Η βιβλιοθήκη του 9ου Γυμνασίου Βόλου

Το Μαγεμένο Δάσος

Ένα σαββατοκύριακο πήγα με την ομάδα του σκι σε ένα βουνό που δεν είχα ξαναπάει το οποίο λεγόταν «ΜΑΓΕΙΑ». Το πρωί ετοιμαστήκαμε βάλαμε τις μπότες, τα πέδιλα και ξεκινήσαμε για την κορυφή. Κατέβαινα την απότομη πίστα γρήγορα και εκεί που πλαγιολισθούσα πάνω στο χιόνι έπεσα σε μία τρύπα.     

Την στιγμή αυτή είχα χάσει τις αισθήσεις μου, μα όταν άνοιξαν τα μάτια μου το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ένα.. ΞΩΤΙΚΟ! Το πρώτο  κιόλας δευτερόλεπτο άρχισα να τσιρίζω, αυτό τρομοκρατήθηκε και κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο. Φοβισμένη και εγώ όπως ήμουνα αποφάσισα να πάω κοντά του. Τα πόδια μου κουνιόντουσαν δειλά και σιγά. Όταν τον πλησίασα τον ρώτησα που είμαι και μου απάντησε στο μυστικό μέρος της «μαγείας». Εγώ σάστισα! Σε όσα βουνά και αν είχα πάει τέτοιο πράγμα δεν είχα συναντήσει. Στην συνέχεια μου είπε : «Είχες ένα ατύχημα στο χιόνι η οποία ήταν το μαγικό κλειδί για να έρθεις εδώ. Όποιος πέφτει σε αυτό το βουνό καταλήγει εδώ. Εγώ πως νομίζεις ότι βρέθηκα σε αυτό το μέρος; Θα μου πεις είμαι ένα ξωτικό αλλά μία νεράιδα με παραπλάνησε και με εγκλώβισε σε τούτο το δάσος. Μα συγνώμη όμως, τι αγενέστατος που είμαι, δεν σε ρώτησα αν είσαι καλά!»  «Καλά είμαι, μην ανησυχείς» του απάντησα ζαλισμένη ακόμα από το σοκ. «Πώς σε λένε;» με ρώτησε και εγώ με μια αποφασιστικότητα απάντησα: «Μαρία-Ελένη αλλά συστήνομαι σαν Μαριαλένα. Εσένα;» «Ελφρίντο» είπε, και έτσι γνωριστήκαμε. Με ξενάγησε σε όλο το δάσος - φαίνεται ζούσε πολύ καιρό εδώ γνώριζε την κάθε σπιθαμή. Με πήγε σε ένα μικρό καλυβάκι όπου έμενε και με ένα φίλτρο μου έκανε λαζάνια, ενώ από τα φυτά που καλλιεργούσε φύτρωναν ζαχαρωτά! Είχα εντυπωσιαστεί!

Όμως η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να φύγω από εκεί και να γυρίσω στο ξενοδοχείο. «Ωχ! και ποιος ακούει τώρα τον προπονητή μου!» σκέφτηκα. Καθόμασταν και σπάγαμε το κεφάλι μας για να βρούμε έναν τρόπο μέχρι που το λαμπάκι άναψε. Βρήκα την λύση. «Αφού πέφτεις εκεί και προσγειώνεσαι εδώ πρέπει να πέσεις εδώ για να προσγειωθείς εκεί..» και αυτό κάναμε. Τρέξαμε έξω από το καλυβάκι, χαιρετήσαμε το μαγεμένο δάσος και πέσαμε κάτω ελπίζοντας να πετύχει. Πράγματι, η ιδέα ήταν σωστή. Χαρούμενοι που απεγκλωβιστήκαμε από το μαγικό εκείνο μέρος αποχαιρετιστήκαμε και αποφασίσαμε να βλεπόμαστε στη «μαγεία» κάθε τέτοια μέρα του χρόνου. Έτσι η μαγική αυτή περιπέτεια είχε τελειώσει.

Το παραμύθι έγραψε η Μαριαλένα Τσιόβολου