Sport Science

Καλές Γιορτές σε όλους

Υγεία και κάθε Ευτυχία

Πολλές φορές ακούμε για "βασική προετοιμασία", "ειδική προετοιμασία", "γενική προετοιμασία" και πολλούς ακόμα χαρακτηρισμούς της προπόνησης. Στην ουσία πρόκειται για τον εσωτερικό προγραμματισμό που έχει σχεδιάσει ο κάθε προπονητής, προκειμένου να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει.

Η Γενική ή Βασική Προετοιμασία είναι η αρχή και η βάση για την κάθε χρονιά. Είναι η περίοδος όπου μετά τις διακοπές ο αθλητής επανέρχεται στην αθλητική δράση. Η περίοδος αυτή είναι πολύ σημαντική γιατί βάζει τις βάσεις για το μέλλον τόσο μακροπρόθεσμα όσο και βραχυπρόθεσμα. Μακροπρόθεσμα γιατί κατά τη φάση αυτή ο προπονητής μπορεί να εισάγει και να διδάξει νέα τεχνικά στοιχεία χωρίς το άγχος των αγώνων, σε σωματικά και ψυχικά ξεκούραστους αθλητές. Βραχυπρόθεσμα γιατί όσο πιο ουσιαστική δουλειά κάνει τώρα, τόσο το καλύτερο θα αποδώσουν οι αθλητές στην αγωνιστική περίοδο και θα εξελιχθούν. Είναι εξάλλου μια από τις κύριες αρχές της Φυσικής Αγωγής το ότι πάμε από τα εύκολα στα δύσκολα και από τα απλά στα σύνθετα. Συνεπώς, την περίοδο αυτή "ρίχνουμε" το βάρος στα απλά και εύκολα και όσο περνάει ο καιρός οι προπονήσεις γίνονται πιο σύνθετες και απαιτητικές.

Κάτι το οποίο πολλές φορές λησμονείται είναι ότι η βασική προετοιμασία απαιτεί αρκετές εβδομάδες και όχι λίγες ημέρες. Είναι θέμα προσαρμογής του οργανισμού στα ερεθίσματα, ανταπόκρισης των μυικών ομάδων και πολλών άλλων στοιχείων που θα πρέπει να λαμβάνονται υπ' όψιν. Αν θα θέλαμε -πολύ γενικά μιλώντας- να χωρίσουμε το έτος σε περιόδους τότε θα πρέπει να ξέρουμε ότι η Γενική μαζί με την Ειδική Προετοιμασία απαιτούν πάνω από το 60% της αγωνιστικής χρονιάς, ήτοι στο άθλημα μας τουλάχιστον 5 μήνες. Ακολουθεί η προ-αγωνιστική περίοδος που είναι βραχύτερη και η αγωνιστική που κρατάει λίγο αλλά ο αθλητής παράγει τα μέγιστα, εφόσον βέβαια ακολουθήσει τις προηγούμενες φάσεις με επιτυχία.

Καλή Επιτυχία

Δελτίο Τύπου - Υπόμνημα

Στις 2 και 3 Οκτωβρίου 2012, η Ενωτική Κίνηση Γυμναστών αποδεχόμενη την πρόσκληση της Διοίκησης του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού & Αθλητισμού,πραγματοποίησε σειρά επαφών στα πλαίσια της προσπάθειας για την αναβάθμιση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής.

Το Υπουργείο ανταποκρίθηκε με μεγάλη προθυμία και αμεσότητα στο αίτημα της Ενωτικής Κίνησης Γυμναστών, θέτοντας μας ως τους μοναδικούς συνομιλητές τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά την επιστημονική προσέγγιση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής και την εξέλιξή του.

Ειδικότερα οι κ.κ. Αντώνης Κεραμιδάς και Μιχάλης Κατσικαδέλης από την Ενωτική Κίνηση Γυμναστών συναντήθηκαν με τους κ. Γιάννη Ιωαννίδη, Yφυπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού, κ. Δημήτρη Μιχαλολιάκο, Διευθυντή του Γραφείου του Υπουργού Παιδείας και κ. Στέλιο Δασκαλάκη, Διευθυντή Φυσικής Αγωγής. Οι συναντήσεις έγιναν με πολύ θετικό κλίμα και σε άριστο επίπεδο. Στα πλαίσια αυτών των επαφών παραδόθηκε Υπόμνημα για την Αναβάθμιση του Μαθήματος της Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού ενώ έγιναν διεξοδικές συζητήσεις για την θέση της Φυσικής Αγωγής και των Καθηγητών στο σύγχρονο σχολικό περιβάλλον.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τη Διοίκηση του Υπουργείου για την αμεσότητα της ανταπόκρισής του και θα περιμένουμε τον δεύτερο κύκλο επαφών.

Υπόμνημα

Πριν από λίγες πληροφορήθηκα, ότι ο πρώτος άνθρωπος που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με το άθλημα, δεν βρίσκεται πια εν ζωή. Ήξερα ότι ήταν άρρωστος και αν και το είχα προσπαθήσει, δεν μπόρεσα να τον επισκεφτώ τα τελευταία χρόνια.

Μέσα από τις λίγες αυτές γραμμές θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή και βαθιά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του καθώς και την λύπη μου για τον θάνατο ενός πραγματικού ανθρώπου με όλη τη σημασία της λέξης και να τον ευχαριστήσω για όλα όσα έκανε. Είναι παράδοξο το ότι μολονότι δεν είχε πτυχία και περγαμηνές στο χώρο του αθλητισμού, κατάφερε να οργανώσει μια μεγάλη -για τα πρότυπα της εποχής- ομάδα και να μεταφέρει σε όλους μας στοιχεία που ακόμα και τώρα σπάνια τα βρίσκει κανείς. Σπανιότερα δε διδάσκονται σε κάποια αίθουσα Πανεπιστημίων ή Σχολών Προπονητών.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Ήταν -αν θυμάμαι καλά- Μάρτιος του 1984 όταν τυχαία είδα ότι σε ένα υπόγειο κάποιοι έπαιζαν πιγκ-πογκ. Επειδή είχαμε ένα τραπέζι, μόλις το είδα ζήτησα από τη μητέρα μου να πάμε. Η πρώτη αντίδραση ήταν διστακτική αφού στο μυαλό της το πιγκ-πογκ ήταν κάτι που παίζονταν στα σφαιριστήρια της εποχής, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο κύριος που μας υποδέχτηκε ήταν πολύ ευγενικός αν και είναι πολύ λίγα αυτά που θυμάμαι. Θυμάμαι ωστόσο ένα τραπέζι, μερικά παιδιά να περιμένουν στους πάγκους και τα πόδια αυτών που περνούσαν από το πεζοδρόμιο, υπόγειο γαρ. Αφού μας εξήγησε ότι είναι ομάδα, μας έδωσε το απαραίτητο έγγραφο της Ε.Φ.Ο.Επ.Α. για να βγει το δελτίο. Σύντομα το δελτίο μου είχε έρθει και ήμουν πια επίσημα αθλητής της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης.

Άμεσα ξεκίνησαν οι προπονήσεις. Είχα άγχος -ιδιαίτερα στην αρχή- για το τι θα κάνω, αν θα μάθω και πως θα είναι η ομάδα. Είχα δοκιμάσει και το μπάσκετ αλλά δεν μου άρεσε. Αυτό που θυμάμαι έντονα μέσα σε όλα αυτά ήταν ότι σε έναν τοίχο ήταν ανηρτημένος ο κανονισμός της ομάδας. Κάτι σαν τις δέκα εντολές αλλά με άλλο περιεχόμενο. Απλά πράγματα αλλά πολύ ουσιαστικά. Τις έβλεπαν όλοι και για να είναι μέλη έπρεπε να τις τηρούν όλοι. Επίσης, η αίθουσα ήταν καθαρή. Ο ίδιος ο κύριος την καθάριζε πριν ξεκινήσουν οι προπονήσεις. Μπαλάκια πολλά δεν υπήρχαν και έτσι δεν έμεναν πεταμένα από εδώ και από κει, αλλά ακόμα και να είχαμε είναι σίγουρο ότι θα ήταν τακτοποιημένα. Ρακέτες μπορούσες να βρεις σε ένα κουτί και για αρκετό διάστημα -ανάλογα την ώρα που πήγαινες- έπαιρνες αυτή που σου άρεσε. Μετά, αφού πέρασαν κάποια χρόνια απέκτησα και τη δική μου. Ήταν το θέμα της χρονιάς και την πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Τολμάω να πω την πρόσεχα όπως και τα μπαλάκια αφού τα δύο - τρία που είχαμε ήταν ανεκτίμητης αξίας μιας και αν το πατάγαμε δεν θα μπορούσαμε να παίξουμε. Το ίδιο και όλη η υλικοτεχνική υποδομή. Μάθαμε, ότι αν καταστρέφουμε τα υλικά πάνω απ? όλα εμείς δεν θα έχουμε και δεν θα μπορούμε να κάνουμε προπόνηση. Απ? την άλλη το να καταστρέφεις τμήματα αυτού που αγαπάς είναι κακό γιατί δεν φταίει η ρακέτα, το μπαλάκι ή το τραπέζι που χάνεις.

Εξίσου σημαντικό θέμα που μάθαμε, ήταν ότι όλοι είναι ίσοι μέσα στην ομάδα και ότι τα παραπάνω χρόνια δεν δίνουν το δικαίωμα στους παλιούς παίκτες να κάνουν ότι θέλουν αλλά αποκτούν μεγαλύτερες ευθύνες απέναντι στους νεότερους. Έτσι θυμάμαι να ασχολούνται μαζί μου αγόγγυστα «οι παλιοί» για να μάθω και εγώ και όταν με τη σειρά μου έγινα και εγώ «παλιός» να παίζω με τους νέους παίκτες. Το δικαίωμα που αποκτούσα ήταν να μεταδώσω σε νέα παιδιά ότι η προπόνηση είναι πολύ σημαντική και ότι υπάρχει συγκεκριμένη ώρα για να γελάμε και άλλη για να προπονούμαστε.

Μέσα από μια πολύχρονη ιστορία εμπειριών ανακαλώ την περίοδο όπου αποφάσισα να σταματήσω να παίζω. Πρέπει να είναι περίπου τρία χρόνια μετά από την εγγραφή μου. Θυμάμαι αχνά, ότι σε μια προπόνηση υπήρξε κάποιος που έβρισε και αυτό δεν μου άρεσε και δεν ήθελα να ξαναπάω στην ομάδα. Η ομάδα δεν με ξέχασε όμως. Ο κύριος τηλεφώνησε σπίτι μου αρκετές φορές για να δει τι κάνω, αν έχω αρρωστήσει ή συμβαίνει κάτι άλλο. Αφού -εμπιστευτικά- η μητέρα μου του είπε τι έχει συμβεί, χωρίς να πιεστώ αλλά δείχνοντάς μου πραγματικό ενδιαφέρον με έκανε να ξαναπάω για προπόνηση και να συνεχίσω. Για όλα τα υπόλοιπα χρόνια δεν άκουσα κάποιον άλλο να βρίζει ή να απαξιώνει τον συναθλητή του μέσα στην προπόνηση.

Αφού άρχισα να γίνομαι καλός με κάλεσαν στο Κλιμάκιο. Ο ίδιος με ενημέρωσε τι είναι αυτό το κλιμάκιο, ότι είναι για το καλό μου και ότι θα πρέπει να εμπιστεύομαι και να ακούω το νέο προπονητή μου. Στην αρχή δεν μου άρεσε. Όχι γιατί ήταν κάτι κακό αλλά εκεί που στην ομάδα ένιωθα πολύ οικείος με τους συναθλητές μου ξαφνικά βρέθηκα με πολλούς και καλύτερους παίκτες, σαν να ξεκινούσα πάλι από την αρχή. Οι νουθεσίες του και παροτρύνσεις με έκαναν να συνεχίσω και να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω και να γίνομαι καλύτερος.

Ακολούθησαν πολλά ταξίδια, αγώνες και προπονήσεις για συνεχόμενα έτη. Τα προβλήματα που ανέκυπταν ήταν πολλά αλλά τα αντιμετωπίζαμε. Σταματήσαμε να βλέπουμε τα πόδια των περαστικών και μεταφερθήκαμε σε στάδια και σε ωραίες αίθουσες. Συνέχισα την εξέλιξη μου προσπαθώντας να προσφέρω στο άθλημα που με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον και έτσι έχω την τύχη να εξασκώ το επάγγελμά μου επειδή το αγάπησα και όχι επειδή τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων με έκαναν να εισαχθώ σε μια σχολή. Εκείνα που έμαθα από αυτόν τον άνθρωπο δεν τα έχω ξαναδιδαχθεί, τουλάχιστον όλα μαζί και τόσο έντονα, αν και τις τελευταίες δεκαετίες έχω την τύχη και τη χαρά να συμμετέχω ενεργά, είτε διδάσκοντας, είτε συμμετέχοντας σε κάθε είδους επιμορφωτικές συναντήσεις, όλων των επιπέδων και απαιτήσεων.

Τι έμεινε λοιπόν από όλα αυτά ή τι έκανε ένα παιδί να «μείνει» στο άθλημα; Δεν είναι οι τεράστιες γνώσεις του προπονητή, ούτε το πόσο καλός παίκτης ήταν αλλά η δημιουργία της αίσθησης ότι το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Και πράγματι είναι μοναδικό.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν τις ευθύνες μας ως προπονητές και παιδαγωγοί. Ας δώσουμε στους νεαρούς αθλητές-τριες την προσοχή που απαιτείται και σίγουρα θα αγαπήσουν το άθλημα μαθαίνοντας να προσπαθούν. Αν καταφέρουμε να κάνουμε τα παιδιά να αγαπήσουν πραγματικά το άθλημα τότε είναι δεδομένο ότι θα προσπαθήσουν παραπάνω και θα γίνουν καλύτεροι αθλητές, καλύτεροι άνθρωποι. Εμείς από την πλευρά μας ας προσπαθήσουμε να εξελιχθούμε ως προπονητές μαθαίνοντας την Επιστήμη της προπονητικής και το πώς θα βοηθήσουμε τους αθλητές μας να γίνουν και τεχνικά καλύτεροι. Μην ξεχνάμε ότι πάνω απ? όλα η δουλειά μας περιστρέφεται γύρω από παιδιά και ότι καλώς ή κακώς για πολλά χρόνια της ζωής τους μας έχουν ως πρότυπο.

Σε ευχαριστώ κυρ. Μάκη