Μπαίνουμε σε λίγο στον έκτο χρόνο μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής ύφεσης. Τελματώσαμε πια σ΄αυτή τόσο που κοντεύουμε να μας γίνει τρόπος ζωής. Όλοι μας την ξορκίζουμε και ευχόμαστε να απαλλαγούμε απ΄αυτή το γρηγορότερο. Η δε αίσθησή μας-και δεν χρειάζεται να μας το πει η οικονομική επιστήμη-είναι πως όσο μένουμε στην ύφεση τόσο δυσκολεύεται η ανάκαμψη.
Οι αιτίες αυτής της επώδυνης υφεσιακής κατάστασης πολλές, χρονίζουσες, χιλιοειπωμένες. Στέκομαι στη σημαντικότερη που είναι η σπατάλη (λίαν επιεικής έκφραση) του κρατικού, δανεικού και ευρωπαϊκού χρήματος δίχως βέβαια να παραγνωρίζω την άλλη σπατάλη, τη σπατάλη του χρόνου και των ευκαιριών κρίσιμος συντελεστής κι αυτή μιας αξιοπρεπούς όσο και αποτελεσματικής οικονομίας.
Για τη σπατάλη αυτή του χρήματος που μοιάζει με σπατάλη κακομαθημένου παιδιού γνωστός πολιτικός μας είπε πως: « Όλοι μαζί τα φάγαμε». Άποψη ισοπεδωτική αν και στο πολύ βάθος της κρύβει κάποιες αλήθειες που έχουν να κάνουν με την ανοχή μας, τη σιωπή μας, την άγνοιά μας και εν γένει τη συμπεριφορική αντίδρασή μας ως πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας.
Όσο για το ποιος πληρώνει και θα πληρώνει το μάρμαρο για τη μη τόσο άδολη αποκοτιά αυτή, βρίσκεται στην ακόλουθη ιστοριούλα (έστω και μη αληθινή) με τις όποιες αλληγορικές σκέψεις μας γεννιούνται:
Κατά τη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου και συγκεκριμένα κατά την ιταλική κατοχή, σε κάποιο νησί του Ιονίου η ομάδα κατοχής των Ιταλών είχε επιτάξει το Δημαρχείο, που βρισκόταν στην κεντρική πλατεία του νησιού και το είχε μετατρέψει σε αρχηγείο της. Ο επικεφαλής της ομάδας κατοχής, Ιταλός αξιωματικός είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει, γιατί το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει λόγω βλάβης.
Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει, γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ 12 λίτρων ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να βλέπει πάλι το ρολόι να δουλεύει και να ακούει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα.
Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με 6 λίτρα ελαιόλαδο, λέγοντάς του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρεται να βλέπει το ρολόι να δουλεύει πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού. Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με 3 λίτρα ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο ιταλός αξιωματικός.
Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε το νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του ιταλού αξιωματικού και για το λόγο που προσφέρει 1 λίτρο ελαιόλαδο. Τον παρακάλεσε, αν θα μπορούσε να πάει το λάδι στο συντηρητή του ρολογιού και να του πει να λαδώσει το ρολόι. Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με 200 γραμμάρια ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μην δυσαρεστηθεί ο ιταλός αξιωματικός.
Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στα παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα! Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του ιταλού αξιωματικού, αν δεν έκανε αυτό, που τον είχε προστάξει μέσω του νεωκόρου και δεν ενέδωσε σε τέτοιες πονηρές σκέψεις. Το ίδιο απόγευμα μάλιστα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό έξι φορές. Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας». Αργότερα όμως έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας, που τους μάζεψε για τον εσπερινό, ότι ο καλός ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου, τους έστειλε αυτόν το μεγαλόψυχο Ιταλό.
Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα εξαιτίας ανεπαρκούς λίπανσης και ο ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά, του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!
Αν και στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει κατοχή, ούτε ξένοι κατακτητές, εμείς ακόμη συνεχίζουμε να στερούμε το «λάδι» από τα γρανάζια της οικονομικής μηχανής μας. Έτσι από το δήμαρχο στον ταμία? και από τον παπά στο νεωκόρο? χάνoνται πολύτιμοι πόροι, που έρχονται κυρίως από την Ε.Ε., για να υποστηρίξουν την οικονομία μας και στο τέλος το θύμα είναι ο συντηρητής του ρολογιού… δηλαδή εμείς!!!
Τουλάχιστον από τώρα και στο εξής ας πρυτανεύσει η σύνεση στη διαχείριση πόρων σε όλους μας ανεξαιρέτως πρωτίστως δε στους κυβερνώντες και στους κάθε λογής ηγήτορες, γιατί είμαστε υπερήφανος και ικανός λαός και δεν μας πρέπει ο διασυρμός και η εξαχρείωση.