• ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΦΥΤΟ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ

Χάρτης της περιοχής Παλαιφύτου	Το Παλαίφυτο από δορυφόρο

       Μέχρι το 1920 το Λοζάνοβο, όπως ονομαζόταν το Παλαίφυτο, ήταν καθαρά μουσουλμανικός οικισμός, είχε 168 κατοίκους (90 άρρενες και 78 θήλεις) - κυρίως βοσκούς - και υπαγόταν στην κοινότητα Καδίνοβου. Το Καδίνοβο (Γαλατάδες) αναγνωρίστηκε ως κοινότητα στις 28-6-1918 με έδρα την Καρυώτισσα και περιελάμβανε τους οικισμούς Μπαρίνοβο (Λιπαρό), Πρίσνα (Κρύα Βρύση), Πλούγκαρ (δεν υπάρχει σήμερα), Καρυώτισσα και Λοζάνοβο (Παλαίφυτο). Η αυτάρκεια ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της ζωής των κατοίκων. Ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ το άφθονο κυνήγι που τους πρόσφερε ο βάλτος κάλυπτε τις βασικές ανάγκες τους.
       Η γύρω περιοχή του Λοζάνοβου ανήκε σε τρεις Τούρκους μπέηδες που ήταν αδέρφια και ζούσαν σε τρία κονάκια, με μεγαλύτερο και ισχυρότερο το Μεμέτ Μπέη, στον οποίον ανήκε το μεγάλο κονάκι, λίγο έξω από το σημερινό χωριό. Γύρω από το κονάκι ήταν οι καλύβες των Τούρκων που είχε στη δούλεψή του. Το κονάκι μετά την αναχώρηση του μπέη λειτούργησε για αρκετά χρόνια σαν ιατρείο, κατά τη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου υπέστη καταστροφές και αργότερα κατεδαφίστηκε.
        Το 1922 ήρθαν στην περιοχή Μικρασιάτες πρόσφυγες από τα Κήδεια της Προύσας. Η ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας το 1924, οδήγησε στο Παλαίφυτο και 213 οικογένειες από το Τσακήλι - [Πετροχώρι] Ανατολικής Θράκης. Αρχικά, οι συνθήκες ήταν αβάσταχτες και η συμβίωση δύσκολη. Όμως, ο κοινός σκοπός για επιβίωση παραμέρισε κάθε διαφορά και η αφοσίωση όλων των κατοίκων στην καλλιέργεια της εύφορης γης, έδωσε ώθηση στην εξέλιξη του Παλαιφύτου.
 

Η είσοδος του χωριού