ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Σε μερικούς ανθρώπους δεν υπάρχει διαφορά είτε βλέπουν ένα πίνακα του Βαν Γκογκ, είτε ακούνε Μπαχ, είτε κοιτάζουν το Πυθαγόρειο Θεώρημα.

Τα μαθηματικά μπορούν να γοητεύσουν κάποιον -κατά προτίμηση έναν μαθηματικό που τα καταλαβαίνει!- τόσο πολύ που να διεγερθούν οι ίδιες περιοχές του εγκεφάλου του, οι οποίες ενεργοποιούνται και στη θέα ή την ακρόαση ενός μεγάλου έργου τέχνης.

Αυτό διαπίστωσε μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, σύμφωνα με την οποία όσοι θεωρούν πραγματικά όμορφες τις εξισώσεις, τις βλέπουν σαν αυθεντικά έργα τέχνης. Η νέα μελέτη ενισχύει τη θεωρία ότι υπάρχει μια ενιαία νευροβιολογική βάση για την ομορφιά και την αισθητική αντίληψη του ωραίου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Σεμίρ Ζέκι του Εργαστηρίου Νευροβιολογίας Wellcome του University College του Λονδίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Frontiers in Human Neuroscience» (Σύνορα στην Ανθρώπινη Νευροεπιστήμη), σύμφωνα με το BBC, χρησιμοποίησαν την τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης (fMRI) για να μελετήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα 15 εθελοντών μαθηματικών, την ώρα που αυτοί καλούνταν να δουν 60 μαθηματικές εξισώσεις και να τις αξιολογήσουν ως όμορφες, άσχημες ή ουδέτερες.

Η μελέτη έδειξε ότι η εμπειρία του «μαθηματικά ωραίου» καταγράφεται στην ίδια συναισθηματική περιοχή του εγκεφάλου (στον μέσο κογχομετωπιαίο φλοιό), όπου αποτυπώνεται και γίνεται η επεξεργασία του «ωραίου» στην μουσική ή τη ζωγραφική.

Η αλήθεια είναι πως η μητρότητα είναι μια υπερβολικά δύσκολη υπόθεση. Πολλές μαμάδες στην προσπάθεια τους να διασφαλίσουν και να προστατεύσουν τα παιδιά τους δημιουργούν γύρω τους ένα προστατευτικό δίχτυ, προσπαθώντας να προλάβουν κάθε πιθανό κίνδυνο. Κάποια στιγμή όμως το δίχτυ αυτό αντί να τα προστατεύσει τα πνίγει...και τα μεταμορφώνει σε φοβισμένα πλάσματα ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις της ενήλικης ζωής.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Και βέβαια οι γονείς θα πρέπει να προστατεύουν και να φροντίζουν τα παιδιά τους. Όμως, αυτό θα πρέπει να γίνεται με μέτρο και με συναίσθηση του τι άλλο στερούν από το παιδί όταν δεν του επιτρέπουν διάφορα πράγματα ή όταν παρεμβαίνουν άκριτα. Όλα τα παιδιά χρειάζονται ευκαιρίες να εξερευνήσουν τον φυσικό και τον συναισθηματικό κόσμο γύρω τους, χωρίς τη συνεχή παρέμβαση των γονιών τους, προκειμένου να αποκτήσουν σιγουριά, αυτοπεποίθηση, υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που θα τους ακολουθούν μια ζωή. Προστατεύοντας τα παιδιά μας από τα δεινά και τους κινδύνους της ζωής αναπόφευκτα τους στερούμε και ένα σωρό εμπειρίες, γνώσεις, απογοητεύσεις και δυσκολίες που θα τα βοηθήσουν να ανεξαρτητοποιηθούν και να μπουν στην ενήλικη ζωή τους με αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα. Μπορεί να φαίνεται μακρινό, μπορεί να ακούγεται σκληρό, όμως ουσιαστικά ο ρόλος των γονιών είναι να ετοιμάσουμε τα παιδιά να ζήσουν στον κόσμο χωρίς εμάς. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Το ανάποδο είναι απλώς επικίνδυνο.

Ποιος είναι ο ελάχιστος χρόνος που πρέπει να δει κανείς κάτι για να προλάβει να το «δει» και ο εγκέφαλός του; Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ πιο γρήγορος, από ό,τι νομίζαμε ως τώρα, στο να επεξεργάζεται εικόνες που το μάτι έχει δει για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου.

Συγκεκριμένα, ερευνητές του αμερικανικού πανεπιστημίου ΜΙΤ για πρώτη φορά βρήκαν ότι ο εγκέφαλος είναι σε θέση να επεξεργαστεί εικόνες, τις οποίες τα ανθρώπινα μάτια είδαν μόλις επί 13 χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ προηγούμενες μελέτες είχαν τοποθετήσει αυτό το «κατώφλι» στα 100 χιλιοστά του δευτερολέπτου.

Κάτω από τα 13 χιλιοστά του δευτερολέπτου, ο εγκέφαλος στην ουσία δεν «βλέπει», αλλά μαντεύει στην τύχη.

Οι νευροεπιστήμονες, με επικεφαλής την καθηγήτρια εγκεφαλικών και γνωσιακών επιστημών Μαίρη Πότερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα αντίληψης και προσοχής «Attention, Perception and Psychophysics», έκαναν πειράματα με μια ομάδα εθελοντών, από τους οποίους ζήτησαν να βλέπουν σε μια οθόνη υπολογιστή διαδοχικές εικόνες, κάθε μια από τις οποίες βρισκόταν στο οπτικό πεδίο τους από 13 έως 80 χιλιοστά του δευτερολέπτου.

Οι εθελοντές έπρεπε να εντοπίσουν κάποια συγκεκριμένη εικόνα, π.χ. ενός πικνίκ, ανάμεσα στις υπόλοιπες.

Αν και η αντιληπτική και επεξεργαστική οπτική ικανότητα του εγκεφάλου συνεχώς μειωνόταν, όσο αντίστοιχα μειωνόταν και η διάρκεια που ο εθελοντής έβλεπε την εικόνα, ο ανθρώπινος εγκέφαλος απέδειξε ότι ήταν ικανός να «δει» ακόμα και εικόνες που δεν διαρκούσαν πάνω από τα 13 «μιλισεκόντ».