March
30
February
6
Protect your self-esteem.
August
21
From afar
September
7
Dedicated to the Orlando shooting victims -The greatest!
June
18
Saeglopur – Sigur Ros
January
26
Virginia Woolf
Βιρτζίνια Γουλφ: ”Τα μάτια των άλλων, η φυλακή μας. Οι σκέψεις τους, τα κλουβιά μας”
Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.
Όσα ζεις, αυτά τα μικρά, κι εκείνα τα μεγάλα. Τα πολύ τραυματικά. Αυτά είναι που αφήνουν το σημάδι τους στο σώμα σου. Στην ψυχή. Στο μυαλό. Εκείνα που ταράζουν τη λογική και κάνουν μία ευθεία γραμμή να τυλίγεται. Η Βιρτζίνια Γουλφ και η αναστατωμένη ψυχολογία της ευθύνονται για μία από τις μεγαλύτερες καινοτομίες στην αγγλική γλώσσα και κατά συνέπεια στην παγκόσμια λογοτεχνία.
Η Αντελίν Βιρτζίνια Στίβεν γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 25 Ιανουαρίου του 1882, κόρη του Σερ Λέσλι Στήβεν και της Τζούλιας Πρίνσεπ Τζάκσον και εκπαιδεύτηκε από τους γονείς της στο σπίτι τους, στον αριθμό 22 της Hyde Park Gate στο Κένσιγκτον.
Στην αγκαλιά της μητέρας της, Τζούλιας
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματά της, οι ζωηρότερες μνήμες της παιδικής της ηλικίας δεν ήταν από το Λονδίνο αλλά από το Σεντ Άιβς στην Κορνουάλη, όπου η οικογένεια περνούσε κάθε καλοκαίρι της μέχρι το 1895. Η οικογένεια έμεινε στο σπίτι το αποκαλούμενο Τάλαντ, με θέα πέρα από τον κόλπο Πορθμίνστερ. Οι μνήμες των οικογενειακών διακοπών και των εντυπώσεων του τοπίου, ειδικά ο φάρος Godrevy, επηρέασαν τη γραφή της, ειδικά προς το τέλος της ζωής της, και ειδικότερα στο Φάρο. Πιο συγκεκριμένα, το σπίτι στη Σκωτία, στο βιβλίο της, είναι το Τάλαντ και η οικογένεια Ράμσεϋ, είναι στην πραγματικότητα η δική της.
Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας από γρίπη, όταν η Βιρτζίνια ήταν 13 επέφερε μια πρώτη σειρά νευρικών κλονισμών. Ο θάνατος του πατέρα της το 1904 προκάλεσε πιο ανησυχητική κατάρρευση και η Βιρτζίνια χρειάστηκε να μπει σε κλινική. Η αρχή μίας περιόδου χωρίς γυρισμό.
Οι κλονισμοί αυτοί και οι επόμενες επαναλαμβανόμενες καταθλιπτικές περίοδοί της οφείλονται, σύμφωνα με σύγχρονους μελετητές, και στη σεξουαλική κακοποίηση που αυτή και η αδερφή της Βανέσσα υπέστησαν από τους ετεροθαλείς αδελφούς τους Τζωρτζ και Τζέραλντ, πράγμα που και η ίδια μνημονεύει στα αυτοβιογραφικά δοκίμιά της.
Η Γούλφ ποζάρει για τη Vogue με ένα από τα φορέματα της μητέρας της
Μετά τις σπουδες της στο Ladie’s Department of King’s College London, η Γουλφ γνωρίστηκε με τους: Λύττον Στράτσυ, Κλάιβ Μπελ, Σάξον Σίντνεϋ Τέρνερ, Ντάνκαν Γκραντ και Λέοναρντ Γουλφ, που αποτέλεσαν τον πυρήνα του διανοητικού κύκλου γνωστού ως Ομάδα Μπλούμσμπερι, που απέκτησε μεγάλη φήμη το 1910 με τη φάρσα του Ντρέντνωτ, όπου η Βιρτζίνια συμμετείχε άμεσα, ντυμένη αντρικά σαν Αιθίοπας.
Παντρεύτηκε τον συγγραφέα Λέοναρντ Γουλφ το 1912, τον οποίο αναφέρει κατά τη διάρκεια του δεσμού τους ως Αδέκαρο Εβραίο. Συνεργάστηκαν επίσης επαγγελματικά, ιδρύοντας το 1917 τις εκδόσεις Hogarth Press που δημοσίευσαν στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος των έργων της.
Η ομάδα Μπλούμσμπουρι είχε μία ”χαλαρή” άποψη γύρω απ? τα σεξουαλικά θέματα και επέτρεπε διάφορες ”ατασθαλίες”. Μέσω της ομάδας, γνώρισε τη συγγραφέα Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ, το 1922. Σύμφωνα με τη Σάκβιλ-Ουέστ, η σχέση τους ήταν περισσότερο συναισθηματική, παρά σεξουαλική, καθώς συνευρέθηκαν μόλις 2 φορές.
Η Γουλφ επηρεάζεται τόσο από αυτή τη σχέση με την Βίτα που την παρουσιάζει στο βιβλίο Ορλάντο, το οποίο και μεταγενέστερα έχουν αποκαλέσει τη ”μεγαλύτερη και γοητευτικότερη ερωτική επιστολή στη λογοτεχνία”.
Στις 28 Μαρτίου του 1941 θα ξεσπάσει η τελευταία καταθλιπτική κρίση. Φορά το μαύρο φόρεμά της και κατευθύνεται στον ποταμό Ουζ. Σκύβει και γεμίζει τις τσέπες της με πέτρες. Χωρίς σκέψη, βουτά στα παγωμένα νερά και αφήνει το κορμί της να χαθεί στο άπειρο.
Το σώμα της βρέθηκε στις 18 Απριλίου και ο σύζυγός της την έθαψε κάτω από ένα δέντρο, στον κήπο του σπιτιού τους, στο Ρόντμελ του Σάσσεξ.
Τα τελευταία λόγια της είναι αφιερωμένα στον άντρα της ζωής της. Σε εκείνον που κατάφερε να κλείσει, έστω και επιφανειακά, τις πληγές της και να την καταλάβει.
Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκείνους τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου ‘χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλ’ αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να ‘ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλέψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω… ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ’ απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ’ το πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ’ είχε σώσει, αυτός θα ‘σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου.
Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.
Για να την καταλάβεις λίγο περισσότερο
Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν >>> 9.81?
Σε αυτό τον τόμο συγκεντρώνονται μερικά από τα σημαντικότερα κείμενά της γύρω από τα θέματα που την απασχολούσαν κατά τη δημιουργική περίοδο της ζωής της: ο φεμινισμός, η κοινωνική ισότητα, η πολιτική, η αξία των βιβλίων, η ρήξη με την παράδοση, η σχέση της τέχνης με την πολιτική και τον άνθρωπο.
Η κυρία Νταλογουέι >>> 10.80?
Στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο του 1923 η μεσήλικη Κλαρίσα Νταλογουέι, ως άψογη οικοδέσποινα, προετοιμάζει άλλη μία κοσμική συγκέντρωση όταν δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του νεανικού έρωτά της Πίτερ Γουόλς. Η άφιξή του αναστατώνει την ήσυχη και βολεμένη ζωή της, που, πολλά χρόνια πριν, η Κλαρίσα είχε επιλέξει κάνοντας έναν γάμο με τον Ρίτσαρντ Νταλογουέι, μέλος του Κοινοβουλίου. Επανεκτιμά τις επιλογές της και συνειδητοποιεί ότι επέλεξε μια συζυγική ζωή χωρίς συγκινήσεις, περιορίζοντας τις φιλοδοξίες της στον τίτλο της «τέλειας οικοδέσποινας». Και ενώ ο ήχος του ρολογιού του Μπιγκ Μπεν υπενθυμίζει το πέρασμα του χρόνου μια συνηθισμένη κατά τα άλλα μέρα του καλοκαιριού, η είδηση της τραγικής μοίρας ενός άγνωστου στην Κλαρίσα ήρωα του Α? Παγκοσμίου Πολέμου, του Σέπτιμους, την κατακλύζει με σκέψεις και συναισθήματα, καθώς οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους ενώνονται για μία και μόνο στιγμή. Σε αυτό το κορυφαίο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας η Βιρτζίνια Γουλφ παρασύρει τον αναγνώστη με μια αφήγηση που ταξιδεύει ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν και δένει με ένα και μόνο νήμα τις πορείες κεντρικών και δευτερεύοντων ηρώων, επιτυγχάνοντας να εισχωρήσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.
Πώς είναι να είσαι άρρωστος >>> 9.09?
Σε μια σειρά όπως οι “Συνάψεις” που επιδιώκει να διερευνήσει πολύπλευρα και στοχαστικά την υγεία και την παθολογία, τη φροντίδα προς τον πάσχοντα και τους προβληματισμούς αυτών που έχουν αναλάβει την ανακούφιση των υπολοίπων, ξεχωριστή θέση κατέχει η μαρτυρία που έρχεται από την αντίπερα όχθη -όχι ακριβώς από το υποκείμενο της μελέτης ή της θεραπείας, αλλά απλά από τον άνθρωπο που βάζει σε λόγια την αρρώστια ή την ανημπόρια του: στο “Πώς είναι να είσαι άρρωστος” η Βιρτζίνια Γουλφ δεν εξετάζει αιτίες και συμπτώματα κάποιας παροδικής ή χρόνιας ασθένειας αλλά ανιχνεύει την κατάσταση του αρρώστου σ’ αυτή τη διαφορετική, εκτός δραστηριότητας και κοινωνίας ζωή, ψάχνοντας λέξεις και εικόνες για να την προσδιορίσει και για να καταγράψει τα έργα και τις ημέρες αυτού του άλλου βίου.
Ορλάντο >>> 9.14?
Ο Ορλάντο είναι η ίδια η θεατρικότητα. Ο Σαίξπηρ, στο Όπως σας αρέσει, γράφει: “ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα θέατρο… και καθένας στη ζωή του έχει πολλούς ρόλους να παίξει”. Είναι γνωστό ότι ο ανδρογυνισμός, ο τραβεστισμός είναι συστατικά του Ελισαβετιανού θεάτρου, η Βιρτζίνια Γούλφ, όταν το 1928 γράφει τον Ορλάντο, είναι γοητευμένη από τη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ, την οποία γνώρισε το 1922 και συνδέθηκε στενά μαζί της ως το 1925, η Βίτα είναι όμορφη, βέβαιη για τη δύναμή της και σαγηνεύει εξίσου άντρες και γυναίκες.
Τα κύματα >>> 9.90?
“Ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανατείλει. Δεν ξεχώριζαν θάλασσα κι ουρανός· μόνο πού η θάλασσα ήταν ελαφρά ρυτιδωμένη, σαν πανί ζαρωμένο. Σιγά σιγά, καθώς ο ουρανός άρχισε ν’ ασπρίζει, μια σκούρα γραμμή σχηματίστηκε στον ορίζοντα, χωρίζοντας θάλασσα και ουρανό, και το γκρίζο πανί άρχισε να ριγώνεται – χοντρές κοντυλιές πού έτρεχαν, η μια μετά την άλλη, κάτω απ’ την επιφάνεια, η μια ξοπίσω της άλλης, κυνηγώντας η μια την άλλη αδιάκοπα”…
Retrieved from
http://www.ladylike.gr
26/2/16
December
1
Βραβείο στον Έλληνα Άγγελο Τζωρτζίνη
Καλύτερος φωτορεπόρτερ ο Έλληνας Άγγελος Τζωρτζίνης του AFP
Βραβείο στον Έλληνα Άγγελο Τζωρτζίνη του AFP από το αμερικανικό περιοδικό Time, ως καλύτερο φωτορεπόρτερ για το 2015 (Pics)
To αμερικανικό περιοδικό Time ανέδειξε σήμερα τον Έλληνα φωτογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου, Άγγελο Τζωρτζίνη, τον «καλύτερο φωτογράφο πρακτορείου» ειδήσεων για το 2015, εξαίροντας τη δουλειά του στην Ελλάδα με επίκεντρο την οικονομική και την προσφυγική κρίση.
Είναι η τέταρτη φορά από το 2010 που το περιοδικό Time τιμά το Γαλλικό Πρακτορείο με αυτήν την ετήσια διάκριση.
«Η κάλυψη της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης ήταν εξαιρετική» επισημαίνει το περιοδικό αναφερόμενο στον Άγγελο Τζωρτζίνη, ηλικίας 32 ετών.
Ο Έλληνας φωτογράφος, που συνεργάζεται με το AFP από το 2007, καλύπτει εδώ και 6 χρόνια την κρίση στην χώρα. Με το φακό του υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας των ταραχών στους δρόμους και από τον φθινόπωρο του 2015 ακολουθεί τους πρόσφυγες που διέρχονται από το ελληνικό έδαφος.
Οι «φωτογραφίες του για την οικονομική κρίση, που συχνά τράβηξε ενώ βρισκόταν εν μέσω των διαδηλώσεων, υπενθυμίζουν έντονα τον πραγματικό αντίκτυπο στους απλούς και καθημερινούς ανθρώπους των αποφάσεων που λαμβάνονταν στις αίθουσες των συνεδριάσεων στο Παρίσι, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες» έγραψε το Time.
«Μέσω των φωτογραφιών του για λογαριασμό του Γαλλικού Πρακτορείου, ο Άγγελος Τζωρτζίνης λειτούργησε ως αυτόπτης μάρτυρας που αποτύπωσε (με τον φακό του) τις τραγωδίες που συγκλόνισαν την Ελλάδα το 2015, κυρίως την προσφυγική κρίση. Υπερβαίνοντας την ιστορία που εκτυλίσσεται ενώπιόν του, γνωρίζει πώς να αποτυπώνει τη βία, τις τραγωδίες όπως επίσης τις στιγμές της οικειότητας και της τρυφερότητας…» δήλωσε ο Εμανουέλ Χογκ, πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Γαλλικού Πρακτορείου.
Ο Άγγελος Τζωρτζίνης ξεκίνησε την καριέρα του ως ανεξάρτητος φωτοειδησεογράφος. Συνεργάζεται ως εξωτερικός συνεργάτης με το Γαλλικό Πρακτορείο από το 2007 και συχνά με τους New York Times από το 2010. Έχει καλύψει την επικαιρότητα σε πολλές περιοχές της Μέσης Ανατολής αλλά και στην Ουκρανία.
Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Time, το περιοδικό Newsweek και την εφημερίδα New York Times.
Το 2014 το περιοδικό Time είχε τιμήσει τον Τούρκο φωτογράφο Μπιουλέντ Κιλίτς για την κάλυψη των γεγονότων στην Ουκρανία, την Τουρκία και τη Συρία.
Δύο φωτογράφοι του Γαλλικού Πρακτορείου έχουν τιμηθεί με το βραβείο Πούλιτζερ: ο Μασούντ Χοσαϊνί το 2012 και ο ανεξάρτητος φωτογράφος Χαβιέ Μαντζάνο το 2013.
Retrieved from
July
11
Down by the river
June
7
Με τα παιδιά της κόλασης
Η κόλαση είναι εδώ
«Δεκαπέντε εκατομμύρια παιδιά έχουν σκοτωθεί, βιαστεί, πουληθεί ως σκλάβοι, έχουν απαχθεί για να γίνουν ?στρατιώτες? στις περιοχές όπου μαίνονται οι συγκρούσεις. Ποτέ στην πρόσφατη ιστορία τόσα πολλά παιδιά δεν έχουν υποστεί τέτοια ανείπωτη βία»
(Αντονι Λέικ, εκτελεστικός διευθυντής της UNICEF)
Οι φωτογραφίες λένε πολλά περισσότερα από τα στατιστικά της UNICEF και έγιναν αιτία να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν.
Πριν από χρόνια ερευνούσα αρχειακό υλικό και έπεσα σ? ένα διπλωματικό έγγραφο Αγγλου πράκτορα. Ηταν γραμμένο μετά την καταστολή της εξέγερσης του Δασκαλογιάννη, τον οποίο οι οθωμανικές αρχές έγδαραν ζωντανό, δημόσια, για παραδειγματισμό, στην πλατεία στο Ηράκλειο.
Το έγγραφο όριζε τα σύνορα των χωρών της Βαλκανικής και της Τουρκίας. Είναι τα σύνορα που υπάρχουν και σήμερα.
Η γεωπολιτική των κυρίαρχων δυνάμεων σχεδιάζεται πολλά χρόνια πριν από την εφαρμογή της.
Μία γραμμή στον χάρτη, που για τους νταραβεριτζήδες αυτού του κόσμου είναι σύνορο ή δρόμος προς τα πετρέλαια ή το νερό ή τον σιτοβολώνα ή το ουράνιο· για τους λαούς, για τον απλό άνθρωπο, μπορεί να είναι θάνατος, καταστροφή, εξανδραποδισμός, βιασμός της ζωής του, κόλαση.
Ισως ύστερα από σαράντα χρόνια που θα ανοίξουν οι υπηρεσίες τα αρχεία για το σήμερα, ίσως μάθουμε και τα πραγματικά αίτια της γενοκτονίας στο Σουδάν, του διαμελισμού της Συρίας και του Ιράκ, της κατάτμησης της Ουκρανίας, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και… πάει λέγοντας.
Τα εκατομμύρια νεκρών, σακατεμένων, ταπεινωμένων, κολασμένων ανθρώπων τού σήμερα θα είναι στατιστικά στοιχεία…
Ετσι, λοιπόν, διαβάζοντας πριν από λίγο καιρό την ανακοίνωση-σχέδιο ψηφίσματος του ΟΗΕ για την άγρια εμφύλια σφαγή στο Σουδάν, που έλεγε ότι «θα υπάρξουν κυρώσεις εάν δεν σταματήσει η εμφύλια και αιματηρή διαμάχη για την εξουσία», την εξέλαβα τουλάχιστον ως υποκριτική, αν όχι ειρωνική.
Φαινομενικά μοιάζει να συγκρούονται δύο κυρίαρχες φυλές στο Σουδάν, εκεί στον Νότο, με τα πετρέλαια. Από τη μια αυτοί που έχουν αραβική ρίζα κι από την άλλη αυτοί με αφρικανική.
Τι βολικό, ε; Και ποιος τους έβαλε να βγάλουν τα μάτια τους; Πόλεμος ξανά για τον έλεγχο της ενέργειας, να ?χει πετρέλαιο το αυτοκίνητο, οι βιομηχανίες, ο καυστήρας του κάθε σπιτιού της Δύσης.
Επί Λεοπόλδου σφαγιάστηκαν κοντά δέκα εκατομμύρια Αφρικανοί στο Κονγκό για να ?χει η Δύση καουτσούκ για τις ρόδες των πρώτων αυτοκινήτων και για να γίνουν ελαστικοί οι κορσέδες των γυναικών και των χορτάτων ώστε να μη φαίνεται η κοιλιά τους.
Αλήθεια, πόσους ανθρώπους κόστιζε ο κάθε κορσές τότε;
Αναπάντητο μένει το ερωτηματικό στα μάτια των παιδιών. Ολοι καταλαβαίνουμε, ακόμη και τα παιδιά, και ξέρουμε τον ένοχο και ποια είναι η αιτία. Γι’ αυτό θα δώσω τον λόγο σε τρεις πρόσφυγες από την Αφρική.
Σε μία έγκυο, τη Ράχουα Αρετζί 26 χρονώ από την Ερυθραία, τον Αμίρ, υπεύθυνο της κοινότητας, από το Σουδάν, και τον Οσάμα, δραστήριο Σουδανό και πρόεδρο της κοινότητας που κινητοποιεί δεκάδες εθελοντές και βοηθάει εκατοντάδες πρόσφυγες να επιβιώσουν από τον Μινώταυρο της ελληνικής κρατικής γραφειοκρατίας, που είναι καθεστώς πάνω από το καθεστώς.
Οι Σουδανοί πρόσφυγες έχουν ιδρύσει ένα νοικοκυρεμένο στέκι (όχι, μην το ψάχνετε, μόνοι τους το βρήκαν, δεν τους το έδωσε ο δήμος) για να μαζεύονται, να κουβεντιάζουν, να σχεδιάζουν, να ονειρεύονται. Αξίζει να τους ακούσουμε και να μάθουμε γι’ αυτό το κοινοτικό τους στέκι – είναι μια ανάσα μες στην ασφυξία.
Ράχουα: «Στην Ερυθραία ζεις τη στιγμή, γιατί το επόμενο λεπτό δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί»
Πουλήσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να γλιτώσω εγώ και το παιδί που κουβαλούσα μέσα μου. Αυτό αποφασίσαμε με τον άντρα μου, γιατί προείχε η ασφάλεια της αγέννητης κόρης μας.
Ο άντρας μου έμεινε και είναι ακόμη εκεί, σ? ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Αιθιοπία… Αγνοώ τι μπορεί να του έχει συμβεί.
Τον είχαν στρατολογήσει βίαια να κρατάει όπλο στον πόλεμό τους, δεν άντεξε, το σκάσαμε. Στην Ερυθραία ζεις τη στιγμή, γιατί το επόμενο λεπτό δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί.
Μπορεί να σε απαγάγουν, να σε βιάσουν, να σε σκοτώσουν, να σε ακρωτηριάσουν αν αρνηθείς το οτιδήποτε σ’ αυτόν που κρατάει όπλο. Περπάτησα έγκυος οκτώ ημέρες για να φτάσω στο Σουδάν.
Εκεί έμεινα τρεις μήνες μέχρι να βρω τρόπο για να φύγουμε με την κόρη μου που ακόμη κουβαλώ στην κοιλιά μου.
Από το Σουδάν έφτασα στην Τουρκία και από ‘κεί με βάρκα σε 24 ώρες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, προσαράξαμε σε κάποιο ελληνικό νησί, από τη σαστιμάρα δεν θυμάμαι σε ποιο.
Το ταξίδι κόστισε τρεις χιλιάδες δολάρια. Τώρα είμαι εδώ, ζω σε υπόγειο με άλλους δεκαπέντε ανθρώπους, έγκυος, όμως ζω.
Θέλω να πάω στη Σουηδία. Πριν από μέρες, οκτώ μηνών πια έγκυος, πήγα στο «Αλεξάνδρα», αλλά οι γιατροί επειδή δεν μιλάω ούτε αγγλικά ούτε ελληνικά δεν δέχτηκαν να με εξετάσουν.
Θα ξαναπάω με τους εθελοντές από την κοινότητα που μιλούν τα ελληνικά και πιστεύω να με δεχτούν αυτή τη φορά, να μη γεννήσω στο υπόγειο ή στον δρόμο.
Αμίρ, υπεύθυνος χώρου της ένωσης προσφύγων από το Σουδάν:
«Εχουν μόνο πληγές στο σώμα και στην ψυχή»
Εφυγα από το Σουδάν γιατί ήμουν αντίθετος στον πόλεμο. Εμεινα στην Αίγυπτο τρία χρόνια και δύο στην Τουρκία.
Ζω επτά χρόνια εδώ και με πολλή δυσκολία τα καταφέρνω. Βοηθάω στην κοινότητα, συνεργαζόμαστε με την οργάνωση ΠΡΑΞΙΣ και άλλους εθελοντές.
Μοιράζουμε ρούχα, τρόφιμα, πάνες, υποστήριξη υλική και ψυχική, μια φιλική κουβέντα είναι απαραίτητη μ? έναν που ‘χει αφήσει πίσω του πατρίδα, οικογένεια, φίλους για να ξανανιώσει άνθρωπος.
Βοηθάμε με μεταφράσεις να φειάξουν τα χαρτιά τους, να πάρουν το ροζ φύλλο διαμονής – όχι μόνο Σουδανούς, αλλά όλους τους πρόσφυγες που έρχονται εδώ, στην κοινότητά μας.
Τους βοηθάμε και για άλλες ανάγκες τους, ιατρικές και διαβίωσης. Γιατί είναι μόνοι μες στο πλήθος, χωρίς να ξέρουν τη γλώσσα, χωρίς να ‘χουν έναν φίλο κι ούτε φαΐ να φάνε ούτε κρεβάτι να κοιμηθούν.
Μόνο πληγές έχουν στο σώμα και στην ψυχή.
Οσάμα, πρόεδρος της κοινότητας:
«Δεν επιλέξαμε να γίνουμε πρόσφυγες»
Ζω δεκαέξι χρόνια εδώ. Η κοινότητα, το στέκι, δημιουργήθηκε με την οικονομική βοήθεια συμπατριώτη μας Σουδανού. Είναι ανοιχτό από τις δέκα το πρωί έως αργά το βράδυ.
Καθημερινά έρχονται πρόσφυγες και ζητούν να τους βοηθήσουμε για τα χαρτιά τους, με τρόφιμα, με χρήματα. Μας βοηθούν πολλοί Ελληνες.
Θέλουμε ραντεβού με την υπουργό, που ξέρουμε πως θα κατανοήσει τον δικό μας πόνο.
Υπάρχουν πρόσφυγες που ζουν οκτώ και δέκα χρόνια και δεν έχουν χαρτιά, γεννούν τα παιδιά τους εδώ και δεν έχουν περάσει ακόμη από την επιτροπή να τους οριστικοποιήσει τη νομιμότητά τους, να πάρουν άδεια εργασίας ή να πάνε εκεί που θέλουν, όπου τους περιμένουν οι συγγενείς τους. Να μη νιώθουν όμηροι.
Ελπίζουμε να αλλάξει ο νόμος και να διορθώσει η υπουργός το λάθος του παλιού.
Ανθρωποι που μας έδιωξε ο πόλεμος από τα σπίτια μας είμαστε, δεν το επιλέξαμε να φύγουμε.
Κάνουμε έκκληση, κανείς μας δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια σ? αυτό που χωρίς να φταίμε πάθαμε και παθαίνουμε.
Ευχαριστίες
Στη συνέντευξη της Ράχουα Αρετζί βοήθησε η συμπατριώτισσά της, επίσης πρόσφυγας, Φρογουέινι Τεσφάι.
Στην επαφή με την κοινότητα βοήθησαν «η παρέα από το Σύνταγμα» που συνέδραμαν εθελοντικά τους πρόσφυγες από τη Συρία. Τους ευχαριστούμε.
?Η ένωση των προσφύγων από το Σουδάν βρίσκεται Αστυπάλαιας 2 και Πατησίων 224. Τηλ.: 211-1831913
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Retrieved from
http://www.alfavita.gr
7/6/2015
April
8
18 επώδυνα πορτρέτα της Ελλάδας από τον σκληρό σαν goth φακό του Άγγελου Τζωρτζίνη
?Φλερτάρουμε με τον θάνατο. Οχι εμείς, ως φωτογράφοι, ως λαός? είχε πει ο Άγγελος Τζωρτζίνης στον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο όταν, 4 σχεδόν χρόνια πριν, απαντούσε στην ερώτηση του Βήματος ?Τι Έκανες Στο Σύνταγμα Φωτογράφε;?.
Από τότε το διάφραγμα του συνεχίζει να παγιδεύει την ανέχεια και τη θλίψη,τη βία ενός πολέμου που η κρίση (και οι πολιτικοί και η ατζέντα τους και οι αυλές τους και οι ψήφοι μας) επέβαλαν στο τώρα.
Αυτή την εβδομάδα τα κάδρα του ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα καθώς το ΤΙΜΕ αποφάσισε να φιλοξενήσει στη στήλη του LightBox μια επιλογή από το ασπρόμαυρο portfolio του. ?Είμαι μέρος αυτής της κατάστασης? έχει πει σε συνέντευξη του στο Leica Fotografie International. Ζει, εργάζεται, καταγράφει, συμμετέχει, αφυπνίζει, πληγώνει, ενθουσιάζει, προσπαθεί. Αποδεικνύοντας ότι μια εικόνα δεν είναι μόνο χίλιες λέξεις αλλά άπ[ειρα συναισθήματα οι φωτογραφίες του Άγγελου Τζωρτζίνη είναι ιδανική εικονογράφηση ενός ρεπορτάζ που καταγράφει τις απώλειες πολέμου που προέκυψαν -και προκύπτουν- όσο η διάσωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λαμβάνει χώρα. Η ανθρωπιστική κρίση πρωταγωνιστεί στις λήψεις, οι άνθρωποι είναι σκιές, τα νούμερα της λογιστικής προσέγγισης μοιάζουν άκυρα και σε αυτές τις φωτογραφίες είναι η Ελλάδα που πληγώνεται.
Η μαζική περικοπή των κρατικών δαπανών για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας, η απώλεια θέσεων εργασίας, οι κοινωνικές παροχές που λησμονήθηκαν, η άνοδος τους νεοφασισμού, όλα τα συστατικά των Γουρουνιών (PIIGS) του Ευρωπαικού Νότου φιγουράρουν και παφιδεύουν το βλέμα ενός φωτογράφου που μεγάλωσε στο Αιγάλεω και εξακολουθεί να μένει εκεί, μάρτυρας μιας αλήθειας που κάνει πολλούς να αποστρέφουν τη ματιά τους.
Ας θυμηθούμε κάποιους αριθμούς που περιμένουν ακόμη την ελπίδα
– Στα 6,3 εκατομμύρια άτομα ανήλθε το 2013 ο πληθυσμός της Ελλάδας που ζούσε υπό το καθεστώς φτώχειας, ή υπό την απειλή της φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που παρουσίασε η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Κράτους (ΓΠΚ) της Βουλής για τις «Πολιτικές Ελάχιστου Εισοδήματος στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ελλάδα: Μία συγκριτική ανάλυση».
– Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, «οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί» λένε οι οικονομολόγοι ενώ σημειώνουν η προσφορά κοινωνικής μέριμνας από το κράτος χαρακτηρίζεται από «αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες».
– «Το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας χαρακτηρίζεται από αναποτελεσματικότητα, ενώ παράλληλα δεν προβλέπεται αναπλήρωση των εισοδηματικών απωλειών από την οικονομική ύφεση στο άμεσο μέλλον» συμπληρώνουν.
– «2,5 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται κάτω από το χρηματικό όριο της σχετικής φτώχειας, με βάση το εισόδημα του μεσαίου νοικοκυριού (το 60%)».
– «3,8 εκατομμύρια άτομα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας».
– Τέλος επισημαίνεται πως η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση στην Ε.Ε. των 28 χωρών, όσον αφορά τον κίνδυνο φτώχειας, ενώ συγκαταλέγεται στην ομάδα των χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) και προηγείται της Ισπανίας, της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat).
Ο ΆγγελοςΤζωρτζίνης που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984, σπούδασε στη Leica Academy of Creative Photography και είναι μόλις 29 ετών έχει καταφέρει να βλέπει τις δουλειές του σελιδοποιημένες σε εκδόσεις όπως οι New York Times, International Herald Tribune και L? express International, είναι συνεργάτης του AFP, έχει αναγνωρισθεί σαν μια δυναμική φωνή στη γλώσσα της εικόνας και συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του γυρνώντας τον κόσμο εκεί όπου οι εβδομάδες των Παθών δεν έχουν καμία κατάνυξη. Μόνο αλήθεια.
Πηγή newsit.gr
8/4/15