Μια πεταλουδίτσα μας διδάσκει

images

   Ένα παιδί μια μέρα παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την προσπάθεια και τον αγώνα μιας πεταλουδίτσας να βγει έξω από μια μικρή τρύπα ενός κουκουλιού. Μάταια όμως περίμενε για ώρες να δει να μπορέσει να περάσει το σώμα της μέσα από τη μικρή τρύπα. Σχεδόν φάνηκε να είχε σταματήσει κάθε προσπάθεια. Δεν μπορούσε να πάει παραπέρα. Τότε το παιδί για να τη βοηθήσει πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι της. Η πεταλουδίτσα ξεπρόβαλε εύκολα αλλά με ένα σώμα μαραμένο και φτερά ζαρωμένα. Το παιδί περίμενε από στιγμή σε στιγμή πως θα άνοιγαν τα φτερά, θα μεγάλωναν και θα ήταν ικανά να στηρίξουν το σώμα της. Αυτό όμως δεν έγινε και η πεταλουδίτσα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της περιφερόμενη αργά και δύσκολα. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει. Το παιδί προφανώς δεν κατάλαβε ότι ο περιορισμός του κουκουλιού της  και ο αγώνας που απαιτήθηκε ήταν ο μόνος τρόπος για να αναγκάσει τα υγρά να κινηθούν από το σώμα της προς τα φτερά της, έτσι ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις κατάφερνε να απελευθερωθεί από το κουκούλι.

   Μερικές φορές ο αγώνας είναι ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη η ζωή μας. Αν ο Θεός επιτρέψει να περάσουμε τη ζωή μας χωρίς δυσκολίες, δεν θα γινόμασταν τόσο δυνατοί όσο θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ποτέ δεν θα γινόμασταν ικανοί να «πετάξουμε». Ζητούμε από το Θεό δύναμη και μας δίνει δυσκολίες για να μας κάνει δυνατούς. Ζητούμε σοφία και μας δίνει προβλήματα για να λύσουμε. Ζητούμε ευημερία και μας δίνει υγεία και μυαλό για να δουλέψουμε. Ζητούμε χάρες και μας δίνει ευκαιρίες. Συνήθως δεν παίρνουμε ό,τι ζητάμε, έχουμε όμως όλα όσα χρειάζονται.

   To πάθημα της πεταλουδίτσας έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα για τη νεολαία μας,που έχει δικαίωμα αλλά και χρέος να δυναμώσει τα φτερά της όσο άσχημες κι αν είναι οι οικονομικές συνθήκες και τα εμπόδια σχεδόν ανυπέρβλητα. Να μην βγάλει από το λεξιλόγιό της τη λέξη καθήκον. Τον ιδρώτα της, το μυαλό της και την ψυχή της πρωτίστως να τα προσφέρει στην πατρίδα μας. Πυξίδα της να είναι περισσότερο ο αυθορμητισμός της και το ρίσκο παρά η λογική. Η φωνή που ακούγεται μέσα από το μυαλό της πως τάχα δεν μπορεί να τα καταφέρει, είναι μεγάλη ψεύτρα. Και πως μερικές φορές, ως άνθρωποι, χρειαζόμαστε ένα καλό «πέσιμο» για να γνωρίζουμε πραγματικά που βρισκόμαστε.

   Μας γράφει ο Καζαντζάκης : «Τη ζωή δεν την επαιτεί ο άνθρωπος. Τη δικαιούται. Τη διεκδικεί. Την τιμά. Την εκτιμά. Δίνει μάχη γι΄αυτήν. Δεν είναι ικέτης της. Είναι αγωνιστής της. Γι΄αυτό είναι άνθρωπος. Παλικαριά μεγάλη είναι να μάχεσαι το φόβο σου και την απελπισία σου, γιατί μόνον τότε αλλάζεις ρότα στη ζωή σου. Η παραίτηση είναι η χειρότερη σκλαβιά του ανθρώπου. Μην εθίζεσαι στον τρόμο που σε μαθαίνουν. Μην τους ακούς. Η πιο ωραία πρόσκληση είναι η ζωή».

   Το πάθημα της πεταλουδίτσας έχει σημασία και για τη σημερινή οικονομική μας πραγματικότητα. Έτσι, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε η πραγματικότητά μας και κανείς έξω από εμάς δεν ευθύνεται ουσιαστικά για τα όσα εμείς επιτρέπουμε να διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα. Πότε θα ωριμάσουμε και θα καταλάβουμε πως δανεικές χαρές, ύπουλες ψευδαισθήσεις και ανέξοδες υποσχέσεις για βοήθεια να μην τις λογαριάζουμε. Η χώρα μας έχει φτερά να πετάξει. Αρκεί να τ΄ ανοίξουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Εξάλλου η ιστορία μας μας διδάσκει πως οσάκις βρεθήκαμε σε δύσκολες καταστάσεις οι δήθεν ξένες φιλικές βοήθειες αποδείχθηκαν εκ των υστέρων πως μάλλον εξυπηρετούσαν δικές τους εθνικές στοχεύσεις.

   Ο Μάρκος Αυρήλιος στην εκστρατεία του στην Ασία έλεγε στους αξιωματούχους του πως : «πρέπει να μείνουμε πάση θυσία όρθιοι και όχι ορθούμενοι από άλλους καθώς και ίσοι και όχι ισιωμένοι, γιατί την αξιοπρέπειά μας έχουμε καθήκον μόνοι μας να τη χτίσουμε».

   Σίγουρα η καλύτερη βοήθεια στη ζωή μας είναι η ίδια η δύναμή μας. Φτάνει να το πιστέψουμε.

   Υ.Σ. Ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος Αύγουστος υπήρξε ο 16ος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 161μ.χ. έως το 180 μ.χ. Ήταν ένας από τους καλύτερους αυτοκράτορες και ένας από τους πιο σημαντικούς στωικούς φιλοσόφους. Έγραψε το περίφημο έργο «Εις εαυτόν» στα ελληνικά,  που θεωρείται ακόμα σήμερα έργο μνημείο για μια διακυβέρνηση με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου.