| |
| 5η Σελίδα :Περιεχόμενα  Σκιαγράφηση μιας πραγματικότητας - του Χαρ. Φούκη
Η πλατεία του χωριού - του Χαρ. Φούκη
Η Αρχή μιας νέας εκκίνησης; - του Χαρ. Φούκη
ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ- του ΝΙΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος ευχαριστεί:
Παράνομη η Έκθεση Λαογραφικών Αντικειμένων; - του Χ. Ζυγούνα
Ένα «ανοιχτό» θέμα- των Ν. Πορίκη, Β. Μεϊντή
|
| Σκιαγράφηση μιας πραγματικότητας στην καθημερινή μας ζωή |
- Ένα απ' τα πιο συνηθισμένα, Ισως, πεδία εκδήλωσης αυταρχικότητας είναι αυτό της χειραγώγησης των παιδιών μας. Όμως, μια τέτοια συμπεριφορά έχει πολλές αρνητικές επιπτώσεις πάνω τους. Πριν από όλα, προκαλεί σε αυτά ένα αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης, φόβο, αλλά κυρίως, αναχαιτίζει την αυτονομία τους, που πάνω σε αυτή στηρίζεται η δική τους προσωπική πνευματική εξέλιξη.
Αν ανήκουμε στην κατηγορία εκείνη που ως γονείς είμαστε αρκετά αυταρχικοί τότε έχουμε τα παρακάτω χαρακτηριστικά γνωρίσματα: δίνουμε την εντύπωση του απόλυτου άρχοντα μέσα στο σπίτι και θεωρούμε τον εαυτό μας το μοναδικό και μεγάλο εκφραστή της οποιασδήποτε αλήθειας και για κάθε θέμα. Σε όλα και για όλα τα θέματα έχουμε άποψη.
Αλλά δεν φτάνει αυτό θέλουμε και να είναι η άποψη μας εκείνη που τελικά πρέπει να ισχύσει, όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που άμεσα επεκτείνεται και στην παρέα!!!! Πιστεύουμε πως είμαστε αλάνθαστοι τέλειοι πάντα ορθοί σε ότι πούμε ή κάνουμε. Δεν δεχόμαστε τα οποιοδήποτε τα λόγια σαν αληθινά. Τις περισσότερες φορές ούτε που τα ακούμε. Είμαστε καθηλωμένοι στα δικά μας "στεγανά" ή επιμέρους δική μας αντίληψη για κάποιο θέμα απαιτούμε να γίνει γενικός κανόνας και για τους άλλους. Με την στάση μας αυτή θεωρούμε τους υπόλοιπους χωρίς υπόσταση, δηλ. απλά "πιόνια" στα σενάρια της δικής μας ζωής. Με το παραμικρό σφάλμα του άλλου, έχουμε την ετοιμότητα να εξαπολύσουμε μύδρους εναντίον τους π.χ. φωνές, βρισιές, συκοφαντίες, ειρωνείες και άλλες απαξιωτικές εκφράσεις.
Δίπλα μας πάντα θα υπάρχουν μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, επειδή ενδεχομένως έχουν τη δική μας ανάγκη πάνω σε κάποιο τομέα, αλλά και όσοι χρειάζονται για κάποιο την ύπαρξη μας κοντά του, την ύπαρξη ενός "ισχυρού" εξωτερικά προσώπου για να αποτελέσουν το δορυφόρο μας, ασφαλίζοντας κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό τους από το "χάος" της δικής τους ζωής, εκείνης της χρονικής περιόδου.
Αν σ' αυτά τα άτομα, ο περιβάλλων κόσμος είναι απέραντος και χαοτικός, τότε κοντά σε μας αισθάνονται σιγουριά, που την αντλούν απ' τη δική μας φαινομενική δύναμη. Η στάση τους είναι εκείνη, του άβουλου και του μικρού παιδιού που σε όλα τα λεγόμενα μας δεν έχουν τίποτα άλλο να εκφράσουν παρά ένα μεγάλο "ΝΑΙ".
Έτσι γεμίζουν την ζωή τους'αποκλειστικά με υποχρεώσεις, προσπαθώντας να ανταποκριθούν στις ατελείωτες απαιτήσεις μας και τελικά δεν μπορούν να νιώσουν χαρά κι έρωτα για τα δικά τους πράγματα τις προσωπικές τους ενασχολήσεις αλλά και με αυτά τα πράγματα που την κάθε στιγμή υποχρεωμένοι πράττουν. Αυτό γίνεται επειδή μέσα τους το βαθύτερο απαιτούμενο είναι η ασφάλεια, που θέλουν να την πάρουν από εμάς.
Τέτοια άτομα είναι εκείνα που μας δίνουν υπόσταση. Δίπλα τους αισθανόμαστε μεγάλοι και κραταιοί όπως εκείνοι μαζί μας, έτσι κι εμείς μαζί τους φτιάχνουμε σχέσεις εξάρτησης.
Απ' την μια μεριά αυτοί δεν είναι εύκολο να "ξεκολλήσουν" από μας και από την άλλη εμείς από εκείνους. Εμείς ζούμε με κύριο συναίσθημα μας το θυμό και την οργή και εκείνοι με τον φόβο.
Νιώθουμε όμως και οργή όταν αυτά που θέλουμε δεν γίνονται αμέσως μόλις τα σκεφτούμε. Απαιτούμε άμεση υπακοή στο θέλημα μας, όποτε το ζητήσουμε όπου κι αν είμαστε κι ότι και αν αιτούμαστε. Αποζητούμε "τυφλή" υπακοή στο δικό μας "εμείς" χωρίς καμιά σκέψη για το πραγματικά εμείς που συμπεριλαμβάνει φυσικά και τους άλλους.
Αλλά ποια θα μπορούσε άραγε να είναι η βασική αιτία μιας τέτοιας συμπεριφοράς μας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, εκείνο που φαίνεται ή έχει κυρίαρχο λόγο μέσα στον εαυτό μας, είναι η αίσθηση κάποιας προσωπικής ανεπάρκειας που μας διακρίνει είτε κάποια προηγούμενα σύνδρομα στέρησης καταπίεσης, είτε ακόμη και εκρηκτικός νεοπλουτισμός.
Μοιάζει να μην είμαστε καθόλου συνδεδεμένοι με το όποιο έργο μας και έτσι δεν παίρνουμε καμία ικανοποίηση απ' αυτό.
Την ευχαρίστηση μας για κάτι που κάνουμε, προσπαθούμε να την πάρουμε από τους άλλους, όχι όμως αφημένοι στην δική τους κρίση ή διάθεση αλλά διεκδικώντας την απαιτητική από εκείνους πιέζοντας τους για το σκοπό αυτό με κάθε τρόπο. Προσπαθούμε να τους εξαναγκάσουμε το κάθε μέσο, ώστε να πετύχουμε έμμεσα ή άμεσα αυτό που θέλουμε, ασκώντας άλλοτε κυριαρχικά δικαιώματα και διεκδικήσεις πάνω τους.
(Δεν περιμένουμε, εκείνοι ή δώσαν σε μας κάποια επιβράβευση για κάτι που κάναμε αλλά αποκτούμε να μας τη δώσουν οπωσδήποτε κάνοντας μας ΚΕΝΤΡΟ και σημείο αναφοράς ενεργούμε για το "καλό" τους για να τους βάλουμε τάχα στο "σωστό" δρόμο.)
Αποζητούμε να γίνουμε δακτυλοδεικτούμενοι, γιατί έτσι νομίζουμε πως απαντά υπόσταση ο εαυτός μας. Εκείνο που δεν βλέπουμε είναι ασυναίσθητα και η δική μας εξάρτηση που χωρίς την ύπαρξη τους τις περισσότερες φορές και "κολάκων" κάνει φτερά.
Νιώθουμε ένοχοι, ανεπαρκείς και λίγοι, φτηνοί και χωρίς αξία δίχως εκείνους. Βέβαια για να σπάσουμε την μονοτονία κάνουμε και κάποια πράγματα για κείνους. Τα πάντα γίνονται από μας για το καλό τους. Στην πραγματικότητα, πετώντας τους κανένα ψίχουλο ή παίζοντας τους κάποια πράγματα, εξακολουθούμε να τους κρατάμε γύρω μας, δίπλα μας.
Εμείς, όταν έχουμε μια αυταρχική στάση για πράγματα που κάνουν οι άλλοι τυχόν για μας δεν τους λέμε "ευχαριστώ" αλλά απλώς μπράβο και βέβαια η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών λέξεων είναι τεράστια.
Ο εγωισμός, και όλα όσα προαναφέρθηκαν δεν μας το "επιτρέπει" να ευχαριστούμε. Μερικές απλώς λέξεις καμιά φορά είναι αρκετά ενδεικτικές για να φανεί όντως αν είμαστε ευγενικοί, γενναιόδωροι ή απεναντίας αυταρχικοί, αλαζόνες και υπερόπτες.
Επιβραβεύουμε κάποιον όχι για κάποιο έργο που κάνει για μας, αλλά για κάποια επιτυχία δική του και ευχαριστούμε κάποιον όχι για κάποια περαιτέρω εξέλιξη της επιτυχίας του αλλά για κάποια εξυπηρέτηση μας.
Αντί να κοιτάζουμε στον δικό μας εσωτερικό κόσμο και εκεί να βρούμε τα προσωπικά μας στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα μας, την ταυτότητα μας, προσπαθούμε να τα βρούμε με εντελώς εξωτερικό τρόπο, συγκρινόμενοι με τους άλλους, απ' τους οποίους θέλουμε να ξεχωρίζουμε και ποικίλους τρόπους.
Αν τύχει και "κάποιος" ποιο ειδικός είτε με κάποια "παιδεία, μόρφωση" υπάρξει δίπλα μας, φροντίζουμε να καταστήσουμε σαφές πως ήδη μας είναι γνωστό αυτό που μας λέει και πως από καιρό προσπαθούμε να το αποφύγουμε και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και αν είναι πιο οικείως τότε του λέμε αγενέστατα ότι δεν μας λέει και τίποτε καινούριο. Δεν έχουμε καμία διάθεση να ακούσουμε, κλείνουμε βιαστικά το θέμα φοβούμενοι υποσυνείδητα μην αποκαλυφθούμε. Αναπόφευκτα λοιπόν ζούμε σε ένα κλίμα γεμάτο μοναξιά, αστάθειας, αβεβαιότητα. Αυτό είναι αρκετό για να θέλουμε ότι αποτελεί ανάγκη για τον άλλον να το κάνουμε αποκλειστικά κτήμα μας ώστε να τον εκβιάζουμε και να τον έχουμε στο χέρι.
Έτσι έχοντας την αίσθηση πως του είμαστε αναγκαίοι, δίνουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να νιώσει άτομο με υπόσταση.
Πάλι όμως, δεν βλέπουμε τον τεράστιο αποπροσανατολισμό μας, πως έχουμε φύγει εντελώς από τον οποιοδήποτε δικό μας στόχο και πως ενεργούμε με βάση τα προγράμματα ή τις ανάγκες του άλλου.
Μια τέτοια κατάσταση δείχνει πως ο περίγυρος μας δεν μας πολύ ενδιαφέρει, παρά στο μέτρο που επιβεβαιώνει τους εγωιστικούς σκοπούς μας. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν δεν έχουν καμία κοντινή και ζεστή σχέση μαζί μας αλλά κάθονται κοντά μας επειδή μπορεί να βολεύονται ή να εξυπηρετούνται από μας, αφού τους πέταγε και κανένα "ψίχουλο" επειδή μας επιβεβαιώνουν με την πραγματική η προσποιητική παθητικότητα. Χαρακτηριστικά και καθημερινά αποδεδειγμένες συμπεριφορές, ενέργειες και πράξεις καθημερινά ο καθένας μας στο περίγυρο του αντικρίζει, αναγνωρίζει είτε και συναναστρέφεται το μόνο σίγουρο της εξέλιξης θα είναι μια απατηλή γυάλινη πραγματικότητα που με το πρώτο φύσημα θα σπάσει. Γι' αυτό το μόνο που έχω να προτείνω είναι συνεχείς επαγρύπνηση, αυτοπεποίθηση, αυτογνωσία, αίσθηση του χώρου και προσγειωμένο στις δυνατότητες και ικανότητες μας.
Να ζούμε στο σήμερα και να αγωνιζόμαστε να χτίσουμε το δικό μας αύριο.Χ. Φούκης
Κ.Φ.Α. |
|
| Η πλατεία του χωριού |
 Ως χώρος καλύτερης συνάθροισης θεωρείται η πλατεία του χωριού.
Ως υποχρέωση μας θεωρείται και είναι ο καλλωπισμός του χώρου. Στην υποχρέωση μας αυτή - μετά τη βίαια αλλοίωση της σε προγενέστερα χρόνια - ευπλουτίστηκεμεένα όμορφο και ευχάριστο- έργο εκ μέρους των Εκπ/κού Συλλόγου Κεφαλόβρυσου με συνδρομές και εράνους «εξ ημών καυμών» των ιδίων. Ένα κόσμημα. Είναι ότι το καλύτερο υπάρχει στην πλατεία μας. Τελικά η εικόνα έρχεται να μας διαψεύσει. Μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Μήπως η άποψη των οποίων υπευθύνων για την εμφάνιση - καλλωπισμό της ταυτίζεται με την υπάρχουσα εικόνα;
Αν όχι γιατί μας επιβάλλανε αυτή την εικόνα με τις αναρίθμητες πλαστικές εικόνες!
Αλήθεια τι είναι αυτό που κρύβεται!
Τι είναι αυτό που χάρισε στην πλατεία μας ο Εκπ/κός σύλλογος.
ΚΥΡΙΟΙ και γιατί θα πρέπει να γίνομαι μάντης;
Υ.Γ. Κατόπιν πληροφόρησης της επικείμενης δημοσίευσης των ανωτέρων θεμάτων «άρθρων» με μεγάλη χαρά διαπιστώνεται η άμεση κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση των ανωτέρω υπευθύνων φορέων.
Τελικά ποτέ δεν είναι αργά!!
Κάτι είναι και αυτό ή καλύτερα. Ας είναι και έτσι.
Ευχαριστώ για την φιλοξενίαΧ. Φούκης
Κ.Φ.Α. |
|
| Η Αρχή μιας νέας εκκίνησης; |
Η κάθε μέρα - κάθε χρόνος - που βιαστικά και ασυγχώρητα περνά, άλλες φορές, κάτω απ' την ηθελημένη αντίληψη και άλλοτε τις περισσότερες φορές - άθελα μας είτε και εν αγνοία μας το μόνο που τελικά μας αφήνει παρακαταθήκη, είναι όλο και μεγαλύτερες σε βάθος και σε πλάτος αλλοίωση αξιών και θεσμών. Αξίες και θεσμοί που απ' της γεννήσεως της κοινωνικής συνύπαρξης, ήταν αυτά καθ' αυτά που δήλωναν την ίδια οντότητα μας στον χώρο και στο χρόνο.
Αξίες και θεσμοί που χάριν της: υπερκαταναλωτικής αίσθησης στην οποία τεχνιέντως μας έχουν οδηγήσει, χάριν της προειδοποιητικής και υπέρμετρης "αφύπνισης" μοντερνισμού, το κάθε τι το προγενέστερο και παραδοσιακό, τελεσίδικα χαρακτηρίζεται και απορρίπτεται ως ντεμοντέ, οπισθοδρομικό, πεπαλιωμένο και χωριάτικο. Οι ίδιοι οι νέοι μας, παιδιά στην ίδια μας την γειτονιά - μετά λύπης - όλοι μας βλέπουμε ότι με την στάση τους, τον τρόπο επικοινωνίας και λειτουργίας τους, να το επιβεβαιώνουν.
Μέσα σ' όλο αυτό το αλλοίωμα θα ήταν το λιγότερο "εγκληματική" παράλειψη να μην αναγνωρίσουμε, συγχαρούμε, επικροτήσουμε και να ενθαρρύνουμε τις όποιες καλοπροαίρετες προσπάθειες φίλων ανωνύμων είτε επωνύμων. (Άξια συγχαρητηρίων και επαίνων η κίνηση του Εκπολιτιστικού συλλόγου και ειδικά του Π.Η του Μ.Χ και των άλλων συμμετεχόντων). Φίλων που καταβάλουν υπέρμετρες προσπάθειες, αφιερώνοντας τόσο πολύ απ' τον περιορισμένο ελεύθερο προσωπικό τους χρόνο, αλλά και πολύ περισσότερο ψυχική και σωματική κόπωση.
Προσπάθειες μέσα απ' τις οποίες προσπαθούν να μας υπενθυμίσουν ότι πρέπει: Όχι να "επιστρέψουμε" στην παράδοση μας αλλά να μας την υπενθυμίσουν, να μας την γνωρίσουν, να την γνωρίσουμε και να την καταγράψουμε τόσο στο μυαλό μας όσο και στην μνήμη μας και στην ψυχή μας.
Γιατί απλά είναι αυτή καθ' αυτή η ίδια μας η "ύπαρξη" η οντότητα μας, στο χώρο και στο χρόνο. Μέσα απ' την οποία (παράδοση), πορούν όλες οι αξίες που τόσο απλόχερα διαγράφουμε και αδιαφορούμε, έννοιες όπως: οικογένεια, σεβασμός αλτρουισμός, εργατικότητα, φιλία, υπευθυνότητα ευσυνειδησία κ.α., να ξαναβρούν την αξία τους.
Και ενώ είναι κοινώς αποδεκτά όλα αυτά, εκείνο που επίσης είναι λυπηρό και πρέπει να αναφερθεί είναι η όποια -τυχόν- αδιαφορία και μη ενεργός συμμετοχή των άλλων φορέων της κοινωνίας, που τόσο εύκολα, μπορούν τόσα πολλά να προσφέρουν, αρκεί βέβαια οι φορείς αυτοί να είναι επανδρωμένοι με άξια άτομα και φυσικά ικανά.
Αλλά επειδή - προσωπικά - πιστεύω ότι πάντα και παντού υπάρχουν υπεύθυνα, ευσυνείδητα και έξυπνα άτομα, πολλά εκ των οποίων ίσως κάποιες φορές πρέπει είτε να τα ενθαρρύνεις, να τα παρακινήσεις είτε ακόμη και να τα αφυπνίσεις, το μόνο που έχω και μπορώ να πω είναι να συστρατευτούμε με όλους αυτούς που ήδη ξεκίνησαν και κάναν μία αρχή.
Μια παροιμία λέει: " ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη". Άλλωστε η συμμετοχή στα κοινά σημαίνει πολιτισμός.
Γι' αυτό όσοι και όσο περισσότεροι και περισσότερο γίνεται, πάντα καλοπροαίρετα ας βοηθήσουμε απ' την θέση και ισχύ διαθέτουμε και μπορούμε και φυσικά όχι αγκυλωμένοι από τυχόν παλιές κακές αναπολύσεις.
Έτσι που μέσα απ' το παλιό και το χθες να βελτιώσουμε το σήμερα και να χρίσουμε σε όσο το δυνατόν πιο ισχυρά θεμέλια το ΑΥΡΙΟ.
Ευχαριστώ για την φιλοξενίαΧ. Φούκης
Κ.Φ.Α. |
|
| ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ |
Εθελοντισυός υπάρχει σε κάθε κοινωνία, σε κάθε κοινωνικό σύστημα στον κόσμο. Στην περίπτωση των εθελοντών δεν υπάρχει καταναγκασμός. Είναι κάτι που προσφέρεται ελεύθερα αλλά και αποσύρεται ελεύθερα.
Ο εθελοντής είναι το άτομο που αφιερώνει μέρος από τον ελεύθερο χρόνο ή τη γνώση του για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων χωρίς να περιμένει τίποτα σε αντάλλαγμα MLH Villar 1999). Επομένως εθελοντισμός είναι η ανιδιοτελής προσφορά ενός ατόμου προς το σύνολο της κοινωνίας. Συνδέεται λοιπόν και με τη "φιλανθρωπία" όπως αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά την κλασική εποχή για να αποδώσει μια καινούρια αρετή, την αγάπη για τους ανθρώπους.
Ωστόσο ο εθελοντισμός έχει τις αρχές του στα πανάρχαια χρόνια. ΕΙναι παλαιό- τερος από τη δημοκρατία, τη χριστιανοσύνη και την οργανωμένη εκπαίδευση.
Στον αιγυπτιακό πολιτισμό εντοπίζονται οι πρώτοι "εθελοντές που πρόσφεραν ψωμί στους πεινασμένους και νερό στους διψασμένους" (Βrenner, R 1998).
Ο εθελοντισμός θεωρεί τον άνθρωπο ως αξία καθεαυτή και κέντρο κάθε δραστηριότητας. Ταυτόχρονα μέσω του εθελοντισμού διαμορφώνονται υγιείς προσωπικότητες αλλά και αξίες όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα και ο αλληλοσεβασμός.
Οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον στην απόφαση να προσφέρει εθελοντικά το χρόνο του ή την εργασία του είναι πολλοί και ποικίλουν. Σ' αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι παρακάτω:
* Η ενίσχυση μιας προσπάθειας και μιας ιδέας.* Η προαγωγή του πνεύματος της φιλίας, της συνεργασίας και της συναδέλφωσης.
* Η εργασία η οποία θα ωφελήσει τα παιδιά, την οικογένεια και τους ίδιους.
* Η προσφορά στην κοινότητα.
* Η χαρά της επιτυχίας και η εσωτερική ικανοποίηση.
* Η προσωπική ωρίμανση.
* Η χρησιμοποίηση, προσαρμογή και ανάπτυξη δεξιοτήτων.
* Η απόκτηση νέων εμπειριών με στόχο την προσωπική και επαγγελματική καταξίωση. Ο εθελοντής είναι παράδειγμα υψηλού βαθμού ευθύνης, συνέπειας και ανιδιοτέλειας.
Οι εθελοντές είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι η συλλογική προσπάθεια θα αλλάξει την κοινωνία. Είναι οι άνθρωποι που αλλάζουν τον κόσμο μας. Για τούτο η ευαισθητοποίηση όλων μας προς την κατεύθυνση του εθελοντισμού κρίνεται αναγκαία σήμερα παρά ποτέ. |
|
| Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος ευχαριστεί: |
* Τον Δήμο Άνω Πωγωνίου για την οικονομική ενίσχυση.
* Όλους εκείνους που βοήθησαν στην οργάνωση της έκθεσης λαογραφικού υλικού.
* Την Κων/να Απ. Γραμμόζη και την Ντίνα Νατσίκου για τις ώρες εργασίας που αφιέρωσαν στο λαογραφικό Μουσείο.
* Τους συμμετέχοντες στο "Πολυφωνικό Κεφ/σου" Χρήστο Ντίμα, Αχιλλέα Γραμμόζη, Δημήτρη Πο- | ρίκη, Σπύρο Ντεμίρη, Μιχάλη Νίτα, Δη-μήτριο Πότση.
* Την ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΜΑΝΙΝΑΣ για την φιλοξενία στις εκδηλώσεις της.
* Την δασκάλα Βούλα Γκορίτσα - Πορίκη και τα παιδιά του χορευτικού για την αφιλοκερδή συμμετοχή
* Όλους εκείνους που βοήθησαν οικονομικά και όχι μόνον τον Εκπ. Σύλλογο. |
|
|
| Παράνομη η Έκθεση Λαογραφικών Αντικειμένων; |
Πέρασε και αυτή η θητεία του Δ.Σ. του Εκπολιτιστικού Συλλόγου. Αξιολόγηση του έργου μπορεί βέβαια να κάνει ο καθένας μας. Προσωπικά σαν μέλος του Συμβουλίου με άριστα το 10 θα το βαθμολογούσα με 11. Γνωρίζοντας τις αποδόσεις προηγούμενων Συμβουλίων δικαιολογείται πιστεύω, η παραπάνω βαθμολογία.
Πολλοί φυσικά θα διαφωνήσουν, αλλά πως λένε; "Έξω από τον χορό..." Εκτός αν ισχυριστούν ότι δεν υπήρχε συλλογική προσπάθεια αλλά προσπάθεια μεμονωμένοι ορισμένων μελών του συμβουλίου και κυρίως του προέδρου Η. Πορίκη. Πιστεύω ότι από τους 11 βαθμούς του ανήκουν οι 10.
Αλλά τι τα θέλουμε αυτά θα μου πείτε. Κάθε φορά τα ίδια λέμε. Γνωστό το πρόβλημα της συλλογικότητας. Εξ' άλλου το πιστεύω ότι πολλά πράγματα στην πολιτεία αυτή γίνονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν μερικοί ευσυ νείδητοι... που προσφέρουν, που δίνουν χωρίς να υπολογίζουν τι παίρνουν.
Πολύ κουβέντα έγινε στην Γενική Συνέλευση για τον χώρο όπου στεγάζεται η έκθεση λαογραφικών αντικειμένων. Προσωπικά πρότεινα στην συνέλευση να μαζέψουμε τα πράγματα μας να τα δώσουμε πίσω σ' αυτούς που μας τα εμπιστεύτηκαν και όταν ξεκαθαρίσει η υπόθεση του ποιος είναι αρμόδιος να αποφασίσει για την αίθουσα του Αγροτικού Συνεταιρισμού τότε ας μας πει αυτός αν μπορούμε να εκθέσουμε τα αντικείμενα στον χώρο αυτό.
Στην Γενική Συνέλευση ο Πρόεδρος της Ένωσης Αγροτικών Συν/σμών μας είπε ότι είμαστε παράνομοι. Ένα μέλος του Αγροτικού Συνεταιρισμού μας ζητάει να βγούμε από την αίθουσα. Για να μην δημιουργηθεί παρεξήγηση και οι δύο συμμετείχαν στην Γενική Συνέλευση σαν μέλη του Συλλόγου. Παρ' όλα αυτά την πρότα-ση να πάρει ο Σύλλογος τα πράγματα του από την αίθουσα δεν την ψήφισαν. Τι ψηφίσαμε; Να ξαναστείλουμε επιστολή σαν Σύλλογος και να ζητήσουμε να μας παραχωρήσουν την αίθουσα.
Όσο μας απάντησαν στην πρώτη μας επιστολή τόσο θα μας απαντήσουν και στην μελλοντική μας.
Σε κάθε περίπτωση η υπόθεση αυτή θα έχει μέλλον. Το επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το θέμα και να προστατέψει την περιουσία (κειμήλια) των ανθρώπων που μας τα εμπιστεύτηκαν. Πιστεύω να μην συμβεί το ίδιο που είχε γίνει παλαιότερα με την πρώτη έκθεση λαογραφικών αντικειμέ-νων, όπου τα πάντα είχαν κλαπεί.
Σε κάθε περίπτωση όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει τα πράγματα που έδωσε πίσω. Αυτό δεν το λέω για να διαλυθεί η έκθεση αλλά μόνον για να ενημερώσω πως έχει ή κατάσταση.Χ. Ζυγούνας |
|
| Ένα «ανοιχτό» θέμα |
Κ. Δήμαρχε,
Ο εορτασμός της επετείου (μνημόσυνο καέντων) την 10η Ιουλίου ήταν κατά κοινή ομολογία περίλαμπρος. Ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Παραμένει όμως για μας ανοιχτό το ζήτημα ότι, στο σπίτι όπου έγινε το ολοκαύτωμα, σήμερα οικόπεδο, δεν υπάρχει έστω και μια μαρμάρινη πλάκα, μαρτυρία του γεγονότος. Μιλάμε για μαρμάρινη πλάκα. Ίσως έπρεπε να υπάρχει μία επιτύμβια στήλη.
Κ. Δήμαρχε, πιστεύουμε, ότι είναι χρέος τιμής, κάτι να κάνουμε για το θέμα αυτό. Αν υπάρχει βούληση, που πρέπει να υπάρχει, έχουμε τη δυνατότητα να απευθυνθούμε σε ντόπιους καλλιτέχνες - γλύπτες και είμαστε σίγουροι για το καλό αποτέλεσμα. Προβλήματα σίγουρα θα υπάρχουν. Όπως για το που θα στηθεί η πλάκα ή το γλυπτό, αν πρέπει να στηθεί μέσα στο οικόπεδο ή πάνω στο δρόμο και κυρίως για το θέμα της χρηματοδότησης.
Στην έσχατη των περιπτώσεων, πιστεύουμε ότι αν χρειαστεί, κανένας από τους χωριανούς μας δεν θα αρνηθεί να συνδράμει.
Υ.Γ. Με την πεποίθηση ότι αυτό το έργο είναι αξιόλογο, πιστεύουμε ότι θα προγραμματιστεί τουλάχιστον πριν από τη λήξη αυτής της θητείας.Ν. Πορίκης
Β. Μεϊντή |
|
