Έλληνας γεννήθηκα μες΄ την Τουρκιά βαθιά
Τουρκόσπορο με είπανε μετά την προσφυγιά
Τριών χρονών έμεινα ορφανός από πατέρα
Και στη ζωή δε γνώρισα ποτέ μου άσπρη μέρα
Δάσκαλος απ΄ τη Μεγάλη του Γένους Σχολή ήταν
Τον βασάνισαν μέχρι την τελευταία του πνοή
Μ΄ έστειλε η μητέρα μου να μάθω γράμματα
Κι είδα ότι ήθελαν αλλαγή τα πράγματα
Εργάτης στη γη δούλεψα, τα χέρια μου μάτωσα
Πολύ πηλοφόρι σήκωσα, χώματα ανακάτωσα
Για αλητεία με δίκασαν και αθωώθηκα
Στην παρανομία για πολλούς μήνες χώθηκα
Το μαρξισμό ? λενινισμό ενστερνίστηκα
Στην ??.. και στο χώμα πάλεψα, αγωνίστηκα
Δεκαεννέα χρονών με είχαν φυλακίσει,
Γιατί πριν το ιδιώνυμο είχαν ψηφίσει.
Της μητέρας μου ήμουν η μόνη ελπίδα
Έφυγε νεότατη, ?????????..
Σε τέσσερα νησιά με στείλανε  εξορία
Και ξέχωρα απ΄ αυτά, όμηρο στη Γερμανία
Σε λόχο ανεπιθύμητων με είχαν στο στρατό
Στην Αλβανία πήγα Γενάρη 28
Αντάρτης πήγα στον ΕΛΑΣ και με είπανε ληστή,
Εαμοβούλγαρο, προδότη και αρχιληστή
Απ΄ εκεί εκίνησα για το δημοκρατικό στρατό
Μα με συνέλαβαν και μ΄ έντυσαν εθνοφρουρό
Στο Μακρονήσι γνώρισα «πολιτισμό νέο»
Με τον Καραφώτη, το βούρδουλα το γενναίο
Γεωργός έγινα παρά τη θέλησή μου,
Δουλειά που αντιπάθησα σε όλη τη ζωή μου
Έσκαψα, φύτεψα και πότισα και θέρισα,
Μα τους σκληρούς τους δρόμους δεν τους παραμέρισα
Εκούρνιασα τελευταία σε ένα εμπορικό
Μου φάγαν απ΄ το ΙΚΑ και το επικουρικό
Γνώρισα ανθρώπους πάρα πολλούς από χρόνια
Έχω οικογένεια με παιδιά κι εγγόνια
Καλά έκανα σε πολλούς, κακό σε κανέναν
Κι άς τους να λένε αυτοί χίλια δυό για μένα
Ίδρυσα ένα σύλλογο εκπαιδευτικό
Μα μπήκαν ανάξιοι στο διοικητικό
Με ταλαιπώρησαν τρομερά κάποιοι «συγγενείς»
Έμποροι είτε αγρότες με σκοπούς ιδιοτελείς
Γράφω όμως με αγανάκτηση χωρίς να είμαι ποιητής
Ζητώ στην κρίση σας να είστε επιεικείς
                        (1986)

 

2. Η αναπόληση

Η σκέψη μας μένει θολή κλαίμε την ορφάνια μας
Αγγίζουμε και πιάνουμε -άχ- την λαβωματιά μας

Τα πόδια μας λυγίσανε, διαβήκανε τα  χιόνια
Μέρες περνούν μέρες γυρνούν χωρίς τα χελιδόνια

Το πικρό μην το παινεύεις της σκλαβιάς το φίλημα
Τα βουνά μας ανασαίνουν ?αχ- με ένα φύσημα

Διαβάτες είμαστε κι εμείς και τα πουλιά του ανέμου
Πατρίδα αλλού στεριώνουμε και μνήμα αδερφέ μου

Τους γέρους εμαζέψανε και τόσους πρόγονούς μας
Μες` στο σακί τους ρίξαμε στη ράχη του καιρού μας

Την καρδιά μου κι αν αγγίξεις με μαχαίρι κι άγκιστρο
Σμύρνη κι Αϊβαλί θα πιάσεις μετερίζι άγγιχτό

Στους μιναρέδες ,στα τζαμιά, ιμάροι μουεζίνοι
Άγιους ψαλτάδες, προγόνους, ξυπνούν το μερονύχτι

Ξύπνα κι η μάννα μου εκεί  και ξαίνει τα μαλλιά της
Τουρκιά πολλή την πλάκωσε μέσα στην ορφάνια της.

Το ψωμί και να χορτάσεις εξ? από την γέννα σου
Το ποτήρι σαν αδειάσεις, στο φαρμάκι η έννοια σου

Στην κούφια πόρτα του αγά χτυπούσα όλη νύχτα
Μύρια λόγια του έλεγα να σαλαγιασ? η πίκρα.

Το πάτημα σου πρόσεχε, τα ζάλα σου βρυχούνται
Τους πεθαμένους μη ξυπνάς, κι αυτοί σε καταριούνται.

Το πικρό μην το παινεύεις της σκλαβιάς το φίλημα
Τα βουνά μας ανασαίνουν ? αχ ? μ? ένα φύσημα.

Στην κούνια της σταυρολιθιάς επρόσμενα διαβάτης
Στο μπλάβο αγέρα της Τουρκιάς εβγήκα νεκροθάφτης

Στο μετερίζι το κρυφό χιλιοτραγουδισμένο  
Με μαύρα μάτια έγειρα νυχτοπερπατημένο.

Το ψωμί και να χορτάσεις εξ? από τη γέννα σου
Τo ποτήρι σαν αδειάσεις στο φαρμάκι η έννοια σου.    

Στο ξύπνημα πρωί πρωί φωνάζω όλο το αγέρα
Στης νύχτας το στερνό στρατί γοργό τρέχει το γαίμα

Πουλί μου διαβατάρικο για πες μου σαν τι είδες
που γύριζες ολημερίς με τις χρυσές  φτερούγες;

Μάτια δεν έχω για να δω και στήθια να φωνάξω
Τους πόθους της αρχόντισσας για να κρυφοκοιτάξω

Μάννα μη με περιμένεις τώρα γρήγορα σιμά
Την καρδιά μου όλο πικραίνεις τη βουλιάζεις στα βαθιά

Η νύχτα είναι βροχερή και ο ουρανός αστράφτει
Βροντές χιμάνε καταγής και ο παππούς σκοντάφτει

Στα κάστρα της ξερολιθιάς η κουκουβάγια κραίνει
Στις νύχτες τις βαρειές πνιχτές με τις κραυγές διαβαίνει

Την καρδιά μου αν αγγίξεις με μαχαίρι και άγκιστρο
Σμύρνη μου κι Αϊβαλί θα πιάσεις μετερίζι άγγιχτο

Εδώ που πρωτοβγήκαμε με μόνη την καρδιά μας
θολώνει στο ξαγνάντεμα η άσβηστη ματιά μας .

Γέρικα είναι τα βουνά μα οι καρδιές μας νέες
βλέπουν και πλύνουν τις πληγές με γιούλια μενεξέδες .

Το πικρό μην  το παινεύεις της σκλαβιάς το φίλημα
τα βουνά μας ανασαίνουν ? αχ ? μ? ένα φύσημα .    

Αχ και να  γυρνούσανε ?ανάπλωρα τα χρόνια
Να λιώσουν στην πατρίδα μας τα παγωμένα χιόνια

Στρατί στρατί  εδιάβηκα  κορφές και καταράχια
Τις μαύρες τις νυχτιές ξεχνώ σαν ξαποστώ  τα βράδια .

Τις καρδιές μας κι? αν τραβήξεις  με κι? άγκιστρο
Σμύρνη κι Αϊβαλί θα πιάσεις μετερίζι ?άγγιχτο

Μάνα μένουμε
τώρα σε ξένους τόπους
τώρα οι φωνές
τώρα αχολογάνε
τώρα λαχταρούν
τώρα λαλούν και λένε
άστρο ακοίμητο

Μοίρα αρχόντισσα
μείνε στην ορφάνια μας
μείνε με καημούς
μείνε στα δάκρυά μας
μείνε και θα δεις
μείνε να βγεις να κραινεις
ξύπνα ήλιε μου

Στράτα γέρικη
δείξε μου τι να κάνω
δείξε τα γραφτά
δείξε τα κατατόπια
δείξε να χαρώ
δείξε να ξαποστάσω
γέρνω ήλιε μου

Άστρο ακοίμητο
Γείρε στα δάκρυά μου
Γείρε στις καρδιές
Γείρε στα γηρατειά μου
Γείρε να σε δω
Δείξε να ξαποστάσω
Γέρνω  ήλιε μου

Μάννα έφτασα
Τώρα στην αγκαλιά σου
Τώρα στη σιωπή
Τώρα στα δάκρυά σου
Τώρα πια δεν πονώ
Τώρα λαλώ και λέγω
Ήλιε τρισήλιε μου.

Κύρη που φυγές
Μέρα κακιά και βράδυ
Μέρα στην αποφράδα
Μέρα μακρινή
Μέρα κακή μου μέρα
Γέρνω κύρη μου.

Τραγούδια

1) Παντού ταξίδεψα ,τον κόσμο γύρισα είδα όμορφα κορίτσια και δεν κρύβω την αλήθεια .είδα πολλές να κλαίν και σ?αγαπώ να λεν μα σαν τη δική μας τη Σμυρνιά όταν σου πει αυτή πως σ?αγαπά  ,Σου παίρνει εκείνη η γλύκα την καρδιά δεν είδα πουθενά
Σμυρνιοτοπούλα  σ?αγαπώ σαν τα μάτια μου τα δυο έχεις χείλη που΄ναι για φιλιά κλπ  
       Αυτό το θυμάμαι από μικρό παιδί να το τραγουδάει η μητέρα μου. Είχε ένα ωραίο σκοπό που έμοιαζε και μου θύμιζε ελληνικό ελαφρό τραγούδι (διαφορετικό από τα γνωστά Σμυρναίικα)

2)Μπουρνόβα  με κρύα νερά, Μπουντζά με πρασινάδες και ωραίες , Κουκλουτζά με τις όμορφες κυράδες.
                        Κατσαρού Καραβασίλη Μαρία

Κάλαντα Πρωτοχρονιάς

Εις  αυτό το Νέο έτος, εις την πρώτη του μηνός
Ήθελα να σας χαιρετίσω δούλος σας ο ταπεινός
Ο Βασίλειος ο Μέγας Ιεράρχης θαυμαστής
εις την οικογένειά σας να είναι πάντα Βοηθός.

 

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ:  ΣΥΝΤΑΓΕΣ