Η βιβλιοθήκη του 9ου Γυμνασίου Βόλου

Περιπέτειες των φίλων

Μέρα 4η..

Σάββατο πρωί και οι ακτίνες του ήλιου προσπαθούν να  μπουν από τις   γρίλιες . Η  Βανέσα  ανοίγει τα μάτια της και κατευθύνεται στο παράθυρο. Το ανοίγει και το φως πλημμυρίζει το δωμάτιό της. «Τι υπέροχος ο ήλιος του Μάρτη!», σκέφτεται. «Τίποτα δε με κρατάει μέσα!»

«Μαμά, φεύγω!», λέει αποφασιστικά. «Θα βρεθώ με τους φίλους μου. Δε θα αργήσω!»

Είναι η συνάντηση του Σαββάτου στο προαύλιο της εκκλησίας. Η Χαρά , η Ελπίδα και ο Πέτρος είναι εκεί και την περιμένουν. Ο Αλέξανδρος σήμερα δε θα μπορέσει. Η ίωση τον ταλαιπωρεί ακόμα. «Η ιδέα σήμερα είναι δικιά μου», τους αποκαλύπτει. «Έτοιμοι για περιπέτεια;»  Η ερώτηση είναι περιττή . Η παρέα είναι πάντα έτοιμη για περιπέτειες. «Θα ζήσουμε την πιο μοσχοβολιστή μας περιπέτεια», τους αποκάλυψε. «Καθώς άνοιξα το παράθυρο και ένιωσα τον μαρτιάτικο ήλιο να μπαίνει στο δωμάτιο τόσο λαμπερός, μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου. Δε θα σας την αποκαλύψω, αλλά είναι μαγική. Ακολουθήστε με?». Οι φίλοι δε διαμαρτυρήθηκαν. Έλειπε και ο Αλέξανδρος. Αυτός δεν άντεχε τα πολύ κοριτσίστικα. Ήταν κι αυτό το ?μοσχοβολιστή? που είχαν ακούσει. Πώς θα μπορούσε μια περιπέτεια να είναι μοσχοβολιστή;

Πήραν το δρομάκι που οδηγούσε στην παλιά βρύση.  Πολλές φορές είχαν κάνει αυτήν τη διαδρομή. Ήταν πράγματι πολύ εντυπωσιακή όλες τις εποχές του χρόνου. Όλα είχαν μπουμπουκιάσει. «Αυτό εννοούσες όταν έλεγες μοσχοβολιστή, Βανέσα;», ρώτησε ο Πέτρος. «Όχι, θα κάνετε λίγη υπομονή ακόμα».

Οι φίλοι συνέχισαν να περπατούν απoλαμβάνοντας τη φύση. Έφτασαν στην παλιά βρύση και?  «Θα περάσουμε απέναντι», τόλμησε να πει η Βανέσα. «Αυτό δεν το έχουμε κάνει ποτέ? Ποτέ δεν περάσαμε το ρυάκι», είπαν όλα μαζί. «Δεν είναι επικίνδυνο. Τα νερά είναι πολύ λίγα. Η θέα θα μας ανταμείψει. Είχα πάει πέρυσι με τη γιαγιά μου. Είναι πανέμορφα».

Με ένα σάλτο η παρέα βρέθηκε  απέναντι. Ανηφόρισαν λίγο και αυτό που αντίκρισαν ήταν μαγικό. Ένα τεράστιο ασπροκίτρινο χαλί απλωμένο μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά τους. «Τι είναι αυτά;», φώναξαν όλα με χαρά. «Αγριολούλουδα. Μανουσάκια τα λένε ή δακράκια ή σπέτζες. Φυτρώνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή σ? αυτό το λιβάδι. Κάθε φορά είναι και περισσότερα. Το άρωμά τους είναι μεθυστικό!», τους εξήγησε. Κανένας δεν άκουγε την εξήγηση. Έτρεξαν όλοι να τα αγκαλιάσουν. Δε χόρταιναν να μαζεύουν. Ήταν ατελείωτα. Κυλιόντουσαν πάνω στο απέραντο χαλί τους και κανένας δεν έδινε σημασία στον μαρτιάτικο ήλιο που σιγά σιγά? χανόταν. Κανένας δεν πρόσεχε τα σύννεφα που πύκνωναν απειλητικά. Όταν άρχισε η δυνατή βροχή έψαχναν με γεμάτες τις αγκαλιές τους να βρουν πού να κρυφτούν. Μια σπηλιά που ήταν εκεί κοντά έγινε το καταφύγιό τους.

Όταν η βροχή λιγόστεψε, αποφάσισαν να πάρουν το δρόμο της επιστροφής. Αλλά? «Μοσχοβολιστή έλεγες, Βανέσα;», ρώτησε η Χαρά. «Και πώς ακριβώς θα περάσουμε το ρυάκι τώρα; Αυτό έχει γίνει χείμαρρος!».

«Μην ανησυχείτε! Πάντα υπάρχει λύση», είπε ο Πέτρος. «Η βροχή σταμάτησε. Σε λίγο τα νερά θα έχουν ελαττωθεί. Λίγη υπομονή θα κάνουμε», συμπλήρωσε. Οι πέτρες που βρήκε η Ελπίδα έδωσαν τη λύση. Τις τοποθέτησαν στην κοίτη, όταν λιγόστεψαν τα νερά. Έτσι, πατώντας πάνω τους, κατάφεραν να περάσουν απέναντι.

Συνέχιζαν να κρατούν στην αγκαλιά τους τα μυρωδάτα μανουσάκια.

«Μη σε γελάσει ο Μάρτης το πρωί?», είπαν. «Να το θυμόμαστε αυτό όταν αποφασίσουμε ξανά μαρτιάτικες περιπέτειες!!!!!».

Όλγα Πανταζή