January 26

Virginia Woolf

Βιρτζίνια Γουλφ: ”Τα μάτια των άλλων, η φυλακή μας. Οι σκέψεις τους, τα κλουβιά μας”

Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.

Όσα ζεις, αυτά τα μικρά, κι εκείνα τα μεγάλα. Τα πολύ τραυματικά. Αυτά είναι που αφήνουν το σημάδι τους στο σώμα σου. Στην ψυχή. Στο μυαλό. Εκείνα που ταράζουν τη λογική και κάνουν μία ευθεία γραμμή να τυλίγεται. Η Βιρτζίνια Γουλφ και η αναστατωμένη ψυχολογία της ευθύνονται για μία από τις μεγαλύτερες καινοτομίες στην αγγλική γλώσσα και κατά συνέπεια στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Η Αντελίν Βιρτζίνια Στίβεν γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 25 Ιανουαρίου του 1882, κόρη του Σερ Λέσλι Στήβεν και της Τζούλιας Πρίνσεπ Τζάκσον και εκπαιδεύτηκε από τους γονείς της στο σπίτι τους, στον αριθμό 22 της Hyde Park Gate στο Κένσιγκτον.

Στην αγκαλιά της μητέρας της, Τζούλιας

Σύμφωνα με τα απομνημονεύματά της, οι ζωηρότερες μνήμες της παιδικής της ηλικίας δεν ήταν από το Λονδίνο αλλά από το Σεντ Άιβς στην Κορνουάλη, όπου η οικογένεια περνούσε κάθε καλοκαίρι της μέχρι το 1895. Η οικογένεια έμεινε στο σπίτι το αποκαλούμενο Τάλαντ, με θέα πέρα από τον κόλπο Πορθμίνστερ. Οι μνήμες των οικογενειακών διακοπών και των εντυπώσεων του τοπίου, ειδικά ο φάρος Godrevy, επηρέασαν τη γραφή της, ειδικά προς το τέλος της ζωής της, και ειδικότερα στο Φάρο. Πιο συγκεκριμένα, το σπίτι στη Σκωτία, στο βιβλίο της, είναι το Τάλαντ και η οικογένεια Ράμσεϋ, είναι στην πραγματικότητα η δική της.

Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας από γρίπη, όταν η Βιρτζίνια ήταν 13 επέφερε μια πρώτη σειρά νευρικών κλονισμών. Ο θάνατος του πατέρα της το 1904 προκάλεσε πιο ανησυχητική κατάρρευση και η Βιρτζίνια χρειάστηκε να μπει σε κλινική. Η αρχή μίας περιόδου χωρίς γυρισμό.

Οι κλονισμοί αυτοί και οι επόμενες επαναλαμβανόμενες καταθλιπτικές περίοδοί της οφείλονται, σύμφωνα με σύγχρονους μελετητές, και στη σεξουαλική κακοποίηση που αυτή και η αδερφή της Βανέσσα υπέστησαν από τους ετεροθαλείς αδελφούς τους Τζωρτζ και Τζέραλντ, πράγμα που και η ίδια μνημονεύει στα αυτοβιογραφικά δοκίμιά της.

Η Γούλφ ποζάρει για τη Vogue με ένα από τα φορέματα της μητέρας της

Μετά τις σπουδες της στο Ladie’s Department of King’s College London, η Γουλφ γνωρίστηκε με τους: Λύττον Στράτσυ, Κλάιβ Μπελ, Σάξον Σίντνεϋ Τέρνερ, Ντάνκαν Γκραντ και Λέοναρντ Γουλφ, που αποτέλεσαν τον πυρήνα του διανοητικού κύκλου γνωστού ως Ομάδα Μπλούμσμπερι, που απέκτησε μεγάλη φήμη το 1910 με τη φάρσα του Ντρέντνωτ, όπου η Βιρτζίνια συμμετείχε άμεσα, ντυμένη αντρικά σαν Αιθίοπας.

Παντρεύτηκε τον συγγραφέα Λέοναρντ Γουλφ το 1912, τον οποίο αναφέρει κατά τη διάρκεια του δεσμού τους ως Αδέκαρο Εβραίο. Συνεργάστηκαν επίσης επαγγελματικά, ιδρύοντας το 1917 τις εκδόσεις Hogarth Press που δημοσίευσαν στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος των έργων της.

Η ομάδα Μπλούμσμπουρι είχε μία ”χαλαρή” άποψη γύρω απ? τα σεξουαλικά θέματα και επέτρεπε διάφορες ”ατασθαλίες”. Μέσω της ομάδας, γνώρισε τη συγγραφέα Βίτα Σάκβιλ-Ουέστ, το 1922. Σύμφωνα με τη Σάκβιλ-Ουέστ, η σχέση τους ήταν περισσότερο συναισθηματική, παρά σεξουαλική, καθώς συνευρέθηκαν μόλις 2 φορές.

Η Γουλφ επηρεάζεται τόσο από αυτή τη σχέση με την Βίτα που την παρουσιάζει στο βιβλίο Ορλάντο, το οποίο και μεταγενέστερα έχουν αποκαλέσει τη ”μεγαλύτερη και γοητευτικότερη ερωτική επιστολή στη λογοτεχνία”.

Στις 28 Μαρτίου του 1941 θα ξεσπάσει η τελευταία καταθλιπτική κρίση. Φορά το μαύρο φόρεμά της και κατευθύνεται στον ποταμό Ουζ. Σκύβει και γεμίζει τις τσέπες της με πέτρες. Χωρίς σκέψη, βουτά στα παγωμένα νερά και αφήνει το κορμί της να χαθεί στο άπειρο.

Το σώμα της βρέθηκε στις 18 Απριλίου και ο σύζυγός της την έθαψε κάτω από ένα δέντρο, στον κήπο του σπιτιού τους, στο Ρόντμελ του Σάσσεξ.

Τα τελευταία λόγια της είναι αφιερωμένα στον άντρα της ζωής της. Σε εκείνον που κατάφερε να κλείσει, έστω και επιφανειακά, τις πληγές της και να την καταλάβει.

Αισθάνομαι σίγουρα πως τρελαίνομαι πάλι. Αισθάνομαι ότι δε μπορούμε να ξαναπεράσουμε άλλον ένα σαν εκείνους τους φοβερούς χρόνους. Και δεν θα συνέλθω ξανά τούτη τη φορά. Αρχίζω ν’ ακούω φωνές και δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι κάνω κείνο που μου φαίνεται καλύτερο για όλους μας. Μου ‘χεις δώσει τη μέγιστη δυνατή ευτυχία. Ήσουν με κάθε τρόπο όλ’ αυτά που κανείς δε θα μπορούσε να ‘ναι. Δε γνωρίζω δυο ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι ευτυχέστεροι, μέχρι που με χτύπησε τούτη η φοβερή αρρώστια. Δεν μπορώ να την παλέψω άλλο. Ξέρω ότι χαλώ τη ζωή σου, που χωρίς εμένα θα μπορούσες να κάνεις. Και το ξέρεις πως το ξέρω. Βλέπεις δεν μπορώ μήτε να γράψω… ακόμη κι αυτό. Δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω να πω πως οφείλω όλη την ευτυχία της ζωής μου σε σένα. Ήσουν ολότελα υπομονετικός μαζί μου και καλός σ’ απίστευτο βαθμό. Θέλω να σ’ το πω αυτό -ο καθένας το ξέρει. Αν κάποιος θα μπορούσε να μ’ είχε σώσει, αυτός θα ‘σουν εσύ. Όλα έχουνε χαθεί για μένα μα βεβαιώνω για την καλοσύνη σου.

Δεν μπορώ να συνεχίσω να χαλώ τη ζωή σου άλλο. Δεν σκέφτομαι ότι δυο άνθρωποι θα μπορούσαν να ‘ναι ευτυχέστεροι απ’ όσο ήμασταν εμείς.

Για να την καταλάβεις λίγο περισσότερο

Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν >>>  9.81?

Σε αυτό τον τόμο συγκεντρώνονται μερικά από τα σημαντικότερα κείμενά της γύρω από τα θέματα που την απασχολούσαν κατά τη δημιουργική περίοδο της ζωής της: ο φεμινισμός, η κοινωνική ισότητα, η πολιτική, η αξία των βιβλίων, η ρήξη με την παράδοση, η σχέση της τέχνης με την πολιτική και τον άνθρωπο.

Η κυρία Νταλογουέι >>> 10.80?

Στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο του 1923 η μεσήλικη Κλαρίσα Νταλογουέι, ως άψογη οικοδέσποινα, προετοιμάζει άλλη μία κοσμική συγκέντρωση όταν δέχεται την απρόσμενη επίσκεψη του νεανικού έρωτά της Πίτερ Γουόλς. Η άφιξή του αναστατώνει την ήσυχη και βολεμένη ζωή της, που, πολλά χρόνια πριν, η Κλαρίσα είχε επιλέξει κάνοντας έναν γάμο με τον Ρίτσαρντ Νταλογουέι, μέλος του Κοινοβουλίου. Επανεκτιμά τις επιλογές της και συνειδητοποιεί ότι επέλεξε μια συζυγική ζωή χωρίς συγκινήσεις, περιορίζοντας τις φιλοδοξίες της στον τίτλο της «τέλειας οικοδέσποινας». Και ενώ ο ήχος του ρολογιού του Μπιγκ Μπεν υπενθυ­μίζει το πέρασμα του χρόνου μια συνηθισμένη κατά τα άλλα μέρα του καλοκαιριού, η είδηση της τραγικής μοίρας ενός άγνωστου στην Κλαρίσα ήρωα του Α? Παγκοσμίου Πολέμου, του Σέπτιμους, την κατακλύζει με σκέψεις και συναισθήματα, καθώς οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους ενώνονται για μία και μόνο στιγμή. Σε αυτό το κορυφαίο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας η Βιρτζίνια Γουλφ παρασύρει τον αναγνώστη με μια αφήγηση που ταξιδεύει ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν και δένει με ένα και μόνο νήμα τις πορείες κεντρικών και δευτερεύοντων ηρώων, επιτυγχάνοντας να εισχωρήσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.

Πώς είναι να είσαι άρρωστος >>> 9.09?

Σε μια σειρά όπως οι “Συνάψεις” που επιδιώκει να διερευνήσει πολύπλευρα και στοχαστικά την υγεία και την παθολογία, τη φροντίδα προς τον πάσχοντα και τους προβληματισμούς αυτών που έχουν αναλάβει την ανακούφιση των υπολοίπων, ξεχωριστή θέση κατέχει η μαρτυρία που έρχεται από την αντίπερα όχθη -όχι ακριβώς από το υποκείμενο της μελέτης ή της θεραπείας, αλλά απλά από τον άνθρωπο που βάζει σε λόγια την αρρώστια ή την ανημπόρια του: στο “Πώς είναι να είσαι άρρωστος” η Βιρτζίνια Γουλφ δεν εξετάζει αιτίες και συμπτώματα κάποιας παροδικής ή χρόνιας ασθένειας αλλά ανιχνεύει την κατάσταση του αρρώστου σ’ αυτή τη διαφορετική, εκτός δραστηριότητας και κοινωνίας ζωή, ψάχνοντας λέξεις και εικόνες για να την προσδιορίσει και για να καταγράψει τα έργα και τις ημέρες αυτού του άλλου βίου.

Ορλάντο >>> 9.14?

Ο Ορλάντο είναι η ίδια η θεατρικότητα. Ο Σαίξπηρ, στο Όπως σας αρέσει, γράφει: “ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα θέατρο… και καθένας στη ζωή του έχει πολλούς ρόλους να παίξει”. Είναι γνωστό ότι ο ανδρογυνισμός, ο τραβεστισμός είναι συστατικά του Ελισαβετιανού θεάτρου, η Βιρτζίνια Γούλφ, όταν το 1928 γράφει τον Ορλάντο, είναι γοητευμένη από τη Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ, την οποία γνώρισε το 1922 και συνδέθηκε στενά μαζί της ως το 1925, η Βίτα είναι όμορφη, βέβαιη για τη δύναμή της και σαγηνεύει εξίσου άντρες και γυναίκες.

Τα κύματα >>> 9.90?

“Ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανατείλει. Δεν ξεχώριζαν θάλασσα κι ουρανός· μόνο πού η θάλασσα ήταν ελαφρά ρυτιδωμένη, σαν πανί ζαρωμένο. Σιγά σιγά, καθώς ο ουρανός άρχισε ν’ ασπρίζει, μια σκούρα γραμμή σχηματίστηκε στον ορίζοντα, χωρίζοντας θάλασσα και ουρανό, και το γκρίζο πανί άρχισε να ριγώνεται – χοντρές κοντυλιές πού έτρεχαν, η μια μετά την άλλη, κάτω απ’ την επιφάνεια, η μια ξοπίσω της άλλης, κυνηγώντας η μια την άλλη αδιάκοπα”…

Retrieved from

http://www.ladylike.gr

26/2/16