Σε συνέχεια προηγούμενης γραφής μου σχετικά με τον ακολουθούμενο τηλεοπτικό κοινοβουλευτισμό στα πάνελ συζητήσεων πρωϊνής ζώνης των καναλιών επισημαίνωτα εκκωφαντικά συνονθυλεύματα, που αναδύονται από το γυαλί όπου οι συζητητές όλοι μαζί μιλούν, όλοι δεν καταλαβαίνουν τι λέγει ο άλλος και ο τηλεθεατής σαστισμένος περίπου να σιγοψιθυρίζει: «Πότε θα μάθουμε να μιλούν περισσότερο οι πράξεις μας από τα λόγια μας». Ο λαός σ? αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνούμε αυτό που περιμένει κυρίως από τους πολιτικούς και τους εκπροσώπους διάφορων φορέων είναι να δουν κατάματα την αλήθεια και το δίκιο και να βάλουν πλάτη όλοι τους για να σηκώσουμε τα βάρη της χώρας μας.Τέτοιου είδους ατμόσφαιρες σχεδόν μας παραπέμπουν σε παλιές πολεμικές αντίστοιχες που τις επιθέσεις και πολιορκίες συνόδευαν φωτιές, τύμπανα, κύμβαλα,ιαχές και αλαλαγμοί προκειμένου να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα του αντιπάλου.Αυτό δεν είναι υπερβολή για όσους ξεχνούν την αρμονία στα χαρακτηριστικά του λόγου (ένταση, χροιά, ύφος) κατά την πειθώ ή θαρρούν πως μόνον με την ένταση της φωνής τους στηρίζουν τη γνώμη τους και το δίκιο τους. Εξάλλου άναρθρες κραυγές,τσιριχτά, ουρλιαχτά και βωμολοχίες υποδηλώνουν πανικό και κυριαρχία του θυμικού έναντι της λογικής.Άλλοι πάλι καμώνονται με περισσή υποκρισία και φωνασκίες πως είναι καθαροσπόρια και πως όταν αναλάβουν αυτοί τα ηνία της χώρας θα φυτρώσουν ευτυχισμένες ημέρες στη χώρα μας.Ευτυχώς οι πολίτες έχουν καλές αισθητήριες κεραίες και γνωρίζουν πως φωνάζουν συνήθως αυτοί που δεν έχουν να πουν κάτι και πως κριτικάρουν προθύμως τους άλλους όσοι έχουν δυσκολία να ασχοληθούν με τον εαυτό τους. Ίσως αυτά να είναι νοσηρά κατάλοιπα παλιών εποχών και οπωσδήποτε αρνητικά πρότυπα αγωγής του στενού και ευρύτερου περιβάλλοντος. Η δε καταβαλλόμενη προσπάθεια από την προσχολική ακόμα ηλικία να μαθαίνουμε να συμβιώνουμε σε ήρεμο-συνεργατικό κλίμα φαίνεται πως δεν αποδίδει τους αναμενόμενους καρπούς, γιατί περισσότερο επηρεάζεται από την όλη ατμόσφαιρα παρά επηρεάζει.Σχετικό είναι το ακόλουθο αναγνωστικό κείμενο της γ΄δημοτικού του 1939 με τον τίτλο «Το αδειανό και το γεμάτο βαρέλι».«Ήταν Νοέμβρης. Ο τρυγητός είχε τελειώσει κι ο μούστος έβραζε μέσα στα πελώρια βαρέλια. Ο πρόεδρος του χωριού, ο κυρ Σταμάτης, με τους πολλούς εργάτες του, έβαζε το κρασί μέσα σε βαρέλια. Κι έτσι έβλεπε κανένας άλλα βαρέλια γεμάτα να φεύγουν από την κρασαποθήκη κι άλλα να ΄ρχονται άδεια για να γεμίσουν. Ο Γιαννακός κι ο Νικολός ανταμώθηκαν στο δρόμο κυλώντας ο ένας το άδειο κι ο άλλος το γεμάτο βαρέλι. Το αδειανό βαρέλι του Γιαννακού έκανε δυνατό κρότο σε κάθε κύλισμά του. Το γεμάτο βαρέλι του Νικολού κουνιόταν σιγά σιγά, γιατί ήταν βαρύ και δεν έβγαζε κρότο πολύ.Οι δυο φίλοι σταμάτησαν για μια στιγμή και ρωτούσαν ο ένας τον άλλο, για ποια αιτία να γίνεται έτσι. Κάμποση ώρα σκέφθηκαν. Μα δεν μπόρεσαν να δώσουν καμιά εξήγηση, ώσπου τους ξύπνησε από τη συλλογή τους η άγρια φωνή του επιστάτη. Το βράδυ ρώτησαν δειλά δειλά τον πρόεδρο, που τους αγαπούσε σαν παιδιά του, να τους εξηγήσει. Ο κυρ Σταμάτης χαμογέλασε με καλοσύνη και τους είπε:-Ο κόσμος, παιδιά μου, έτσι είναι φτιασμένος. Όσοι άνθρωποι είναι άμυαλοι, σαν το αδειανό, καλή ώρα βαρέλι, όλο φωνάζουν και λένε ανοησίες. Μα οι γνωστικοί και μορφωμένοι άνθρωποι, μοιάζουν με το γεμάτο βαρέλι, που κυλά αργά-αργά και δεν κάνει θόρυβο. Γι? αυτό και σεις, παιδιά μου, λίγα να λέτε και πολλά ν? ακούτε, για να γίνετε φρόνιμοι άνθρωποι».Οι Καναδοί λένε πως μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα παπούτσια που όσο πιο φτηνά είναι, τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνουν και επικροτούμε με μια δική μας θεσσαλική λαϊκή ρήση: «πολλή βουή στον μύλο μας, μα τ? αλευράκι λίγο»Στα πολλά ελλείμματά μας να σημειώσουμε και το έλλειμμα σε θέματα παιδαγωγικής πολιτικής.