για την επανάληψη του θαύματος. Έτσι μέσα της δεκαετίας του 30, ο Κέιν δημοσιεύει σε 8 συνέχειες το μυθιστόρημα, ενώ βάζει παράλληλα τον ατζέντη του να το ταχυδρομήσει σε όλες τις κινηματογραφικές εταιρείες που διαγκωνίζονταν να το αποκτήσουν προσφέροντας δεκάδες χιλιάδες δολλάρια. Δυστυχώς όμως, η Επιτροπή Λογοκρισίας των ΗΠΑ θεώρησε το έργο ανήθικο και απαγόρευσε την μεταφορά του σε ταινία. Πολύ αργότερα, η Paramount τόλμησε παρ΄όλη την απαγόρευση, να αγοράσει τα κινηματογραφικά δικαιωμάτα (έναντι σημαντικά χαμηλότερου ποσού) για λογαριασμό του Μπίλυ Γουάιλντερ.  Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης σε συναργασία με τον Τσαρλς Μπράκετ έγραψε ένα αρχικό σενάριο το οποίο και υπέβαλλε στην λογοκρισία που παραδόξως συμφώνησε με αντάλλαγμα το κόψιμο κάποιων επίμαχων σκηνών.

Ο Μπράκετ αποσύρεται απογοητευμένος από το εγχείρημα μια και οι σκηνές που οι λογοκριτές απαιτούσαν να κοπούν περιείχαν όλη την ουσία της ταινίας. Το γεγονός αυτό θα σταθεί καθοριστικό για την συνεργασία των δύο ανδρών μια και μετά την ολοκλήρωση του επόμενου σεναρίου τους της πολυβραβευμένης «Λεωφόρου της Δύσεως» θα διακοπεί… ένδοξα.

Έτσι ο Γουάιλντερ στρέφεται στον ίδιο τον Κέιν, ο οποίος όμως έχει ήδη συμβόλαιο με ανταγωνιστική εταιρεία. Έτσι, προχωρά στην πρόσληψη ενός ανερχόμενου συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, του διασήμου στην συνέχεια, Ρέιμοντ Τσάντλερ. Αν και η συνεργασία τους παραήταν επεισοδιακή μια και οι δυο άντρες μίσησαν ο ένας τον άλλον με δύναμη, το σενάριό τους βγήκε τόσο πετυχημένο ώστε ο ίδιος ο Κέιν να παραδεχτεί πως κάποια από τα στοιχεία που πρόσθεσαν καθώς και η διασκευή των διαλόγων  θα ήθελε να τα είχε συλλάβει πρώτος εκείνος.

Η Μπάρμπαρα Στάνγουικ ήταν η πρώτη επιλογή του ταλαντούχου και στο κάστινγκ Γουάιλντερ. Εκείνη όμως έχοντας ερμηνεύσει μέχρι τότε μόνο θετικά φορτισμένους χαρακτήρες δίσταζε πολύ να αναλάβει τον ρόλο. Η φορτική επιμονή του σκηνοθέτη έκαμψε και τις τελευταίες της αντιρρήσεις, χαρίζοντάς της μια εξαιρετική επιτυχία και την ιδιαίτερη αναγνώριση που αποζητούσε! Για τους αντρικούς ρόλους επέλεξε τον λιγότερο γνωστό ηθοποιό Φρεντ ΜακΜάρεϊ για τον ρόλο του εραστή, αλλά και τον διάσημο εκείνη την εποχή Εντ Ρόμπινσον για τον σαφέστατα μικρότερο ρόλο του ντετέκτιβ. Φυσικά και γι αυτούς χρειάστηκε να δώσει σκληρή μάχη μέχρι να πεισθούν πως θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις ιδιαίτερες δυσκολίες της ερμηνείας.

Για την σκηνή του τέλους, ο Γουάιλντερ είχε γυρίσει και μια εναλλακτική εκδοχή όπου ο εραστής οδηγείται στον θάλαμο αερίων. Αλλά βλέποντάς την, κατέληξε την  αρχική του απόφαση όπου οι δυο εραστές ομολογούν και οδηγούνται στο αστυνομικό τμήμα μια και η εκδοχή αυτή ανέδυε μεγαλύτερη τρυφερότητα… Η άθλια ξανθιά περούκα που φορούσε η Στάνγουικ ήταν μια ακόμη λαμπρή ιδέα του Γουάιλντερ που κατέληξε σε αυτό το εύρημα για να τονίσει τον ψεύτικο χαρακτήρα του χαρακτήρα που υποδυόταν.

Πίσω από την κάμερα κάθησε ο Τζον Ζάιτς, φωτίζοντας το φιλμ με έντονα κοντράστ που παραπέμπουν στον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Συχνά τα πρόσωπα σκιάζονται από τις μισάνοιχτες περσίδες των παραθύρων, προμηνύοντας την τραγική τους μοίρα και την τελική καταδίκη.

Η ταινία έτυχε λαμπρής υποδοχής τόσο από το κοινό όσο και από την κριτική που εντυπωσιάστηκε από το πρωτόγνωρο στυλ της ταινίας. Τέτοιος ήταν ο απόηχος του φιλμ ώστε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ να γράψει στον σκηνοθέτη: «Από την στιγμή της προβολής του συγκεκριμένου φιλμ και μετά, δυο είναι οι σπουδαιότερες λέξεις στον χώρο του σινεμα: “Μπίλυ” και “Γουάιλντερ”»!!!

Η ταινία έλαβε 7 υποψηφιότητες για τα Βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου χωρίς όμως να τιμηθεί ούτε καν με ένα…

Για την ιστορία οι υποψηφιότητες της ήταν:
Καλύτερης Ταινίας – Μπόμπι Ντα Σίλβα & Τζόζεφ Σίστρομ
Σκηνοθεσίας – Μπίλι Γουάιλντερ
Α’ Γυναικείου Ρόλου – Μπάρμπαρα Στάνγουικ
Διασκευής Σεναρίου – Μπίλι Γουάιλντερ και Ρέιμοντ Τσάντλερ
Φωτογραφίας σε ασπρόμαυρη ταινία – Τζον Σάιτς
Μουσικής Επένδυσης – Μίκλος Ρόζα
Ήχου – Λόρεν Ράινερ

Πόσο συναρπαστική μπορεί να είναι μια ταινία με κεντρικό ήρωα έναν ασφαλιστή; Όταν η ταινία λέγεται Double Indemnity, αυτός ο ασφαλιστής ονομάζεται Walter Neff (Fred MacMurray) και το αντικείμενο του πόθου του Phyllis Dietrichson (Barbara Stanwyck), όταν ο Billy Wilder βρίσκεται, νέος ακόμα, πίσω από τις κάμερες και ο Raymond Chandler διασκευάζει για το σελιλόιντ την ομώνυμη νουβέλα του James M. Cain, το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ – ορόσημο. Η υπόθεση σήμερα ακούγεται απελπιστικά γνώριμη: Η νεαρή γοητευτική σύζυγος συνωμοτεί με τον εραστή της ώστε να απαλλαγούν οριστικά από την παρουσία του συζύγου και να πλουτίσουν εισπράττοντας τα χρήματα της ασφάλειας. Όπως όμως συμβαίνει συνήθως, κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο…

Το τέλειο στην περίπτωση του Double Indemnity έγκειται στην παραδειγματική περιγραφή ενός κινηματογραφικού όρου: Το φιλμ νουάρ (στην ακριβή του μετάφραση, το ‘μαύρο φιλμ’), πρωτοεισάγεται στη σινεματική διάλεκτο το 1946: Έτσι ονομάζει και χρωματίζει ο Γάλλος κριτικός Nino Frank μία σειρά ταινιών Χολιγουντιανής παραγωγής στις αρχές της δεκαετίας του ‘40 που βρίσκουν διανομή στο Παρίσι μόλις μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. (Ο ίδιος ο όρος αποτελεί ευθεία αναφορά στο roman noir, όπως συνήθιζαν να αναφέρονται και πάλι οι Γάλλοι κριτικοί της λογοτεχνίας το 18ο και 19ο αιώνα στο Βρετανικό Γοτθικό μυθιστόρημα). Το αρχικό δείγμα στο οποίο περιορίζεται ο Frank απαρτίζεται από το The Maltese Falcon / Γεράκι της Μάλτας (1941), το Laura (1941), το Murder, my Sweet(1944), και ασφαλώς το Double Indemnity (1944). Ωστόσο στα επόμενα χρόνια το δείγμα θα αμβλυνθεί τόσο, ώστε η μικρή λέξη ‘νουάρ’ θα διασταλεί σαν κάθε θερμό σώμα: Γι’ άλλους, θα συνοψίσει ένα νέο κινηματογραφικό είδος (genre), γι’ άλλους θα περιγράψει απλώς μια στιλιστική εμμονή ή και ανανεωτική κινηματογραφική τεχνική, γι’ άλλους θα σηματοδοτήσει μια αντάρτικη τάση μέσα στην ίδια την Αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, και για τους περισσότερους θα εκφράσει μεταφορικά τη σκοτεινή διάθεση, τον πεσιμισμό και την αποξένωση- στα όρια της μισανθρωπίας- της Μεταπολεμικής περιόδου.

Το Double Indemnity δεν είναι απλώς μια κλασική ταινία: Είναι με διαφορά το αρχέτυπο φιλμ νουάρ γιατί στο μαύρο του συγκλίνουν όλες οι παραπάνω αποχρώσεις. Από εδώ ξεκινούν όλα, εδώ κάνουν επίσημη πρεμιέρα τα κινηματογραφικά στοιχεία που στο μέλλον θα καθορίσουν το είδος: Η φιγούρα της femme fatale ως αντίπαλο δέος σε αυτή του macho πλην ευάλωτου αρσενικού. Η αφήγηση σε φλάσμπακ, που ξεκινάει όταν τα γεγονότα έχουν τελεστεί και ο ήρωας ψάχνει στο παρελθόν του έξοδο διαφυγής από το ζοφερό παρόν. Το voice-over που υπενθυμίζει διαρκώς τη σχετικότητα της αφήγησης, και καταρρίπτει το μύθο της αντικειμενικότητας της παραδοσιακής Χολιγουντιανής συνταγής. Οι λήψεις που χαράσσουν μια περίεργη γεωγραφία και καθιστούν τους ήρωες παίκτες ενός προκαθορισμένου παιχνιδιού. Οι κλειστές φόρμες που χτίζουν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Ο εξπρεσιονισμός του υψηλού ασπρόμαυρου κοντράστ. Οι χαμηλοί φωτισμοί που ρίχνουν φως στο σκοτεινό δεσμό που ενώνει τη σεξουαλικότητα με το θάνατο. Δολοφονικές (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ατάκες στο διαλογικό μέρος και τόσα άλλα εθιστικά μοτίβα, από το τσιγάρο που αργοσβήνει ως το βραχιολάκι στο γυμνό αστράγαλο. 

Ο τίτλος (Διπλή Αποζημίωση) προδίδει και τη βασική δομή του φιλμ: Ακόμα κι αν οι άνθρωποι ζουν μόνοι, όλα γύρω και μέσα τους είναι οργανωμένα σε ζεύγη αντιθέτων. Η γυναίκα είναι διπρόσωπη, πότε δόλια dominatrix και πότε αδύναμη γυναίκα που κρέμεται σε κάθε περίπτωση από έναν άντρα. Το αντεστραμμένο είδωλο μιας νοικοκυράς σε απόγνωση. Ο άντρας είναι μεν ο εργατικός κουβαλητής και ενίοτε ο δυναμικός καιροσκόπος, αλλά μπορεί να λυγίσει από την ενσάρκωση μιας φαντασίωσης του. Το βαθύ μαύρο κάνει κοντράστ με το λευκό. Το καλό του ενός ήρωα ταυτίζεται με το κακό ενός άλλου. Και αν αυτή η σχηματοποίηση ακούγεται στερεότυπη και ξεπερασμένη, ο κυνισμός του φινάλε δύσκολα θα αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Το κακό είναι σύμφυτο με το ανθρώπινο. Ο Παρμενίδης που είχε την ίδια αναζήτηση με τα δίπολα 26 αιώνες πριν, πίστευε στο θετικό και τον αρνητικό πόλο. Στο καλό και το κακό. Στον νουάρ κόσμο του Wilder, το σύμπαν είναι απλώς σκάρτο, ελαττωματικό. Λάθος του κατασκευαστή. Και χωρίς εγγύηση επιστροφής. Αυτό δε σημαίνει πως το Double Indemnity είναι απλώς ένα μάθημα κινηματογραφικής ιστορίας – ή και της Παγκόσμιας Ιστορίας, μιας που οι κατά τόπους θεωρητικοί επιμένουν να τη διαβάζουν ως μια αλληγορία για την απαρχή της παρακμής της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ο ρόλος του θεατή που δεν θα είναι πια ποτέ ο ίδιος. Το βλέμμα του θεατή δεν είναι πλέον αγνό, αντικειμενικό, αποστασιοποιημένο, αδιάφορο, ή έστω πονηρό, υποψιασμένο. Από το πρώτο κιόλας πλάνο του φιλμ, ο θεατής αναγκαία ταυτίζεται με το δολοφόνο, ακολουθεί το βλέμμα του, τη σκέψη του, τις κινήσεις του. Αυτή η αμοράλ έμπνευση του Wilder θα προδιαγράψει πως κάθε θεατής είναι ένας μικρός δολοφόνος σαν τον Γουώλτερ: Είναι αυτός που θα αποπλανηθεί, θα περιφρονήσει την καθημερινότητά του, θα μαζέψει τα στοιχεία, θα καταστρώσει στο μυαλό του ένα σχέδιο, θα εγκαταλείψει κάποτε τον νοερό κόσμο των ιδεών και πριν τους τίτλους τέλους θα θυσιάσει κάτι, έχοντας ως μόνο κίνητρο και απώτερο στόχο την απόλυτη απόλαυση. Ιδού το τέλειο έγκλημα.

Γκέλυ Μαδεμλή (cine.gr)

O σκηνοθέτης

O Mπίλι Γουάιλντερ ένας από τους πιο ιδιοφυείς σκηνοθέτες της Χρυσής Εποχής του Χόλιγουντ ξεκίνησε την μακροχρόνια καριέρα του στο Βερολίνο του μεσοπολέμου γράφοντας σενάρια…

Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, κινδυνεύοντας θανάσιμα σαν εβραίος, πηγαίνει για λίγο στο Παρίσι όπου γυρίζει μια ταινία και καθώς προμηνύεται Πόλεμος, δοκιμάζει την τύχη του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Πρώτος σταθμός το σενάριο της «Νινότσκα» ενώ ακολουθεί η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα στο Χόλιγουντ! Με την 2η κιόλας ταινία του στη νέα του πατρίδα, το φιλμ νουάρ «Διπλή Ταυτότητα», προτείνεται για το πρώτο του Όσκαρ! Θα το κατακτήσει και μάλιστα εις διπλούν την επόμενη χρονιά με την συγκλονιστική «Λεωφόρο της Δύσης».

Θα ακολουθήσουν μια σειρά εκπληκτικών,  μπριλάντε κωμωδιών με τις ομορφότερες σταρ του σινεμά! Οι πρωταγωνιστές του συγκεντρώνουν 14 υποψηφιότητες για Όσκαρ, ενώ το 1986, το 1988 και το 1993 θα τιμηθεί με σημαντικά βραβεία για τη συνολική του προσφορά στο σινεμά!
Το πρωτοπόρο ύφος του Γουάιλντερ σε συνδυασμό με τα αμφιλεγόμενα θέματα που πραγματεύτηκε σε κάποιες από τις ταινίες του, διεύρυναν το φάσμα του αποδεκτού και συνετέλεσαν τόσο στην εξέλιξη του αμερικανικού κινηματογράφου, όσο και στην αφύπνιση του κοινού.

Φιλμογραφία:
Έτος    Τίτλος / Ελληνικός τίτλος      
1934    Mauvaise Graine / Ο κακός δρόμος   
1942    The Major and the Minor / Υπερφυσική Μπεμπέκα
1943    Five Graves to Cairo   / Κατάσκοποι του Αλαμέιν    
1944    Double Indemnity / Διπλή Ταυτότητα ή Κολασμένη Αγάπη
1945    The Lost Weekend/ Το Χαμένο Σαββατοκύριακο     
1945    Death Mills                
1948    The Emperor Waltz / Το βαλς του Aυτοκράτορα       
1948    A Foreign Affair / Φλόγα και πάθος
1950    Sunset Boulevard / Η Λεωφόρος της Δύσης Σκηνοθέτης/Σεναριογράφος
1951    Ace in the Hole / Το τελευταίο ατού  
1953    Stalag 17 / Ο καταδότης του θαλάμου 17      
1954    Sabrina / Γλυκειά μου Σαμπρίνα
1955    The Seven Year Itch / Εφτά χρόνια φαγούρας
1957    The Spirit of St. Louis / Λίντμπεργκ, η Oδύσσεια ενός γενναίου     
1957    Love in the Afternoon / Αριάν
1957    Witness for the Prosecution / Μάρτυς κατηγορίας     
1959    Some Like It Hot / Μερικοί το προτιμούν καυτό      
1960    The Apartment / Η Γκαρσονιέρα
1961    One, Two, Three / Ένα… Δύο… Τρία
1963    Irma la Douce / Η τροτέζα
1964    Kiss Me, Stupid / Φίλησέ με, κουτέ
1966    The Fortune Cookie / Ένας υπέροχος απατεώνας      
1970    The Private Life of Sherlock Holmes / Οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς   
1972    Avanti! / Αβάντι!
1974    The Front Page / Η πρώτη Σελίδα
1978    Fedora / Φαιδώρα
1981    Buddy Buddy             / Τα φιλαράκια

“Ο Στοιχειωμένος Πύργος (The Haunting)”

την Παρασκευή 20 Αυγούστου 2021 στις 9.00 μ.μ.

 στην αυλή της πρώην Σχολής Ουρσουλινών στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου

-με ελεύθερη είσοδο-

(αφιερώνεται σε κάποιους που ισχυρίζονται ότι έχουν δει φάντασμα στα στενά του Κάστρου)

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Γουάιζ
Σενάριο: Nelson Gidding (screenplay), Shirley Jackson (based on the novel: “The Haunting of Hill House”)
Πρωταγωνιστούν: Τζούλι Χάρις, Κλερ Μπλουμ, Ρίτσαρντ Τζόνσον, Ρας Τάμπλιν, Φέι Κόμπτον
Χώρα Παραγωγής: Ηνωμένο Βασίλειο, Η.Π.Α.
Έτος Παραγωγής: 1963
Διάρκεια: 112 λεπτά

Ερευνώντας την πιθανή ύπαρξη φαντασμάτων, ένας ανθρωπολόγος περνά μερικές μέρες σε μια έπαυλη που θεωρείται στοιχειωμένη. Μαζί του είναι δυο γυναίκες που διαθέτουν το χάρισμα της ενόρασης και ο νεαρός κληρονόμος του κτιρίου, που δεν πιστεύει στα παραψυχολογικά φαινόμενα. Το 1963 ο Ρόμπερτ Γουάιζ παρουσιάζει μία από τις πιο κλασικές ταινίες τρόμου, στην Ιστορία του Κινηματογράφου.

Μία μοναχική και συναισθηματικά εύθραυστη γυναίκα δέχεται να γίνει το τέταρτο μέλος μιας ερευνητικής ομάδας που αναλαμβάνει να διαλευκάνει αν ένα γοτθικό οίκημα, το οποίο βαραίνουν απόκοσμες ιστορίες από το παρελθόν, κατοικείται όντως από φαντάσματα. Αυτό που ακολουθεί είναι μια από τις δέκα καλύτερες δημιουργίες τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου, που φέρνει την σκηνοθετική υπογραφή του Ρόμπερτ Γουάιζ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο «Στοιχειωμένος Πύργος» τιμήθηκε με μία Υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα στην Κατηγορία του Καλύτερου Σκηνοθέτη. Εφαρμόζοντας τις υπαινικτικές μεθόδους του εμβληματικού παραγωγού Βαλ Λιούτον («Οι Άνθρωποι Γάτες» και «Περπάτησα μ’ ένα Ζόμπι») και αξιοποιώντας σκηνικά, ατμόσφαιρα και ρυθμούς σε ένα απολύτως επιβλητικό σύνολο, ο Γουάιζ εξαντλεί όλες τις φοβικές και ψυχολογικές παραμέτρους του σπουδαίου μυθιστορήματος της Σίρλεϊ Τζάκσον, στο οποίο στηρίχτηκε («The Haunting of Hill House»).

Ο σκηνοθέτης ισορροπεί την ταινία του αριστοτεχνικά ανάμεσα σε δύο επίπεδα: ένα μεταφυσικό (το σπίτι είναι όντως στοιχειωμένο) και ένα ρεαλιστικό (οι δαίμονες βρίσκονται ουσιαστικά στο μυαλό της ηρωίδας).

Όποια εξήγηση κι αν επιλέξει ο θεατής, η εμπειρία παρακολούθησης του φιλμ παραμένει εξίσου καθηλωτική. Καθόλου άδικα, το «Haunting» εξακολουθεί να κοσμεί σταθερά τις λίστες με τις δέκα καλύτερες δημιουργίες τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου (για τον Μάρτιν Σκορτσέζε, η καλύτερη).

Στην πλούσια φιλμογραφία του, ο Αμερικανός σκηνοθέτης, μοντέρ και κινηματογραφικός παραγωγός, Ρόμπερτ Γουάιζ, βραβεύτηκε με δύο Όσκαρ Σκηνοθεσίας, για τις ταινίες του: «Γουέστ Σάιντ Στόρι» (West Side Story, 1961) και «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music, 1965). Ο Γουάιζ ήταν επίσης υπεύθυνος για το μοντάζ των θρυλικών ταινιών του Όρσον Γουέλς: «Πολίτης Κέιν» (Citizen Kane, 1941) και «Οι Υπέροχοι Άμπερσον» (The Magnificent Ambersons, 1942).

Γιώργος Ρούσσος – tvxs.gr

Ο δρόμος του φανταστικού

Στο παρελθόν, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 μέχρι τις αρχές του ’70, τα αγγλικά στούντιο Hammer καθιέρωσαν τη γοτθική αισθητική στο θρίλερ και στις ταινίες τρόμου, υπερτονίζοντας το μακάβριο στοιχείο που κυριαρχεί στις λογοτεχνικές περιγραφές. Οι απόηχοι της Αγγλικής Ρομαντικής περιόδου (1798-1832) και του «γοτθικού μυθιστορήματος», που θα μπορούσε να ήταν μια σπουδή πάνω στο συναίσθημα του τρόμου και στα όριά του, στοίχειωσαν τις κινηματογραφικές εικόνες. Ο όρος «γοτθικό» προήλθε από τον χώρο στον οποίο διαδραματίζονταν οι πρώτες ιστορίες του είδους: κάποιο ζοφερό μεσαιωνικό κάστρο. Αργότερα, οι ιστορίες αυτές, οι οποίες εκτυλίσσονταν πάντα στο παρελθόν, διερευνούσαν τις δυνατότητες μυστηρίου και τρόμου σε σκοτεινά, βραχώδη τοπία ή ετοιμόρροπα κτίσματα με υγρά υπόγεια, μυστικούς διαδρόμους και φαντάσματα. Κάπως έτσι, ανοίχτηκε ο δρόμος στη μετέπειτα λογοτεχνία της σκοτεινής και παράλογης πλευράς της ανθρώπινης φύσης: του φοβερού εγωισμού, των διεστραμμένων ενστίκτων και του τρόμου που παραμονεύουν κάτω από την ελεγχόμενη και ήρεμη επιφάνεια του συνειδητού.

Δημήτρης Μπούρας-Καθημερινή

Ολοκληρώνοντας το μιούζικαλ West Side Story που θα του χάριζε και το πρώτο του Όσκαρ, ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Γουάιζ (Η Μελωδία της Ευτυχίας), διάβασε μια κριτική της νουβέλας The Haunting of Hill House, στο περιοδικό Time. Ενθουσιασμένος με το υλικό, συναντήθηκε με την συγγραφέα Σίρλει Τζάκσον και άρχισε αμέσως την διασκευή με τον συνεργάτη του και σεναριογράφο Νέλσον Γκίντιγκ (Θέλω Να Ζήσω!, Ανδρομέδα: Αποστολή Άκρως Απόρρητος). Η πέντε φορές βραβευμένη με Τόνι, θεατρική ηθοποιός Τζούλι Χάρις (Ανατολικά της Εδέμ) δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει ως Έλενορ, επειδή βρήκε το ρόλο αρκετά σύνθετο, ενώ και η ίδια ενδιαφερόταν πολύ εκείνη την εποχή, για θέματα παραψυχολογίας.

Ο Στοιχειωμένος Πύργος δεν είναι μια τυπική ιστορία φαντασμάτων. Είναι περισσότερο μια ψυχοσωματική μελέτη του χαρακτήρα της Έλενορ. Μιας νεαρής, εύθραυστης ψυχολογικά γυναίκας, που θέλει να ξεφύγει από την μίζερη συγκατοίκηση με την οικογένεια της αδερφής της στη Βοστώνη και αναταποκρίνεται θετικά στο κάλεσμα ενός ερευνητή. Η Έλενορ δεν έχει ακόμη ξεπεράσει την ενοχή για το θάνατο της άρρωστης μητέρας της, την οποία φρόντιζε αποκλειστικά η ίδια και αποφάσισε κάποια στιγμή, να την αφήσει να φύγει. Λαμβάνοντας μέρος στο πείραμα του καθηγητή Μάρκγουεϊ (Ρίτσαρντ Τζόνσον), που θέλει να καταγράψει ενδείξεις υπερφυσικών φαινομένων σε μια πολυτελή έπαυλη, η Έλενορ αισθάνεται ότι επιτέλους κάποιος της δείχνει προσοχή και σεβασμό. Ίσως και έρωτικό ενδιαφέρον, νορμάλ από το μέρος του καθηγητή, αφύσικο (και γι ‘αυτό τρομακτικό για την ίδια) από τη μεριά της Θίο (Κλέρ Μπλούμ/ Ο Λόγος του Βασιλιά). Τρίτο μέλος στην ομάδα, αποτελεί ο άπιστος Λιούκ (Ρούς Τάμπλιν/ West Side Story) που προορίζεται ως κληρονόμος του Πύργου, ενώ σχετικά αργά στην ιστορία θα προστεθεί και η σύζυγος του Μάρκγουεϊ (η γνωστή ως Μάνεϊπενι στις σειρές James Bond, Λόϊς Μάξουελ).

Το πιο τρομακτικό στην ταινία, δεν είναι οι θόρυβοι και το σκοτάδι, αλλά το πώς η Έλενορ βυθίζεται στο μυστήριο του καταραμένου Πύργου. Σε αρκετά σημεία της υπόθεσης, ενώ είναι αβοήθητη και πανικόβλητη, σαγηνεύεται από τον τρόπο που το σπίτι ανιχνεύει τις αδυναμίες της και δείχνει έτοιμη να του παραδοθεί. Ο Γουάιζ, δίχως να δείχνει κάτι φοβερό στα πλάνα του, παίζει περίτεχνα με το φακό, τις περίεργες λήψεις και την αίσθηση του βάθους, έχοντας σύμμαχο ένα ατμοσφαιρικότατο ασπρόμαυρο και ένα εκπληκτικό σετ, με πληθωρικά γοτθικά στοιχεία. Η ταινία θεωρείται κλασσική στο είδος της, ενώ το εφετζίδικο ριμέικ του Γιαν Ντε Μπόντ 36 χρόνια  αργότερα, παρότι δικαιωμένο εμπορικά, δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του.

https://oitainiestiszoissou.wordpress.com/

Προβολή του ντοκιμαντέρ “Παρόντες” , του Γιώργου Αυγερόπουλου

την Παρασκευή 13 Αυγούστου 2021 στις 9.00 μ.μ.

 στην αυλή της πρώην Σχολής Ουρσουλινών στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου

-με ελεύθερη είσοδο-

(83 min–Το ντοκιμαντέρ προβάλλεται με αγγλικούς υπότιτλους)

(Οι προβολές γίνονται σύμφωνα με τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα περιορισμού της πανδημίας του κορωνοϊού)

“Όσοι είμαστε ζωντανοί αυτή τη στιγμή, πρέπει να είμαστε παρόντες με όλη μας την ύπαρξη για να μπορούμε να βλέπουμε, να παρατηρούμε και να αντιδρούμε, στη μνήμη όσων χάθηκαν. Αυτή η απώλεια δεν πρέπει να είναι μια απλή αναφορά από αριθμούς”

Το 7^ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Αλεξάνδρειας (2021) ταξιδεύει…Νάξο

Προβολή των βραβευμένων ταινιών

την Παρασκευή 6 Αυγούστου 2021 στις 9.00 μ.μ.

 στην αυλή της πρώην Σχολής Ουρσουλινών στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου

-με ελεύθερη είσοδο-

(Συνολική διάρκεια 112 min–Οι ξένες ταινίες προβάλλονται με ελληνικούς υπότιτλους)

 

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ 7ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

 

Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας

Split Apart / Διαχωρισμός – Ελλάδα

Σκηνοθεσία Ζίνα Παπαδοπούλου, Πέτρος Παπαδόπουλος

Χορηγός Βραβείου ΕΛΤΑ COURIER/ Μπεντίλα Γεωργία

“Η ταινία Split Apart είναι άρτια τεχνικά (κινηματογράφηση, ειδικά εφέ, μοντάζ, ήχος), έχει ωραίες ερμηνείες και μας άρεσε το θέμα που διαπραγματεύεται”

Στην βράβευση παρευρέθηκε η σκηνοθέτης της ταινίας κα Παπαδοπούλου Ζίνα και ευχαρίστησε τους συντελεστές του φεστιβάλ για την διοργάνωση.

 

Βραβείο Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας

Rebel / Ο Επαναστάτης – Καναδάς

Σκηνοθεσία Πιέρ-Φιλίπ Σεβινύ

Χορηγός Vafa Grocery Store/ Βάφα Χριστίδου

«Την προτιμήσαμε  για το αισιόδοξο μήνυμα που αφήνει στο τέλος – έστω και αμυδρά – και για το θέμα της συνολικά. Είναι άρτια τεχνικά, έχει πολύ καλές ερμηνείες (και από παιδιά τόσο μικρής ηλικίας) και η ιστορία που αφηγείται είναι γροθιά στο στομάχι. Μέσα από βλέμματα, εκφράσεις και κινήσεις καταφέρνει να μεταδώσει στο θεατή τα συναισθήματα του μικρού πρωταγωνιστή και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον ως το τέλος- ως την λύτρωση.»

Ο σκηνοθέτης της ταινίας έστειλε το δικό του βίντεο-μήνυμα προς τους συντελεστές δηλώνοντας πως τον εντυπωσιάζει ότι το μήνυμα της ταινίας τους φτάνει μέχρι την άλλη άκρη του Ωκεανού.

 

Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου

A world free of crisis / Ένας κόσμος δίχως κρίση- Γαλλία

Σκηνοθεσία Τέντ Χάρντυ Καρνάκ

Χορηγός Vafa Grocery Store/ Βάφα Χριστίδου

«Μια ιστορία που κρατά το ενδιαφέρον, προσεγγίζει το θέμα με σαφήνεια, αλλά και πρωτοτυπία. Φέτος είδαμε πολλές καλές ιστορίες. Το World free of crisis, ξεχώρισε όμως για την ισορροπία του στο αλληγορικό θέμα του, τους συμβολισμούς, το χιούμορ αλλά και την ιδιαίτερη απόδοσή του. Χωρίς αφηγηματικά κενά και υπερβολές, μας οδηγεί σε μια φανταστική ιστορία ενός κόσμου που δεν απέχουμε πολύ, αν δεν τον ζούμε ήδη, αλλά και με μια αισιόδοξη πινελιά, ότι ο κόσμος αυτός μπορεί να αλλάξει.»

 

Βραβείο Καλύτερης παρουσίασης ταινίας

Iro / he.ro:/ Ηρώ – Ελλάδα

Σκηνοθεσία Αλέξης Κούκιας Παντελής

Χορηγός Edge Hill University

Οι φοιτητές του τμήματος δημιουργικών τεχνών του Edge Hill University απονέμουν το βραβείο καλύτερης παρουσίασης ταινίας στο 7ο διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Αλεξάνδρειας.

«Επιλέξαμε την ταινία Ηρώ για το Βραβείο Καλύτερης Παρουσίασης του Edge Hill  καθώς μας άρεσε η λεπτομερής παρουσίαση και θεωρούμε ότι είναι μια ακριβής αναπαράσταση μιας πραγματικά υπέροχης ταινίας. Η αφίσα είναι φωτεινή και εντυπωσιακή και παρουσιάζει με ωραίο τρόπο τα υπέροχα γραφικά της ταινίας. Το κείμενο είναι επίσης καλά οργανωμένο και είναι ωραίο να βλέπουμε ελληνικά και αγγλικά μαζί χωρίς να φαίνεται πολύ «μπερδεμένο». Μας αρέσει ιδιαίτερα ότι η ταινία κρύβει μια προσωπική ιστορία πίσω από αυτήν και εξηγείται στη δήλωση του σκηνοθέτη, καθώς αυτό φέρνει ένα άλλο επίπεδο ανθρωπότητας και συναισθήματος στην ταινία, επιτρέποντας μια βαθύτερη σύνδεση με το κοινό. Η ταινία, μαζί με την παρουσίασή της, είναι ένα γλυκόπικρο συναισθηματικό ταξίδι για το κοινό.»

 

Βραβείο Κοινού

Pile Poil / Στοίβες Μαλλιών – Γαλλία

Σκηνοθεσία Λοριάν Εσκάφρε και Ιβόνικ Μιούλερ

Το Βραβείο Κοινού απονέμεται στην μνήμη του σινεφίλ συμπολίτη μας Στάθη Ανεσίδη από την οικογένεια του ενώ στην τελετή λήξης μίλησε ο κος Ανεσίδης Νίκος εκ μέρους της οικογένειας.

 

 

Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν οι: 

Βλαχογιάννη Ιφιγένεια , Ζερβουδάκης Δημήτρης , Λιάκου Άντα , Φλωράκης Ηλίας, Matthew Pateman.

 

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αλεξάνδρειας (Ημαθίας) ξεκίνησε το 2015 ως μια προσπάθεια φίλων του κινηματογράφου από την Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης Αλεξανδρείας να παρουσιάσουν ένα διαφορετικό πολιτιστικό δρώμενο στον Δήμο Αλεξάνδρειας.

Η ανταπόκριση του κοινού καθώς και των δημιουργών  υπήρξε μεγάλη δίνοντας το έναυσμα για την περαιτέρω ενίσχυση του θεσμού με την στήριξη της Κ.Ε.Δ. Αλεξάνδρειας.

Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αλεξάνδρειας φιλοδοξεί τα επόμενα χρόνια να αποτελέσει  το καλοκαιρινό ραντεβού των φίλων της 7^ης τέχνης στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Αλεξάνδρειας και να συμβάλει στην ανάδειξη νέων καλλιτεχνών.

Οι φιλόξενοι κάτοικοι της Αλεξάνδρειας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή το φεστιβάλ ενώ ο ιδιαίτερος χώρος του αμφιθεάτρου που τις ημέρες του φεστιβάλ μεταμορφώνεται από τους εθελοντές του φεστιβάλ συντελούν στην δημιουργία μιας ξεχωριστής ατμόσφαιρας προσφέροντας στου συμμετέχοντες μια μοναδική εμπειρία.

Το βραβείο κοινού από το 2017 καθώς και η συμμετοχή πολλών Ελλήνων και ξένων παραγωγών αλλά και οι παράλληλες εκδηλώσεις κατά την διάρκεια του φεστιβάλ δίνουν στους συμμετέχοντες την ευκαιρία να παρουσιάσουν τις ιδέες τους και να διακριθούν στα πρώτα τους καλλιτεχνικά βήματα.

Από το 2018 φορέας του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους είναι η Λέσχη Κινηματογράφου και Πολιτισμού Αλεξάνδρειας “ΚΙΝΗΜΑΤΟΔΡΑΣΙΣ”.

Το 6^ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Αλεξάνδρειας ταξιδεύει…

Προβολή των βραβευμένων ταινιών

την Παρασκευή 30 Ιουλίου 2021 στις 9.00 μ.μ.

 στην αυλή της πρώην Σχολής Ουρσουλινών στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου

-με ελεύθερη είσοδο-

(Συνολική διάρκεια 104 min–Οι ξένες ταινίες προβάλλονται με ελληνικούς υπότιτλους)

Βραβείο Καλύτερης Ξένης Ταινίας
Anna, του Dekel Berenson, Ηνωμένο Βασίλειο 2019

Η ταινία απεικονίζει τις μεταπολεμικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες στην Ουκρανία της Ανατολικής Ευρώπης, ειδικά τις δυσκολίες των γυναικών στην καθημερινή ζωή. Η φτώχεια, η διαφθορά, οι μονογονεϊκές οικογένειες, η μοναξιά, ο σεξισμός και η εκμετάλλευση των γυναικών από τους άνδρες απεικονίζονται στην ταινία, ενώ ο κύριος χαρακτήρας της Άννας προσπαθεί να διατηρήσει την οικογενειακή αξιοπρέπεια και να προχωρήσει προς τα εμπρός αναζητώντας μια καλύτερη ζωή με την κόρη της. Η ταινία έχει εξαιρετική σκηνοθεσία, φωτογραφία και κινηματογράφηση, και έστω και εάν αφηγείται μια θλιβερή ιστορία χρησιμοποιεί αποτελεσματικές δόσεις χιούμορ που θυμίζει Άκι Καουρισμάκι. Ενώ η διάρκεια της ταινίας είναι μόλις 15 λεπτά, δίνει στους θεατές την εντύπωση μιας ολοκληρωμένης ταινίας μεγάλου μήκους.

Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας
Balsamon, της Έφης Σιαλευρή, Ελλάδα 2019

Μια ταινία με έναν τίτλο που προκαλεί άμεσα το ενδιαφέρον του θεατή να την παρακολουθήσει. Το «βάλσαμο» της μουσικής είναι γνωστό πόσο θεραπευτικό είναι στις βαθύτερες εκδηλώσεις του ανθρώπου εδώ και χρόνια, σε όλους τους πολιτισμούς. Στην ταινία διακρίνεται καθαρά η θεραπευτική της ιδιότητα ως μέσο έκφρασης, επικοινωνίας, διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Το δυνατό σημείο της ταινίας είναι ότι καταφέρνει να παρασύρει το θεατή σε έναν όμορφο κόσμο γεμάτο ελπίδα και αισιοδοξία. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, αλλά η τέχνη και η μουσική «παρηγορεί». Ένα νέο ζευγάρι στήνει ένα όμορφο σπιτικό σε ένα ελληνικό νησί παραμερίζοντας δυσκολίες και άγχη με οδηγό τη μουσική κοντά στη φύση και στην τέχνη. Φωτεινά σκηνικά, ηλιόλουστα τοπία, νέοι πρωταγωνιστές με όνειρα γεμάτα μουσική. Το «βάλσαμο» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια εξόχως εξαιρετική καλλιτεχνική αναπαράσταση μιας πραγματικότητας, πετυχαίνοντας την αισθητική απόλαυση του θεατή.

Βραβείο Κοινού
STICKER (ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΟ) του Georgi M. Unkovski-Βόρεια Μακεδονία 2019 (http://stickershortfilm.com)

Ώρα για μια Ελληνική κωμωδία.

Την Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021 στις 9 μ.μ.

στην αυλή της πρώην Σχολής Ουρσουλινών στο Κάστρο

με ελεύθερη είσοδο.

Ένα είναι βέβαιο… σε όσα λεξικά και αν ψάξεις, δεν θα βρεις ερμηνεία της λέξης Μπιλόμπα. Ο μόνος τρόπος να πάρεις απάντηση είναι να δεις την ταινία. “Η Μπιλόμπα”  περιγράφει την ευτράπελη και ανατρεπτική συνάντηση ενός βορειο‐ευρωπαίου μηχανικού υπεύθυνου ενός έργου υψηλής τεχνολογίας, με τους βαρεμένους κατοίκους ενός μικρού νησιού. Εκεί σταδιακά αναθεωρεί τις απόψεις του για το νόημα της ζωής ανακαλύπτοντας ότι η μαγεία μπορεί ακόμα να υπάρξει.

H ταινία κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2009.

(Δυστυχώς δεν διαθέτει αγγλικούς υπότιτλους)

ΜΠΙΛΟΜΠΑ (BILOBΑ)

της Σοφίας Παπαχρήστου
με τους Lars Brygmann, Mechthild Grossmann, Δημήτρη Πιατά, Jacqueline Corado da Silva, Βασίλη Nανάκη, Ιωάννα Πιατά, Πελαγία Φυτοπούλου, Νίκο Ζωιόπουλο, Βασίλη Γιαβρή, Τάσο Αντωνιάδη, Χρήστο Γλυκό, Αντώνη Βλησίδη, Άννα Δελαπόρτα

Υπόθεση: Η θέση του Πέτερ που εργάζεται ως μηχανικός σε μεγάλη πολυεθνική με αμφίβολες περιβαλλοντικές ευαισθησίες, τρίζει από τη στιγμή που η πρώην σύζυγος του αναλαμβάνει ηγετική θέση. Για να σώσει το κεφάλι του, εν μέσω απολύσεων, αναλαμβάνει την επίβλεψη της κατασκευής ενός ευρωπαϊκού έργου για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος στην Πέρα Κάσσιρο. Αυτή η ασήμαντη κουκίδα στο χάρτη, χαμένη κάπου στο Αιγαίο, θα ταράξει τη μίζερη καθημερινότητα του φιλήσυχου Ευρωπαίου. Ο Πέτερ με την άφιξή του στο νησί δεν αργεί να ανακαλύψει ότι οι συνθήκες απέχουν παρασάγκας απ’ αυτά που υπολόγιζε: Η Πέρα Κάσσιρος διαθέτει ένα και μοναδικό χωριό, μία μόνο τηλεφωνική γραμμή, ενώ το ηλεκτρικό ρεύμα έρχεται με υποβρύχιο καλώδιο από τη Χώρα, τους προαιώνιους εχθρούς τους, που σε κάθε ευκαιρία τους το κόβουν. Για φιλόδοξα, υλοποιήσιμα και πολυδάπανα έργα φυσικά δεν υπάρχει ούτε ίχνος υποδομής. Επιπλέον, οι λιγοστοί αλλά ιδιόρρυθμοι Περακασιώτες δε γουστάρουν τους ξένους, προτιμούν την ησυχία τους, το αραλίκι τους και τα χρήματα που εισπράττουν από τις τοπικές αρχές για έργα που δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν στον αιώνα τον άπαντα. Ο Πέτερ βέβαια είναι πεισματάρης και δεν το βάζει εύκολα κάτω. Όμως ο καιρός περνάει και τα πράγματα πάνε απ΄το κακό στο χειρότερο κι από έργο τζίφος. Κι ενώ ο έρωτας που τρυπώνει από ένα παράθυρο ξανά στη ζωή του έρχεται η στιγμή που αντιμετωπίζει ένα σοβαρό ηθικό δίλημμα. Τελικά θα συμβάλει στο να χρησιμοποιήσει η πολυεθνική το έργο στην Πέρα Κάσσιρο ως βιτρίνα για την επεξεργασία των τοξικών αποβλήτων της ή να σώσει το νησί που έχει πια μπει στην καρδιά του;

13 απαντήσεις στο ερώτημα…
«Τι είναι η Μπιλόμπα;»

1. Το κοινό μυστικό που μοιράζονται οι ελάχιστοι εναπομείναντες κάτοικοι της Πέρα Κασσίρου.
2. Αντικείμενο προαιώνιας έχθρας για ένα υποβρύχιο καλώδιο.
3. Ένα μυστικιστικών προεκτάσεων παράδοξο.
4. Τόπος συνάντησης του Δημήτρη Πιατά με την κόρη του Ιωάννα.
5. Η γνωριμία των Λαρς Μπρύγκμανν (οικογενειακή γιορτή σκην. Τόμας Βίντερμπεργκ) με την Ελληνική νοοτροπία.
6. Η αινιγματική παρουσία της Μέχτχιλντ Γκρόσμαν, (ηθοποιό στο σχήμα της Πίνα Μπάους) καβάλα σε ένα άλογο σε ένα νησιώτικο περιστερώνα.
7. Λόγος οργής των πολυεθνικών.
8. Πόλος θετικής ενέργειας και ευχάριστων αλλαγών.
9. Μια προφητική πρόταση για εναλλακτικές μορφές ενέργειας.
10. Μια λέξη αμετάφραστη που δεν έχει ορισμό.
11. Το «παιδί» της Σοφίας Παπαχρήστου (τα χρυσά μήλα των εσπερίδων).
12. Ένα παραμύθι με οικολογικές προεκτάσεις και ανησυχίες.
13. Όλα αυτά και τίποτα από τα παραπάνω!

Η Μπιλόμπα είναι μια ταινία επίκαιρη

Η Μπιλόμπα είναι μια ταινία επίκαιρη γιατί σκιαγραφεί την εισβολή ενός ξένου –ενός βορειο-ευρωπαίου, με τις δικές του αντιλήψεις, προτεραιότητες και πρακτικές‐ στην καθημερινότητα μιας μικρής κοινωνίας του ευρωπαϊκού νότου, που θεωρεί «μαγκιά» να τσιμπολογάει απ΄το δημόσιο χρήμα χωρίς κόπο και να συνεχίζει τη δυσλειτουργική ζωή της. Υπάρχει και ένας – μιά για την ακρίβεια – που διαφωνεί και θεωρεί τους συντοπίτες της παραδόπιστους και ανάξιους του ένδοξου παρελθόντος τους, αλλά έχει πάρει τα βουνά και απέχει.
Όλα τα γεγονότα στην ταινία είναι φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή άτομα είναι εντελώς αυμπτωματική!
Η Μπιλόμπα είναι μια ταινία επίκαιρη γιατί στέλνει ένα σαφές οικολογικό μήνυμα:
1.Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέψει ένα μικρό ανυπεράσπιστο τόπο για να θάψει τα τοξικά του απόβλητα.
2.Στο σημερινό ενεργειακό πρόβλημα, η μόνη απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας.

Η Μπιλόμπα είναι μια ταινία προφητική;

Θα δούμε κάποτε ηλεκτρικό ρεύμα να παράγεται από τα μαγνητικά πεδία της γής; Πιθανό.
Υπάρχουν επιστήμονες που διατείνονται ότι όπου νά ΄ναι καταφτάνει.
Οι Περακασσιώτες πάντως μαζί με τον Πέτερ διεκδικούν την παγκόσμια πρώτη!

Ο πραγματικός Υπολογιστής των Αντικυθήρων είναι στ΄αλήθεια κρυφό κτήμα των Περακασσιωτών;

Το θαυμαστό αυτό μηχάνημα με τα πολύπλοκα γρανάζια, τις φάσεις της σελήνης και τους αστερισμούς του ζωοδιακού κύκλου, ανασύρθηκε από σαμιώτες σφουγγαράδες στα ανοιχτά των Αντικυθήρων στα 1900.
Ημερολογιακός υπολογιστής του ήλιου και της σελήνης, άλλοι τον ονομάζουν αστρολάβο, άλλοι τον θεωρούν υπολογιστή των εκλείψεων της σελήνης, άλλοι ένα αρχαίο GPS για τη ναυσιπλοϊα.
Μετά από μακροχρόνιες και επίπονες έρευνες, μελέτες, ακτινογραφίες και τομογραφίες, εξακολουθεί να παραμένει ένα αίνιγμα.
Και ενώ η επιστημονική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό και οι εικασίες παίρνουν και δίνουν, κάπου στο Αιγαίο, μακρυά από τα μάτια της δημοσιότητας, οι κάτοικοι ενός μικρού ξεχασμένου νησιού είναι οι μόνοι που γνωρίζουν το πραγματικό μυστικό: οι σαμιώτες σφουγγαράδες δεν βρήκαν παρά ένα αντίγραφο.
Τον αυθεντικό Υπολογιστή τον έχουν οι Περακασσιώτες καταχωνιασμένο σε μιά σκοτεινή σοφίτα, αλλά δεν το λένε μην τυχόν και καταλήξει σε κάποιο μουσείο.
Γιατί, ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων ‐ κατά μιά παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων είναι εντελώς απαραίτητος για να υπολογίζουν τη σωστή μέρα της Μπιλόμπας!
Ετσι λοιπόν κρατούν το στόμα τους κλειστό και επιδίδονται μετά μανίας στην Μπιλόμπα τους.
*Για την επιστημονική αλήθεια των ανωτέρω μπορείτε να επισκεφθείτε το νησί της Πέρα Κασσίρου, αφού το αναζητήσετε με μεγεθυντικό φακό στον χάρτη. Για να πληροφορηθείτε την ακριβή θέση του νησιού θα πρέπει να δείτε την ταινία.

Τι πρέπει να ξέρω πριν δω την Μπιλόμπα;

Τα γυρίσματα της ταινίας Μπιλόμπα πραγματοποιήθηκαν εξολοκλήρου στην Τήνο.
Για τις ανάγκες της ταινίας δημιουργήθηκαν χάρτες που προσδιορίζουν τη γεωγραφία του τόπου.
Ειδική κατασκευή «δημιουργήθηκε» από κατασκευαστή μηχανισμών για καμπαναριά, για να εξυπηρετήσουν τον σεναριακό μύθο που συνδέεται με τον μηχανισμό των Αντικυθήρων.
Η «θεία Μαριάννα» είναι μιά πολύ ιδιαίτερη κατσίκα, με ταυτότητα και προσωπικότητα.
Η χελώνα μεταφέρθηκε από την Αθήνα και έμεινε στην Τήνο, όπου σήμερα απολαμβάνει την ελευθερία της και τα χλωερά λειβάδια.
Ο Φοίβος (Στέφανος Αλβέρτης) και η Τίνα (Ελένη Αρμάου) είναι δύο ταλαντούχα παιδιά από την Τήνο, που άντεξαν στωικά όλες τις δυσκολίες των γυρισμάτων.
Τα γυρίσματα τέλειωσαν με ένα τρικούβερτο γλέντι όπου ο Λαρς Μπρύγκμανν έμαθε νησιώτικους χορούς.

Βιογραφικά συντελεστών:

Σκηνοθέτις:

Η Σοφία Παπαχρήστου γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αποφοίτησε το 1980 από τη Νομική Σχολή Αθήνας και εργάστηκε μεταξύ άλλων ως νομικός σύμβουλος, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, μεταφράστρια και διερμηνέας.
Με την ολοκλήρωση των σπουδών της στον κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου και στο Πανεπιστήμιο COLUMBIA στη Νέα Υόρκη ξεκινάει η πορεία της στον χώρο της σκηνοθεσίας και του σεναρίου: Ντοκιμαντέρ για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ταινίες μικρού μήκους, animation, αποσπούν σημαντικά βραβεία σε Ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ. Η καθιέρωση έρχεται με την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που «τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων» που θα αποσπάσει το 1997  9 συνολικά βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (τρία εξ’ αυτών, κρατικά βραβεία ποιότητας). Η πορεία της ταινίας συνεχίστηκε με τη συμμετοχή της στα Φεστιβάλ Umea, Cork, Tübingen, Montpellier ενώ ειδικές προβολές πραγματοποιήθηκαν στο Μόναχο ’98, Σάλζβουργκ ’99, Museum of Moving Image στη Νέα Υόρκη ’04. Η Μπιλόμπα, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, τιμήθηκε με το βραβείο κοινού στο 50ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ενώ η φεστιβαλική της πορεία συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.

Φιλμογραφία (επιλεκτική)

1997 Τα χρυσά μήλα των εσπερίδων
1998 Μικρή περιπλάνηση (κιν. σχέδια)
2009 Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου (κιν. σχέδια)
2009 Μπιλόμπα

Ηθοποιοί:

Δημήτρης Πιατάς:

Γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου το 1951 και σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στο έργο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή». Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί μεταξύ άλλων στο «Βέγγος, ο τρελός καμικάζι», «Άρπα Κόλα», «Αλαλούμ», «Πατρίς, ληστεία, οικογένεια», «το κλάμα βγήκε από τον παράδεισο», «οι γενναίοι της Σαμοθράκης», «λουκουμάδες με μέλι», «όλα θα πάνε καλά». Πρόσφατα χάρισε τη φωνή του στο τρίτο μέρος της «ιστορίας των παιχνιδιών» της Disney.

Ιωάννα Πιατά:

Στα χνάρια του πατέρα της, η Ιωάννα Πιατά έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο πλευρό του στην ταινία Μπιλόμπα. Στο θέατρο συμμετείχε πρόσφατα στην παράσταση «ταυτότητα» σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Οικονομίδη.

Μέχτχιλντ Γκρόσμαν (Mechthild Grossmann):

Γεννημένη το 1948 στη Γερμανία, η Μέχτχιλντ Γκρόσμαν είναι ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, χορεύτρια και εκφωνήτρια ραδιοφωνικών έργων και εκπομπών. Η βαθιά και βραχνή φωνή της, είναι υψηλής αναγνωσιμότητας σε παγγερμανικό επίπεδο. Στα παιδικά της χρόνια έκανε μαθήματα μπαλέτου και στη συνέχεια σπούδασε υποκριτική θεάτρου στο Αμβούργο. Αργότερα, το 1969, αρραβωνιάστηκε τον Kurt Hübner, ο οποίος ήταν διευθυντής του Θεάτρου της Βρέμης. Το Θέατρο αυτό ήταν το πιο πρωτοποριακό της εποχής εκείνης της Δυτικής Γερμανίας. Με την αποχώρηση του Hubner το 1973, από τη διεύθυνση του Θεάτρου της Βρέμης, η Γκρόσμαν, πήγε στο κρατικό θέατρο της Στουτγκάρτης, που ήταν τότε υπό τη διεύθυνση του Claus Peymann και από το 1977 βρέθηκε στο Κρατικό Θέατρο του Bochum, υπό τη διεύθυνση του Peter Zadek. Η καθιέρωση έρχεται το 1976 όταν γίνεται μέλος του χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους. Από τότε αποτελεί αναπόσπαστο και βασικό μέλος αυτού του χορευτικού συγκροτήματος. Η ίδια η Πίνα Μπάους την είχε επιλέξει το 1976, για να ερμηνεύσει το έργο της «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα» (1976) των Brecht‐Weill.
Από το 2002 μέχρι σήμερα υποδύεται στη γνωστή τηλεοπτική σειρά Tatort Münster, τον ρόλο της γενικής εισαγγελέως Wilhelmine Klemm.
Είναι παντρεμένη με το σκηνοθέτη Stephan Meyer και έχουν μια κόρη που γεννήθηκε το 1992.
Κινηματογραφικά, μεταξύ άλλων συμμετείχε στο έπος του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Berlin Alexanerplatz» (προβλήθηκε κινηματογραφικά και τηλεοπτικά) και στην πρόσφατα βραβευμένη με Όσκαρ ταινία «Πουθενά στην Αφρική».

Λαρς Μπρύγκμανν (Lars Brygmann):

Ένας από τους σημαντικότερους Δανούς ηθοποιούς με πληθώρα τηλεοπτικών και κινηματογραφικών ρόλων στο βιογραφικό του. Σπούδασε υποκριτική στην ιδιωτική σχολή Tsarens Hof και έκτοτε έχει εμφανιστεί στα θέατρα Får302, Dr. Dante, Mungo Park og Østre Gasværk Teater. Το τηλεοπτικό και κινηματογραφικό ντεμπούτο του έγινε το 1995 κι αμέσως απέκτησε μεγάλη φήμη και αναγνωρισιμότητα.
Στον κινηματογράφο το βιογραφικό του περιλαμβάνει ταινίες όπως την «οικογενειακή γιορτή» του Τόμας Βίντερμπεργκ και έχει χαρίσει τη φωνή του στη Δανέζική έκδοση της ταινίας της Dreamworks «τέρατα εναντίων εξωγήινων».
Έχει 2 αδέλφια και είναι παντρεμένος με την παρουσιάστρια Katrine Salomon.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΔΑΣ

Από την εμπειρία μου σε διάφορες πολυ-πολιτισμικές συναντήσεις, αυτό που μου έκανε πάντα εντύπωση ήταν πόσα προβλήματα προκύπτουν μόνο και μόνο από τις διαφορετικές αντιλήψεις και κουλτούρες. Το πόσο οι άνθρωποι κυριολετικά «τυφλώνονται» από τις προκαταλήψεις τους.
Από την άλλη, πάντα ερέθιζαν τη φαντασία μου οι ιστορίες ξένων, που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα κυρίως σε μικρά απομονωμένα μέρη. Τι βρήκαν εκεί που ήταν αρκετά δυνατό για να τους κάνει να εγκαταλείψουν μιά στρωμένη ζωή και μιά επιτυχημένη καριέρα στην χώρα τους;
Με κέντρο τα δύο αυτά βασικά σημεία, σταδιακά οδηγήθηκα στην ιστορία ενός βορειο-ευρωπαίου μηχανικού, που αγωνίζεται να επιβιώσει σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Και ενός φανταστικού μικροσκοπικού νησιού, με το σηματοδοτημένο όνομα «Πέρα Κάσσιρος», όπου τα πράγματα είναι «διαφορετικά», αναπάντεχα και σουρεαλιστικά.
Η ιστορία που εξελίσσεται εκεί σκιαγραφεί την σύγκρουση δύο διαφορετών πολιτισμών και αντιλήψεων: Η όρεξη για παιχνίδι και ανάλαφρη ψυχή, σε αντίθεση με την εργασία για το κυνήγι της επιτυχίας. Το «ξέρω ‘γώ καλύτερα» σε αντίθεση με το «ανακαλύπτω».

Μακρυά από τα κέντρα αποφάσεων και οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει στον κόσμο, η Πέρα Κάσσιρος είναι ένα ασήμαντο νησάκι, όπου ο σπουδαίος αλλά ξεχασμένος πολιτισμός του, ζει ακόμα ριζωμένος στις παραδόσεις και την καθημερινότητά του. Τεμπέληδες και παραδόπιστοι, οι χωριανοί πρέπει και αυτοί να κάνουν ένα εσωτερικό ταξίδι για να συνειδητοποιήσουν τις αδυναμίες τους, έχουν κι αυτοί πολλά να μάθουν από τον «ξένο», για να μπορέσουν να ξανασυγκροτήσουν τη ζωή τους.
Ο ήρωας απ΄τη μεριά του, φτάνει στο νησί με τις δικές του «προκατασκευασμένες ιδέες», τα προσωπικά του προβλήματα και τις φιλοδοξίες του, αλλά σταδιακά, ανεπαίσθητα, το πνεύμα της περιοχής διεισδύει στην ψυχή του.
Στο σημείο-κλειδί της ιστορίας, αυτό τον φέρνει  αντιμέτωπο με ένα ηθικό δίλημμα: την προσωπική του επιτυχία ή τη σωτηρία του νησιού.

Ετσι, η ταινία θίγει ένα σημαντικό σύγχρονο περιβαλλοντικό θέμα: δεν έχουμε δικαίωμα να καταστρέφουμε ένα τόπο επειδή είναι μικρός και ασήμαντος, επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται και κανείς δεν θα το πάρει είδηση. Κάνει όμως και ένα βήμα παραπάνω: προτείνει μιά παράδοξη, αλλά πιθανή στο μέλλον λύση για παραγωγή εναλλακτικής ενέργειας, αποκτώντας μιά διάσταση προφητική.

Μιά άλλη πολύ σημαντική για μένα ανάφορά είναι το παλιό σχολείο. Δυό αδέρφια: η Αρετή, -τελευταία δασκάλα του χωριού, έδωσε το πατρικό της να γίνει σχολείο- και ο Ευδόκιμος, ο πρόεδρος της κοινότητας, κληρονόμησε το άλλο μισό κτίριο και όταν το σχολείο έκλεισε γιατί δεν είχαν μείνει παιδιά στο νησί, βρήκε την ευκαιρία να εγκαταστήσει εκει μέσα το μινι-μάρκετ του.  Η Αρετή οργισμένη πήρε των οματιών της και ζεί απομονωμένη στην άλλη άκρη του νησιού κατηγορώντας τον αδερφό της και τους υπόλοιπους χωριανούς παραδόπιστους και ανάξιους του ένδοξου παρελθόντος τους. Αν η Αρετή είναι το «πνεύμα», ο Ευδόκιμος είναι η «τσέπη» του χωριού και το διχασμένο κτίριο εκφράζει αυτό το διπολισμό. Το σχολείο ξανανοίγει με την κόρη του ξένου που δεν μιλάει καν ελληνικά. Αλλά τι τα θες… και η Πέρα Κάσσιρος είναι πιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση…
Σ΄αυτό στο σχολείο, βέβαια, με δασκάλα την Αρετή, -που είναι και λίγο μάγισσα- η μάθηση είναι μιά ουσιαστική, βαθύτερη και άμεση διαδικασία αντίληψης του περιβάλλοντος και της ύπαρξής μας μέσα στο σύμπαν. Μάθημα πρώτο: «Ας αρχίσουμε με τα πολυ βασικά: Να μάθουμε να ακούμε!».
Και όπως λέει και στον Πέτερ, «οι λύσεις υπάρχουν όλες γύρω μας, φτάνει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και τα αφτιά μας τεντωμένα». Ο Πέτερ, βέβαια, τα έχει χαμένα προσπαθώντας απεγνωσμένα να αντιληφθεί τι κάνουμε επιτέλους αυτοί οι Περακασσιώτες μ’ αυτή τη μανία τους με τις πέτρες!

Η Πέρα Κάσσιρος είναι αμάλγαμα πολλών νησιών: το όνομά της είναι από την Κάσο και τη Νίσσυρο. Το «Πέρα» σηματοδοτεί το μακρυνό και ξεχασμένο χαρακτήρα της. Η χωροταξία αναφέρεται στο Κάτω Κουφονήσι, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως προαιώνιο εχθρό –πολύ ελληνικό ιδίωμα- τη «Χώρα» στο διπλανό μεγαλύτερο και τουριστικό Κουφονήσι. Οι μύθοι της Σαμοθράκης για τις μυλόπετρες στον ποταμό Φονιά, που μιά φορά το χρόνο ανυψώνονται και αιωρούνται, οι δοξασίες για το ρόδι ως σύμβολο γονιμότητας, οι μαύρες πέτρες της Νισσύρου και το υποβρύχιο καλώδιο του ηλεκτρικού ρεύματος που κάθε τρείς και λίγο κόβεται, συνθέτουν αυτό το φανταστικό αλλά τόσο γνώριμο και αναγνωρίσιμο νησί την Πέρα Κάσσιρο.

Η Τήνος, ένα νησί με ιδιαίτερη ομορφιά και δυνατό φυσικό τοπίο, γίνεται μιά «Πέρα Κάσσιρος» μαγευτική και μεταφυσική. Πολλή σκόνη, πολλά έντομα, κατσίκες, κότες, χελώνες, γαϊδούρια, άλογα, σε ένα τοπίο που λούζεται στο φως.  Μαζί με τους βασικούς ηθοποιούς,  ντόπιοι και ερασιτέχνες δίνουν στην ταινία την φρεσκάδα και την αυθεντικότητά τους.

Η «Μπιλόμπα» είναι μια κωμωδία που μας καλεί να ανακαλύψουμε, μαζί με τον ήρωα, όλα αυτά τα μαγικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και δεν μπαίνουμε στον κόπο να προσέξουμε.

Σοφία Παπαχρήστου

myFILM.gr

Ευχαριστούμε την παραγωγό Αντιγόνη Γαβριατοπούλου για την παραχώρηση της ταινίας.

–

Προβολή του ντοκιμαντέρ “Interdependence”

την Παρασκευή 16 Ιουλίου 2021 στις 9 μ.μ.

στην αυλή του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Νάξου (κτήριο πρώην Σχολής Ουρσουλινών),

στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου

(με ελεύθερη είσοδο)

Έντεκα κινηματογραφιστές ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ευαισθητοποίηση σχετικά με το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή.

Winner of the “Best Narrative Feature” at the London Eco Film Festival 2020

ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ, ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ, ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΙΛΑΝΟΥ

A Sunny Day,του FAOUZI BENSAÏDI, Μαρόκο
Lac, του MAHAMAT-SALEH HAROUN, Τσαντ
Last Dance, του ÁSA HJÖRLEIFSDÓTTIR, Ισλανδία
Extraction: The Raft of the Medusa, της SALOME LAMAS, Πορτογαλία
Kingdom,της BETTINA OBERLI, Ελβετία
Megha’s Divorce, της NILA MADHAB PANDA, Ινδία
Qurut, του SHAHRBANOO SADAT, Αφγανιστάν
Olmo, του SILVIO SOLDINI, Ιταλία
Tuã Ingugu, της DANIELA THOMAS, Βραζιλία
Hungry Seagull, του LEON WANG, Κίνα
Ka Mua Ka Muri – Walking Backwards into the Future, της KARIN WILLIAMS, Νέα Ζηλανδία

ΙΔΕΑ / ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Adelina von Fürstenberg

Η ταινία, INTERDEPENDENCE (διάρκεια 1h 38′), αποτελείται από έντεκα ιστορίες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στις πέντε ηπείρους κι αναδεικνύει τις αλληλένδετες σχέσεις μεταξύ της ανθρώπινης κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος που διαρκώς επιδεινώνονται απ’ την κλιματική αλλαγή σε πολλαπλές καταστάσεις.

Οι συμμετέχοντες κινηματογραφιστές, έχουν επιλεγεί τόσο για τις καθιερωμένες καλλιτεχνικές τους ιδιότητες, όσο και για την ισχυρή δέσμευσή τους για την αντιμετώπιση των θεμάτων που σχετίζονται με την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή.

https://youtu.be/NvD6V3QO1bM

Η ταινία INTERDEPENDENCE, είναι μια παραγωγή της ART for The World*, με την υποστήριξη:

της Διεύθυνσης Ανάπτυξης και Συνεργασίας,

του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελβετίας,

του GAIL (Ινδία),

του EFI/ITC/EU,

του SESC Sao Paulo (Βραζιλία),

του Fondazione Cariplo (Μιλάνο),

του Fondazione Falck (Μιλάνο),

του Café Lavazza, (Μιλάνο), μεταξύ άλλων.

Χορηγός Επικοινωνίας είναι η EBU/Eurovision.

Μετά την Παγκόσμια Πρεμιέρα, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης (Οκτώβριος 2019), η ταινία INTERDEPENDENCE, έχει προσκληθεί σε πλήθος Κινηματογραφικά Φεστιβάλ, ειδικές εκδηλώσεις, σχολεία και πανεπιστήμια, μουσεία και δημόσιους οργανισμούς και μεταδίδεται σε όλο τον κόσμο μέσω των δημόσιων τηλεοράσεων, χάρη στη συνεργασία: TAL-Televisiòn America Latina, Vox Africa, ABU-Asian Boradcasting Union, καθώς και της Eurovision.

*Η ART for The World, είναι Μη Κυβερνητικός Οργανισμός που συνδέεται με το Τμήμα Δημόσιας Πληροφόρησης των Ηνωμένων Εθνών (UNDPI), που ιδρύθηκε από την Adelina von Fürstenberg, με έδρα την Γενεύη και την Ιταλία, με ένα μεγάλο δίκτυο συνεργατών και ιδρυμάτων-εταίρων.

Ευχαριστούμε τον κ. Ευάγγελο Χρηστίδη (πρόεδρο Κινηματογραφικής Λέσχης Ύδρας) για την παραχώρηση της ταινίας.

(Θα τηρηθούν τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα περιορισμού της πανδημίας του κορωνοϊού)

Η Κινηματογραφική Λέσχη Νάξου ξεκινά τις καλοκαιρινές προβολές της, με το Φεστιβάλ Δράμας.

Την Παρασκευή και το Σάββατο 9 και 10 Ιουλίου 2021 στις 9 μ.μ.,

στην αυλή του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Νάξου (κτήριο πρώην Σχολής Ουρσουλινών),

στο Κάστρο της Χώρας της Νάξου,

θα προβληθούν οι βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους του τελευταίου Φεστιβάλ Δράμας (διαφορετικές κάθε βράδυ προβολής). Όλες οι ταινίες θα προβληθούν με Αγγλικούς υπότιτλους.

Θα προλογίσει η συντοπίτισσά μας και οργανωτική υπεύθυνη του Φεστιβάλ Δράμας, Σοφία Γεωργιάδου.

Οι προβολές θα γίνουν σύμφωνα με τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα περιορισμού της πανδημίας του κορωνοϊού.