Τα ετεροθαλή, Οδυσσέας Ελύτης

(πρώτη σειρά ψαλμός και ψηφιδωτό για μιαν άνοιξη στην Αθήνα)

Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί

Άνοιξη χνούδι περιστέρας

Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη

[?]

Άνοιξη πίκρισμα του σκίνου

Άνοιξη άζωτο της αμασχάλης

Άνοιξη σουσάμι αόρατο

[?]

Άνοιξη μυρμηγκιά της μέρας

Άνοιξη αίμα του βολβού

Άνοιξη οπλοπολυβόλο απύλωτο

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

Όπου τύχει

Ριπές θανάτου

Εκατομμύρια σπερματοζωάρια

Στων ωραίων γυναικών τα χέρια

Τα δυνατά λουλούδια με τον ήλιο μέσα τους

[?]

Άνοιξη τσίτι τσιτωμένο

Άνοιξη σφήκα του χεριού

Άνοιξη «μη» «θα μας δούνε τέρας»

[?]

Άνοιξη μούρο αδάγκωτο

Άνοιξη βιδωτό φιλί

Άνοιξη χάσμα της λιποθυμιάς

[?]

Άνοιξη 37 και 2

Άνοιξη Love Amour και Liebe

Άνοιξη no nein και non.

[?]

Άνοιξη δόντι λυσσαλέο

Άνοιξη φούξια του παροξυσμού

Άνοιξη αρτεσιανό ηφαίστειο

[?]

Άνοιξη σάλτο της ακρίδας

Άνοιξη μήτρα σκοτεινή

Άνοιξη πράξη ακατονόμαστη

[?]

Άνοιξη άνοιξη σαλπάροντας

Άνοιξη άνοιξη σημαιοστόλιστη

Άνοιξη «αντίο αντίο παιδιά!»

(Το υλικό συγκέντρωσε η μαθήτρια Βέρα Λούμα, Γ3)

Άνοιξη, Πιέτρο Μεταστάζιο

(μετάφραση Διονύσιος Σολωμός)

Απ? την άνοιξι, που εγύρισε,

ουρανος και γης ευφράνθη,

με το χόρτο και με τ? άνθι

παίζει ο ζέφυρος τερπνά.

[?]

Και το χόρτο πρασινίζει,

μόν? ?ς εμένα δε γυρίζει

της καρδιάς η σιγαλιά.

Ήλιου ακτίνα καθαρώτατη

του βουνού τα χιόνια λυώνει,

που το νέο του ξεφυτρώνει

πράσιν? έντυμα λαμπρό.

Το σιγό το κυματάκι

εις τες άκρες του φλοισβίζει,

και το ανθοδροσοστολίζει

με τ? ακοίμητα νερά.

Το ίσχυρό το δέντρο, που είδανε

σταθερό καιροί και χρόνοι,

τα κλωνάρια ξαλαφρωνει

απ? τα χιόνια τα οκνηρά.

Παντού, ισού, ξυπνούν και τρέμουν

άνθια χίλια από το χώμα,

που είν? απείραχτα εις το χρώμα

απ? τ? αλέτρια τα σκληρά.

Να, το χελιδόνι εγύρισε,

που το πέλαο περνάει,

κ? εδώ πάλι οικοδομάει

τη γλυκειά του τη φωλιά?

κι? εκεί που με τη φτερούγα

τρέχει ογλήγορα και λάμνει,

προσοχή καμμιά δεν κάμνει

εις οποίον τον κυνηγά.

Η βοσκούλα ερωτεμένη

πάει στο ρεύμα να κοιτάξη,

για να βάλη ωραία σε τάξι

τα ξανθά της τα μαλλιά.

Να βοσκούν βγαίνουν τα πρόβατα?

τωρα λέον δε μνέσκουν άλλοι,

η ψαράδες στ? ακρογιάλι,

η διαβάτες στην οικιά.

Ως και ναύτης, που γυμνότατος

στην πατρίδα του εσυνάχθη,

γιατί ο μαύρος εταράχθη,

από φουσκοθαλασσιά,

βλέποντας σιγό το κύμα,

λύει το πλοίον, και δε φοβάται

και ουδέ πλέον ξαναθυμάται

πως εφούσκωσε φρικτά.

Ασυμβίβαστα, Κική Δημουλά

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,

φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

Γι α?τ? αναγκάζομαι

κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη

με μια εποχή φθινοπώρου

ν ?ποτελειώνω.

Αυτοσυντήρηση

Θα πρέπει να ήταν άνοιξη

γιατί η μνήμη αυτή

υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται.

Εκτός εάν η νοσταλγία

από πολύ βιασύνη,

παραγνώρισ ?νθυμούμενο.

Μοιάζουνε τόσο μεταξύ τους όλα

όταν τα πάρει ο χαμός.

Αλλά μπορεί να ναι ξένο αυτό το φόντο,

να ναι παπαρούνες δανεισμένες

από μιαν άλλην ιστορία,

δική μου η ξένη.

Τα κάνει κάτι τέτοια η αναπόληση.

Από φιλοκαλία κι έπαρση.

Όμως θα πρέπει να ταν άνοιξη

γιατί και μέλισσες βλέπω

να πετούν γύρω απ α?τ? τη μνήμη,

με περιπάθεια και πίστη

να συνωστίζονται στον καλύκά της.

Εκτός αν είναι ο οργασμός

νόμος του παρελθόντος,

μηχανισμός του ανεπανάληπτου.

Αν μένει πάντα κάποια γύρις

στα τελειωμένα πράγματα

για την επικονίαση

της εμπειρίας, της λύπης

και της ποίησης.

Όταν μιαν άνοιξη, Μανόλης Αναγνωστάκης

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει

θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά

και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου

παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις

μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου

κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη,

πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,

ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο

θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας

και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες

μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο

από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου

παλιέ μου φίλε

(Το υλικό συγκέντρωσε ο μαθητής Θανάσης Παπανικολάου, Γ3)