Δεκέμβριος 2008

Τελικά το κάταγμα στο αριστερό μηριαίο οστό ήταν αρκετά σοβαρό. Στις ακτινογραφίες που βγάλαμε στα μέσα του Δεκέμβρη, φαίνεται καθαρά ότι πλέον έχει λυγίσει και ο αριστερός ήλος ενώ ο δεξιός φαίνεται να έχει λυγίσει ακόμη περισσότερο σε σχέση με προηγούμενες ακτινογραφίες του (δες προηγούμενη). Kαι οι δύο ήλοι φαίνεται ότι δεν επεκτείνονται. Ο παιδορθοπεδικός , που παρακολουθεί τον Χρήστο και τον ενημέρωσε ο σύζυγός μου για τις νέες ακτινογραφίες, συστήνει αντικατάσταση των παλαιών με νέους ήλους. Ξέροντας τα θαυμάσια αποτελέσματα των προηγούμενων επεμβάσεων, θα περάσουμε όμορφα τις άγιες μέρες και θα περιμένουμε να ορίσει ο γιατρός μας στο νέο έτος την ημερομηνία του χειρουργείου. Ο Χρήστος ναι μεν βαδίζει αλλά δυσκολεύεται αρκετά και κουράζεται πολύ γρήγορα. Για παράδειγμα, παλαιότερα μπορούσαμε άνετα να περπατήσουμε μια απόσταση όπως από το σχολείο στο σπίτι, που είναι και μια μικρή σχετικά απόσταση. Πλέον γυρνώντας από το σχολείο στο σπίτι στα μισά της διαδομής ο Χρήστος δυσκολεύεται να συνεχίσει και συνεχίζουμε με το καρότσι. Το "βάδισμα του πιγκουϊνου" είναι έντονο και πιθανόν οφείλεται τόσο στην παραμόρφωση των ήλων όσο και στην περιορισμένη κινητικότητα που είχε κατά την ανάρρωση από τα κατάγματα τον τελευταίο καιρό που του προκάλεσαν μια σχετική μυϊκή αδυναμία. Με την εγχείρηση ελπίζουμε ότι όλα αυτά τα προβλήματα θα λυθούν. Παρόλα αυτά, στο νηπιαγωγείο που πηγαίνει φέτος ο Χρήστος περνάει πολύ καλά, αρχίζει να κάνει φίλους, ενθουσιάζεται με τα πράγματα που μαθαίνουν και φτιάχνουν εκεί και διασκεδάζει την κάθε μέρα. Αν και κάποια στιγμή είχαμε κάποια προβλήματα σχετικά με την παραλληλη στήριξη του Χρήστου στο σχολείο, πλέον το ζήτημα φαίνεται ότι έχει λυθεί και οι δασκάλες του συνεχίζουν το υπέροχο έργο τους.