ΜΑΡΤΙΟΣ 2003. Ξεκινήσαμε απ’ το σχολείο στις 7.05 π.μ. Ήμασταν όλοι μας πανέτοιμοι γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε. Μετά την επιβίβαση μας στα πούλμαν, η κα. Αρδαβάνη μας ανέθεσε εργασίες. Έπειτα έδωσε μερικές συστάσεις στους κάμεραμαν (εγκαινιάζαμε τη ψηφιακή μας κάμερα και τη φωτογραφική μηχανή) και τους ανέφερε ότι η μπαταρία της κάμερας δεν θα κρατούσε για πάρα πολύ και γι’αυτό θα έπρεπε να περιορίσουν τα ζουμ.

Καθώς κυλούσε η ώρα και τώρα πια βγαίναμε απ’ την πόλη, κοιτούσαμε εκστασιασμένοι το καταπράσινο τοπίο, το οποίο γινόταν όλο και ποιο μαγευτικό καθώς ανεβαίναμε το βουνό. Δίπλα του φαινόταν η Αθήνα με τις πολυκατοικίες και το νέφος της.

Συγκρίνοντας τα δύο τοπία σιγουρευόμουν όλο και πιο πολύ για το ποιο προτιμούσα. Το κέφι είχε αρχίσει να φουντώνει. Κάποια στιγμή ο Σάκης άρχισε να τραβάει με την κάμερα παρ’ όλο το κέφι μας κανείς δεν ήθελε να τον τραβήξουν.  Η πρώτη μας στάση έγινε στο Φρούριο της Φυλής στις 8.55π.μ.Το τοπίο ήταν υπέροχο, παντού υπήρχαν βελανιδιές. Πήραμε ένα χωματόδρομο και σε λίγο είδαμε μπροστά μας το μεγαλόπρεπο Φρούριο της Φυλής.

Τριγύρο μας υπήρχαν κατακίτρινες μαργαρίτες και μέσα στο κίτρινο τοπίο ξεπετάγονταν  μερικές παπαρούνες. Ανεβήκαμε επάνω, αν και ήταν αρκετά δύσκολο. Έπρεπε να σκαρφαλώσουμε μερικές κοτρόνες κι έπειτα αφού ανεβήκαμε, ο αέρας φυσούσε ακατάπαυστα.

Φορέσαμε τα μπουφάν και τις ζακέτες μας. Οι κάμεραμαν και οι φωτογράφοι έπιασαν αμέσως δουλειά. Η πύλη παρέμενε όρθια. Ολόγυρα υπήρχαν καταπράσινα βουνά. Πάνω σ’ένα απ’αυτά ξεχώριζε ένα φυλάκιο.

Δυστυχώς ,είχαν στηθεί εκατοντάδες κολώνες της Δ.Ε.Υ. και αυθαίρετα κτίσματα τα οποία χαλούσαν την ομορφιά του φυσικού τοπίου. Ξεκινήσαμε , για να αποχωρίσουμε στις 9.30π.μ., όμως πρώτα έπρεπε να κατεβούμε τις πελώριες εκείνες γλιστερές πέτρες. Χρειάστηκε να καθίσουν στα ποιο δύσκολα σημεία μερικά αγόρια για να κατεβούμε όλοι οι άλλοι. Όταν κατεβήκαμε όλοι πήραμε το δρόμο για τα πούλμαν. Ακολούθησε καταμέτρηση.

  Ξεκινήσαμε για να πάμε στο καταφύγιο του Πάφη,το οποίο όμως βρισκόταν στην άλλη πλευρά της Πάρνηθας κι έτσι έπρεπε να κατεβούμε το βουνό για να πάμε απ’την άλλη μεριά. Μπήκαμε ξανά στην πόλη , όπου και κάναμε ένα διάλειμμα ίσα-ίσα για να πάρουμε φαγητό. Μετά από μία εξαντλητική διαδρομή με πολλές απότομες στροφές , όπου μας έκαναν να χάσουμε την καλή μας διάθεση, φτάσαμε στον προορισμό μας. Αποβιβαστήκαμε και πήραμε ξανά ένα χωματόδρομο.

Κατά τη διάρκεια που βαδίζαμε, τραβούσαμε διάφορες φωτογραφίες. Η κα.Αρδαβάνη μας πρότεινε μια ιδέα για σκηνογραφία και επειδή η σκηνογράφος μας δεν είχε καμία άλλη ιδέα ,εμείς την ακολουθήσαμε ,λίγο απρόθυμα, βέβαια. Αφού τελειώσαμε , μπήκαμε στο μονοπάτι, το οποίο ήταν σημαδεμένο με μπλε χρώμα. Ήταν απ’την αρχή καθοδικό. Σύντομα ανακαλύψαμε ότι κατεβαίναμε στο φαράγγι.

Οι κάμερες δούλευαν αδιάκοπα κι εμείς έπρεπε να είμαστε σιωπηλοί ώστε να μας πλησιάσουν τα άγρια ζώα. Παρ’ όλα αυτά δεν συναντήσαμε κανένα. Η διαδρομή είχε αρχίσει και γινόταν όλο και πιο δύσκολη .Πολλά παιδιά ήταν ήδη κουρασμένα. Έτσι κάνουμε μια δίλεπτη στάση. Οι φωτογράφοι απαθανάτιζαν πανέμορφα φυτά με μοβ άνθη. Συναντήσαμε ακόμα ένα κέδρο και μία γλυστοκουμαριά.

Κατηφορίζουμε κι άλλο και τώρα το μονοπάτι είναι πιο στενό καθώς κι επικίνδυνο. Παρ’όλο που τα σημεία που παρουσιάζουν δυσκολία είναι σημαδεμένα, έχουμε αρκετά ατυχήματα. Συναντάμε ένα οξύκεδρο και οι φωτογράφοι φωτογραφίζουν κάτι σαύρες. Πολλά παιδιά έχουν κουραστεί, έτσι αργά ή γρήγορα χωρίς να το πάρουμε είδηση χωριζόμαστε σε δύο ομάδες.

Στην πρώτη ομάδα προχωράνε μπροστά οι κάμεραμαν και οι φωτογράφοι και ακολουθεί ακριβώς από πίσω τους η κα. Κουτσιλιέρη με εμάς να ακολουθούμε. Η άλλη ομάδα έχει μείνει  πίσω κι έτσι σταματάμε για λίγο να περιμένουμε μήπως και φανούν. Όμως επειδή εκείνο το μέρος είναι επικίνδυνο, δίπλα σε γκρεμό, αποφασίζουμε να προχωρήσουμε.

Συναντάμε γλυστοκουμαριές , αρκουδόβατο κι ένα χρυσόξυλο. Είμαστε εξαντλημένοι, τα πόδια μας τρέμουν απ’την κούραση δεν λείπουν βέβαια και τα ατυχήματα λόγω των λουλουδιών. Μία κοπέλα πηγαίνοντας να πέσει πιάνεται από μία τσουκνίδα. Ευτυχώς που υπήρχε μία αμμωνία διότι το χέρι της έχει πρηστεί.

Ο ήλιος είναι τώρα ακριβώς από πάνω μας, φοράμε όλοι τα καπέλα μας ενώ ψάχνουμε απεγνωσμένα για σκιά. Κουραζόμαστε ακόμα πιο πολύ. Σε κάποια στιγμή βλέπουμε ένα σταυροδρόμι, όπου υπάρχει μία πινακίδα που γράφει προς Φλαμπούρι.Εμείς όμως παίρνουμε τον άλλο δρόμο.

Το μονοπάτι τώρα είναι σημαδεμένο με κόκκινο χρώμα και είναι η διαδρομή 22. Παρ’όλο που η διαδρομή είναι πιο εύκολη, η ζέστη και η κούραση μας κάνει πιο αργούς. Έτσι εγώ με μία άλλη κοπέλα και την κα. Αρδαβάνη μένουμε λίγο πιο πίσω απ’την πρωτοπόρο ομάδα. Είμαστε αποκομμένοι ο ένας απ’τον άλλο. Οι καθηγητές προσπαθούν να συνεννοηθούν μέσω των κινητών τους.

Φτάνουμε την πρώτη ομάδα , η οποία μας περίμενε κάτω από μια σκιά. Σε λίγο ξαναξεκινάμε.Όμως δέκα παιδιά που δεν έχουμε ξεκουραστεί ακόμα καθόμαστε κι άλλο λίγο, πριν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε για να φτάσουμε τους άλλους.Είναι όμως κιόλας αργά.

Προχωράμε άλλο λίγο, όταν αποφασίζουμε να περιμένουμε τους πίσω, που όπως ανέφερε ο κος Ζαμπέτας στην κα.Αρδαβάνη μέσω κινητού, μας φωνάζουν αλλά δεν παίρνουν απάντηση.  Καθήσαμε λοιπόν και περιμέναμε να φανούν. Μετά από ένα πεντάλεπτο ακούσαμε φωνές. Φωνάξαμε κι εμείς και αφού πέρασαν κάμποσα λεπτά ακόμη τους είδαμε.

Εκείνοι χάρηκαν που μας βρήκαν, όμως όταν κατάλαβαν πως δεν ήμασταν οι πρώτοι, άλλαξαν ύφος. Αργότερα χωριστήκαμε και πάλι .Εμείς ήμασταν πέντε παιδιά και προχωρούσαμε γρηγορότερα από τους άλλους κι έτσι αποκοπήκαμε, συνεχίζοντας το δρόμο μας.

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που συναντήσαμε ένα σταυροδρόμι του οποίου όμως και οι δυο μεριές ήταν σημαδεμένες με κόκκινο χρώμα. Ο Μάνος είπε να πάει να κοιτάξει το ένα απ’τα δύο όμως τον σταματήσαμε διότι είδαμε στην άλλη πλευράτου μονοπατιού, καρφωμένη σ’ένα δέντρο μια ταμπέλα που είχε πάνω της τον άριθμό 22.

Μετά από αρκετό δρόμο φτάσαμε επιτέλους την πρώτη ομάδα, η οποία μας περίμενε. Αφού καθήσαμε κι εμείς να ξεκουραστούμε, μετά από ένα τέταρτο φάνηκε η τελευταία ομάδα. Έτσι όλοι μαζί ξεκινήσαμε πια για το γυρισμό. Σε λίγο βγήκαμε από το δάσος και κατάκοποι ακολουθήσαμε τον κ.Ζαμπέτα. Επιτέλους είχαμε φτάσει.

Τα πούλμαν μας περίμεναν. Αρχίσαμε να επιβιβαζόμαστε στις 4.40μ.μ. Όταν πληροφορηθήκαμε πως η κα.Βαδιάκα είχε στρίψει σε λάθος σταυροδρόμι με μερικά παιδιά και είχαν χαθεί. Ο κ. Ζαμπέτας ξεκίνησε μαζί με την κα. Αρδαβάνη να πάει να τους βρει. Παράλληλα εμείς πήγαμε με τα πούλμαν στην έξοδο του λανθασμένου μονοπατιού. Χρειάστηκε να περιμένουμε μισή ώρα για να φανούν.

Αφού επιβιβάστηκαν κι αυτοί εξαντλημένοι και κατάκοποι, έγινε καταμέτρηση κι αφού βεβαιωθήκαμε πως όλοι ήμασταν παρόντες πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Παρά την κούραση μας τραγουδήσαμε μερικά τραγούδια. Τελικά φτάσαμε πίσω στο σχολείο στις 18.10, όπου αποβιβαστήκαμε και πήραμε το δρόμο για τα σπίτια μας.

Συνόδεψαν οι καθηγητές:

Αρδαβάνη Καλλιόπη
Βαδιάκα Εύη
Ζαμπέτας Μανώλης
Κουτσιλιέρη Παναγιώτα

Κάμερα:

Μαλαντάρας Γιώργος             
Μαυράκης Βασίλης     
Χαρικλής Γιώργος

Φωτογραφία:

Μπούρας Παναγιώτης             
Παούρης Μιχάλης             
Χαλάς Φραντζέσκος

Κείμενα ιστορικού : Αντρέας Ξενόπουλος

Ευχαριστούμε την εταιρεία  «ΚΑΤ PRODUCTIONS» για το μοντάζ της ταινίας μικρού μήκους.