Της μαθήριας Βούλας Δρακάκη, Γ1

ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

 Η  Ελληνική  Επανάσταση στις αρχές είχε την τύχη να δεχτεί τη βοήθεια μίας δύναμης που την υποστήριξε και αναπτύχθηκε στις σημαντικότερες πόλεις της Ευρώπης. Ο φιλελληνισμός, όπως ονομάστηκε  πρόσφερε σημαντική βοήθεια στην ελληνική υπόθεση. Πρώτον, με την αποστολή χρημάτων, εφοδίων και εθελοντών. Δεύτερον, ασκώντας πίεση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ώστε να προχωρήσουν σε μια ευνοϊκή ρύθμιση για τους Έλληνες επαναστάτες. Το κίνημα αυτό παρά την υποβίβαση  που κάποιες χρονιές  τράβηξε το ενδιαφέρον από σημαντικές προσωπικότητες της εποχής. Ακόμα  στην αρχαία Ελλάδα στην Ευρώπη του  18ου και των αρχών του 19ου αιώνα υπήρξε ο ένας από τους δυο βασικούς λόγους ανάπτυξης του φιλελληνισμού.

   Οι τρόποι με τους οποίους το εκδηλώθηκε στις ευρωπαϊκές χώρες ήταν οι εξής: Πρώτον  που προσπαθούσαν να ενισχύσουν την Ελληνική Επανάσταση, ενώ οργανώθηκαν αρκετές αποστολές εθελοντών, οι οποίοι έσπευσαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών. Αν και ο αριθμός τους δεν είναι με ακρίβεια γνωστός, υπολογίζεται ότι περισσότεροι από χίλιοι προσήλθαν στις επαναστατημένες περιοχές. Από αυτούς περίπου το ένα τρίτο δε γύρισε πίσω. Οι περισσότεροι έφτασαν τα δύο πρώτα χρόνια της επανάστασης, ενώ ένα δεύτερο κύμα εθελοντών προκάλεσε η εγκατάσταση και ο θάνατος του λόρδου Μπάιρον στο Μεσολόγγι (1824).

   Επίσης, εκείνοι οι οποίοι συμμετείχαν ήταν: Ο Σκοτσέζος συνταγματάρχης Γκόρντον (Τ. Gordon) και ο αξιωματικός του ναυτικού Άστιγξ (Fr. Hastings). Πολλοί πέθαναν, άλλοι έφυγαν απογοητευμένοι, κάποιοι ξαναγύρισαν. Δεν έλειψαν τέλος εκείνοι που άλλαξαν στρατόπεδο και επέστρεψαν στις επαναστατημένες περιοχές με διαφορετικούς σκοπούς αλλά για τους ίδιους λόγους. Πλάι στους επαγγελματίες του πολέμου βρέθηκαν και άλλοι με διαφορετικά κίνητρα. Ήταν άνθρωποι που αγωνίζονταν για έναν κόσμο κοινωνικά και πολιτικά δικαιότερο. Όπως, ο Μπάιρον ο Στάνχοπ (Stanhope) που συμμερίζονταν τις ιδέες του κοινωνικού φιλόσοφου Μπένθαμ (Bentham) έως τον περιβόητο Ιταλό καρμπονάρο κόμη Σανταρόζα (Santarosa), όλο το φάσμα των φιλελεύθερων και ριζοσπαστικών ιδεών και των ανατρεπτικών κινημάτων του καθεστώς της Ευρώπης και έδωσε το παρόν του στην ελληνική επανάσταση(1821). Δρούσαν σε διαφορετικά οργανωμένα ένοπλα σώματα και ακολουθούσαν άλλες πολεμικές τακτικές. Τέλος, ενεργά συμμετείχαν αρκετοί διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων εργάστηκαν εθελοντικά προπαγανδίζοντας υπέρ της ελληνικής υπόθεσης. Επιπλέον, ένας σημαντικός αριθμός εθελοντών προσήλθε στις επαναστατημένες περιοχές, για να πολεμήσει για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Ανάμεσά τους βρέθηκαν γνωστοί στρατιωτικοί της εποχής των Ναπολεόντειων πολέμων, φοιτητές, κυνηγημένοι επαναστάτες ακόμη και τυχοδιώκτες ή καιροσκόποι(εκείνοι που αναζητούσαν ευκαιρίες για εκμετάλλευση προς όφελος τους).