ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ-ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ετοιμοθάνατος βασιλιάς. Ήταν πανίσχυρος βασιλιάς, αλλά ήταν άρρωστος πολύ βαριά κι απελπιζόταν: «Είναι δυνατόν ένας τόσο ισχυρός βασιλιάς να πρέπει να πεθάνει; Τι κάνουν οι μάγοι μου; Γιατί δε με γλιτώνουν;»

Αλλά οι μάγοι το είχαν βάλει στα πόδια, από φόβο μήπως τους πάρει το κεφάλι. Μόνο ένας είχε απομείνει, ένας γέρος μάγος, που κανένας δεν του έδινε σημασία, γιατί ήταν μάλλον ιδιότροπος κι ίσως λίγο τρελούτσικος. Εδώ και πολλά χρόνια ο βασιλιάς δεν τον συμβουλευόταν , αυτή τη φορά όμως πρόσταξε να τον καλέσουν.

? Μπορείς να σωθείς, είπε ο μάγος, αλλά με μία συμφωνία: να παραχωρήσεις για μία μέρα το θρόνο σου στον άνθρωπο που θα σου μοιάζει πιότερο απ' όλους τους ανθρώπους. Έτσι θα πεθάνει αυτός στη θέση σου.

Αμέσως βγήκε φιρμάνι σ' όλο το βασίλειο: «Όσοι μοιάζουν στο βασιλιά να παρουσιαστούν στην Αυλή μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, αλλιώς θα θανατωθούν.»

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως συμβαίνει σε όλους τους καιρούς, γεννήθηκε ένας γιος. Η μητέρα του ήταν πολύ περήφανη, τον έπλενε, τον τάιζε, του τραγουδούσε να μεγαλώσει γρήγορα και παρακαλούσε να πάει μπροστά στη ζωή του.

Πέρασαν οι πρώτοι μήνες και το μωρό μια μέρα έπεσε στα τέσσερα και μπουσούλησε! Η μητέρα χάρηκε πολύ και φώναξε τους γείτονες να δουν πόσο άνετα και πρωτότυπα μπουσουλάει ο κανακάρης της πηγαίνοντας προς τα πίσω! Μια γειτόνισσα χειροκρότησε και φώναξε ενθουσιασμένη, πως πρώτη φορά έβλεπε μωρό να μπουσουλάει με αυτόν τον τρόπο, τα συνηθισμένα μωρά μπουσούλαγαν προς τα εμπρός.

Πέρασαν κανά δυο μήνες και το μωρό στάθηκε στα πόδια του και έκανε δυο βήματα και μάλιστα προς τα πίσω. Η μητέρα φώναξε πάλι τους γείτονες να το θαυμάσουν και η ίδια γειτόνισσα ξαναφώναξε ενθουσιασμένη πως πρώτη φορά έβλεπε μωρό να περπατάει με αυτόν τον τρόπο, πηγαίνοντας δηλαδή προς τα πίσω. Τα συνηθισμένα μωρά περπατούσαν προς τα εμπρός. Η μητέρα εξακολουθούσε να είναι πολύ περήφανη που το παιδί της έκανε πράγματα που δεν μπορούσαν να κάνουν τα συνηθισμένα μωρά, γι αυτό όταν το βάφτισαν του έδωσαν το όνομα Πισωστρατούλης.

Ένα πρωινό του Οκτώβρη, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα». Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic». Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση ?αντιλαμβάνομαι απ' αυτά που βλέπω?, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής... Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου...

Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!...» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση. Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι:

«Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;»

Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο. Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου:

«Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ' αυτήν την άμαξα;»

Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία.