• H ΡΥΜΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

δρόμοι του χωριού

        Το χωριό χτίστηκε 500 μέτρα μακριά από τον κεντρικό δρόμο Γιαννιτσών-Έδεσσας, επειδή οι κάτοικοι φοβούνταν ότι  τα ζώα τους θα κινδύνευαν από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, πράγμα που δυσκόλεψε αρκετά την επικοινωνία του χωριού. Για πολλά χρόνια οι κάτοικοι αναγκάζονταν να περπατούν ένα χιλιόμετρο για να πάρουν το λεωφορείο. Μόλις το 1976 και αφού ασφαλτοστρώθηκε ο δρόμος Παλαιφύτου-Τριφυλίου, άρχισαν τα λεωφορεία των Γιαννιτσών να διέρχονται μέσα από το χωριό. Για αρκετές δεκαετίες ο δρόμος αυτός αποτελούσε τη βόλτα-νυφοπάζαρο για τη νεολαία του Παλαιφύτου.

Πλατεία με το  υπαίθριο θεατράκι

          Επειδή ο οικισμός χαράχτηκε από την αρχή σύμφωνα με το γαλλικό πρότυπο, το χωριό έχει πολύ καλή ρυμοτομία με φαρδείς δρόμους οι οποίοι ασφαλτοστρώθηκαν όλοι τη δεκαετία του 80. Δύο μεγάλες πλατείες υπάρχουν στην άκρη του χωριού. Επιλέχθηκε αυτή η θέση γιατί υπήρχε η πρόβλεψη να συνενωθεί το Παλαίφυτο με το γειτονικό Τριφύλλι και να αποτελέσουν μία κοινότητα. Αυτό το σχέδιο όμως ναυάγησε εξαιτίας της άρνησης των κατοίκων του Τριφυλίου. Στη μία πλατεία είναι χτισμένη η εκκλησία και βρίσκεται στα αριστερά του κεντρικού δρόμου πίσω από το Κοινοτικό Κατάστημα. Η δεύτερη πλατεία βρίσκεται πίσω από το Συνεταιρισμό και  μέχρι πριν μερικά χρόνια σ΄αυτή τη θέση ήταν το γήπεδο του χωριού.  Σήμερα  ο χώρος έχει διαμορφωθεί σε πλατεία και υπάρχει ένα υπαίθριο θεατράκι. Μια ακόμη πλατεία με πανέμορφα πλατάνια διαμορφώθηκε στα Μικρασιάτικα τις αρχές της δεκαετίας του 80.

H Πλατεία στα Μικρασιάτικα

    Το χωριό ήταν χωρισμένο σε δύο συνοικισμούς, στον ένα κατοικούσαν οι Μικρασιάτες και στον άλλο οι Θρακιώτες. Υπήρχαν επίσης δύο νεκροταφεία. Το σχέδιο του χωριού προέβλεπε το αρχικό νεκροταφείο στην ανατολική πλευρά του χωριού, στα μικρασιάτικα. Μετά από σφοδρές όμως βροχοπτώσεις, καταστράφηκαν οι περισσότεροι τάφοι, μέχρι και οστά βγήκαν στην επιφάνεια. Αναγκάστηκαν λοιπόν να υποδείξουν άλλο μέρος νότια του χωριού, που δεν υπήρχε κίνδυνος πλημμύρας. Έτσι έγινε το δεύτερο νεκροταφείο. Αργότερα έγιναν αντιπλημμυρικά έργα και άρχισαν να θάβουν νεκρούς και στο πρώτο νεκροταφείο. Γι αυτό το λόγο το Παλαίφυτο έχει δύο νεκροταφεία, ενώ έχει μία μόνο εκκλησία και ένα μόνο σχολείο.

Η Πλατεία της εκκλησίας

ΥΔΡΕΥΣΗ - ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΣ - ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Υδατόπυργος	Θέα από τον Υδατόπυργο	Μια από τις παλιές βρύσες του χωριού

        Στις αυλές των σπιτιών υπήρχαν πηγάδια, που το νερό τους δεν ήταν πόσιμο, λόγω του μικρού βάθους της γεώτρησης, αλλά χρησιμοποιούνταν για το πλύσιμο των ρούχων ή για το πότισμα των ζώων. Τα πηγάδια τα άνοιγαν ειδικά συνεργεία. Είχαν βάθος 4 με 5 μέτρα και ήταν επενδυμένα εσωτερικά με πέτρες για να μην βγαίνει χώμα στο νερό. Αργότερα τα πηγάδια αντικαταστάθηκαν από τις τουλούμπες. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 60 η ύδρευση του χωριού γίνονταν από βρύσες με τρεχούμενο νερό, που το κουβαλούσαν οι νοικοκυρές με πήλινες στάμνες. Αρκετές βρύσες υπήρχαν σε διάφορα σημεία του χωριού, όπως η βρύση δίπλα στην κοινότητα, η βρύση του δημοτικού σχολείου, η βρύση στη θέση του σημερινού υδραγωγείου, η βρύση του Αντρόνικου, της Ελισσώς, στου Θωμά Μπαμπάνη, απέναντι από του Κουδέρη Γιώργη, στ’αμπέλια, στ’αλώνια κ.λ.π. Όλες οι βρύσες είχαν στέρνες για να ποτίζονται τα ζώα. Το 1965 ηλεκτροφωτίστηκε το χωριό και λίγα χρόνια αργότερα, το 1972 περίπου, χτίστηκε ο υδατόπυργος και ήρθε το τρεχούμενο νερό σε όλα τα σπίτια. Από εκείνο το υδραγωγείο τροφοδοτούνταν όλο το χωριό. Σιγά σιγά οι βρύσες στέρεψαν η μία μετά την άλλη, λόγω της άρδευσης των χωραφιών και πτώσης της στάθμης του υδροφόρου ορίζοντα.

          Για πολλές δεκαετίες το χωριό εξυπηρετούνταν από μία τηλεφωνική συσκευή, η οποία βρισκόταν στην αρχή στο κοινοτικό κατάστημα και μετά σε ένα καφενείο. Το 1976 με 1977 μπήκαν τα πρώτα τηλέφωνα σε σπίτια του χωριού και η επικοινωνία έγινε πλέον πιο εύκολη.