dedem

Πώς θα πω «ο παππούς μου»

Εδώ τίθεται το γενικότερο ζήτημα του πώς θα δείξουμε τον «ιδιοκτήτη» κάποιου πράγματος ή προσώπου, εν προκειμένω του παππού.
Αυτό στα ελληνικά γίνεται τοποθετώντας μετά τη λέξη «παππούς» μία από τις λεγόμενες «κτητικές αντωνυμίες» π.χ. Στα τουρκικά γίνεται με τον ίδιο τρόπο (σχεδόν). Η διαφορά είναι οτι η «κτητική αντωνυμία» (τη λένε «κτητικό επίθημα»), κολλά στη λέξη π.χ.

Τα Kτητικά Eπιθήματα
	μαξιλάρι (κανόνας 4)	επίθημα (κανόνας 4)	με λέξη που λήγει σε φωνήεν	με λέξη που λήγει σε σύμφωνο
μου	i	m	dedem o παππούς μου	damarım η φλέβα μου
σου		n	deden o παππούς σου	damarın η φλέβα σου
του της	s	i	dedesi o παππούς του	damarı η φλέβα του
μας	i	miz	dedemiz o παππούς μας	damarımız η φλέβα μας
σας		niz	dedeniz o παππούς σας	damarınız η φλέβα σας
τους		leri, ları (κανόνας 2)	dedeleri o παππούς τους	damarları η φλέβα τους

O τονισμός

Κατά τον σχηματισμό της «κτήσης», τονίζουμε τη λήγουσα. Έτσι ξεχωρίζουμε και κάποιους συνδυασμούς που εκ πρώτης όψεως σε μπερδεύουν. Π.χ.

Το επίθημα του πληθυντικού προηγείται

Το επίθημα του πληθυντικού προηγείται του κτητικού. Π.χ.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Όταν υπάρχει βαθμός συγγενείας και το επίθημα του πληθυντικού βρίσκεται στο τέλος, τότε υπονοείται η οικογένεια του συγγενούς. Π.χ.

Έμφαση με τη χρήση προσωπικών αντωνυμιών

Είναι φορές που θέλουμε να τονίσουμε τη σχέση ιδιοκτησίας π.χ. στα ελληνικά αντί για σκέτο «η γάτα μου» λέμε Στα τουρκικά αυτό γίνεται όπως στα ελληνικά (σχεδόν). Η διαφορά είναι στο οτι θα πούμε Πιο αναλυτικά

για έμφαση
προσωπική αντωνυμία	κτητική αντωνυμία	παράδειγμα
ben εγώ	benim δικό μου	benim evim τo δικό μου σπίτι
sen εσύ	senin δικό σου	senin karpuzun τo δικό σου καρπούζι
o αυτός -ή -ό	onun αυτηνής	onun paçası αυτηνής ο πατσάς
biz εμείς	bizim δικό μας	bizim kartalımız o δικός μας αϊτός
siz εσείς	sizin δικό σας	sizin paçavranız η δική σας πατσαβούρα
onlar αυτοί -ές -ά	onların αυτωνών	onların kasapı αυτωνών ο χασάπης

Όταν «αυτός» έχει όνομα

Αν αντί για «αυτηνής το σαλέπι» θέλουμε να πούμε «της Ραλούς το σαλέπι», τότε αντί για θα πούμε Επομένως όταν στο γ! πρόσωπο του ενικού, θέλουμε όνομα αντί για αντωνυμία, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες, με τη διαφορά οτι το όνομα χωρίζεται από το επίθημα με μία απόστροφο. Μην ξεχνάτε και το μαξιλαράκι (n) όταν το όνομα τελειώνει σε φωνήεν Π.χ.

όταν «αυτός» έχει όνομα
Ahmet'ın atı του Αχμέτ το άλογο
Nazlı'nın rakısı της Ναζλί το ρακί
Nazlım'ın rakısı της Ναζλί μου το ρακί
Mısırlı'nın misafiri του Αιγύπτιου ο επισκέπτης

Τα κτητικά επιθήματα είναι η «ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ» της τουρκικής γλώσσας