Η βιβλιοθήκη του 9ου Γυμνασίου Βόλου

Η Λογοτεχνία σαν θεατρικό παιχνίδι

Στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, η διδασκαλία του κειμένου "Ο Κωνσταντής" της Λίτσας Ψαραύτη συνδιάστηκε με "Θεατρικό Παιχνίδι".

Η διαφορετική αυτή προσέγγιση του κειμένου ήταν εφαρμογή κατόπιν σεμιναρίου για τη χρήση του θεάτρου ως διδακτικού εργαλείου στα φιλολογικά μαθήματα και αποτέλεσε για τους μαθητές του Α2 πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιοργίας. 

Οι μαθητές απέδωσαν τους κύριους θεματικούς άξονες και τα μηνύματα του κειμένου ζωγραφίζοντας.

Υπεύθυνη Καθηγήτρια : Μαρία Χαμούλια, ΠΕ02

Ομάδα Α' : Αντ. Ηλιόπουλος, Απ. Καρπαθάκης,

Δ. Κιουρέτης, Κ. Λιάσκος, Απ. Μάιπας του Α2 τμήματος

Ομάδα Β' : Σ. Αβραμίδου, Αγγ. Βαλσάμη,

Β. Βασιλάκου, Κ. Κωνσταντίνου του Α2 τμήματος

Ομάδα Γ' :  Απ. Γαργαλέτσος, Κ. Κόκκαλη,

Γ. Κωνσταντίνου, Αλ. Λισέτσκι του Α2 τμήματος

Ομάδα Δ' : Κ.Βάτσιος, Μ. Δαρτιώτης,

Χ. Κουρκουνάς, Ν. Κουτζαγιώτης του Α2 τμήματος

 Ομάδα Ε' :  Ιασ. Αρβανιτογιάννης, Π. Κατσαούνης,

Στ. Κόπανος, Χ. Κούρης του Α2 τμήματος

...Mόλις το φανάρι γινόταν πράσινο και τ' αυτοκίνητα χιμούσαν, το παιδί έτρεχε στον κάθετο δρόμο. Πλησίαζε το τζάμι του οδηγού με την πραμάτεια στα χέρια του, χαρτομάντιλα, σαπούνια, στιλό, η κυρία Δέσποινα δεν μπορούσε να διακρίνει τι πουλούσε το παιδί, η απόσταση από τη διασταύρωση των φαναριών ως το ισόγειο διαμέρισμά της ήταν αρκετή. Μερικοί οδηγοί άνοιγαν το παράθυρο και του 'διναν το κατιτί τους κι αμέσως έκλειναν το τζάμι βιαστικά για να γλιτώσουν από την ενοχλητική παρουσία του αγοριού παρά για ν' αποφύγουν τη σιγανή βροχή που έπεφτε από το πρωί.

Το παιδί κοιτούσε λαίμαργα τις σακούλες των σούπερ μάρκετ στα πίσω καθίσματα, τα κουτιά με τα παιχνίδια, τα κόκκινα βελουδένια αβγά, τα σοκολατένια λαγουδάκια κι αυτό το βλέμμα προξενούσε αμηχανία και δυσαρέσκεια στους οδηγούς.

Μεγάλο Σάββατο, κρύο και βροχερό, κι η κυρία Δέσποινα ξεχνούσε τη μοναξιά της κοιτώντας την κίνηση του δρόμου. Το αγόρι ήταν καινούριο στην πιάτσα των φαναριών, ως χθες ζητιάνευαν τσιγγάνες με μωρά στην αγκαλιά. Ξανθούλικο και λιγνό, φορούσε μπλουζάκι καλοκαιρινό, Αλβανάκι θα ήταν σίγουρα, κοντά στα δώδεκα.

Βράδιασε, άναψαν τα φώτα, το κρύο κι η βροχή δυνάμωσαν, αραίωσε κι η κίνηση στους δρόμους. Το αγόρι μάζεψε την πραμάτεια του και πήρε την οδό Αγίου Δημητρίου. Όταν έφτασε στον αριθμό 12 χώθηκε στην είσοδο της πολυκατοικίας για να προφυλαχτεί από τη δυνατή βροχή.

Η κυρία Δέσποινα άνοιξε την πόρτα του ισογείου και είδε το αγόρι να κάθεται στα σκαλιά ? μετρούσε την είσπραξη της μέρας, πενηντάρικα και λίγα κατοστάρικα. Η καρδιά της λαχτάρησε. Το παιδί ήταν ίδιος ο Αντωνάκης, ο εγγονός της. Είχε τα ίδια ξανθά μαλλιά, τα ίδια καταγάλανα μάτια, μόνο το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και κακοπαθημένο, του Αντωνάκη δεν του έλειπε τίποτα εκεί πέρα στην πλούσια Βαλτιμόρη που ζούσε με τους γονείς του.

? Έλα μέσα να ζεσταθείς?, του είπε η γυναίκα.

Το παιδί την κοίταξε καχύποπτα και ψυχρά, ποιος ξέρει τι είχαν δει τα μάτια του ολημερίς στο δρόμο και πόσα είχε διδαχτεί από τη «φιλανθρωπία» των ανθρώπων. Θες όμως το καλοσυνάτο πρόσωπο της κυρίας Δέσποινας, η μυρωδιά της μαγειρίτσας, αλλά κυρίως η ζεστασιά που έβγαινε από το διαμέρισμα παραμέρισαν τους φόβους και τους δισταγμούς του.

? Πώς σε λένε;, το ρώτησε.

? Κώτσο, δηλαδή Κωνσταντή?

? Κι από πού είσαι, Κωνσταντή;

? Από την Αλβανία, από το Μπεράτι?

? Κι οι γονείς σου;

? Τους μάζεψαν την περασμένη βδομάδα οι κλούβες της Αστυνομίας και τους έστειλαν πίσω στην Αλβανία.

? Κι εσύ πού μένεις τώρα;

? Όπου να ?ναι? Στις οικοδομές, στα παγκάκια του Ηλεκτρικού?

? Πεινάς;

? Έφαγα ένα κουλούρι το πρωί αλλά τώρα πεινάω?

? Πήγαινε στο μπάνιο να πλυθείς, θα σου φέρω ρούχα ν' αλλάξεις κι ύστερα θα σου βάλω να φας?

Άνοιξε η κυρία Δέσποινα την ντουλάπα και βρήκε εσώρουχα, μια αθλητική φόρμα, παπούτσια. O Αντωνάκης σε κάθε ταξίδι άφηνε στο σπίτι της γιαγιάς όσα ρούχα δε χωρούσαν στις βαλίτσες του. Ύστερα, η γυναίκα έφερε στο τραπέζι ψωμί, χαλβά, ελιές, ταραμοσαλάτα, φρούτα.

O Κωνσταντής, αφού πλύθηκε, ντύθηκε, κάθισε στο τραπέζι και δεν άφησε ούτε ψίχουλο. Χορτασμένος και ζεσταμένος βολεύτηκε στον καναπέ, μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση. Νανουρισμένος από τη μουσική έγειρε στα μαξιλάρια και τον πήρε ο ύπνος. Σε λίγο χτύπησε η καμπάνα της εκκλησίας. Η κυρία Δέσποινα πήρε τη λαμπάδα της κι έκλεισε πίσω της την πόρτα σιγανά για να μην ξυπνήσει τον Κωνσταντή. Η βροχή είχε σταματήσει, το φεγγάρι, ασημένιο, κυνηγιόταν με τα σύννεφα στον ουρανό.

? Χριστός Ανέστη?, έψαλε ο παπάς κι η κυρία Δέσποινα για πρώτη φορά δεν κάθισε ως το τέλος της λειτουργίας. Βιαζόταν να γυρίσει σπίτι της, να τσουγκρίσει τα κόκκινα αυγά με τον Κωνσταντή, να φάνε μαζί τη μαγειρίτσα?

Λίτσα Ψαραύτη, Η εκδίκηση των μανιταριών, Εκδόσεις Άγκυρα