ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ο λαός της Παλαιστίνης από την 3^η χιλιετία π .Χ συνυπάρχει με το κράτος Εβραίων, οι οποίοι ήρθαν ως νομάδες και εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Παλαιστίνης. Το 1947 ιδρύθηκε το Ισραήλ ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η απόφαση προνοούσε τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό ( της Ιερουσαλήμ). Οι Παλαιστίνιοι και τα άλλα αραβικά κράτη δε δέχονται την ύπαρξη του νέου κράτους στα εδάφη τους. Το Ισραήλ απαντά με τρεις κεραυνοβόλες εισβολές στα αραβικά κράτη ( 1948, 1956 και 1967), οι οποίες του προσκομίζουν τεράστια εδαφικά κέρδη ( δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού- περιοχή της Γάζας- υψώματα του Γκολάν – Σινά) και το γόητρο του στρατιωτικού αήττητου κράτους. Επειδή οι Η.Π.Α είναι ο κυριότερος υποστηρικτής του Ισραήλ, τα αραβικά κράτη στρέφονται προς τη Σοβιετική Ένωση για να ζητήσουν όπλα και τεχνική βοήθεια. Έτσι η σοβιετική επιρροή αυξάνεται στη Μέση Ανατολή και κυρίως στη Συρία και το Ιράκ. Οι Άραβες χρησιμοποιούν το πετρέλαιο ως μέσο πίεσης υψώνοντας την τιμή του. Έτσι προκαλούν τεράστια προβλήματα στις δυτικές οικονομίες.

Μετά το θάνατο του Αιγύπτιου προέδρου Νάσερ ( 1970) ο νέος πρόεδρος Ανουάρ- Αλ- Σαντάτ απομακρύνει   την Αίγυπτο από τη Σοβιετική Ένωση και στρέφεται προς τις Η.Π.Α. Ύστερα από ένα τέταρτο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου ( 1973) το Ισραήλ αναγκάζεται να εγκαταλείψει το Σινά κάτω από την πίεση των ΗΠΑ. Την ειρήνη αυτή δεν την αποδέχονται τα υπόλοιπα αραβικά κράτη, ενώ το παλαιστινιακό πρόβλημα παραμένει άλυτο. Ένα εκατομμύριο σχεδόν Παλαιστίνιοι παραμένουν πρόσφυγες από το 1948 στα διάφορα αραβικά κράτη και κυρίως στο Λίβανο.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν δημιουργήσει απελευθερωτικό κίνημα , την Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (P.L.O) υπό την ηγεσία του Γιασέρ Αραφάτ. Σκοπός της οργάνωσης είναι η δημιουργία παλαιστινιακού  κράτους για τους πρόσφυγες Παλαιστινίους σε εδάφη του Ισραήλ. Το Ισραήλ όμως δεν αποδέχεται την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους και οι Παλαιστίνιοι δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους. Έτσι το παλαιστινιακό πρόβλημα τροφοδοτεί με συνεχή ένταση τη Μέση Ανατολή. Με την συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το ισχυριζόμενο " κράτος της Παλαιστίνης " δεν είναι ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το κράτος του Ισραήλ.

 Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον πόλεμο των έξι ημερών, όταν την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.    Αποτελεί πεδίο έντασης και εστία τρομοκρατικών επιθέσεων, αντιπαράθεσης και πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών, έπειτα κυρίως από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και κατόπιν απόφασης του ΟΗΕ. Η απόφαση προέβλεπε παράλληλα την ίδρυση αυτόνομου Παλαιστινιακού κράτους, κάτι που δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Η Συμφωνία Ράμπιν - Αραφάτ υπογράφτηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1993 στην πολυεθνική Νέα Υόρκη. Εκεί Ισραήλ και Παλαιστίνιοι, μετά από έναν αιώνα μίσους, έχθρας και πολέμων, που ιδιαίτερα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο έλαβε διαστάσεις γενοκτονίας, αποφάσισαν να δώσουν μια ευκαιρία για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή.   Η Όαση Ειρήνης αποτελεί μια γέφυρα, η οποία ελπίζουμε στο μέλλον να φέρει τους δύο λαούς πιο κοντά. Σήμερα υπάρχει το σχέδιο Σαρόν  με το οποίο διαφωνούν οι Παλαιστίνιοι. 

 Οι επιδιώξεις του Σαρόν προβάλλουν, πλέον, ξεκάθαρες (άλλωστε τις επαναλαμβάνει και τις προωθεί από το 1998). Η προσάρτηση των οικισμών της Δ. Όχθης και η ολοκλήρωση του Τείχους καθιστά αδύνατη τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Αντίθετα χωρίζει τη Δ. Όχθη σε τρεις ζώνες απομονωμένες και στεγανές και δεν αφήνει περιθώρια παρά για μια παρωδία κράτους που θα αποτελείται από μικρά κατατεμαχισμένα και απομονωμένα εδάφη, χωρίς καμιά δυνατότητα ενιαίου οικονομικά και κοινωνικά χώρου, χωρίς καμιά ανεξαρτησία, άμεσα ελεγχόμενου, στρατιωτικά και οικονομικά από το Ισραήλ. Ο αγώνας των Παλαιστινίων σήμερα συνεχίζεται για τη δημιουργία αυτόνομου κράτους.