ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΜΕ Β ΛΥΚΕΙΟΥ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ( ΓΕΛ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ) 2013 – 2014

“ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑΣ ΣΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ” και όχι μόνο….

ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!!!!!!!

 

                              

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΡΟΥΔΟΣ

ΜΑΘΗΤΕΣ ? ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ:

Γιαρμαντζίδου Μαριάνθη

Γούτας Ευάγγελος

Ζαφειρίου Μαρία

Θεοδωρούδη Κυριακή

Καραγιαννούδη Βαΐα

Κόλτσιος Μάλαμας

Κουτσικούνη Αργυρώ

Λαφαζάνης Νικόλαος

Μαυροδόγλου Φώτης

Μπαλιδάς Ιωάννης

Μπουχορίκου Δανάη

Ξοβέρης Αθανάσιος

Σκεντεράση Τζουλιάνα

Φούσκας Ηλίας        

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2013 ? 2014 πραγματοποιήσαμε στο ΓΕ.Λ Αγίου Γεωργίου εντός του υποχρεωτικού ωραρίου του μαθήματος των Γερμανικών Γενικής Παιδείας ένα δικό μας  Project.

Προσπάθησα όσο μπορούσα, και δεν ήταν καθόλου δύσκολο, να εκμεταλλευτώ την αστείρευτη διάθεση αυτών των παιδιών και την υπέροχη σχέση που μας συνδέει μετά από εκπαιδευτική συνεργασία 5 ετών (ξεκινήσαμε μαζί από την Α Γυμνασίου).

Ήδη την προηγούμενη χρονιά 4 παιδιά από αυτό το τμήμα είχαν λάβει μέρος στις εξετάσεις ΚΠγ για το επίπεδο Α2 και πάλι μέσα από τα στενά και ασφυκτικά πλαίσια του ωρολόγιου προγράμματος με επιτυχία 100%.

Το Project αυτό με τίτλο «» μπορεί να μην εντάσσεται σε κάποιο γενικότερο  πρόγραμμα, κρύβει όμως μέσα του την διάθεση κάποιων παιδιών να ξεφύγουν από τα στενά  πλαίσια μιας απλής εκμάθησης της Γερμανικής Γλώσσας.   Επιλέξαμε ένα κλασσικό παραμύθι, «την Κοκκινοσκουφίτσα», και επιδιώξαμε να του προσδώσουμε διάφορες διαστάσεις και παραλλαγές.   Έτσι σε κάποια κείμενα συναντάμε την ηρωίδα ως «μοντέλο σε πασαρέλα ή ως φανατική του facebook» και σε άλλες προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά κάποια γραμματικά φαινόμενα των σχολικών εγχειριδίων των Γερμανικών.

Παραθέτουμε επίσης αυτούσιο το ελληνικό κείμενο, το οποίο έγραψε η μαθήτρια Δανάη Μπουχορίκου στην προσπάθειά μας να εμπλουτίσουμε με κάτι πρωτότυπο αυτό το εγχείρημά μας.

Τα παιδιά αυτά δεν έρχονται να διεκδικήσουν λογοτεχνικές και συγγραφικές δάφνες, μας πείθουν όμως πολύ εύκολα ότι μπορούμε πάνω σε τέτοια άτομα και σε τέτοιες πρωτοβουλίες να στηρίξουμε πολλές ελπίδες για το μέλλον μας.

Αγαπητά μου παιδιά σας ευχαριστώ θερμά τόσο για αυτήν σας την προσπάθεια, όσο και για κάθε εκπαιδευτική εμπειρία που βιώνουμε καθημερινά. Σας εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία σε ό,τι επιχειρήσετε στη ζωή σας.  

Με εκτίμηση Αθανάσιος Γρούδος Καθηγητής ΠΕ 07 Γ/ σιο και ΓΕ.Λ Αγίου Γεωργίου

 

Das Rotk?ppchen beim Einkaufen

Das Rotk?ppchen wollte mal in den Supermarkt gehen und f?r seine alte s??e Oma einkaufen, weil sie nicht aus dem Haus konnte. Da es Sommer war, zog es sich ein T-Shirt und Shorts an. Sonnenbrille hatte es auch auf. Es nahm eine Plastikt?te von zu Hause mit, weil es umweltbewusst war. Es ist langsam und vorsichtig aus dem Haus gegangen und an der Ampel hat es die Stra?e ?berquert. Es war schon vor dem Supermarkteingang. Als es reinging, merkte es den b?sen Wolf hinter sich.

-?Wie geht es dir heute, s??es Rotk?ppchen??, wollte er wissen.

-?Danke, gut?, antwortete das Rotk?ppchen und wollte schnell weg.

?Warte mal, beeile dich nicht?, bat der Wolf und n?herte das Rotk?ppchen immer noch.

-?Ich habe keine Zeit f?r dich?, antwortete das Rotk?ppchen ?ngstlich.

-?Was willst du denn in die T?te??

-?Obst, Gem?se, frischen Salat, Milch und Saft f?r meine alte Oma.?

-?Und Fleischchen? Kaufst du ?berhaupt kein Fleischchen??

-?Doch, doch? antwortete das Rotk?ppchen und verschwand sich in den Supermarkt.

Der b?se Wolf aber, ohne Zeit zu verschwenden, lief aus dem Supermarkt und ging zu Omas Haus. Er versteckte sich hinter der Haust?r und wartete auf das Rotk?ppchen Ungeduld.

Nach einer Weile ist das Rotk?ppchen gekommen, aber zu seinem Pech, nicht allein. Die Plastikt?te  vom Supermarkt war zu schwer und ein Mann, der im Supermarkt arbeitete,hat ihr dabei geholfen. Als sie beide, das Rotk?ppchen und der Mann, nach Hause kamen, merkte er den Wolf hinter der T?r, bedrohte ihn und schickte ihn gleich weg. So hat der mutige Mann sowohl die arme Oma als auch das Rotk?ppchen gerettet und alle waren sehr gl?cklich.

 

Das Rott?stchen

Es war einmal ein kleines, s??es M?dchen, das Rott?stchen. Man nannte es so, weil sein Hobby der Computer war und zwar das Facebook. Am liebsten wollte es immer mehr neue Freunde haben, ohne zu ber?cksichtigen, ob sie  Bekannte waren oder nicht.

In einer Nacht, es konnte nur nachts das Facebook verwenden, wenn seine Eltern im Bett lagen, sah es das Bild eines ganz sch?nen Jungen im Facebook. Ihn wollte es als Freund haben und deshalb druckte es die Taste “neuer Freund“.

In wenigen Momenten bekam es die positive Antwort: Ja! Es war so froh, dass es gleich mit dem Jungen SMS austauschen konnte.

Nach kurzer Zeit waren sie schon dicke Freunde und tauschten jeden Tag, bzw. jede Nacht, SMS aus.

Eines Tages hat der Junge dem Rott?stchen vorgeschlagen zusammen auszugehen. F?r das   Rott?stchen war es die Chance seines  Lebens.

Selbstverst?ndlich nahm es den Vorschlag an. Das Rott?stchen war so ungeduldig, dass es kaum auf das Treffen warten konnte.

Am n?chsten Morgen hat es mit den Vorbereitungen angefangen: es hat ausgeschlafen, sich geduscht, das Haar sch?n gek?mmt, das Gesicht geschminkt und  sch?ne Kleider angezogen.

Es wartete ruhig in seinem Zimmer bis seine Eltern ins Bett gingen. Ganz leise ging es aus dem Zimmer und aus dem Haus.

Der Junge wartete auf das Rott?stchen an der Ecke. Es hat herumgeguckt, aber der sch?ne Junge war nicht da. Stattdessen war ein  alter Mann, der das Rott?stchen ganz h?fflich begr??te und auf es zukam.

Pl?tzlich hatte es Angst und verlor den Boden unter seinen F??en. Es wollte weglaufen, aber leider konnte es nicht. Niemand war in der N?he, der dem Rott?stchen helfen konnte. Gl?cklicherweise war der alte Mann nicht so b?se und wollte dem Rott?stchen nicht schaden.

Nur eins sagte er ihm: N?chstes Mal, wenn du im Internet neue Freunde suchst, sollst du sehr vorsichtig sein.

Das Rott?stchen stimmte zu, bedankte sich beim alten Mann und lief schnell nach Hause.

Am n?chsten Tag, als sie zur Schule ging, traf sie den alten Mann im Computerraum. Er war sein neuer Informatiklehrer.

 

 

Das Rotsurfchen  

“Pfui! Es ist wirklich hei?, seufzte das Rotsurfchen. Ich will schnell ins Wasser.

“ Es war Mitte Dezember und das Rotsurfchen lag in der Sonne an einem Strand in Australien, wo es in diesem Monat Sommer ist. Die Leute da feiern Weihnachten und neues Jahr am Strand.

Es stand pl?tzlich auf, nahm das Surfbrett mit und lief ins Wasser. Obwohl es in der letzten Nacht den Wetterbericht geh?rt hatte, und wusste, dass ein Gewitter kommen w?rde, hatte es keine Angst davor.

Die anderen Leute bewunderten sich, wie mutig und schnell das Rotsurfchen aufs Wasser ruschte. Ohne es zu merken, war das Rotsurfchen ganz weit vom Strand entfernt und ganz allein in der Mitte des Ozeans. An dem Moment merkte es, dass ein riesiger wei?er Hai neben ihm schwamm.

“ Was soll ich denn jetzt? “ befragte es sich. Es guckte herum, aber niemand war da. Das arme Rotsurfchen brauchte ausgerechnet Hilfe. Es fing an zu schreien. Aber leider umsonst!

Als der Hai dem Rotsurfchen n?herte ist jemand aus dem Wasser aufgetaucht. Der graue b?se Wolf. Das Rotsurfchen war ganz entt?uscht, weil es nicht auf den b?sen Wolf, sondern auf Hilfe wartete. Gl?cklicherweise wollte der b?se Wolf ihm helfen und gar nicht schaden. Er ist sehr schnell gegen den Hai geschwommen und ihn mit seinen scharfen Z?hnen get?tet.

Das Rotsurfchen konnte das alles nicht glauben. Der b?se Wolf schwamm ruhig neben ihm und zusammen kamen beide zur?ck zum Strand. Die Leute applaudierten und der b?se Wolf war sehr stolz darauf. Das Rotsurfchen f?hlte sich ganz ruhig und wusste jetzt, dass der Wolf ihr Freund und Retter war.

Das Rotsurfchen machte eine tolle Party, um das alles zu feiern.

Der b?se ? gute Wolf war auch auf der Party, da er  der Sieger des Tages war.    

 

 

Das Rottopmodellchen  

Das Rotk?ppchen war ein ganz sch?nes 22j?hriges Fr?ulein. Es war ungef?hr 1.80m gro?, hatte sch?ne lange braune Haare und feine gr?ne Augen. Alle sagten, dass es ein Topmodell werden k?nnte. Das Rotk?ppchen aber war so scheu, dass es kaum daran denken wollte. Seine Kollegen an der Uni hatten vielmals versucht, ihm davon zu ?berzeugen. Aber leider haben sie es nicht geschafft.

Eines Tages, Mitte Mai, als das Rotk?ppchen unterwegs von der Uni nach Hause war, traf es den b?sen Wolf. Er hat mit seinen riesigen Augen und mit offenem Mund die Sch?nheit und den Stil des Rotk?ppchens bewundert. Er war so erstaunt, dass er gleich zu ihm ging.

Zum ersten Mal in seinem Leben hatte das Rotk?ppchen keine Angst vor dem Wolf.

“So ein sch?nes M?dchen“ sagte der Wolf.

“Wie hei?t du S??es?“ fragte er.

“Mein Name ist Rotk?ppchen“ antwortete das M?dchen ein bisschen leise.

“Na, und wie alt bist du denn?“

“22, und  im Juni mache ich meinen Studiumabschluss. “

“Und was machst du danach?“ wollte der neugierige Wolf wissen.

“Selbstverst?ndlich suche ich eine Arbeitsstelle als Kosmetikerin, weil ich Kosmetik studiere. “

“Du brauchst gar nicht als Kosmetikerin zu arbeiten, sondern du brauchst eine eigene Kosmetikerin dich zu schminken. Du kannst ohnehin mein Topmodellchen, mein Rottopmodellchen werden. Nimm bitte meine Karte und ruf mich an, wenn du mit deinem Studium fertig bist.

“ Dann lief er weg, aber ab und zu drehte er sich um, um das Rotk?ppchen zu bewundern.   Nach ein paar Wochen, als das Rotk?ppchen mit seinem Studium fertig war, aber leider keine Arbeitsstelle finden konnte, entschloss es sich den Wolf anzurufen. Sie machten es ab am sich am n?chsten Tag zu treffen.

Die T?r im B?ro des Wolfes klopfte und das Rotk?ppchen ging rein.

“Du bist immer wundersch?n“, sagte der Wolf. “

`Vielen Dank Herr Wolf“ antwortete das Rotk?ppchen.

Nach einer kurzen Weile, in der sie alles diskutiert hatten, unterschrieben sie den ersten Arbeitsvertrag des Rotk?ppchens als Fotomodell. Es war das Rottopmodellchen des Wolfes.   Das Rottopmodellchen hat viele Fotos gemacht und bald war es das M?dchen auf dem Aussenblatt von vielen Modezeitschriften und das Topmodell von allen Modeschauen ?berall auf der Welt. Seine Familie und seine ehemaligen Kollegen waren sehr stolz und froh. Es ist weltber?hmt geworden, hat sehr viel Geld verdient, aber es hat nie seine Familie und seine Freunde vergessen.

Das wichtigste aber ist, dass das Rottopmodellchen nicht nur vielen armen Leuten sondern auch vielen Anstalten f?r Kinder in Not geholfen hat. Es war also sowohl ein Topmodell als auch eine Sozialarbeiterin, die allen Leuten helfen wollte.

Das Rottopmodellchen war auch davon ?berzeugt, dass der b?se graue Wolf nicht mehr sein Feind war.

 

 

Das Rotk?ppchen an der Uni  

Das Rotk?ppchen war eine neue Studentin an der Yale Universit?t in den U.S.A. . Einerseits war es Ausl?nder und andererseits war sie vor nur 2 Tagen umgezogen. Aus diesen zwei Gr?nden hatte es bis jetzt keinen Kontakt mit anderen Kollegen, obwohl es eine Liste mit ihren Namen und Telefonnummern in der Hand hatte. Es konnte sich nicht entscheiden, welchen Kollegen es anrufen wollte, um ?ber den Unterrichtsplan zu fragen.

Endlich w?hlte es die Nummer 13 aus dem Katalog aus. Es war ein M?dchen: Sonja Wolfkova war sein Name, es war auch Ausl?nderin und zwar aus Tschechien.

“Sonja rufe ich an “, dachte das Rotk?ppchen. So hat sie auch gemacht.

“Hallo, ich bin Sonja“, antwortete das M?dchen.

“Hallo, ich bin das Rotk?ppchen und wir sind zusammen an der Uni“.

“Ich freue mich sehr darauf, Rotk?ppchen. Treffen wir uns morgen fr?h am Haupteingang?“

“Ja, warum nicht? Aber ich wei? ja nicht um wie viel Uhr der Unterricht anf?ngt und welches Fach wir haben “, sagte das Rotk?ppchen.

“Dar?ber informiere ich dir gleich. Wir fangen um 8.45 Uhr und wir haben Literatur mit Herrn Wolf, Herrn Wolfgang Wolf. “

Eine kleine Pause kam danach. Das Rotk?ppchen erinnerte sich wieder an den b?sen Wolf, den es als Kind, vor ungef?hr 15 Jahren getroffen hatte.

“Hallo Rotk?ppchen! Bist immer noch am Apparat?“, fragte Sonja.

“Ja, ja, hier bin ich. Und mit welchem Werk fangen wir an?“

“Mit dem Steppenwolf nat?rlich!“ antwortete Sonja.

“Heute war ich an der Uni und habe zuf?llig Herrn Wolfgang Wolf getroffen. Wir haben uns gegr??t und kurz ?ber den Unterricht diskutiert. Er ist sehr nett und kommt aus Deutschland, bzw. aus Wolfsburg. Sein Hobby ist Fu?ball und er interessiert sich sowohl f?r Bundesliga als auch f?r Premier League in England. Seine Lieblingsmannschaften sind Wolfsburg und die englische Wolves! “

Das Rotk?ppchen konnte es nicht mehr leiden, bedankte sich bei Sonja und verabschiedete sie ganz h?fflich:

“Ok, Sonja. Vielen Dank. Wir treffen uns morgen um 8.30 am Haupteingang. Tsch?ss bis morgen.“

“Tsch?ss bis morgen“ antwortete Sonja.

Das Rotk?ppchen war jetzt allein in seinem Zimmer im Studentenheim und dachte an den kommenden Tag: “Schrecklicher Tag, furchtbarer Anfang wird es morgen!!!“

Jetzt ist das Rotk?ppchen mit seinem Studium fertig, und zwar mit einer sehr guten Note, will  sich weiterbilden und eine Diplomarbeit machen. Das Thema seiner Diplomarbeit lautet: “Der Einfluss von Hermann Hesse auf unserer Literatur.“ Der Tutor seiner Diplomarbeit ist sein Literaturprofessor an der Uni, Herr Wolf, den sie inzwischen sehr sch?tzt und sehr viel mag.   Herr Wolf war der Anlass f?r das Rotk?ppchen sein schreckliches Erlebnis mit dem b?sen grauen Wolf zu vergessen.

 

 

Das Rotk?ppchen unterrichtet “Deutsch ein Hit 1 und 2“  

Das Rotk?ppchen wartet am Flughafen in Thessaloniki auf seinen Literaturlehrer von der Uni Herrn Wolfgang Wolf. Er wurde vom Rotk?ppchen als Gast in Thessaloniki eingeladen.

“Da ist er“, sagt das Rotk?ppchen.

“Hallo Rotk?ppchen und vielen Dank f?r deine nette Einladung. Die Reise mit dem Flugzeug war wirklich toll.“

“Herzlich willkommen Herr Professor“, antwortete das Rotk?ppchen h?fflich.

Mit einem Taxi sind sie zum Hotel gefahren, in dem das Rotk?ppchen ein Zimmer f?r Herrn Wolf gebucht hatte.

“Erholen Sie sich, Herr Wolf und am Abend hole ich Sie ab“, sagte das Rotk?ppchen.

“ K?nnen Sie um 18 Uhr fetrig sein?“

“Ja, nat?rlich. Wir treffen uns um 18 Uhr unten an der Rezeption.“

Um Viertel vor 6 Uhr abends waren beide am Treffpunkt. Das Rotk?ppchen hatte einen Stadtplan von Thessaloniki dabei, damit sie zusammen Sehensw?rdigkeiten ausw?hlen k?nnen.

“Wir k?nnen ins Arch?ologische Museum, zur Rotonda und Kamara oder auch sp?ter in die Oper gehen“ schlug das Rotk?ppchen vor.

“Fahren wir auch zum wei?en Turm und zum Staatstheater?“, fragte Herr Wolf.

“Na klar, k?nnen wir“ antwortete das Rotk?ppchen.

Also fahren wir mit dem Bus oder mit der U-Bahn bis zum Stadtzentrum. An Kamarahaltestelle steigen wir aus und sehen uns die Kamara an. Dann gehen wir zu Fu? kurz geradeaus bis zur Rotonda. Von dort aus immer geradeaus bis zum Meer, wo der wei?e Turm und das Staatstheater sind.“

“Ok Rotk?ppchen. Dein Plan gef?llt mir. Los! Gehen wir!“

Nachdem sie alles besichtigt hatten, sa?en sie zusammen in einem traditionellen Restaurant der Stadt mit Blick aufs Meer und genossen tolle Vorspeisen, frischen Fisch und griechische Retsina. Da es aber schon sp?t war, sind sie zusammen mit dem Taxi zur?ckgefahren. Das Rotk?ppchen fuhr nach Hause und Herr Wolf zum Hotel. Am kommenden Tag hatten sie abgemacht fr?h morgens mit dem Bus nach Halkidiki, die Halbinsel von Makedonia, zum Schwimmen fahren.

 

 

Das Rotlehrerinchen  

“Guten Tag, Kinder“, sagte das Rotlehrerinchen zu seinen Lehrlingen, als es Dienstag Morgen in die Klasse kam.

“Guten Tag“, antworteten sie.

“Heute lernen wir die Imperativbildung im Deutschen“, informierte es die Kinder und machte eine kleine Einf?hrung im Unterricht.

-“Komm an die Tafel, Wolf!“ befiel das Rotlehrerinchen.

-“Sagen Sie mir, bitte nicht Wolf, Frau  Rotlehrerinchen! “

-“Lacht nicht!“ rief das Rotlehrerinchen zu den anderen.

-“Wie viele Personen bilden Imperativ auf Deutsch, s??er Wolf, und welche sind sie?“    fragte   das Rotlehrerinchen.

-“Drei: du, ihr und Sie“, antwortete der Wolf stolz.

-“Und wie bildet man die Du- Form im Imperativ?“

-“Man dekliniert das Verb in der zweiten Person und dann l?sst das Pronomen und die Endung aus.“

-“Toll!“ sagte das Rotlehrerinchen.

-“Und wie bildet man die Ihr ? Form?“

-“Man dekliniert wieder das Verb, aber l?sst nur das Pronomen aus. Was ?brig bleibt, ist die Imperativform.“ –          “Ausgezeichnet! Und wie ist es mit der Sie ? Form?“ –          “Man dekliniert das Verb, aber l?sst nichts aus. Das Verb gibt seinen Platz dem Pronomen und das Pronomen seinen Platz dem Verb.“ –          “Echt wunderbar! Du kriegst bestimmt eine gute Note im Zeugnis.“ –          “Die Sie ? Form erinnert mich an die Omelett, die von beiden Seiten gebraten werden soll sagte der Wolf l?chelnd. “   Sie kommen                               kommen Sie! (Man hat die Omelett umgedreht!!!!)     Das hat aber das Rotlehrerinchen ge?rgert, weil dank diesem witzigen Beispiel alle Kinder die Sie ? Form verstanden hatten.   –          “Ich wollte noch etwas dazu sagen, Frau Rotlehrerinchen. “ –          “Bitte sch?n“ –          “Man darf am Ende des Satzes im Imperativ nicht den Ausrufezeichen vergessen!!!“     So unterrichtet das Rotlehrerinchen die Imperativbildung der regelm??igen Verben in seiner

Br?der Grimm – SchneewittchenEs war einmal mitten im Winter, und die Schneeflocken fielen wie Federn vom Himmel herab, da sa? eine K?nigin an einem Fenster, das einen Rahmen von schwarzem Ebenholz hatte, und n?hte. Und wie sie so n?hte und nach dem Schnee aufblickte, stach sie sich mit der Nadel in den Finger, und es fielen drei Tropfen Blut in den Schnee. Und weil das Rote im wei?en Schnee so sch?n aussah, dachte sie bei sich ‘h?tt ich ein Kind so wei? wie Schnee, so rot wie Blut, und so schwarz wie das Holz an dem Rahmen.’ Bald darauf bekam sie ein T?chterlein, das war so wei? wie Schnee, so rot wie Blut, und so schwarzhaarig wie Ebenholz, und ward darum das Schneewittchen (Schneewei?chen) genannt. Und wie das Kind geboren war, starb die K?nigin.?ber ein Jahr nahm sich der K?nig eine andere Gemahlin. Es war eine sch?ne Frau, aber sie war stolz und ?berm?tig, und konnte nicht leiden, dass sie an Sch?nheit von jemand sollte ?bertroffen werden. Sie hatte einen wunderbaren Spiegel, wenn sie vor den trat und sich darin beschaute, sprach sie’Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’So antwortete der Spiegel’Frau K?nigin, Ihr seid die Sch?nste im Land.’Da war sie zufrieden, denn sie wusste, dass der Spiegel die Wahrheit sagte.Schneewittchen aber wuchs heran und wurde immer sch?ner, und als es sieben Jahre alt war, war es so sch?n wie der klare Tag, und sch?ner als die K?nigin selbst. Als diese einmal ihren Spiegel fragte’Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’So antwortete er’Frau K?nigin, Ihr seid die Sch?nste hier, aber Schneewittchen ist tausendmal sch?ner als Ihr.’Da erschrak die K?nigin und ward gelb und gr?n vor Neid. Von Stund an, wenn sie Schneewittchen erblickte, kehrte sich ihr das Herz im Leibe herum, so hasste sie das M?dchen. Und der Neid und Hochmut wuchsen wie ein Unkraut in ihrem Herzen immer h?her, dass sie Tag und Nacht keine Ruhe mehr hatte. Da rief sie einen J?ger und sprach ‘bring das Kind hinaus in den Wald, ich will es  nicht mehr vor meinen Augen sehen. Du sollst es t?ten und mir Lunge und Leber zum Wahrzeichen mitbringen.’ Der J?ger gehorchte und f?hrte es hinaus, und als er den Hirschf?nger gezogen hatte und Schneewittchens unschuldiges Herz durchbohren wollte, fing es an zu weinen und sprach ‘ach, lieber J?ger, la? mir mein Leben; ich will in den wilden Wald laufen und nimmermehr wieder heim kommen.’ Und weil es so sch?n war, hatte der J?ger Mitleid und sprach ‘so lauf hin, du armes Kind.’ ‘Die wilden Tiere werden dich bald gefressen haben,’ dachte er, und doch war es ihm, als w?r ein Stein von seinem Herzen gew?lzt, weil er es nicht zu t?ten brauchte. Und als gerade ein junger Frischling daher gesprungen kam, stach er ihn ab, nahm Lunge und Leber heraus, und brachte sie als Wahrzeichen der K?nigin mit. Der Koch musste sie in Salz kochen, und das boshafte Weib a? sie auf und meinte, sie h?tte Schneewittchens Lunge und Leber gegessen.Nun war das arme Kind in dem gro?en Wald mutterseelig allein, und ward ihm so angst, da? es alle Bl?tter an den B?umen ansah und nicht wusste, wie es sich helfen sollte. Da fing es an zu laufen und lief ?ber die spitzen Steine und durch die Dornen, und die wilden Tiere sprangen an ihm vorbei, aber sie taten ihm nichts. Es lief, solange nur die F??e noch fort konnten, bis es bald Abend werden wollte, da sah es ein kleines H?uschen und ging hinein, sich zu ruhen. In dem H?uschen war alles klein, aber so zierlich und reinlich, dass es nicht zu sagen ist. Da stand ein weissgedecktes Tischlein mit sieben kleinen Tellern, jedes Tellerlein mit seinem L?ffelein, ferner sieben Messerlein und G?blein, und sieben Becherlein. An der Wand waren sieben Bettlein nebeneinander aufgestellt und schneewei?e Laken dar?ber gedeckt. Schneewittchen, weil es so hungrig und durstig war, a? von jedem Tellerlein ein wenig Gem?se und Brot, und trank aus jedem Becherlein einen Tropfen Wein; denn es wollte nicht einem allein alles wegnehmen. Hernach, weil es so m?de war, legte es sich in ein Bettchen, aber keins pa?te; das eine war zu lang, das andere zu kurz, bis endlich das siebente recht war: und darin blieb es liegen, befahl sich Gott und schlief ein. Als es ganz dunkel geworden war, kamen die Herren von dem H?uslein, das waren die sieben Zwerge, die in den Bergen nach Erz hackten und gruben. Sie z?ndeten ihre sieben Lichtlein an, und wie es nun hell im H?uslein ward, sahen sie, dass jemand darin gewesen war, denn es stand nicht alles so in der Ordnung, wie sie es verlassen hatten. Der erste sprach ‘wer hat auf meinem St?hlchen gesessen?’ Der zweite ‘wer hat von meinem Tellerchen gegessen?’ Der dritte ‘wer hat von meinem Br?tchen genommen?’ Der vierte ‘wer hat von meinem Gem?schen gegessen?’ Der f?nfte ‘wer hat mit meinem G?belchen gestochen?’ Der sechste ‘wer hat mit meinem Messerchen geschnitten?’ Der siebente ‘wer hat aus meinem Becherlein getrunken?’ Dann sah sich der erste um und sah, dass auf seinem Bett eine kleine Delle war, da sprach er ‘wer hat in mein Bettchen getreten?’ Die andern kamen gelaufen und riefen ‘in meinem hat auch jemand gelegen.’ Der siebente aber, als er in sein Bett sah, erblickte Schneewittchen, das lag darin und schlief. Nun rief er die andern, die kamen herbeigelaufen, und schrien vor Verwunderung, holten ihre sieben Lichtlein und beleuchteten Schneewittchen. ‘Ei, du mein Gott! ei, du mein Gott!’ riefen sie, ‘was ist das Kind so sch?n!’ und hatten so gro?e Freude, da? sie es nicht aufweckten, sondern im Bettlein fortschlafen lie?en. Der siebente Zwerg aber schlief bei seinen Gesellen, bei jedem eine Stunde, da war die Nacht herum. Als es Morgen war, erwachte Schneewittchen, und wie es die sieben Zwerge sah, erschrak es. Sie waren aber freundlich und fragten ‘wie hei?t du?’ ‘Ich hei?e Schneewittchen,’ antwortete es. ‘Wie bist du in unser Haus gekommen?’ sprachen weiter die Zwerge. Da erz?hlte es ihnen, dass seine Stiefmutter es h?tte wollen umbringen lassen, der J?ger h?tte ihm aber das Leben geschenkt, und da w?r es gelaufen den ganzen Tag, bis es endlich ihr H?uslein gefunden h?tte. Die Zwerge sprachen ‘willst du unsern Haushalt versehen, kochen, betten, waschen, n?hen und stricken, und willst du alles ordentlich und reinlich halten, so kannst du bei uns bleiben, und es soll dir an nichts fehlen.’ ‘Ja,’ sagte Schneewittchen, ‘von Herzen gern,’ und blieb bei ihnen. Es hielt ihnen das Haus in Ordnung: morgens gingen sie in die Berge und suchten Erz und Gold, abends kamen sie wieder, und da musste ihr Essen bereit sein. Den Tag ?ber war das M?dchen allein, da warnten es die guten Zwerglein und sprachen ‘h?te dich vor deiner Stiefmutter, die wird bald wissen, dass du hier bist; lass ja niemand herein.’ Die K?nigin aber, nachdem sie Schneewittchens Lunge und Leber glaubte gegessen zu haben, dachte nicht anders, als sie w?re wieder die erste und Allersch?nste, trat vor ihren Spiegel und sprach ‘Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’ Da antwortete der Spiegel ‘Frau K?nigin, Ihr seid die Sch?nste hier, aber Schneewittchen ?ber den Bergen bei den sieben Zwergen ist noch tausendmal sch?ner als Ihr.’ Da erschrak sie, denn sie wusste, dass der Spiegel Wahrheit sprach, und merkte, dass der J?ger sie betrogen hatte und Schneewittchen noch am Leben war. Und da sann und sann sie aufs neue, wie sie es umbringen wollte; denn solange sie nicht die Sch?nste war im ganzen Land, lie? ihr der Neid keine Ruhe. Und als sie sich endlich etwas ausgedacht hatte, f?rbte sie sich das Gesicht, und kleidete sich wie eine alte Kr?merin, und war ganz unkenntlich. In dieser Gestalt ging sie ?ber die sieben Berge zu den sieben Zwergen, klopfte an die T?re und rief ‘sch?ne Ware feil! feil!’ Schneewittchen guckte zum Fenster heraus und rief ‘guten Tag, liebe Frau, was habt Ihr zu verkaufen?’ ‘Gute Ware, sch?ne Ware,’ antwortete sie, ‘Schn?rriemen von allen Farben,’ und holte einen hervor, der aus bunter Seide geflochten war. ‘Die ehrliche Frau kann ich hereinlassen,’ dachte Schneewittchen, riegelte die T?re auf und kaufte sich den h?bschen Schn?rriemen. ‘Kind,’ sprach die Alte, ‘wie du aussiehst! komm, ich will dich einmal ordentlich schn?ren.’ Schneewittchen hatte kein Arg, stellte sich vor sie, und lie? sich mit dem neuen Schn?rriemen schn?ren: aber die Alte schn?rte geschwind und schn?rte so fest, dass dem Schneewittchen der Atem verging, und es f?r tot hinfiel. ‘Nun bist du die Sch?nste gewesen,’ sprach sie und eilte hinaus. Nicht lange darauf, zur Abendzeit, kamen die sieben Zwerge nach Haus, aber wie erschraken sie, als sie ihr liebes Schneewittchen auf der Erde liegen sahen; und es regte und bewegte sich nicht, als w?re es tot. Sie hoben es in die H?he, und weil sie sahen, dass es zu fest geschn?rt war, schnitten sie den Schn?rriemen entzwei: da fing es an ein wenig zu atmen, und ward nach und nach wieder lebendig. Als die Zwerge h?rten, was geschehen war, sprachen sie ‘die alte Kr?merfrau war niemand als die gottlose K?nigin: h?te dich und lass keinen Menschen herein, wenn wir nicht bei dir sind.’ Das b?se Weib aber, als es nach Haus gekommen war, ging vor den Spiegel und fragte ‘Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’ Da antwortete er wie sonst ‘Frau K?nigin’ Ihr seid die Sch?nste hier, aber Schneewittchen ?ber den Bergen bei den sieben Zwergen ist noch tausendmal sch?ner als Ihr.’ Als sie das h?rte, lief ihr alles Blut zum Herzen, so erschrak sie, denn sie sah wohl, da? Schneewittchen wieder lebendig geworden war. ‘Nun aber,’ sprach sie, ‘will ich etwas aussinnen, das dich zugrunde richten soll,’ und mit Hexenk?nsten, die sie verstand, machte sie einen giftigen Kamm. Dann verkleidete sie sich und nahm die Gestalt eines andern alten Weibes an. So ging sie hin ?ber die sieben Berge zu den sieben Zwergen, klopfte an die T?re und rief ‘gute Ware feil! feil!’ Schneewittchen schaute heraus und sprach ‘geht nur weiter, ich darf niemand hereinlassen.’ ‘Das Ansehen wird dir doch erlaubt sein,’ sprach die Alte, zog den giftigen Kamm heraus und hielt ihn in die H?he. Da gefiel er dem Kinde so gut, da? es sich bet?ren lie? und die T?re ?ffnete. Als sie des Kaufs einig waren, sprach die Alte ‘nun will ich dich einmal ordentlich k?mmen.’ Das arme Schneewittchen dachte an nichts, und lie? die Alte gew?hren, aber kaum hatte sie den Kamm in die Haare gesteckt, als das Gift darin wirkte, und das M?dchen ohne Besinnung niederfiel. ‘Du Ausbund von Sch?nheit,’ sprach das boshafte Weib, ‘jetzt ists um dich geschehen,’ und ging fort. Zum Gl?ck aber war es bald Abend, wo die sieben Zwerglein nach Haus kamen. Als sie Schneewittchen wie tot auf der Erde liegen sahen, hatten sie gleich die Stiefmutter in Verdacht, suchten nach, und fanden den giftigen Kamm, und kaum hatten sie ihn herausgezogen, so kam Schneewittchen wieder zu sich und erz?hlte, was vorgegangen war. Da warnten sie es noch einmal, auf seiner Hut zu sein und niemand die T?re zu ?ffnen. Die K?nigin stellte sich daheim vor den Spiegel und sprach ‘Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’ Da antwortete er wie vorher ‘Frau K?nigin, Ihr seid die Sch?nste hier, aber Schneewittchen ?ber den Bergen bei den sieben Zwergen ist noch tausendmal sch?ner als Ihr.’ Als sie den Spiegel so reden h?rte, zitterte und bebte sie vor Zorn. ‘Schneewittchen soll sterben,’ rief sie, ‘und wenn es mein eignes Leben kostet.’ Darauf ging sie in eine ganz verborgene einsame Kammer, wo niemand hinkam, und machte da einen giftigen Apfel. ?u?erlich sah er sch?n aus, wei? mit roten Backen, dass jeder, der ihn erblickte, Lust danach bekam, aber wer ein St?ckchen davon a?, der musste sterben. Als der Apfel fertig war, f?rbte sie sich das Gesicht und verkleidete sich in eine Bauersfrau, und so ging sie ?ber die sieben Berge zu den sieben Zwergen. Sie klopfte an, Schneewittchen streckte den Kopf zum Fenster heraus und sprach ‘ich darf keinen Menschen einlassen, die sieben Zwerge haben mir es verboten.’ ‘Mir auch recht,’ antwortete die B?uerin, ‘meine ?pfel will ich schon los werden. Da, einen will ich dir schenken.’ ‘Nein,’ sprach Schneewittchen, ‘ich darf nichts annehmen.’ ‘F?rchtest du dich vor Gift?’ sprach die Alte, ‘siehst du, da schneide ich den Apfel in zwei Teile; den roten Backen iss du, den wei?en will ich essen.’ Der Apfel war aber so k?nstlich gemacht, dass der rote Backen allein vergiftet war. Schneewittchen l?sterte den sch?nen Apfel an, und als es sah, dass die B?uerin davon a?, so konnte es nicht l?nger widerstehen, streckte die Hand hinaus und nahm die giftige H?lfte. Kaum aber hatte es einen Bissen davon im Mund, so fiel es tot zur Erde nieder. Da betrachtete es die K?nigin mit grausigen Blicken und lachte ?berlaut und sprach ‘wei? wie Schnee, rot wie Blut, schwarz wie Ebenholz! diesmal k?nnen dich die Zwerge nicht wieder erwecken.’ Und als sie daheim den Spiegel befragte ‘Spieglein, Spieglein an der Wand, wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’ so antwortete er endlich ‘Frau K?nigin, Ihr seid die Sch?nste im Land.’ Da hatte ihr neidisches Herz Ruhe, so gut ein neidisches Herz Ruhe haben kann. Als die Zwerge abends nach Haus kamen, fanden sie Schneewittchen auf der Erde liegen, und es ging kein Atem mehr aus seinem Mund, und es war tot. Sie hoben es auf, suchten, ob sie was Giftiges f?nden, schn?rten es auf, k?mmten ihm die Haare, wuschen es mit Wasser und Wein, aber es half alles nichts; das liebe Kind war tot und blieb tot. Sie legten es auf eine Bahre und setzten sich alle sieben daran und beweinten es, und weinten drei Tage lang. Da wollten sie es begraben, aber es sah noch so frisch aus wie ein lebender Mensch, und hatte noch seine sch?nen roten Backen. Sie sprachen ‘das k?nnen wir nicht in die schwarze Erde versenken,’ und lie?en einen durchsichtigen Sarg von Glas machen, dass man es von allen Seiten sehen konnte, legten es hinein, und schrieben mit goldenen Buchstaben seinen Namen darauf, und dass es eine K?nigstochter w?re. Dann setzten sie den Sarg hinaus auf den Berg, und einer von ihnen blieb immer dabei und bewachte ihn. Und die Tiere kamen auch und beweinten Schneewittchen, erst eine Eule, dann ein Rabe, zuletzt ein T?ubchen. Nun lag Schneewittchen lange Zeit in dem Sarg und ver?nderte sich nicht, sondern sah aus, als wenn es schliefe, denn es war noch so wei? als Schnee, so rot als Blut, und so schwarzhaarig wie Ebenholz. Es geschah aber, dass ein K?nigssohn in den Wald geriet und zu dem Zwergenhaus kam, da zu ?ber nachten. Er sah auf dem Berg den Sarg und das sch?ne Schneewittchen darin, und las, was mit goldenen Buchstaben darauf geschrieben war. Da sprach er zu den Zwergen ‘lasst mir den Sarg, ich will euch geben, was ihr daf?r haben wollt.’ Aber die Zwerge antworteten ‘wir geben ihn nicht um alles Gold in der Welt.’ Da sprach er ‘so schenkt mir ihn, denn ich kann nicht leben, ohne Schneewittchen zu sehen, ich will es ehren und hochachten wie mein Liebstes.’ Wie er so sprach, empfanden die guten Zwerglein Mitleiden mit ihm und gaben ihm den Sarg. Der K?nigssohn lie? ihn nun von seinen Dienern auf den Schultern forttragen. Da geschah es, da? sie ?ber einen Strauch stolperten, und von dem Sch?ttern fuhr der giftige Apfelgr?tz, den Schneewittchen abgebissen hatte, aus dem Hals. Und nicht lange, so ?ffnete es die Augen, hob den Deckel vom Sarg in die H?he, und richtete sich auf, und war wieder lebendig. ‘Ach Gott, wo bin ich?’ rief es. Der K?nigssohn sagte voll Freude ‘du bist bei mir,’ und erz?hlte, was sich zugetragen hatte, und sprach ‘ich habe dich lieber als alles auf der Welt; komm mit mir in meines Vaters Schlo?, du sollst meine Gemahlin werden.’ Da war ihm Schneewittchen gut und ging mit ihm, und ihre Hochzeit ward mit gro?er Pracht und Herrlichkeit angeordnet. Zu dem Fest wurde aber auch Schneewittchens gottlose Stiefmutter eingeladen. Wie sie sich nun mit sch?nen Kleidern angetan hatte, trat sie vor den Spiegel und sprach ‘Spieglein’ Spieglein an der Wand’ wer ist die Sch?nste im ganzen Land?’ Der Spiegel antwortete ‘Frau K?nigin’ Ihr seid die Sch?nste hier, aber die junge K?nigin ist tausendmal sch?ner als Ihr.’ Da stie? das b?se Weib einen Fluch aus, und ward ihr so angst, so angst, dass sie sich nicht zu lassen wusste. Sie wollte zuerst gar nicht auf die Hochzeit kommen: doch lie? es ihr keine Ruhe, sie musste fort und die junge K?nigin sehen. Und wie sie hineintrat, erkannte sie Schneewittchen, und vor Angst und Schrecken stand sie da und konnte sich nicht regen. Aber es waren schon eiserne Pantoffeln ?ber Kohlenfeuer gestellt und wurden mit Zangen hereingetragen und vor sie hingestellt. Da musste sie in die rotgl?henden Schuhe treten und so lange tanzen, bis sie tot zur Erde fiel.         ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΑΝΑΗΣ ΜΠΟΥΧΟΡΙΚΟΥ   Η  αυγή πλησίαζε, δεν ήμουν σίγουρη αν θα αντέξω κι άλλο ,τα πόδια μου με πονούσαν. Έτρεχα  με όλη μου την δύναμη  ,το δάσος όμως ήταν ατελείωτο .Τον άκουγα .Πλησίαζε όλο και πιο πολύ. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγω ,δεν υπήρχε περιπτώσει να σωθώ! Τα πνευμόνια μου πήρανε φωτιά, από λεπτό σε λεπτό θα έφτυνα αίμα. Και τότε τον είδα. Εμφανίστηκε μπροστά μου από το πουθενά. Τα κόκκινα μάτια του με προειδοποίησαν για το τέλος μου. Η μαύρη του ράχη  ορθώθηκε κι ένα γουργουρητό βγήκε από το λαρύγγι του. Τα σαγόνια του άνοιξαν διάπλατα και τότε το χιόνι παντού βάφτηκε κόκκινο.                  <<Ξύπνα  Λόρελ, ξύπνα!>>  , είπε η μαμά μου με έναν τόνο ανησυχίας.                                                                                                                         <<Ξύπνησα!>>, της απάντησα  κι όντως είχα ξυπνήσει . Τα κόκκινα μάτια εκείνου του τέρατος μεταμορ- φώθηκαν στα ταραγμένα μάτια της Νταϊάνα, της μαμάς μου. Το μελένιο τους  χρώμα είχε πάρει την απόχρωση του καφέ. <<Τι ώρα είναι;>>, την ρώτησα. << Έξι και μισή >> ,μου απάντησε ,<<Λόρελ, δεν θέλεις να το συζητήσουμε;>>,                                                                            <<Να συζητήσουμε για ποιο πράγμα;>> ,                                                                                                                                                    <<Για το όνειρο σου >>                                                                                                                                                                                                  <<Για τον εφιάλτη μου εννοείς! >>                                                                                                                                                                                                                                 <<Μπορούμε να πάμε στην κυρία Γκρέγκορι, είναι  καλή ψυχολόγος>>                                                                                                   <<Ούτε να το σκέφτεσαι!>>                                                                                                                                                                                         <<Μα, δεν θα το μάθει κανείς  κι εσύ θα νιώθεις πολύ καλύτερα>>                                                                                           <<Μαμά είπα όχι! >>                                                                                                                                                                                                                 και με αυτά η μαμά μου απλώς σηκώθηκε από το πάτωμα όπου ήταν  γονατισμένη και βγήκε από το δωμάτιο μου μουρμουρίζοντας εκνευρισμένα.                                                                                                                   Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να εκραγεί , ο λαιμός μου είχε κλείσει από τις τσιρίδες και ο ιδρώτας έλουζε το μέτωπο και τα μαλλιά μου. Ένα κρύο ντούζ είναι ότι πρέπει, σκέφτηκα. Να σας συστηθώ. Με λένε Λόρελ Σκάιλαρ Χάθαγουεϊ ( Lorel Skylar Hathaway), είμαι  δεκαεφτά χρονών και ζω στην Μινεσότα μαζί με την μαμά μου την Νταϊάνα Γκρέι (DaianaGrey). Ο μπαμπάς μου πέθανε από επίθεση λύκου όταν εγώ ήμουν εννιά χρονών .Μαντέψτε ποιο είναι το ζώο που μισώ! Είμαι σχετικά μικροκαμωμένη με μακριά μαύραμαλλιά ?δώρο της μαμάς μου- και πράσινα μάτια που πλαισιώνονται από φακίδες ? δώρο του μπαμπά μου-. Οι μόνοι φίλοι μου είναι η Κάλα Nέιτζ Μαζούρ (KalaNageMazur)  και ο Μέισον Καστίλ ( MαsonCastle).Τους ξέρω από τότε που με θυμάμαι. Η Κάλα είναι λίγο πιο ψηλή από εμένα, με ύψος ένα και εβδομήντα οχτώ και με συνδυασμό τα ψηλοτάκουνά της κάνει κάθε αγόρι να την κοιτάει λιγούρικα. Το πρόσωπο της πλαισιώνεται από πολλές καστανόχρυσες μπούκλες αλλά το σημείο όπου μαγνητίζεται η ματιά του καθενός είναι τα μεγάλα, αμυγδαλωτά, κεχριμπαρένια της μάτια. Το χόμπι της και λογικά μελλοντικό της επάγγελμα είναι η φωτογραφία.                                                                                                                                Ο Μέισον από την άλλη είναι σχετικά ψηλός ?αλλά σχετικά κοντός δίπλα στην Κάλα- .Ο καστανόξανθος γαλανομάτης και σχετικά ψηλόκοντος Μέισον είναι ?από ότι έχω καταλάβει τον τελευταίο καιρό- τσιμπημένος με την Κάλα, δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικός, λόγω της οικογένειας του, δηλαδή της υποτιθέμενης οικογένειας και λατρεύει τα κόμικς . Με λίγα λόγια είναι ένα όμορφο αντικοινωνικό σπασικλάκι.   Έφτασα στο σπίτι της Κάλα και κόρναρα δύο φορές. Η ώρα ήταν οχτώ παρά είκοσι, αν δεν ήμασταν στο σχολείο μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά το γραφείο της διευθύντριας θα ήταν η επόμενη στάση μας. Μετά από πέντε λεπτά η Κάλα βγήκε με χαρωπό βήμα και μ? ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Μπήκε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για το σχολείο. <<Ποια  θα κάνει πάρτυ την Παρασκευή;>>, είπε με ύφος όλο νόημα                                                                                                                                                                               <<Κάλα ούτε να το σκέφτεσαι>>, της απάντησα                                                                                                                                                      <<Έλα ρε Λόρελ, κλείνεις τα δεκαεφτά! Σε ένα χρόνο από τώρα θα είσαι κι επισήμως ανεξάρτητη, δεν θέλεις να γιορτάσεις την τελευταία σου χρονιά σαν ανήλικο; >>                                                                                                      <<Μπα, έχω τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες ακόμα ως ανήλικη, μου φαίνεται πως το γιορτάζω κάθε μέρα >> <<Ό,τι πεις, από ότι φαίνεται οι λέξεις ξενέρωτη και Λόρελ πάνε πακέτο>>  και για απάντηση της έβγαλα                                                                                                                                            τη γλώσσα και προσηλώθηκα στην οδήγηση.     Όταν μπήκαμε στο πάρκινγκ του σχολείου η ώρα ήταν  οχτώ παρα πέντε. Ανεβήκαμε γρήγορα τις σκάλες και πριν χωριστούμε της ψιθύρισα  <<είσαι τυχερή, πέντε λεπτά να αργούσαμε θα έριχνα όλο το φταίξιμο πάνω σου>> Πρώτη ώρα είχα γερμανικά, ενώ η Κάλα είχε ιαπωνικά. Μπήκα λίγο αργοπορημένα μέσα στην τάξη αλλά ο κ. Γκρόντους ( Grodus ) ήταν απασχολημένος με κάτι χαρτιά και δεν φάνηκε να το παρατηρεί.  Έκατσα στην θέση μου κι έβγαλα το βιβλίο. Ένα χαρτάκι με πέτυχε στο κεφάλι και γύρισα να δω ποιος ήταν αυτός που μου το πέταξε. Η Βί (Vee) μου έκανε νόημα να το διαβάσω   Κοίτα ακριβώς δεξιά σου!!! Νέο αίμα? το όνομά  του είναι Σόν!   Και όντως στην δίπλα θέση καθόταν ένας καινούριος. Φορούσε μαύρο ξεθωριασμένο τζίν , μία μαύρη μπλούζα και τα μαύρα επιμελώς ατημέλητα μαλλιά του έρχονταν σε αντίθεση με τα κίτρινα σαν του ήλιου μάτια του. Ένα ρίγος με διαπέρασε όταν οι ματιές μας συναντήθηκαν και η φωνή του κ. Γκρόντους διέκοψε τον ειρμό των σκέψεων μου <<Λοιπόν παιδιά , θα χωριστείτε σε ομάδες ανά των δύο και θα κάνετε μια εργασία πάνω στα παραμύθια των αδερφών Γριμ. Η κάθε ομάδα θα πάρει από ένα παραμύθι κι εσείς θα το γράψετε από την αρχή με δικό σας περιεχόμενο. Έχετε ενάμιση μήνα στην διάθεση σας>> , είπε κι έβαλε το χέρι του σε μία γαβάθα ,  << η πρώτη ομάδα έχει το παραμύθι ??Χανσελ και Γρετελ?? και είναι …>> είπε και ψάρεψε δύο χαρτάκια από ένα κουτί, <<?ο Έντι (Eddy) και ο Μαξ ( Max ) >>, αχτύπητο δίδυμο, απορώ ποιόν θα πληρώσουν αυτή την φορά για να τους κάνει την εργασία. << Το επόμενο ζευγάρι είναι.. >>,είπε ο καθηγητής για τέταρτη φορά και τράβηξε άλλα δύο χαρτάκια ,<< η Λόρελ και ο Σον κι έχουν την ιστορία «κοκκινοσκου- φίτσα» , την έκατσα..                                                                                                                  .                                                                                                                                                ~  *   ~   <<Λόρελ, δεν μπορώ να σε καταλάβω..>> , είπε η Κάλα , << είναι μια απλή εργασία το πολύ-πολύ να βρεθείτε σε καμιά βιβλιοθήκη>>                                                                                                                              <<Δεν θέλω! >> , της απάντησα , << το ύφος του με φρικάρει, κρύβει μπελάδες>>                                                                                                                                     << ?Οπως επιθυμεί η μεγαλειότητα σου>>,  είπε και άρχισε να γελάει με τον Μέισον.                                                                    << Θα τις φας αυτές; >>, είπε ο Μέισον δείχνοντας τις πατάτες μου. << Όλες δικιές σου>> , είπα και τις έσπρωξα προς το μέρος του. Η αίθουσα του κυλικείου ήταν γεμάτη ,απορώ πως βρήκαμε τραπέζι. Το κουδούνι χτύπησε και κατευθύνθηκα προς το ερμάριο μου. Ρίγος ξανά. << Γιατί με αποφεύγεις; >> , έκλεισα το ντουλάπι από το ερμάριο μου και αντίκρισα τον Σον.                                                                      <<Ορίστε;>>, είπα με ύφος απορίας                                                                                                                                                                                 << Λέω, δεν έχεις καμία απολύτως πρόθεση να μου μιλήσεις;>>                                                                                                                                           <<Γιατί; Γνωριζόμαστε;>.                                                                                                                                                                                           <<Δεν θα έπρεπε να με γνωρίσεις;>>                                                                                                                                                            <<Λυπάμαι, αλλά δεν ανήκεις στα μελλοντικά μου σχέδια>>                                                                                          <<Λυπάμαι που στο υπενθυμίζω, αλλά πλέον είμαστε συνεργάτες οπότε δεν έχεις επιλογή>>                                                                                                                                         <<Καλά λοιπόν, Λόρελ Σκάιλαρ Χάθαγεϊ, χάρηκα για την γνωριμία..>>, του είπα και του έτεινα το χέρι μου.                                                                                                                                                                                         <<Σον.>> ,είπε και ανταπέδωσε την χειραψία.                                                                                                                                                <<Σον τι..;>>                                                                                                                                                                                                                                                               <<Σον σκέτο?>>                                                                                                                                                                                                                      <<Εντάξει λοιπόν Σον Σκέτο πρέπει να φύγω έχω μάθημα..>>                                                                                                                                                                                                  <<Θα τα πούμε.. >> είπε σχεδόν από μέσα του κι έφυγε.                                            *Μετά από δύο μέρες .Παρασκευή βράδυ*   <<Μου υπόσχεστε πώς δεν έχει πάρτυ, κομφετί και τούρτα;>>, είπα στον οδηγό και τον συνοδηγό που ήταν ο Μέισον και η Κάλα αντίστοιχα.                                                                                                                                                                              <<Είπαμε!! Δεν έχει τίποτα από όλα αυτά, θα πάμε απλώς στο mcColen για ένα ποτό. Νομίζω πως σήμερα θα έχει κι ένα συγκρότημα, τους studioMob>> , απάντησε ο Μέισον .                                                                                                                                                <<Παραιτούμαι>>, είπα και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά.                                                                                                                 <<Και καλά κάνεις!>> είπε η Κάλα και δυνάμωσε τον ήχο από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Φτάσαμε στο mcColen, παρκάραμε το αυτοκίνητο και πλησιάσαμε προς την είσοδο. Η μουσική ήταν στη διαπασών, οι studioMob παίζανε το ??SmellsLikeTeensSpirit?? των Nirvana. <<Δεν αισθάνομαι και πολύ καλά το στομάχι μου>> , είπε η Κάλα με παραπονεμένο ύφος, << σου είπα να μην φας από το κέικ που έφτιαξες αλλά εσύ δεν με άκουσες>>, είπε πειρακτικά ο Μέισον και η Κάλα του το ανταπέδωσε βγάζοντας την γλώσσα της. Το μέρος μύριζε καπνό, άρωμα και ταγκό ιδρώτα, τα φώτα χόρευαν στον δικό τους τρελό ρυθμό και τα κορμιά λικνίζονταν με τον παλμό της μουσικής.                                                                                                                    Καθίσαμε στο μπαρ και πήραμε από ένα ποτό. Μετά από μισή ώρα η Κάλα προσπαθούσε κάτι να μου πει κάτι αλλά δεν μπορούσα να την καταλάβω και ξαφνικά ο τραγουδιστής των  studioMobείπε <<το επόμενο τραγούδι είναι αφιερωμένο στην Λόρελ, χρόνια σου πολλά>>, και η μελωδία του ??happybirthday?? ξεδιπλωνόταν σιγά-σιγά  και το τραγούδι έπαιρνε μορφή μπαλάντας. Η φωνή του τραγουδιστή γαργαλούσε γλυκά τα αυτιά μου και οι αρπισμοί της κιθάρας ακολουθούσαν. Μία σοκολατένια τούρτα εμφανίστηκε στο μπαρ και δεκαεφτά φλεγόμενα κεράκια χόρευαν με τον αέρα. Ο Μέισον και η Κάλα με αγκάλιασαν σφιχτά και ακολουθούσαν την φωνή του τραγουδιστή. Η Κάλα μου ψιθύρισε στο αυτί << χέϊ Λόρ, πριν σβήσεις τα κεράκια κάνε μια ευχή. >> και μου έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο. Εύχομαι να μπορούσες να γυρίσεις πίσω ?και έσβησα τα κεράκια.                                                                     <<Τι από όλα που σας είπα προηγούμενος δεν καταλάβατε;>>, τους είπα με ένα χαμόγελο στα χείλη.                                                                                                                                                                                                              <<Είπες όχι πάρτυ, αυτό είναι πάρτυ έκπληξη , έχει διαφορά. Επίσης είπες όχι κομφετί και δεν υπάρχει ίχνος από χαρτάκι και τέλος μας είπες όχι τούρτα , αυτό?>>, είπε ο Μέισον δείχνοντας την σοκολατένια απόλαυση, << είναι τούρτα με κεράκια. Την επόμενη φορά απλώς γίνε λίγο πιο συγκεκριμένη>>. <<Τι να πω; Δεν μπορεί κανένας να βγάλει άκρη μαζί σας >> ,είπα και τους αγκάλιασα, <<ευχαριστώ παιδιά>>. Η Κάλα κρατούσε στα χέρια της ένα μαύρο κουτί με κόκκινη κορδέλα, <<να και το δώρο σου>> , είπε τείνοντας το προς το μέρος μου. Άνοιξα το κουτί και έβγαλα από μέσα μια ζακέτα μακριά μέχρι την γάμπα, ήταν αμάνικη με κουκούλα και έδενε με δύο κορδέλες στο στέρνο. Το χρώμα της ήταν πορφυρό κόκκινο και η υφή της ήταν τόσο μαλακή. << Είναι υπέροχη! Δεν ξέρω τι να πω!  Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Είναι τα καλύτερα γενέθλια!! >> είπα και τους έσκασα από ένα φιλί. <<?Ολα για την πάρτη σου>> είπε ο Μέισον και μου έκλεισε το μάτι, <<Λόρελ να σου γνωρίσω τον φίλο μου τον Καμ ( Cam ) >> είπε και μου έδειξε έναν που ερχόταν προς το μέρος μας.                                                                                                                                             <<Έι Καμ!>>, φώναξε <<Μέισον, που χάθηκες ρε φίλε;>>                                                                                                                                                                        Ο Καμ στάθηκε μπροστά στον Μέισον και έκαναν μια χειραψία που όλα τα αγόρια ξέρουν ενστικτωδώς. <<Να σου γνωρίσω τα κορίτσια, από εδώ η Κάλα?>> <<Καμ>>, είπε σφίγγοντας το χέρι της . <<Κάλα, χάρηκα>> του απάντησε εκείνη. <<?Και από εδώ η Λόρελ.>>, συνέχισε ο Μέισον δείχνοντας εμένα. <<Η εορτάζουσα, χρόνια σου πολλά και από κοντά λοιπόν. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία.. >>  ,είπε και στα χείλη του τρεμόπαιζε ένα αινιγματικό χαμόγελο και μου φίλησε το χέρι, << ευχαριστώ>> είπα και τράβηξα απότομα το χέρι μου. Η ώρα κόντευε μεσάνυχτα, ο Καμ μου είχε πιάσει κουβέντα και δεν ήξερα πώς να τον αποφύγω. << έλα δοκίμασε το δώρο σου>>, είπε η Κάλα καταλαβαίνοντας την αμηχανία μου. Πήρα την ζακέτα και την φόρεσα. Ήταν υπέροχη! Το πορφυρό κόκκινο έρχονταν σε τέλεια αντίθεση με τα μαλλιά μου και το ύφασμα ήταν τόσο απαλό που το αισθανόμουν σαν δεύτερο δέρμα. <<Είσαι πανέμορφη>>, είπε ο Μέισον παίρνοντας το χέρι μου κι εγώ έκανα μία πλήρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό μου. << Λόρελ το κλείσαμε! Θα σε πάω μία μέρα στο δάσος για φωτογράφιση>>, είπε η Κάλα με ένα χαμόγελο στα χείλη . << Κι εγώ θα σε πάω αμέσως τώρα για μία ξενάγηση στο σπίτι μου>>, ψιθύρισε ο Καμ στο αυτί μου. <<Η Κάλα αναγουλιάζει, την πάω λίγο στην τουαλέτα>>, είπε ο Μέισον και εξαφανίστηκαν μέσα στο χάος του πλήθους. << Πάντως η προσφορά μου ισχύει>>, είπε ο Καμ και με το χέρι του στη μέση μου με ώθησε υπερβολικά κοντά του . << Όχι ευχαριστώ >> , του είπα κι έκανα ένα βήμα πίσω χωρίς να μπορέσω να ξεφύγω από το χέρι του . << Μα γιατί;>>, είπε με ένα μειδίαμα στα χείλη και με κόλλησε με το σώμα του στο μπαρ. <<Θα μπορούσες να κάνεις ένα βήμα πίσω;>>, του είπα σπρώχνοντας τον. << Αν πεις την μαγική λέξη τότε ίσως το κάνω>> είπε. Ρίγος. ξαφνικά εμφανίστηκε από πίσω του ένα χέρι τον τράβηξε προς τα πίσω και μία μπουνιά βρέθηκε στη μύτη του Καμ. << Μήπως θες και ειδική πρόσκληση;>> ,είπε εκείνος ο τύπος. Κάπου την ξέρω αυτήν την φωνή. Ο Καμ σηκώθηκε και ετοιμάστηκε για επίθεση. Ο άγνωστος τον απέκρουσε και τον έβγαλε νοκ άουτ. Τότε γύρισε να με κοιτάξει για να δει αν είμαι καλά και η ματιά του έστειλε ρίγος σε όλο μου το κορμί. Τα κίτρινα σαν του ήλιου μάτια του με διαπέρασαν και μου έκοψαν την αναπνοή. Σον; << Έλα, πάμε σπίτι?>> , είπε, με έπιασε από το χέρι και με έβγαλε από εκείνο το χάος.                                                                                              Κατευθυνθήκαμε προς το παρκινγκ και σταματήσαμε μπροστά από μία μαύρη μηχανή. Ανέβηκε την έβαλε μπρος και μου πρόσφερε το κράνος του, το πήρα και το φόρεσα. <<Κάτσε να σε βοηθήσω να το κουμπώσεις>> είπε και έβαλε τα χέρια του κάτω από το σαγόνι μου, μετά από λίγη ώρα ακούστηκε ένα κλίκ << έτοιμη! >>, είπε και με κοίταξε. <<Ευχαριστώ>> , του είπα χωρίς να ξεκολλήσω από τα μάτια του. << την επόμενη φορά θα σου δείξω πώς να το κουμπώνεις μόνη σου >> , μου απάντησε . <<Εννοώ γι? αυτό που έκανες στο mcColen, που με υπερασπίστηκες>>, του είπα. << Αν χρειαστεί? θα το ξανακάνω>>, είπε και ανέβηκα στην μηχανή .   <<Στο επόμενο σπίτι σταμάτα>>, φώναξα μέσα από την οχλοβοή της μηχανής .Μετά από λίγα λεπτά η ταχύτητα ελαττώθηκε μέχρι που η μηχανή σταμάτησε εντελώς, Ο Σον γύρισε το κλειδί από την μίζα και η μηχανή βουβάθηκε. Κατέβηκα και έκανα μια προσπάθεια να ξεκουμπώσω το κράνος μου αλλά τζίφος. Ο Σον στερέωσε την μηχανή και κατέβηκε. << ?Ελα εδώ>> ,είπε και έβαλε πάλι τα χέρια του στο σαγόνι μου. Κλίκ και άνοιξε. Έβγαλα το κράνος, του το έδωσα και σουλούπωσα στα γρήγορα το μαλλί μου. << Σον, ευχαριστώ που με έφερες και συγνώμη για της προάλλες, σου φέρθηκα πολύ σκάρτα.>>                                                                                                                                                                                                   <<Περασμένα ξεχασμένα>> είπε και  χαμογέλασε ανεβαίνοντας στην μηχανή του. << Καληνύχτα Σον >> , είπα και έκανα αναστροφή για να φύγω. << Παραλίγο να το ξεχάσω!>> , φώναξε κι έβγαλε ένα μικρό κόκκινο κουτάκι από την τσέπη του, μου το πέταξε και ίσα που πρόλαβα να το πιάσω . <<Χρόνια πολλά Κοκκινοσκουφίτσα>> , είπε και έφυγε. Έτρεξα στο δωμάτιο μου κι έκλεισα την πόρτα. Το κουτάκι ήταν τόσο μικρό που το χέρι μου έκλεινε άνετα. Το κοίταξα πολύ προσεκτικά. Μα γιατί να μου δώσει δώρο; Πως έμαθε για τα γενέθλια μου; Και γιατί με είπε Κοκκινοσκουφίτσα; Διάφορα ερωτήματα περιστρέφονταν στο μυαλό μου. Τότε κατάλαβα, κοίταξα την φιγούρα μου στον καθρέφτη και είδα πως φορούσα ακόμη την κόκκινη ζακέτα, ήμουν μία κοκκινοσκουφίτσα. Άνοιξα το κουτάκι και από μέσα έβγαλα ένα μενταγιόν. ?Ήταν σε σχήμα νομίσματος και είχε ένα μπρονζέ χρώμα. Από την μία μεριά είχε με μαύρο χρώμα μία πατούσα λύκου και από την άλλη μεριά είχε χαραγμένη την φράση ??personagrata??. *Τέσσερις μέρες μετά. Στο δάσος.*   <<Κάλα, πάμε να φύγουμε. Ήμαστε εδώ πάνω από μία ώρα>>, είπα παραπονεμένα. <<Μερικές ακόμα να βγάλω και θα φύγουμε >> ,είπε και ακούστηκε ο ήχος της φωτογραφικής μηχανής, <<Σε παρακαλώ συντόμευε. Ξέρεις ότι αυτό το μέρος με φρικάρει! Και σχεδόν έχει σκοτεινιάσει.>>, της είπα φοβισμένα. <<Εντάξει, δέκα λεπτά ακόμα. Μην κουνιέσαι! Βγαίνουν θολές, και πάρε καλύτερη πόζα, θέλω  η ζακέτα σου να είναι το επίκεντρο .>>, κλίκ, κλίκ, κλίκ.<< Φαντάσου πως είσαι? είσαι? αμ? η Κοκκινοσκουφίτσα! Σκέψου πως είσαι μία αθώα, γλυκιά κοπέλα που την κυνηγάνε συνεχώς μπελάδες>>, μα τι πάθανε όλοι με την κοκκινοσκουφίτσα;  << Τελικά ο Σον εμφανίστηκε καθόλου; Τον βρήκες; >>, είπε η Κάλα για να μου αποσπάσει την προσοχή, << Όχι, η τελευταία φορά που τον είδα ήταν όταν μου έδωσε το δώρο>> , της απάντησα <<Έδειξες το μενταγιόν στον Μέισον;>> <<Ναι, είπε πως εκείνη η φράση είναι στα λατινικά>> <<Την μετάφραση την βρήκατε;>> <<Σημαίνει πρόσωπο προσφιλές , δηλαδή είναι αυτός που γίνεται αποδεκτός από μία ξένη χώρα, φυλή, παρέα, αγέλη κλπ.>> << Τα ερωτήματα όμως είναι πολλά. Γιατί να σου δώσει δώρο; Και μάλιστα με την πατούσα ενός λύκου επάνω;  Ήρθε, σε έσωσε από μία ερωτική επίθεση, σε πήγε σπίτι, σου έδωσε δώρο και μετά απλά πούφ εξαφανίστηκε?>>. Κρακ, ένας ήχος ακούστηκε από πίσω μου. <<Κάλα; Νομίζω πως πρέπει να φύγουμε?>> είπα και ο φόβος κορυφωνόταν καθώς ο ήχος αυτή την φορά ακούστηκε πιο κοντά <<νομίζω πως έχεις δί..>>, η Κάλα δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της όταν ένας μαύρος λύκος πετάχτηκε μέσα από τους θάμνους αποκαλύπτοντας τα μυτερά του δόντια. <<Τρέχα!!!>>, της φώναξα και τα πόδια μας πήρανε φωτιά. Τα πνευμόνια μου έκαιγαν. Ο εφιάλτης μου έπαιρνε σάρκα και οστά. Δεν το ζω αυτό! Όχι, σε λίγο θα ξυπνήσω στο δωμάτιο μου και θα είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου. Ξύπνα, ξύπνα ?ΞΎΠΝΑ!!! Δεν κοίταξα στιγμή πίσω μου, άκουγα την Κάλα να τρέχει αλλά δεν μπορούσα να την αντικρίσω, θα έχανα το βήμα μου. Τα κλαδιά των δέντρων μαστίγωναν τα πρόσωπα μας. <<Λόρελ!!!>>, φώναξε κι ένας γδούπος ακούστηκε. Εκείνη την στιγμή κρύος ιδρώτας με έλουσε. Νόμιζα πώς άμα γυρίσω το κεφάλι μου θα έβλεπα το κτήνος να στέκεται πάνω από την κολλητή μου και να την κατασπαράζει. Γύρισα με μία μάσκα φόβου στο πρόσωπο, ευτυχώς το τέρας δεν φαινόταν πουθενά, αλλά η Κάλα είχε ξαπλώσει στο έδαφος και κρατούσε το γόνατο της. <<Κάλα!!!>>, είπα και  έτρεξα κοντά της. Έπεσα στα γόνατα και προσπάθησα να την βοηθήσω να σηκωθεί .<< Αού! Μη Λόρελ, ΜΗ!!>>, είπε και κουλουριάστηκε. << Κάλα, άσε με να δω το πόδι σου>>, είπα και προσπάθησα να πάρω τα χέρια της από το γόνατο της. Έπιασα το ένα της το χέρι και αισθάνθηκα κάτι υγρό. Κοίταξα τα δάχτυλά μου και είδα να κυλάει αίμα. <<Κάλα είσαι χτυπημένη!>>, είπα και ένιωσα την χολή στο λαρύγγι μου, << άσε με να δω αν το χτύπημα είναι βαρύ..>>, της είπα με δισταγμό. <<Λόρελ! Μην μου το πεις αν είναι άσχημο! Βασικά μην μου πεις τίποτα! Δεν υπάρχουν καλά χτυπήματα!>>, είπε, έκλεισε με δύναμη τα μάτια της και το σαγόνι της και χαλάρωσε τα χέρια της. Το χτύπημα ήταν πολύ άσχημο το αίμα έρεε στο παντελόνι της. <<Είναι μια χαρά. Μην ανησυχείς , όλα θα πάνε καλά. Θα πάρω τηλέφωνο τον Μέισον και σε πέντε λεπτά το πολύ θα είναι εδώ>>, της είπα καθησυχαστικά. <<Βιάσου!!!>>, μου απάντησε μέσα από τα δόντια της. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και έγραψα βιάστηκα το νούμερο του Μέισον. Τούτ? τούτ? τούτ. <<Παρακαλώ;>> <<Μέισον!>> <<Κοκκινοσκουφίτσα! Πώς πάει η φωτογράφηση; >> <<Μέισον έχουμε πρόβλημα, είμαστε σχεδόν έξω από το δάσος στο βόριο μέρος! Η Κάλα είναι χτυπημένη και ένας λύκος μας καταδιώκει! Έλα γρήγορα!!!>> ?Και το τηλέφωνο βουβάθηκε <<Έρχεται; >>, είπε η Κάλα με μία έκφραση πόνου, << σε λίγο θα είναι εδώ>>, της απάντησα με φωνή καθησυχαστική. <<Ππώς έπεσες;>>, την ρώτησα. <<Βλέπεις εκείνη την ρίζα του δέντρου..;>>, είπε δείχνοντας προς τα πίσω. Υπήρχε μία ρίζα που προεξείχε πολύ από το έδαφος . <<Ε! Εγώ δεν την είδα?>> ,είπε και συνέχισε, << ? μπλέχτηκε το πόδι μου εκεί και έπεσα, αλλά το θέμα είναι πού έπεσα..>>, είπε με μία πινελιά ειρωνείας,  <<?μέσα σε όλο αυτό το μέρος?>>, είπε και έκανε με τα χέρια της μία κυκλοειδή κίνηση δείχνοντας το χώρο, << ?εγώ βρήκα να πέσω πάνω σε αυτή την κοτρόνα.>>, είπε και έγειρε στο πλάι για να μου δείξει μία πέτρα ίσα με μία μπάλα ποδοσφαίρου. <<Έλα ας κάνουμε μία προσπάθεια να σηκωθείς>>, είπα και έβαλα τα χέρια μου στη μέση της. <<?Λόρελ;..>> <<Μην ανησυχείς θα σε σηκώσω όσο πιο μαλακά μπο..>> και τότε είδα το βλέμμα της.  Είχε γίνει άσπρη σαν πανί και έτρεμε ολόκληρη, δεν κοιτούσε εμένα αλλά κάποιον ή κάτι που βρισκόταν πίσω μου. Δεν ήθελα να κοιτάξω, δεν ήθελα να τον δω και τότε άκουσα το πνιχτό του γρύλισμα. << Κάλα, αν βγούμε ζωντανές από εδώ θύμισε μου να σε σκοτώσω που με έφερες.>>, είπα προσπαθώντας να ελαφρύνω την κατάσταση αλλά η καρδιά μου χτυπούσε τόσο γρήγορα που αισθανόμουν ότι θα πεθάνω προτού προλάβει το κτήνος να μπήξει τα δόντια του στην σάρκα μου. Γύρισα και τον είδα. Τα πελώρια κόκκινα μάτια του έστελναν κύματα ρίγους στην ραχοκοκαλιά μου, ενώ τα χείλη του είχαν τραβηχτεί πίσω και αποκάλυπταν μια σειρά από μυτερά δόντια που λυσσούσαν για κρέας . Μπήκα μπροστά από την Κάλα για να μπορέσω να κόψω την οπτική επαφή μαζί της και να εστιάσει σε εμένα. <<Κάνε γρήγορα Μέισον>> , ευχήθηκα σχεδόν από μέσα μου. Ρίγος. Ξαφνικά δύο λύκοι πετάχτηκαν μέσα από τους θάμνους και όρμισαν στον μαύρο. Οι δύο αυτοί λύκοι μου προκαλούσαν δέος, ο ένας ήταν άσπρος σαν το χιόνι και τα μάτια του είχαν την απόχρωση του πράσινου, το τρίχωμα του ήταν τόσο πυκνό και λαμπερό  και η ματιά του ήταν τόσο σταθερή και καθησυχαστική. Ο άλλος λύκος ήταν καστανοκόκκινος, έμοιαζε σκληρός, προστατευτικός . Κινούνταν σαν αλεπού και οι κινήσεις του ήταν σίγουρες και σταθερές. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να παραδοθεί το μαύρο τέρας. Ρυάκια από αίμα έτρεχαν από το σώμα του. Ο μαύρος λύκος μας κοίταξε για μια τελευταία φορά κι έπειτα εξαφανίστηκε στο δάσος . Το ότι βρισκόμασταν μέσα στην ερημιά με δύο λύκους οι οποίοι μας έσωσαν  δεν με καθησύχαζε και πολύ δεν έπαυε να τους θεωρώ τέρατα. Η σιωπή έπεσε από πάνω μας σαν μαύρο πέπλο. Τίποτα δεν κουνιότανε, τίποτα δεν ανέπνεε. Το βάρος της αποπνικτικής σιωπής με πλάκωνε στο στήθος. Τότε ο άσπρος λύκος έστρεψε το βλέμμα του σε εμάς.  Η ματιά του ήταν τόσο γαλήνια, τόσο  ήρεμη, δεν είχε καμία προδιάθεση. Αυτή η αίσθηση των πράσινων ματιών του ήταν τόσο γνώριμη. << Λόρελ?>>, ψιθύρισε η Κάλα στο αυτί μου, << τώρα τι κάνουμε?;>>,  <<?την προσευχή μας>>, απάντησα. Ο άσπρος λύκος έκανε ένα διστακτικό βήμα μπροστά και κάθε μυς του σώματος μού σφίχτηκε. Το μυαλό μου έπαιρνε γρήγορες στροφές, βρισκόμουν σε εγρήγορση.   Κάτι πρέπει να βρω για όπλο??                                                             Ο λύκος έκανε ακόμα ένα μικρό βήμα, αλλά αυτή την φορά με πιο μεγάλη σιγουριά. Πήγε να κάνει ακόμα ένα και τότε ο καστανοκόκκινος λύκος μπήκε μπροστά του βγάζοντας από το λαρύγγι έναν πνιχτό παραπονεμένο ήχο και μετά από κάποια λεπτά εγκλώβισε τα μάτια του στα δικά μου. Δεν μπορεί !!! . Τα μάτια του ήταν κίτρινα σαν του ήλιου. Κίτρινα, κίτρινα, κίτρινα!! Πήρα μία απότομη ανάσα και το ρίγος εξαπλώθηκε σε όλο μου το σώμα. Ο άσπρος λύκος έκανε μεταβολή και χάθηκε στην καρδιά του δάσους κι έπειτα ακολούθησε ο καστανοκόκκινος. Μετά από δύο λεπτά εμφανίστηκε ο Μέισον με το τζιπ του.                                                                           *Το ίδιο βράδυ*   Η ώρα κόντευε μεσάνυχτα, το φεγγάρι  ολόγιομο έριχνε ασημί αχτίδες στα κλαδιά της ιτιάς που βρισκόταν κάτω από το παράθυρο του δωματίου μου. Ήμουν ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι και άκουγα μουσική από το iPod ενώ διάβαζα ένα βιβλίο. Η νύχτα ήταν τόσο περίεργη όσο και η μέρα που πέρασε. Με την άκρη του ματιού μου είδα μια σκιά να περνάει μπροστά από το παράθυρο. Έβγαλα τα ακουστικά και αφουγκράστηκα την σιωπή κοιτώντας επίμονα προς το παράθυρο. Η ιδέα μου θα ήταν, σκέφτηκα. Έκανα να βάλω ξανά τα ακουστικά και τότε ένας ήχος ήρθε από το παράθυρο. Τοκ, τοκ, τοκ.  Ξανακούστηκε. Έκλεισα τη μουσική, σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τον ήχο. Έσκυψα στο τζάμι κι έβαλα τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το πρόσωπο σαν παρωπίδες. Είδα το απόλυτο σκοτάδι. Άνοιξα το παράθυρο κι έσκυψα λίγο για να δω αν υπάρχει τίποτα στην αυλή. Ρίγος. Και ξαφνικά το πρόσωπο του Σον εμφανίστηκε από το πουθενά. Βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής. Έκανα να τσιρίξω και χωρίς δεύτερη σκέψη κάλυψε το στόμα μου με το χέρι του. << Σσσς .. > , έκανε. Βρισκόμασταν τόσο κοντά που μπορούσα να εισπνεύσω το άρωμα του. Μύριζε κανέλα, δάσος και κάτι πικάντικο. Τα μάτια του διαπεραστικά ηλέκτριζαν όλο το κορμί μου. Μπήκε μέσα κι έκλεισε το παράθυρο. <<Τι κάνεις εδώ;>> , του είπα σοκαρισμένη. <<Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω, Κοκκινοσκουφίτσα.>> , απάντησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Το σοκ πρέπει να ήταν ακόμα τυπωμένο στο πρόσωπο μου. << Μα, πώς στο καλό μπόρεσες να ανέβεις; Το σπίτι είναι διώροφο και δεν ξέρω άμα το πρόσεξες αλλά το δωμάτιο μου είναι στον δεύτερο όροφο>> << Αμάν κι εσύ, λεπτομέρειες>> << Τι δουλειά έχεις στο δωμάτιο μου δώδεκα το βράδυ;>> << Χμ, δεν πρόσεξα την ώρα, πάντως ωραίες πιτζάμες?>> , είπε και μου έκλεισε το      μάτι, <<?πέρασα απλώς για να σε ενημερώσω ότι αύριο το βράδυ θα ξεκινήσουμε την εργασία>> <<Ορίστε;>> <<Στις έντεκα είναι καλά;>> <<Πώς;>> <<Τέλεια! Χαίρομαι που συμφωνούμε.>> ,είπε, άνοιξε το παράθυρο και χάθηκε στο σκοτάδι.                                                             *Μία βδομάδα μετά*       Έκλεισα την πόρτα του δωματίου μου, ξεκλείδωσα το παράθυρο και περίμενα να περάσει η ώρα. Ο Σον ποτέ δεν αργεί. Πάντα, δηλαδή κάθε μέρα, έρχεται στις έντεκα ακριβώς. Έβαλα τα ακουστικά και επέλεξα στην τύχη ένα κομμάτι από το iPod. Η μελωδία των Evanescence  έλιωνε την σιωπή, μετά από λίγη ώρα το παράθυρο άνοιξε και εμφανίστηκε ο Σον με δύο καφέδες στο χέρι. Όπως πάντα ήταν ντυμένος στα μαύρα. Μαύρο ξεθωριασμένο τζιν, μαύρη μπλούζα και φυσικά το μαύρο δερμάτινο τζάκετ του. <<Κοκκινοσκουφίτσα; Α! να ?σαι. >> είπε, και το χαμόγελο του όπως πάντα ήταν σαγηνευτικό. <<Γεια σου και σε σένα>> ,απάντησα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. <<Ορίστε, καπουτσίνο μέτριο με κανέλα?>> , είπε και μου έδωσε τον έναν. <<Άρχισες να με μαθαίνεις >>, του είπα και πήρα τον καφέ, ήπια μια γουλιά και η γλυκόπικρη απόλαυση χάιδεψε τον ουρανίσκο μου. Έκλεισε το παράθυρο, άνοιξα το λαπτοπ μου και καθίσαμε σε δύο μαξιλάρες που βρίσκονταν στο πάτωμα. << Λοιπόν? τι έχουμε κάνει ως τώρα;>>, είπε και ακούμπησε τον καφέ του δίπλα του. Κούνησα το ποντίκι, άνοιξα τον φάκελο ??εργασία?? και διαπιστώσαμε πως το μόνο που είχαμε γράψει ήταν μία παράγραφος. << Όπως βλέπεις δεν έχουμε τίποτα το σπουδαίο>>, απάντησα. <<Λόρελ;?>>, είπε με έναν τόνο που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω , <<ναι;..>>, είπα και γύρισα να τον κοιτάξω. Τα μάτια του ήταν τόσο σκοτεινά, τόσο διαπεραστικά. Ήταν λες και μπορούσε να βρει μέχρι και την πιο καλά κρυμμένη μου σκέψη.  Αισθανόμουν πως ο αέρας λιγόστευε στα πνευμόνια μου. << Πάλι δεν φοράς το μενταγιόν που σου πήρα;>>, <<Σου το έχω ξαναπεί, δεν μπορώ να το φορέσω, δεν είναι ότι δεν μου αρέσει , αλλά άμα το φορέσω θα αθετήσω το λόγο μου.>> << Έναν λόγο τον οποίο δεν έχω ακούσει ποτέ. Δεν με πείθεις>> <<Τι θέλεις να μάθεις Σόν; >>, είπα αγανακτισμένα << Γιατί δεν το φοράς;>> <<Γιατί οι λύκοι είναι τέρατα. Γιατί δεν έχουν αισθήματα, είναι πλάσματα του σκότους.   Παίρνουν ψυχές αλύπητα. Γιατί σκότωσαν τον πατέρα μου.>>, τα μάγουλα μου έκαιγαν, τα μάτια μου έτσουζαν  και τότε συνειδητοποίησα πως έκλαιγα <<Σσς ..>> είπε ο Σον και με πήρε αγκαλιά. Ήταν η πρώτη μας επαφή, έγειρα το κεφάλι μου και σφάλισα τα μάτια μου. Η μυρωδιά του καθησύχαζε  τις ανάσες μου.  Αισθανόμουν πως  ήταν το μέρος όπου ανήκω. Χάιδευε τα μαλλιά μου και σκούπιζε τα δάκρυά μου. Η σιωπή πλανιόταν γύρω μας, το μόνο που ακουγόταν ήταν η ανάσα μας. Ο Σον έσπασε την σιωπή: << λυπάμαι για την απώλεια σου..>>,τον έσφιξα πάνω μου σε ένδειξη ??ευχαριστώ??, << ?αλλά αν οι λύκοι είναι τέρατα, γιατί έσωσαν εσένα και την Κάλα;>> ,το σκέφτηκα λίγο και μου ήρθε  αστροπελέκι. << Πώς το ξέρεις; Δεν το είπαμε σε κανέναν, μόνο ο Μέισον το ξέρει?>> κοκάλωσα , ο μύες μου είχαν πετρώσει. Χρειαζόμουν νερό, ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. Κίτρινα. Τραβήχτηκα αστραπιαία από την αγκαλιά του, οι λέξεις είχαν κολλήσει στο λαρύγγι μου και με έπνιγαν. << Εσύ;?>>, ήταν το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω. << Λόρελ..>>, είπε και έκανε να πιάσει το χέρι μου. << Μην με αγγίζεις!!!>>,είπα και έτσι όπως τραβηχτικά έριξα τον καφέ και όλο το ρόφημα χύθηκε στο πάτωμα. Με τόσο γρήγορες κινήσεις ο Σον πήρε το μενταγιόν από το κομοδίνο μου και μου το φόρεσε. Ούτε καν που πρόλαβα να αντιδράσω. Όταν το νόμισμα-μενταγιόν ακούμπησε το δέρμα μου κύματα ρεύματος ανακάλυψαν το σώμα μου. Τα χέρια μου, τα πόδια μου, τα χείλη μου, όλα είχαν ηλεκτριστεί . <<Πρέπει να με ακούσεις>> ,έβγαλα μια στριγκλιά << Πώς; Πώς το κάνεις αυτό; Εσύ ήσουν έτσι;, η φωνή στο μυαλό μου? εσύ ήσουν!>>. << Ηρέμισε Λόρελ, όλα θα πάνε καλά>>,είπε ο Σον στο μυαλό μου, τα χείλη του δεν κουνήθηκαν καθόλου. << Σταμάτα! Σταμάτα να παίζεις με το μυαλό μου!>> <<Το μενταγιόν>>, είπε ο Σον στον πραγματικό κόσμο. <<Ορίστε;>> <<Το μενταγιόν σε βοηθάει να με ακούσεις όπως μπορώ κι εγώ να ακούω εσένα>> <<Το μενταγιόν; Δηλαδή μπορώ να μιλήσω στο μυαλό σου;>> <<Φυσικά! Το μενταγιόν αυτό είναι δώρο της αγέλ?>>, <<Σταμάτα!!!…>>, του φώναξα, <<μίλα μου κανονικά, όχι στο μυαλό μου.>> <<Όπως θέλεις?>>, είπε δυσαρεστημένα, <<?λοιπόν , ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δεν είμαι αυτός που νομίζεις. Δεν είμαι ένα καινούριο παιδί που μόλις μετακόμισε στη Μινεσότα. Το όνομα μου είναι  Σον Χαρντ ( ShonHard), είμαι δεκαεννιά χρονών και η οικογένεια μου είναι η αγέλη μου?> <<Όπα, περίμενε! Δεν είσαι δεκαεφτά χρονών; Άμα είσαι δεκαεννιά γιατί πας ακόμα σχολείο και μάλιστα στην τάξη μου; Και πως στο καλό μπόρεσες να κρύψεις από όλους την ηλικία σου;>> <<Η διευθύντρια Μίστριντ, είναι και αυτή σαν εμένα, λύκος>>, όλος μου ο κόσμος έγινε θρύψαλα, τα πάντα  γύρω μου διαλύθηκαν. Δεν το πίστευα πριν, νόμιζα πως όλα ήταν παιχνίδια του μυαλού μου, αλλά όταν το παραδέχτηκε πως είναι λύκος κατέρρευσα. <<Λόρελ!!! Πρέπει να μάθεις την αλήθεια! Μην είσαι δειλή, σε ξέρω καλύτερα από εσένα, είσαι πιο δυνατή από όσο νομίζεις?>> <<Δεν με ξέρεις καθόλου!!!>>, του απάντησα με θυμό, << δεν ξέρεις απολύτως τίποτα για μένα >> << Σε γνωρίζω χρόνια Λόρελ, από όταν ήσουν δέκα, από τότε που άλλαξε ο αρχηγός της αγέλης, ήσουν και είσαι η αποστολή μου. Ξέρω τι ώρα κοιμάσαι, ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία, ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό. Τα πάντα!>> <<Ώστε για σένα είμαι απλώς μία αποστολή; >> <<?Οχι, αυτό έχει αλλάξει εδώ και τρία χρόνια? άσε με να σου εξηγήσω>>, είπε κοιτώντας με,  με εκείνα τα υπέροχα μάτια. <<Εμπρός λοιπόν, σε ακούω>> <<Ήρθα στο σχολείο γιατί πρέπει να μάθεις μερικά πράγματα. Το μενταγιόν που σου έδωσα είναι δώρο από την αγέλη. Το κρεμαστό πάνω του έχει χαραγμένη την φράση  ??personagrata?? αυτό σημαίνει πως η αγέλη μου σε αποδέχεται, πως θέλει να σε γνωρίσει, έτσι έχεις την δυνατότητα να μιλάς με το μυαλό. Όταν σας βρήκαμε στο δάσος, ο αρχηγός προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί σου, αλλά δεν τα κατάφερε γιατί δεν φορούσες την αποδοχή .>> <<Γιατί εμένα;>> <<Γιατί ο αρχηγός επέλεξε εσένα? πρέπει να έρθεις μαζί μου Λόρελ.>> <<Ποιος είναι ο αρχηγός σου;>> <<Αυτό θα το ανακαλύψεις μόνη σου>>     Η μηχανή του επιτάχυνε διαρκώς κι εγώ έσφιγγα όλο και πιο πολύ το κορμί του Σον, είχα τυλίξει τα χέρια μου γύρω από τη μέση του και δεν τον άφηνα για κανένα λόγο. Τα μάτια μου δάκρυζαν από το κρύο και την ταχύτητα? ή από τα γεγονότα, δεν ήμουν σίγουρη. Ή μηχανή μπήκε μέσα στο δάσος, ακολουθούσε ένα αόρατο δρομάκι. <<Σταμάτα!!!>>, φώναξα στο μυαλό του Σον και μετά από λίγο η μηχανή νεκρώθηκε. Κατέβηκα κι έβγαλα το κράνος, αμέσως με μιμήθηκε και ο Σον . <<Τι έγινε;>>, είπε ο Σόν με έναν τόνο ανησυχίας. <<Π- π- πρέπει να προετοιμαστώ>>, ψέλλισα . <<Τι εννοείς;>> <<Θέλω να μεταμορφωθείς>> Ο Σον με κοίταξε σαν να έλεγες σε ένα παιδί πως ο  Αϊ Βασίλης δεν υπάρχει. <<Είσαι σίγουρη;>>, με ρώτησε και εγώ του έγνεψα καταφατικά. Έκανε ένα βήμα πίσω, έβγαλε το τζάκετ του και το άφησε πάνω στη μηχανή. Μετά ευθυγράμμισε το βλέμμα του στα μάτια μου και άρχισε να αλλάζει χαρακτηριστικά. Ο πόνος ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του και διπλώθηκε στα δύο. Έκανα να πάω κοντά του αλλά τότε έστεκε μπροστά μου ένας λύκος. Το χρώμα της γούνας του φαινόταν πιο σκούρο κάτω από τη σκιά της σελήνης  αλλά τα κίτρινα μάτια του παρέμειναν ίδια, ανθρώπινα. Τα γόνατα μου λύγισαν  και έπεσα. Ήταν υπέροχος. Με κοιτούσε με προσμονή και ανυπομονησία και μία στάλα άγχους φώτιζε στα μάτια του. Άπλωσα διστακτικά το χέρι για να τον ακουμπήσω και ο λύκος έκανε ένα βήμα μπροστά.  Η καστανοκόκκινη γούνα του γαργάλησε τα ακροδάχτυλα μου. Τον χάιδευα, τον άγγιζα, πέρασα το χέρι μου κάτω από τη μουσούδα του και όλο του το άγχος έφυγε με την επόμενη ανάσα του. Μετά από λίγο ο Σον έστεκε μπροστά μου με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής και χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσα στην αγκαλιά του. Με έσφιξε με τέτοιο τρόπου που αισθανόμουν πως με περιέβαλλε με προστασία και αγάπη. << Λόρελ?>>, ψιθύρισε στο αυτί μου, <<να σου συστήσω τον αρχηγό μου?>>, τον κοίταξα στα μάτια και κατάλαβα πως εννοούσε ότι βρισκόταν από πίσω μου. Σηκωθήκαμε και οι δύο από κάτω, στεκόμασταν απλώς εκεί και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, <<όλα θα πάνε καλά>>, μου είπε και με έπιασε από το χέρι, πήρα μια βαθιά ανάσα και τότε γύρισα για να αντικρύσω τον αρχηγό. Ο λευκός λύκος έστεκε μπροστά μου, αγέρωχος με την απόλυτη ηρεμία να τον περιβάλει. Ο αρχηγός απέπνεε δέος και τότε ο λύκος άρχισε να παίρνει ανθρώπινα χαρακτηριστικά. << Κοκκινοσκουφίτσα, να σου συστήσω τον αρχηγό της αγέλης, τον Κρίστοφερ Χάθαγουεϊ..>>, είπε ο Σον, ο ουρανός με χτύπησε κατακέφαλα, η γη περιστρέφονταν τόσο γρήγορα πού όλα τα έβλεπα θολά, <<μπαμπά;?>>

Λόρελ Έχει την αίσθηση πως ο κόσμος της έχει καταστραφεί. Μετά τον θάνατο του πατέρα της οι εφιάλτες τρυπώνουν σε κάθε της ύπνο. Η ευχή της είναι μία και μοναδική. Να μπορούσε να γυρίσει πίσω. Όλα όμως ανατρέπονται σε ένα βράδυ. Οι εφιάλτες της, οι ευχές της, όλα θα πάρουν σάρκα και οστά.             Σον Στη ζωή του τίποτα δεν είναι εύκολο. Τα κρυφτό έχει γίνει μία ρουτίνα. Η απόφαση της αλήθειας μπορεί να του κοστίσει  πολλά. Θα ρισκάρει να της  μιλήσει για την ζωή του; Για το παρελθόν του; Η αλήθεια μπορεί να την πάρει μακριά του.           Με φόντο τη Μινεσότα του 21^ου αιώνα ένα παιχνίδι αγάπης πλέκει                                               τον ιστό της  ζωής των δύο νέων. Όταν η Λόρελ συναντήσει τον Σον όλα όσα ήξερε παύουν να υπάρχουν. Το παρελθόν τους και το παρόν τους είναι κοινό?                                      Για το μέλλον τους όμως κανείς δεν ξέρει.     Δανάη Μπουχορίκου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

STADTPLAN   -Wie komme ich zum +αρσενικός / ουδέτερος προορισμός (Kino , Rathaus , Hotel , Bahnhof??.)   -Wie komme ich zur + θηλυκός προορισμός (Kirche , Oper , B?ckerei , Bank??)   Sie gehen / du gehst       ( immer ) geradeaus??.. die ?????Strasse entlang    Am + αρσενικό / ουδέτερο σημείο vorbei : μπροστά από ?..      An der + θηλυκό σημείο vorbei : μπροστά από ???.   biszum + αρσενικός / ουδέτερος προορισμός : μέχρι ???..    bis zur + θηλυκός προορισμός : μέχρι ????   Am + αρσενικό / ουδέτερο σημείο                          links   An der + θηλυκό σημείο                                        rechts στον / στην / στο ??..στρίβεις δεξιά / αριστερά   αbbiegen ( στρίβω )         ΣΥΝΘΕΤΟ / ΧΩΡΙΖΟΜΕΝΟ abgebogen ( sein ) nach rechts / links einbiegen    nach rechts / links   in die?????.Strasse. ?ber die Br?cke gehen : πηγαίνω πάνω από την γέφυρα   eine Kreuzung ?berqueren : διασχίζω την διασταύρωση

Wie komme ich zur Disco 2000?

Sie gehen die K?lner Strasse entlang am Stadt Caf? vorbei bis zur Kirche und an der Kirche biegen Sie rechts ab.(Sie biegen rechts in die Hauptstrasse ein).Dann gehen Sie geradeaus an der B?ckerei Hape vorbei bis zum Fotostudio Sieben und am Fotostudio biegen Sie nach links in die Obernstrasse ein.Dann gehen Sie geradeaus.Da rechts ist die Disco.