ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ..ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ.
(7 Απριλίου κάπου στο 2006)
ΠΡΑΞΗ 1η:
ΣΚΗΝΗ 1η:
Ένας αυστηρός (παραδοσιακός) Διευθυντής κάθεται στο γραφείο του. Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο.
Διευθυντής 1: Εμπρός;
Δήμος (πράσινος): Γεια σου Δ1
Διευθυντής 1: Έλα Δήμο, τι γίνεται; Πως είσαι από χθες; Εμένα με πείραξε λίγο το κρασί. Τι νέα;
Δήμος (πράσινος): Τι γίνεται εκεί; Πως τα πας; Ήρεμα τα πράγματα;
Διευθυντής 1: Τι να γίνει; Πολλή φασαρία, παιδιά πάνε, έρχονται, άλλοι με σκουλαρίκια, άλλοι με μαλλιά, άλλοι φωνάζουν, είδα και έναν να φιλάει μια συμμαθήτρια του, τι να σου πω, κουράστηκα. Έχω και το στομάχι μου, χάλια είμαι…
Δήμος (πράσινος): και οι Καθηγητές; Τι κάνουνε;
Διευθυντής 1: κι αυτοί, πολλοί είναι, φασαρία, φωνές, θέλω αυτό, θέλω εκείνο, άσε που ήρθε και ένας τώρα με σκουλαρίκι και κοτσίδα, όλο ζητάει, κάνει διάφορα, περιβαλλοντικές, θεατρικά, πάει από δω πάει από κει, μ έχει ζαλίσει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τι σχολείο είναι αυτό δεν μπορώ να καταλάβω. Πάνε οι εποχές που οι μαθητές και οι μαθήτριες ήταν ήσυχοι και υπάκουοι και οι καθηγητές ήσυχοι και σεμνοί, περνούσε ο Διευθυντής και έσκυβαν το κεφάλι, είχαν το φόβο βρε αδελφέ, κοίταζαν το Διευθυντή με δέος, τον έβλεπαν και ζήλευαν, όλοι επεδίωκαν την εύνοια του, ήθελαν να είναι δίπλα του. Ήταν το πρότυπο του άντρα, πώς να το κάνουμε..
Δήμος (πράσινος): Δηλαδή δηλαδή;;;
Διευθυντής 1: Ε.. να δεν καταλαβαίνεις; Άρεσε σε όλους, τώρα, μη δουν κοτσιδάκια, σκουλαρικάκια, κανέναν αξύριστο, φωνακλά.και τρέχουν όλες από πίσω του.
Δήμος (πράσινος): και τώρα; Τι σκέφτεσαι να κάνεις;;
Διευθυντής 1: Α δε γίνεται, θα βάλω τάξη, θα διώξω μερικούς, θα κάνω ένα μικρό σχολειάκι 8-9 τμήματα, ήσυχο, να έχω πέντε ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, να βρω και γω την υγειά μου,
Ακολουθούν διάφορες σκηνές, συζητήσεις (Δ1) με Δήμο, σκηνές αντίστοιχες από συστεγαζόμενο Γυμνάσιο (όπως την αλλόφρονα κυρία που αρπάζει το γραφείο από το ΤΕΕ, καθηγητές να αδειάζουν τις αίθουσες από θρανία και καρέκλες που είχαν ετοιμαστεί για τις εξετάσεις του Μαΐου, την καθαρίστρια που κατάβρεξε με χλωρίνη την καθηγήτρια του ΤΕΕ, και άλλα πολλά) την καλλιέργεια στερεότυπων (όπως ο ισχυρισμός της επιστάτριας πως οι μαθητές του ΤΕΕ χάλασαν το παράθυρο αίθουσας διότι όπως είπε οι Μαθητές αυτοί έχουν κατσαβίδια..) οι παρακολουθήσεις του φύλακα και η στρεβλή μεταφορά των όσων υποτίθεται άκουγε στο Δήμο, η κατασυκοφάντηση στη γειτονιά και την τοπική κοινωνία η διαίρεση των Μαθητών με βάση τις εκπαιδευτικές επιλογές τους και άλλα πολλά και έρχονται τα γεγονότα, η διαίρεση του σχολείου και η συστέγαση τριών σχολικών μονάδων στο ίδιο κτίριο (που σημειωτέον ανήκε στην ΤΕΕ ως κληροδότημα γι αυτή τη χρήση).
Παρουσιάζονται σκηνές της καθημερινής ζωής των Μαθητών. Λύκειο: Διάβασμα (στην ουσία διαρκής προετοιμασία για τις πανελλήνιες), βιβλία πολλά, ψευδοελιτίστικες εκδηλώσεις, συζητήσεις με «υψηλούς» προσκεκλημένους και πολλές γλάστρες και κεράσματα αλλά και απομάκρυνση, απομόνωση από την πραγματικότητα και τους συμμαθητές τους (μιάσματα) τουλάχιστον στο χώρο του σχολείου. Γυμνάσιο: Παιχνίδι παιδιών εκδρομές και εκπαιδευτικές επισκέψεις, φασαρία, φόβοι, αγωνία καθηγητών για τον αριθμό των τμημάτων και τις ώρες τους. ΤΕΕ: Πλήρης αποδιοργάνωση, ουρές των καθηγητών στα φωτοτυπικά για να βγάζουν φωτοτυπίες ολόκληρα βιβλία για τους Μαθητές, ανεμελιά και αβεβαιότητα των Μαθητών, αγωνία των Καθηγητών για το μέλλον.
Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός…
ΠΡΑΞΗ 2η:
ΣΚΗΝΗ 1η:
Χτυπάει το τηλέφωνο..
Δήμος (μπλε): Έλα Δ1. Τι γίνεται; Πως τα πας;;
Διευθυντής 1: Μια χαρά, λίγο το στομάχι μου από χθες, αυτός ο Βαγγέλης, τι κρασί ήταν αυτό;; χάλια, εσύ; Σε πείραξε;;
Δήμος (μπλε): Και γω συνέχεια ρεύομαι… λοιπόν τι λέγαμε;;;
Διευθυντής 1: Α ναι κατά τα άλλα μια χαρά, όπως στα λεγα, όλα ρολόι. Τα παιδιά, οι καθηγητές, οι γονείς, όλα μια χαρά. Κάνουμε και τις εκδηλώσεις, προχθές είχαμε γιορτή, είχε έρθει και η Μελίνα, θυμάσαι;; από παλιά, ψήσαμε στο προαύλιο, φάγαμε ήπιαμε, χορέψαμε.. (περιγράφεται με λεπτομέρειες η γιορτή).
Δήμος (μπλε): Με τους άλλους τι γίνεται;; τους βλέπεις;
Διευθυντής 1: Άστους αυτούς ας φωνάζουν, τι θα κάνουν; Θα φωνάξουν, θα πουν, θα τους περάσει, τους καλούμε για κανά μεζέ, κανένα κρασάκι…
Δήμος (μπλε): Είχε έρθει και ο άλλος προχθές με κανά δυο, με ζάλισαν, αλλά και γω τους τάπα χύμα..
Διευθυντής 1: Δηλαδή;;
Δήμος (μπλε): Ε να, κάτι ήθελαν να μου πουν ότι τους αδικήσαμε και άλλες τέτοιες αηδίες, και γω τους είπα, άντε ρε από κει, μιλάνε όλοι, μιλάνε και οι εργοδηγοί. (ως εργοδηγούς χαρακτήρισε μια μεγάλη γκάμα ειδικοτήτων τόσο γενικών μαθημάτων όσο και άλλους όπως γιατροί, μηχανικοί, νομικοί, τεχνολόγοι, ξένων γλωσσών, οικονομολόγοι κ.ά)
Εσύ τι λες; Καλά δεν τους τα πα;;
Και συνεχίζεται η περιγραφή διαφόρων στιγμιότυπων από τα παρασκήνια και των τριών σχολείων, ίντριγκες, συκοφαντίες, διαπληκτισμοί, παρακολουθήσεις, φωτογραφίες με κινητά για συλλογή «τεκμηρίων» όλα οιωνοί της παρακμής και της επερχόμενης κατάρρευσης και χρεοκοπίας των αξιών και των αρχών.
ΣΚΗΝΗ 2η:
Έρχεται ο Διευθυντής 2 και ανακοινώνει την απόφαση του Δήμου για την πλήρη απομάκρυνση του ΤΕΕ από το συγκεκριμένο κτίριο στους Μαθητές και στο Γραφείο καλεί κεκλεισμένων των θυρών τους καθηγητές και συζητούν για τις εξελίξεις και τι μέλει γενέσθαι. Έξω από την πόρτα του γραφείου συλλαμβάνεται το «αυτί» του Δήμου να αναμεταδίδει ζωντανά τα τεκταινόμενα (περιγραφή της σκηνής με κάποιον να έχει στήσει αυτί έξω από την πόρτα του γραφείου και να παρακολουθεί τη συζήτηση, ενώ ταυτόχρονα να ψιθυρίζει από το κινητό του στο Δήμο με κάθε λεπτομέρεια όσα ακούει και από την άλλη άκρη να ακούγεται Α..χα) υπάρχει αναβρασμός, έντονες συζητήσεις, αβεβαιότητα..
Κάπου ακούγεται από τους Μαθητές «θα κάνουμε κατάληψη»
Οι Μαθητές, προχωρούν σε κατάληψη (με δίκαια αιτήματα και πολύ καλή περιφρούρηση και οργάνωση της κατάληψης τους).
Αρχίζει η ένταση, τα γεγονότα, η συζήτηση στο Δημαρχείο.
Η συζήτηση αρχίζει με ένταση, όταν ακούστηκε το επιχείρημα πως η απόφαση πάρθηκε όταν έγινε απόπειρα «βιασμού» μαθήτριας του Γυμνασίου και την άποψη αυτή την υποστήριξε σθεναρά και ο παρευρισκόμενος «σοβαρός» συνδικαλιστής εκλεγμένος από τους ίδιους τους καθηγητές. Σε ερώτηση αν υπονοείται πως η απόπειρα αυτή έγινε από Μαθητή του ΤΕΕ ή στο χώρο του σχολείου, η απάντηση ήταν όχι έγινε εκτός σχολείου από άγνωστο άτομο, κάπου στην περιοχή, την ώρα που η Μαθήτρια πήγαινε φροντιστήριο.
Υποδιευθυντής 1: Μιλάει «επαναστατικά» και χειροκροτείται. Την «ψωνίζει», βλέπει τον εαυτό του σε μπαλκόνι να μιλάει και το πλήθος να «εκστασιάζεται». (Συμμετοχή του κοινού σ΄ αυτή τη σκηνή)
Δήμαρχος: (Μάγκικο ύφος) καταπίνοντας βιαστικά το 10ο κουλουράκι από το κουτί που είχε μπροστά του, «Δηλαδή, τι θα το κάνουμε εδώ; Θα μιλάει ο καθένας όποτε θέλει; Μιλήσανε Διευθυντές, Υποδιευθυντές. Εδώ ήρθατε να πείτε τον πόνο σας; Αυτός που ασκεί διοίκηση, πρέπει να πάρει και τις αποφάσεις…
Η παρουσία των προϊσταμένων στο αμφιθέατρο, ως βουβά πρόσωπα, με λευκές μάσκες, ανέκφραστα, συμφωνούν όλοι με τον Δήμαρχο.
«Κύριε Δήμαρχε επιτρέψτε μου να πω ότι συμφωνώ μαζί σας, διότι βάσει του νόμου 22576/α του 2006….»
Ένας από αυτούς (προϊστάμενος ΤΕΕ) διαφωνεί σ’ ένα σημείο. «Δεν είναι ο νόμος 22576/α του 2006 αλλά 22576/β του 2006…»
Συνδικαλιστής: κ. Δήμαρχε, το όργανο που εκπροσωπώ…
(στο άκουσμα της λέξης «όργανο» ο Δήμαρχος ανακάθεται)
Δίνονται υποσχέσεις, ασαφείς, οι Μαθητές δεν πείθονται, υπάρχει αναβρασμός.
ΠΡΑΞΗ 3η: (Την επόμενη μέρα)
ΣΚΗΝΗ 1η:
Οι Μαθητές ξεσηκώνονται, τα κινητά έχουν πάρει φωτιά. Συγκεντρώνονται έξω από το σχολείο, ένα ζέον πλήθος (σαν το μελίσσι που βουίζει, συμπαγές, πριν η «βασίλισσα» δώσει το σύνθημα για να μεταναστεύσουν). Κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει. Υπάρχει ένταση, αγωνία, η αδρεναλίνη στα ύψη.
Εκείνη τη στιγμή το φορτηγό που είχε φέρει τις σαμπάνιες και τις ορχιδέες για τη γιορτή του Λυκείου, ανύποπτο βγαίνει από την πίσω πόρτα. Οι Μαθητές κάνουν την «εισβολή» (επικρατεί πανδαιμόνιο).
Στην αρχή όλοι φοβούνται για το τι θα επακολουθήσει…
«Αυτό είναι προβοκάτσια..» φωνάζει ο Ανδρέας, που είναι ήδη εκεί.
Είναι όλοι εκεί, όπως τότε, όπως παλιά, Ο Ανδρέας, η Μαρία, η Έλσα, ο Σταύρος, οι γονείς, όλοι έχουν γίνει μια παρέα, συζητούν, άρχισαν να χαμογελούν, φαίνεται πως δεν τους χωρίζει πια τίποτα. Ήρθε και η Μελίνα, τα παιδιά φωνάζουν, πάνε έρχονται, παντού πηγαδάκια. Δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις, Μαθητές με Καθηγητές, Γονείς, όλοι έχουν γίνει ένα σώμα, μια ψυχή.
Τα πρόσωπα όλων είναι κόκκινα, ζωηρά, δεν είναι πια θυμωμένα. Όλοι αισθάνονται νικητές.
Οι Μαθητές νίκησαν, οι Καθηγητές νίκησαν, οι Γονείς, όλοι. Η Παιδεία δεν διαιρεί, ενώνει.
Είπα «νίκησαν»;; λάθος, έτσι νόμισαν. Τέλος της χρονιάς και συγκεκριμένα την 30η Ιουνίου, μετά το σύλλογο για τη λήξη της σχολικής χρονιάς και αφού οι καθηγητές είχαν χαιρετηθεί και ευχηθεί ο ένας στον άλλο το «καλό καλοκαίρι» και είχαν αποχωρήσει όλοι πλην του Διευθυντή, στις 1:30 μ.μ μας κοινοποιήθηκε με επιστολή του Δήμου που έφερε σφραγισμένη η φύλακας του διπλανού Γυμνασίου, η οριστική απομάκρυνση μας από το δικό μας κτίριο και από αίθουσες άλλης σχολικής μονάδας που χρησιμοποιούσαμε. Και έτσι, το σχολείο των 500 – 600 Μαθητών, έπρεπε να μείνει με 300.
Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία που θα μπορούσε να γίνει θεατρικό έργο. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
