Παρακολουθώντας την προ ημερών συνέντευξη του Πρωθυπουργού μας στον κ. Χατζηνικολάου στην εκπομπή «στον ενικό» διαπίστωσα κατά την ταπεινή μου αντίληψη έναν Πρωθυπουργό να καταβάλει προσπάθεια στο να είναι ήρεμος, ευγενικός, διαβασμένος και μπράβο του που όμως η εξ αντικειμένου πραγματικότητα είναι διαφορετική και η γλώσσα του σώματός του άλλα πρόδιδε.
O θρυλικός βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ΄Ευπάτωρ Διόνυσος (132 π.Χ-63 π.Χ) που φοβόταν μήπως τον δηλητηριάσουν, δηλητηρίαζε περιοδικά ο ίδιος τον εαυτό του με μικρές μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου προκειμένου να συνηθίσει το δηλητήριο. Αργότερα και μετά την καθαίρεσή του από το γιο του Φαρνάκη Β΄ βλέποντας να πλησιάζει το τέλος του αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει αφού πρώτα διέταξε να αυτοκτονήσουν όλες οι γυναίκες του και τα παιδιά του που τον συνόδευαν. Δεν τα κατάφερε όμως, γιατί ο οργανισμός του είχε ήδη εθιστεί στο δηλητήριο και τελικά τον σκότωσε ένας Γαλάτης μισθοφόρος μετά από επιθυμία του εξού και η λέξη «μιθριδατισμός». Μια μορφή μιθριδατισμού είναι ο εμβολιασμός που γίνεται σε μικρούς και μεγάλους για να αποκτήσουν ανθεκτικότητα σε μικρόβια για να μην αρρωστήσουν.
Η λέξη μιθριδατισμός χρησιμοποιείται και μεταφορικά στην περίπτωση που κάποιος αποδέχεται και ακόμα υποστηρίζει κάτι που προηγουμένως επέκρινε. Πολλά τα παραδείγματα μιθριδατισμού της κυβέρνησης : κατάργηση μνημονίων, κανένα σπίτι ιδιοκτήτη σε τραπεζίτη, καμιά περικοπή συντάξεων κ.ά. Μιθριδατισμό επέδειξαν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Άριστα σπουδαγμένοι σ΄ αυτό αποδείχτηκαν οι θεσμοί που φρόντισαν να μάς εξοικειώσουν προοδευτικά με την εσωτερική πτώχευσή μας δίνοντάς μας λίγο δηλητήριο (μέτρα) μεταφορικά με το πρώτο μνημόνιο, περισσότερο με το δεύτερο μνημόνιο και να που τώρα είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη δόση με το τρίτο μνημόνιο με τη διαφορά χωρίς τη θέλησή μας.
Το χειρότερο για την κυβέρνηση είναι ότι με τις αδιέξοδες και σχεδόν ανεπίστροφες πολιτικές της σε βασικούς τομείς έθεσε τον εαυτό της απέναντι σ΄όλα τα καυτά ζητήματα που μάς εξαθλιώνουν : ανεβασμένος δείκτης φτώχειας, καταθλιπτική ανεργία, επενδυτική ανομβρία, ανίατο το μέλλον της νεολαίας μας, δίχως κυβερνητική συνοχή-σχέδιο-προοπτική, δίχως? και πέρα ασφαλώς από την πολυπόθητη αξιολόγηση που η κλεψύδρα της αδειάζει επικίνδυνα. Όπως απέναντι είναι με σχεδόν όλες τις ομάδες των πολιτών του λαού μας. Μοιάζει να τα ΄χει χαμένα και να τελεί σε πλήρη σύγχυση χάνοντας πλέον τον έλεγχο λόγων και πράξεων. Με μια φράση «τρικυμία εν κρανίω».
Το χείριστο δε των κυβερνώντων είναι που κάνουν και θόρυβο από πάνω για να μην ακούγονται η αλήθεια, το δίκαιο, η λογική. Έτσι κατασκευάζουν εχθρούς καταπώς τους συμφέρει, άλλοτε φωνασκούν άναρθρα, άλλοτε ωρύονται υποδηλώνοντας πανικό και κυριαρχία θυμικού έναντι λογικής και άλλοτε κάνουν πως κλαίνε πάνω στο χυμένο γάλα. Μοιάζουν με αδειανό βαρέλι σε κατηφόρα που κάνει θόρυβο. Η θύμησή μου με φέρνει σε αναγνωστικό κείμενο της γ΄δημοτικού του 1939 που καταλήγει στο επιμύθιο : « να φροντίζουμε στη ζωή μας να μην είμαστε άμυαλοι σαν τα αδειανά βαρέλια που αχρείαστα θορυβούν».
Παπαγαλίζουν συνεχώς και αδιαλείπτως την ακολουθία : αξιολόγηση-ρύθμιση χρέους-ανάπτυξη, όταν γνωρίζουν πως το δημόσιο χρέος κυρίως είναι από τη φύση του εφτάψυχο και τιθασεύεται μόνον με τον εξορθολογισμό των παραγόντων που το δημιουργούν και ασφαλώς εννοούμε το τρίπτυχο νοικοκύρεμα-διαρθρωτικές αλλαγές-μεταρρυθμίσεις. Προέχει ασυζητητί η περιστολή των δαπανών της γενικής κυβέρνησης. Αυτό έκανε πρώτα και πριν απ΄όλα η Κύπρος και σήμερα μετά από τρία χρόνια απαλλάσσεται από το δικό της μνημόνιο (βασικές αρχές μαθήματος Μακροοικονομίας στις οικονομικές σχολές).
Η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει τη σαγήνη της ψευδαίσθησης που απολαμβάνει ζώντας μέσα στον υποκειμενικό της χρόνο ροκανίζοντας τον αντικειμενικό που είναι ο κρισιμότερος αξιολογητής των πραγμάτων και πρωτοστατώντας να ηχήσει σάλπιγγα εθνικού μονοιασμού μ΄ όλα τα κόμματα- και όχι μόνον- μη εξαιρουμένου και του ανωτάτου πολιτειακού παράγοντα για να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί το πρόβλημα που σήμερα εμπλέκεται και με το προσφυγικό-μεταναστευτικό με ιδιαίτερη θρησκευτική καταλαγή (θα λέγαμε), σωφροσύνη και πατριωτική αρετή.
Όλα τ΄άλλα με το συγχώριο μάλλον είναι λόγια για ν΄αγαπιόμαστε.