Ήθη και έθιμα
ΔΙΑΦΟΡΑ
Η παράδοση λέει, για έναν γραφικό και απλοϊκό τύπο τον θρυλικό Γιάννη Καλόγηρο - γιος της μουρλοτασιάς - που πήγε στο χωριό Άγιος Ιωάννης (Αγιάννης) γύρω στο 1922-23 από τα Θαρρούνια . Μεσόκοπος στην ηλικία και θεόκουφος, εμφανίστηκε σαν διακονιάρης (ζητιάνος) έμεινε στο χωριό μέχρι το θάνατό του . Οι επίτροποι της εκκλησίας της Παναγίας στην Κακιά Σκάλα του Αγιάννη, σκέφτηκαν να τον ντύσουν καλόγηρο , να του κτίσουν σπιτάκι στην εκκλησία και να του αναθέσουν να σταματάει τα δυο ? τρία διερχόμενα την ημέρα την εποχή εκείνη αυτοκίνητα που εκτελούσαν τη συγκοινωνία Χαλκίδα ? Κύμης και ν' απλώνει το δίσκο της ζητιανιάς λέγοντας, «βοήθειά σας για τη χάρη της Παναγίας». Για να είναι όμως σίγουρος ο Γιάννης ότι τ? αυτοκίνητα θα σταματούσαν , ξάπλωνε στη μέση του δρόμου . Τα χρήματα που μάζευε τα έβαζε σ' ένα παλιό ταγάρι και τα φύλαγε σαν τα μάτια του μέχρι το Σάββατο που τα έφερνε στον παπά ή στους επιτρόπους , και όταν τον ρωτούσαν "πόσα έφερες ;" απαντούσε "καμιά δεκάρα δραχμές" παρ' όλο ότι είχε φέρει 200-300 δραχμές την εποχή εκείνη .
Με τα χρήματα που μάζευε ο Γιάννης ο καλόγηρος κτίστηκε κατά μεγάλο ποσοστό, η όμορφη εκκλησία της πλατείας . Στην περιφορά του επιταφίου , προπορευόταν κρατώντας εξαπτέρυγα ο Γιάννης που σε όλη τη διαδρομή της περιφοράς φώναζε «Κύριε Ελέησον» . Παρακινούσε έτσι και τα παιδιά που κρατούσαν τα υπόλοιπα εξαπτέρυγα, αλλά και όλα τ? άλλα σχολιαρόπαιδα να το επαναλαμβάνουν δυνατά, έτσι που με τις αγριοφωνάρες τους να σκεπάζουν την ψαλμωδία των ψαλτάδων.
Θρυλική λοιπόν και κωμική μορφή ο Γιάννης ο καλόγηρος, πέθανε το 1933 από πνευμονία, κηδεύτηκε πάνδημα με τραγούδια και μοιρολόγια και την ημέρα της κηδείας του το σχολείο δεν λειτούργησε!.