Η βιβλιοθήκη του 9ου Γυμνασίου Βόλου

Έκθεση... Χριστουγέννων

Χριστούγεννα λοιπόν... Η λέξη Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Χριστού... Τίποτα σπουδαίο για μερικούς : μερικά πολύχρωμα λαμπάκια, ένας μισοφαγωμένος κουραμπιές και ένα πλαστικό, στολισμένο δέντρο αντί του παραδοσιακού καραβιού. Για εμένα όμως δεν είναι έτσι...

Ας πάμε στο 2009. Τέτοια μέρα ήταν περίπου που έγραφα με τον μπαμπά μου μια παρόμοια έκθεση. Είχα γράψει : ?Περιμένω τον Αη-Βασίλη να μου φέρει το Nitendo που του ζήτησα προχθές.?. Θέλω να καταλήξω στο ότι εγώ έχω περάσει Χριστούγεννα που προφανώς πολλά παιδιά 6-7 ετών δεν θα ζήσουν λόγω των οικονομικών προβλημάτων που πολύ πιθανώς, σχεδόν σίγουρα, θα υπάρχουν στην οικογένεια.

Δεν θα γνωρίσουν τον στρουμπουλό γεράκο με τη μακριά γενειάδα και τα σγουρά, κατάλευκα μαλλιά του, την κατακόκκινη στολή του και το χαρακτηριστικό ?Χο,χο,χο? που θα τους φέρει τα δώρα που ονειρεύονται. Θα γνωρίσουν κάτι τελείως διαφορετικό. Μπορεί να μας κάνει εντύπωση αλλά πλέον πολλά στολισμένα με πολλή αγάπη σπίτια δεν έχουν λαμπάκια γιατί πολύ απλά δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα. Βέβαια, σε άλλα σπίτια, ο Αη-Βασίλης θα φοράει παλτό γιατί αντί του ζεστού, των προηγούμενων χρόνων σπιτιού, θα αντικρίσει ένα κρύο σπίτι λόγω της άδειας δεξαμενής πετρελαίου. Τα παιδιά φέτος δεν θα πάνε να πουν τα κάλαντα αλλά και να πάνε, δεν θα μαζέψουν τίποτα περισσότερο απο 10 ευρώ.

Εγώ τα κάλαντα τα έχω πεί πολλές φορές... Τον Αη-Βασίλη τον γνώρισα. Ζεί στην όμορφη και πάντα χιονισμένη Λαπωνία, μπαίνει από τις καμινάδες, κάθε Πρωτοχρονιά, πίνει λίγο γάλα, αν έχει όρεξη θα φάει κανένα μελομακάρονο, κανέναν κουραμπιέ και αφήνει τα δώρα. Έχω μείνει πολλές φορές ξύπνιος για να δώ το έλκυθρο με τον Ρούντολφ, το ελαφάκι. Και ναι, όσο και αν ξέρω ότι τόσα χρόνια έπρεπε να ευχαριστώ τον ?Αη-Μπαμπά? και όχι τον Αη-Βασίλη, πιστεύω σ' αυτόν. Μπορεί να μην είναι σε κάποιο σαλέ με την Αη-Βασίλενα αλλά είναι στην καρδιά και το μυαλό μου.

Τα μικρά παιδιά της εποχής μας ξέρουν από την πρώτη στιγμή ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα που λένε οι γονείς στα παιδιά τη νύχτα των Χριστουγέννων για να κοιμηθούν.

Θυμάμαι πριν 4 χρόνια που στο Χριστουγενιάτικο τραπέζι άκουσα κατά λάθος τον μπαμπά μου να ρωτάει που θα βάλουν φέτος τα δώρα... Τότε συνειδητοποίησα ότι όντως δεν υπάρχει Αη-Βασίλης... Έκανα σαν να μην άκουσα ποτέ αυτό που άκουσα... Μέχρι και φέτος του έγραψα γράμμα... Ζητώντας του όχι δώρα αλλά υγεία και χαρά για όλο τον κόσμο.

Βέβαια το γράμμα θα μείνει πάνω στο δέντρο αλλά δεν με ενδιαφέρει αν θα το λάβει ο Αη-Βασίλης. Αυτό που πραγματικά με νοιάζει είναι αυτή η ξεχωριστή γοητεία των Χριστουγέννων να συνεχίσει να υπάρχει στην καρδιά μου αλλά και να συνεχίσει να μαγεύει τα όνειρα των μικρών παιδιών.

Άλλωστε, το μεγαλύτερο μήνυμα των Χριστουγέννων είναι η ελπίδα, μα όπως λέει και ο λαός αυτή πεθαίνει τελευταία...

Λίγες σκέψεις του μαθητή Δημήτρη Μπιλιούρη, Α3