Τα πρωϊνά συνήθως ανηφορίζω για το ιστορικό κέντρο της πόλης μας για βόλτα και κανένα καφεδάκι ή για δουλειές.Τέτοιες που βρίσκουν εμάς τους συνταξιούχους βολικούς.Εκείνο που με προξενεί εντύπωση είναι ότι βλέπω συμπολίτες μας να περπατούν σκυθρωπά και αμήχανα,σκυφτά και αργοκίνητα,αφηρημένα και με βλέμμα απλανές στο υπερπέραν.Χάσανε τη γνώριμη σε μένα σταθερή περπατησιά και τη θετική τους αύρα.Χάσαμε,να λέμε,το χαμόγελό μας.Μα είναι μόνον οικονομικό το πρόβλημα;Λίγο είναι αυτό.Ακόμη και οι άγιοι πατέρες μας παραδεχόντουσαν πως άνθρωπος χωρίς λεφτά ίσον άνθρωπος χωρίς ψυχή,εννοώντας ασφαλώς τα απολύτως απαραίτητα χρήματα.
Μου έρχεται στη μνήμη μου μια πρόσφατη έρευνα της κοινής γνώμης όπου 6 στους 10 Έλληνες πολίτες εκτιμούν ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει,8 στους 10 αναμένουν επιδείνωση των οικονομικών τους το 2012.Δήλωσαν δε απογοήτευση 65,7%,οργή 51,8%,φόβο 45,95,ντροπή 38,4%,ελπίδα 9,2% και αυτοπεποίθηση 2,8%.Όποιες επιφυλάξεις και αν εγείρονται για την αξιοπιστία της,μάλλον αποτυπώνει την περιρρέουσα ψυχολογική ατμόσφαιρα της κοινωνίας μας.
Όλοι μας είμαστε θυμωμένοι.Κατήφεια και απαισιοδοξία που γέννησε η οικονομική κρίση σκιάζουν κάθε πλευρά της ζωής μας.Ανάστατη και η σχολική κοινότητα κυρίως με τα βιβλία που καθυστέρησαν φέτος.Καλή και χρυσή η ψηφιοποίηση της διδασκόμενης ύλης αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει πρωτίστως στο χώρο μας είναι ο αυτοσκοπός.Θα σημείωνα πως στην εκπαίδευση συμβαίνει το αντίθετο με αυτό της διαφήμισης << τα εργαλεία κάνουν το μάστορα>>.Μακάρι το πρόβλημά μας να ήταν μόνον η παρουσίαση και το όλο ντύσιμο της γνώσης.Όσο για το σύνθημα << πρώτα ο μαθητής>>,που φιγουράρει στην ιστοσελίδα του υπουργείου μας,ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.Δηλαδή μέχρι πρότινος τα σχολεία δεν λειτουργούσαν πρώτα για το μαθητή;Φθίνουσα συνάρτηση η δημόσια εκπαίδευσή μας.Ευτυχώς που υπάρχουν δάσκαλοι-πλην ελαχίστων λαθροεπιβατών-που τρυπώνουν και φωτίζουν με επιτυχία το άβατο της παιδικής ψυχής και δε στέκουν στις ανεπάρκειες του κράτους και στις αβελτηρίες(ανοησίες) της δημόσιας παιδείας.
Οι πολιτικοί μας(έχουμε και καλούς) έτσι και τους αφαιρέσεις τη μπόζα που γράφουν στο γυαλί ,στην ουσία τους είναι μικρόνοες και κοντόφθαλμοι.Δεν θρώσκουν(βλέπουν) ψηλά, δεν εμπνέουν για κάτι πιο πέρα,πιο τρανό και αποτελεσματικό για τη χώρα.Μολυβιές ξεθωριασμένες φαντάζουν.Υπουργοί ερίζουν μεταξύ τους ενώ είναι στο ίδιο τραπέζι εξουσίας και μέμφονται τους άλλους αυτοί που δεν διακινδυνεύουν τίποτε.Ακόμη και σε επιλογές που ο λαός χρόνια περιμένει π.χ. μεταρρυθμίσεις,στέκονται παραλυμένοι από το φόβο της ψήφου των πολιτών.
Η ιστορία της οικονομίας μας διδάσκει ότι η αισιόδοξη ή απαισιόδοξη διάθεση όλων των πολιτών εργαζομένων-εργοδοτών-καταναλωτών-επενδυτών,που δραστηριοποιούνται σε ένα οικονομικό περιβάλλον,επηρεάζει από μόνη της την όλη οικονομική κατάσταση.
Έτσι,αν όλοι μας είμαστε ανασφαλείς,φοβισμένοι και καταθλιπτικοί ούτε θα επενδύσουμε ούτε θα καινοτομήσουμε ούτε θα καταναλώσουμε.Δηλαδή αν όλοι μας πιστεύσουμε ότι η καταστροφή θα έλθει?δεν μπορεί παρά να έλθει.Ο φιλόσοφος Νίτσε έλεγε : << Αν κοιτάξεις για πολύ ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα>>.
Η απαισιοδοξία δεν οδηγεί πουθενά.Δεν λέει <<ναι>> στις εν γένει ευκαιρίες και στη ζωή.Ούτε καν την τύχη δεν έχεις σύμμαχο,γιατί και αυτή ακόμη ξεκινά να σε συναντήσει εφόσον την προκαλείς.
Οι πολίτες γνωρίζουν πως μια κατάσταση όσο καλή ή κακή είναι θα αλλάξει και η ζωή θα δείξει την άλλη της πλευρά.Διψάνε όμως οι Έλληνες για μια καλή είδηση,για ένα παράδειγμα θετικό.Έχουν ανάγκη να ξαναπιστεύσουν στον εαυτό τους,στις δυνάμεις τους.Να διαπιστώσουν πως το φιλότιμο,η αλληλεγγύη,η δημιουργικότητα,η προσφορά, το πάθος για ζωή υπάρχουν ακόμη στον τόπο τους.Σημάδια αισιοδοξίας που θα παράξουν ελπίδα στην απελπισία τους,χαρά μέσα στο ζόφο τους,φως μέσα στην καταχνιά τους.
Δεν υπάρχουν και μεγάλοι ηγέτες στη συγκυρία αυτή,αληθινοί ταγοί και μπροστάρηδες με πατριωτικό ήθος,που να μας συνεγείρουν και να αγωνιστούμε συλλογικά για την έξοδο της χώρας από τη μέγγενη της κρίσης.Φαίνεται η εποχή μας δε γεννά τέτοιες ηγετικές προσωπικότητες(και όχι μόνο στη χώρα μας).
Μένει να δώσουμε μόνοι μας τη λύση κοιτάζοντας δίπλα μας,μέσα μας,στον καθρέφτη μας,αφού πρώτα αλλάξουμε τον εαυτό μας.Να ξαναδούμε τις ιδέες μας,τις αλήθειες μας,τις προτεραιότητες και τις επιλογές μας.Να αφουγκραστούμε το διπλανό μας,να αναδιπλωθούμε,να πεισμώσουμε δημιουργικά,να αντισταθούμε,να νικήσουμε την εφιαλτική νύχτα.Να αφήσουμε στην άκρη παθογένειες, κακές νοοτροπίες,ζήλειες,μίση ,πάθη,να μονοιάσουμε και να μάθουμε να συμφωνούμε διαφωνώντας για το συλλογικό καλό.
Θα μου πείτε και η παλιά οικονομική μας ευμάρεια και ευτυχία; Την ευμάρεια θα τη συναντήσουμε ξανά όσο για την ευτυχία στην πραγματικότητα δεν την είχαμε,γιατί η ίδια δεν είναι ένας προορισμός αλλά ταξίδι με καλές και κακές στιγμές.
Στους ανήμπορους οικονομικά πρέπει να είναι η σκέψη όλων μας ετούτες τις ώρες.Ταιριάζουν εδώ λόγια του Πάουλο Κοέλο από την ομιλία του στην Ακαδημία Γραμμάτων της Βραζιλίας την ημέρα που ανακηρύχθηκε μέλος της : << Μέσα μας όλοι ξέρουμε ότι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή δεν είναι να κερδίσουμε για μας.Το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν.Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα επιβραδύνουμε ή θα αλλάξουμε τη δική μας πορεία.Ένα κερί δεν παθαίνει τίποτα αν βοηθήσει για να ανάψουμε και ένα ακόμη>>.
Το χρέος των χρεών όμως όλων μας και κυρίως των υπεύθυνων που διαχειρίζονται την τύχη του έθνους μας,το με αριθμό 1 πρόβλημά μας είναι η καλή μας,οξυδερκής αλλά άνεργη νεολαία.Εδώ όχι μόνο καμπάνες επιστράτευσης πρέπει να σημάνουν αλλά κανόνια πρέπει να ακουστούν για δημιουργία θέσεων όχι απασχόλησης αλλά εργασίας.
Οι νέοι από την πλευρά τους δεν πρέπει να βαρυγκομούν και να κιοτεύουν μπροστά στις δυσκολίες τους.Να δίνουν τον αγώνα ζωής περισσότερο με την παρόρμηση και το πείσμα τους παρά με τη λογική που φοβάται την ήττα.Να εμμένουν στην πραγματοποίηση των ονείρων τους και στις επιλογές τους,γιατί διαφορετικά θα αναγκαστούν να αποδεχθούν τη μοίρα τους.Όλες οι μάχες τους κάτι θα τους μαθαίνουν.Να έχουν δε κατά νου πως οι επιτυχίες έχουν μητέρα το ρίσκο.
Οι αισιόδοξοι περνούν καλά στη ζωή τους.Ποιός αμφιβάλλει;