Η βιβλιοθήκη του 9ου Γυμνασίου Βόλου

27 Οκτωβρίου 2015

Εορτασμός της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940

"Γιατί μόνοι εμείς, αντίθετα από τους βαρβάρους,

δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στη μάχη."

Αισχύλος

Γιορτάσαμε σήμερα στο σχολείο μας την 75η επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, την επέτειο του ΟΧΙ. Οι μαθητές μας με χαρά ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της κας Μαρίας Χαμούλια, Υπεύθυνης της γιορτής, για συμμετοχή στη διεξαγωγή της.

Αρχικά η κα Βαλασσά διάβασε το Πρακτικό Ορισμού Σημαιοφόρου και Παραστατών. Τη σημαία μας παρέδωσε ο Διευθυντής μας στην μαθήτρια Σοφία Αβραμίδου και ευχήθηκε στους μαθητές μας που πρώτευσαν μεταξύ των συμμαθητών τους καλή πρόοδο.

Το χρονικό διάβασαν οι μαθήτριες Ελίνα Στεργιοπούλου και Νίκη Σπαθή.

Ποήματα απείγγειλαν οι μαθήτριες:

"Στην Ελληνική Σημαία", Ελισσάβετ Συνετοπούλου,

"Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου", Μαίρη Σταματίου και Αλεξάνδρα Παπαμαργαρίτη,

"Οκτώβρης 1940", Σοφία Αβραμίδου,

"Μάνα και γιός", Γεωργία Χατζηκυριάκου,

"Ηλέκτρα", Όλγα Πανταζή και

"Θα ξεχάσω ποτέ", Εβελίνα Παναγιώτου.

Το κείμενο "Ημερολόγιο Πολέμου, Μαρτυρίες" διάβασε η μαθήτρια Κατερίνα Κόκκαλη.

Τη χορωδία μας δίδαξε και συντόνισε η μουσικός μας, κα Βέρα Κατσή.

Όργανα έπαιξαν οι μαθητές:

Αρμόνιο: Βάσω Βασιλάκου

Κιθάρες: Αντώνης Ηλιόπουλος και Σία Σπυριδάκη

Μεταλόφωνα: Δημήτρης Μπιλιούρης, Ελένη Καλλιού, Ιωάννα Χριστογιαννούλα

"Ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός": τραγουδά η Χορωδία μας

"Μάνα θα τους περιμένει": τραγουδά η Χορωδία μας

Το οπτικό υλικό της γιορτής επιμελήθηκε ο μαθητής Μάρκος Παπουτσής.

Στη γιορτή μας προβλήθηκε το βίντεο "Πορεία στο μέτωπο". Το παραθέτουμε κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα..

...Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετο, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως...

Οδυσσέας Ελύτης: Άξιον Εστί, διαβάζει ο Μάνος Κατράκης