ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Το Αρχοντικό της Παλαιολογίνας
Το Αρχοντικό της Παλαιολογίνας αποτελεί ένα σημαντικό πολιτιστικό απόθεμα για την πόλη των Καλαβρύτων.
Στις ιστορικές πηγές αναφέρεται ότι το αρχοντικό πιθανώς κτίστηκε από το Θωμά Παλαιολόγο, όταν καταστράφηκε το περίφημο φράγκικο φρούριο του Geoffroy de Tournay και το έτος 1440 πέρασε στον αδελφό του Κωνσταντίνο, επί του οποίου τα Καλάβρυτα είχαν εξελιχθεί σε σπουδαίο πνευματικό κέντρο.
Την ίδια περίοδο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πιθανώς δώρισε το Παλάτι στην πριγκίπισσα Αικατερίνη Παλαιολόγου, κόρη ευγενών από τη Χαλανδρίτσα και συγγενή της αυτοκρατορικής οικογένειας.
Είναι περίεργο, ότι παρ΄ όλες τις μετέπειτα δραματικές περιπέτειες του έθνους, το θρυλικό «Αρχοντικό της Παλαιολογίνας» έχει σωθεί από όλες τις καταστροφές της πόλης, με μόνη τη φθορά του χρόνου και κάποιες μεταλλαγές από τους Τούρκους να το έχουν επηρεάσει. Ο τελευταίος ιδιοκτήτης του κ. Βασίλειος Τσαπάρας, προσέφερε το κτίριο στο Δήμο Καλαβρύτων, για να διασωθεί και να αξιοποιηθεί ως πολιτιστικό κέντρο.
Το κτίριο διαρθρώνεται σε τρεις ορόφους, με συνολικό καθαρό εμβαδόν 530 τ.μ. Η μελέτη του εκπονήθηκε από εργαστήριο Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού του χώρου, του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή κ. Διονύσιο Βέρρα. Προέβλεπε τη δομική και μορφολογική αποκατάσταση του μνημείου και την προσαρμογή του σε πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Καλαβρύτων.
Το έργο ολοκληρώθηκε υπό την επίβλεψη της Διεύθυνσης Αναστήλωσης Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού και χρηματοδοτήθηκε από το Π.Ε.Π. Δυτικής Ελλάδος με το ποσό των 337.000.000 δρχ., με τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Δημοτική Πολιτιστική Επιχείρηση πρότεινε στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαβρύτων να αναλάβει τη λειτουργία του Αρχοντικού της Παλαιολογίνας, δημιουργώντας έναν «πολυχώρο» δραστηριοτήτων για συνέδρια, ημερίδες, συναντήσεις, διαλέξεις, προβολές και φιλοξενία μόνιμων και περιοδικών εκθέσεων με ιστορικό και λαογραφικό χαρακτήρα.
Το καλοκαίρι του 2003 άνοιξε για πρώτη φορά μετά την ανακατασκευή του για να φιλοξενήσει την Έκθεση Φωτογραφίας του διάσημου Έλληνα φωτογράφου-περιηγητή Σπύρου Μελετζή με θέμα «Ελλάδα και Έλληνες & Αντίσταση». Από τότε έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς εκθέσεις ζωγραφικής, συνέδρια, ημερίδες κλπ.
Είναι γνωστό πως για να γνωρίσει κάποιος ένα μέρος πρέπει να το “περπατήσει” κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο επισκέπτης που θα έρθει στα Καλάβρυτα για πρώτη φορά, ειδικά αν δεν μείνει πολλές μέρες, θα περιοριστεί να δει την πόλη, το Μουσείο του Ολοκαυτώματος και τον Τόπο Θυσίας, τον σταθμό του Οδοντωτού και αν έχει χρόνο να κατέβει και το Φαράγγι του Βουραϊκού με το τρενάκι ή κάνοντας μια ωραία πεζοπορία δίπλα στις γραμμές μέχρι το Διακοφτό.
Οπωσδήποτε βέβαια θα επισκεφτεί τις ιστορικές μονές της Αγίας Λαύρας και του Μεγάλου Σπηλαίου, τα Σπήλαια των Λιμνών με τα τρία επίπεδα και τις λιμνούλες και μπορεί να φάει πέστροφες ή σολωμό από τα εκτροφεία που βρίσκονται στα τρεχούμενα νερά του Πλανητέρου εκεί κοντά.
Φυσικά το χειμώνα θα επισκεφτεί το Χιονοδρομικό κέντρο, αν δεν έρθει μόνο γι αυτό.
Όμως, ακόμη και αν προλάβει να τα δει όλα αυτά, είναι σίγουρο πως δεν τα έχει δει όλα και έτσι θα πρέπει να ξανάρθει. Δεν έχει δει για παράδειγμα την απέραντη θέα από το Τηλεσκόπιο «Αρίσταρχος» που όταν δεν έχει σύννεφα ή υγρασία φτάνει από το Ιόνιο και τον Πατραϊκό κόλπο μέχρι τον Κορινθιακό και βλέπει το βράδυ τα φώτα του Λουτρακίου και της Αθήνας (υπό προϋποθέσεις).
Δεν έχει επισκεφτεί τα υπέροχα γύρω ορεινά χωριά, την Κερπινή (περίπου 10 χιλιόμετρα καταπληκτικής ορεινής διαδρομής από την Κερπινή είναι η Ι. Μονή της Παναγίας της Πλατανιώτισσας) και τους Ρογούς, το Βραχνί και το Σούβαρδο. Δεν έχει ανέβει στο Φρούριο που είναι πάνω από το Βράχο του Μ. Σπηλαίου, απ όπου οι Μοναχοί απέκρουσαν τον Ιμπραήμ όταν κατέβηκε στην Πελοπόννησο, μια υπέροχη διαδρομή περίπου μισής με μια ώρα από τη μονή, δεν έχει επισκεφτεί τα Σουδενά και τον πύργο των Πετμεζαίων,
το Κάστρο των Καλαβρύτων, δεν έχει περπατήσει στο μονοπάτι Ε4 από τα Καλάβρυτα προς το Χελμό, δεν έχει κάνει ποδήλατο στον ποδηλατόδρομο προς την Αγία Λαύρα ή σε άλλες δασικές διαδρομές και άλλα πολλά που ή μου διαφεύγουν ή θα ανακαλύψει ο επισκέπτης μόνος του.
Σίγουρα τέλος δεν θα έχει γευτεί τις Καλαβρυτινές σπεσιαλιτέ εκτός από το κοκορέτσι και το σπληνάντερο, το γιούλμπασι, το αρνάκι στις κληματόβεργες, τα σαλιγκάρια με τα μυρωδικά, τα αμπελοβλάσταρα σαλάτα, τον κόκορα με τις παραδοσιακές χυλοπίτες, το καρύδι γλυκό του κουταλιού?και άλλα πολλά?