ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Του κάνετε «εσείς» όλα τα μαθήματα, το ντύνετε «εσείς», συμμαζεύετε «μόνον εσείς» τα παιχνίδια του... Τι γίνεται όμως τελικά το παρακάνουμε εξυπηρετώντας τα για τα πάντα; Μήπως μεγαλώνουμε ανήμπορα παιδιά; Και πόσο κακό κάνει στα παιδιά αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «μαθημένη αβοηθησία»;

«Μαθημένη αβοηθησία» ονομάζεται στην ψυχολογία η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος, μέσα από τις εμπειρίες της ζωής του που του έδειξαν δε μπορεί να αντιμετωπίσει κάτι «επώδυνο», παραδίδεται στη «μοίρα» του, (δηλαδή σ' αυτό το επώδυνο), και σταματά να αντιδρά. Η «Μαθημένη αβοηθησία» (ή όπως είναι ο όρος στα αγγλικά Learned Helplessness) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον ερευνητή ψυχολόγο Martin Seligman το 1967, προκειμένου να περιγράψει την κατάσταση ενός ανθρώπου που έχει μάθει να συμπεριφέρεται αβοήθητα και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες ακόμα και αν υπάρχουν ευκαιρίες για να βοηθήσει τον εαυτό του. Σχετίζεται άμεσα με την πεποίθηση «δεν είμαι ικανός να κάνω κάτι» γιατί δεν είμαι αρκετά καλός, έξυπνος, ταλαντούχος. Πρόκειται δηλαδή για συμπεριφορά που καθοδηγείται από την πεποίθηση «δεν μπορώ».

Πώς καλλιεργούν οι γονείς τη «μαθημένη αβοηθησία»...

Όλοι οι γονείς θέλουν να έχουν παιδιά ανεξάρτητα που να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, και να μπορούν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ωστόσο, πολλοί από εμάς συχνά ανατρέπουμε τις πραγματικές μας προθέσεις ακόμα και ασυνείδητα, ενισχύοντας τα συναισθήματα αβοηθησίας και ανικανότητας των παιδιών. Είτε από κεκτημένη ταχύτητα είτε από καλή πρόθεση κάνουμε εμείς τα πάντα για τα παιδιά μας, χωρίς να σκεφτούμε τι μπορούν να κάνουν αυτά για την καθημερινότητά τους.

Ο σχολικός εκφοβισμός ή αλλιώς bullying (μπούλινγκ), είναι δυστυχώς ένα πολύ συχνό παγκόσμιο φαινόμενο της εποχής μας, που φαίνεται όμως ότι τα τελευταία χρόνια έχει πάρει σημαντικές διαστάσεις και στη χώρα μας.

Πως μπορεί να αντιδράσει το παιδί-θύμα; Υπάρχει τρόπος άμυνας;

Το παρακάτω βίντεο που βασίζεται σε απλά σκίτσα, δίνει χρήσιμες πληροφορίες -με απλό και κατανοητό τρόπο- στα παιδιά, με στόχο να τα βοηθήσει να χειριστούν τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν όσο γίνεται καλύτερα.

Η συγγραφέας και κοινωνική λειτουργός Janet Lehman, μας εξηγεί 6 απλούς λόγους που ένας γονιός δεν πρέπει να είναι φίλος με τα παιδιά του...

Η αλήθεια είναι ότι αν μπορούσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σαν φίλους όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα για εμάς. Αλλά (δυστυχώς και ευτυχώς) ο ρόλος του γονιού είναι πολύ πιο περίπλοκος. Τα παιδιά εκτός από φιλική συμπεριφορά, χρειάζονται όρια, πειθαρχία και καθοδήγηση. Εκτός όμως από όλα αυτά χρειάζονται και μια απόσταση από τους γονείς τους, ιδιαίτερα καθώς μεγαλώνουν.

Ο ρόλος των γονιών είναι να μαθαίνουν στα παιδιά, να τα εκπαιδεύουν αλλά και να τα διορθώνουν όταν κάνουν λάθη. Αν λοιπόν εξαρχής υιοθετήσουμε το ρόλο του φίλου είναι σχεδόν αδύνατον να μπορέσουμε να θέσουμε όρια ή να μπορέσουμε να τα πείσουμε να πειθαρχήσουν.

1. Αν συμπεριφέρεστε ως φίλοι, είναι σα να του λέτε ότι έχει την ίδια δύναμη με εσάς

Κάποιοι γονείς συμπεριφέρονται στα παιδιά τους φιλικά επειδή θέλουν οι άλλοι να τους θεωρούν cool γονείς. Κάποιο άλλοι, πάλι συχνά είναι τόσο εξουθενωμένοι από το βαρύ ωράριο που δεν αντέχουν να διαπραγματευτούν οτιδήποτε μαζί τους. Οπότε υιοθετούν το ρόλο του φίλου που είναι σαφώς ένας ρόλος πολύ πιο ξεκούραστος και πιο χαλαρός. Ωστόσο αυτή η συνήθεια με το πέρασμα του χρόνου έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί, αφενός γιατί το μπερδεύει αφετέρου επειδή του δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.