ΚΟΥΡΟΣ
                Ο κούρος, δηλ.το κούρεμα, έπρεπε να γίνεται απαραίτητα σ' όλα τα ζώα, πρόβατα και γίδια, μικρά και μεγάλα.        
                Όταν έρχεται η Άνοιξη, Μάρτη και Απρίλη, και ανάλογα με τον καιρό, κούρευαν τα ζώα στο κεφάλι, στην κοιλιά και πίσω στους μαστούς.
                Γίνεται για να διευκολύνει τον τσοπάνη στο άρμεγμα και να μην ζεσταίνονται τα ζώα. Για να κουρέψουν τα πρόβατα, τα ρίχνουν κάτω στη γη, τα ξάπλωναν, γιατί δεν είναι εύκολο το κούρεμα, όταν στέκονται όρθια.
                Ο κούρος για τα γίδια ήταν διαφορετικός, από των προβάτων. Τα κούρευαν όρθια. Έκοβαν φούρκες, για να φτιάξουν τις κουρεύτρες, άλλες μικρές κι άλλες μεγάλες. Στις μικρές κούρευαν τα μικρά και στις μεγάλες τα μεγάλα γίδια. Στερέωναν τις φούρκες καλά στο χώμα και από πάνω έδεναν ένα σιτζίμι (σχοινί που δενόταν από πάνω από το κεφάλι του ζώου). Έτσι το γίδι δεν μπορούσε να κουνηθεί εύκολα και ο τσοπάνης το κούρευε εύκολα και γρήγορα, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να τραυματίσει το ζώο.
                Ο κούρος έμοιαζε με πανηγύρι, ήταν ημέρα χαράς στη στάνη για τους τσοπάνηδες. Έσφαζαν αρνιά ή κατσίκια και τα έψηναν στη σούβλα, έτρωγαν και χαίρονταν.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Γλώσσα και Λαογραφία της Εύβοιας - ΣΕΤΤΑΣ Δ.