Το Δελφίνι

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γονική Κατηγορία: ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Κατηγορία: ΤΑ ΑΦΡΟΨΑΡΑ

Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 29 Μάιος 2015 20:07

Γράφτηκε από τον/την Super User

Εμφανίσεις: 1552

το Δελφίνι 

Τα δελφίνια είναι θαλάσσια θηλαστικά που ανήκουν στην ίδια οικογένεια με τις φάλαινες Υπάρχουν περίπου 17 γένη δελφινιών και 40 είδη Η ονομασία αναφέρεται κυρίως στα "γνήσια δελφίνια" της υπο-οικογένειας των Δελφινιδών, που όμως επεκτείνεται και σε άλλα είδη ("μη γνήσια δελφίνια"), όπως αυτά της οικογένειας των Πλατανιστιδών και των Στενιδών Το μέγεθος των ενηλίκων ποικίλλει από 1,2 μέτρα και 40 κιλά, όπως το δελφίνι του είδους Maui's Dolphin  μέχρι 9,5 μέτρα και 10 τόνους, όπως η όρκα Απαντώνται σε όλες σχεδόν τις θάλασσες του κόσμου, καθώς και σε ορισμένα μεγάλα ποτάμια όπως είναι  ο Αμαζόνιος και ο ποταμός Γιανγκτσε της Κίνας Είναι ζώα σαρκοβόρα και τρέφονται κυρίως με  ψάρια και καλαμάρια Τη νύχτα τα θηλυκά κοιμούνται στην επιφάνεια του νερού, ενώ τα αρσενικά αναδύονται κάθε μισή ώρα για να αναπνεύσουν. Η οικογένεια  Δελφινίδες είναι η μεγαλύτερη των Κητωδών και από εξελικτική άποψη σχετικά νέα. Τα δελφίνια εμφανίστηκαν πριν από περίπου δέκα εκατομμύρια χρόνια, κατά το Μειόκαινο Τα δελφίνια θεωρούνται από τα πλέον ευφυή ζώα και έχουν καταστεί δημοφιλή στους ανθρώπους εδώ και πολλούς αιώνες για την παιχνιδιάρικη συμπεριφορά τους και τη φιλική τους εμφάνιση. Τα σημερινά δελφίνια, όπως και οι φάλαινες, κατάγονται από τα χερσαία Αρτιοδάκτυλα θηλαστικά. Κολύμπησαν στο νερό για πρώτη φορά πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια, την εποχή του Ηώκαινου.Οι σκελετοί των σύγχρονων δελφινιών περιλαμβάνουν δύο μικρά κυλινδρικά οστά λεκάνης, τα οποία πιστεύεται ότι αποτελούν υπολείμματα από  τα πόδια που άλλοτε είχαν τα δελφίνια. Ο σκελετός των μπροστινών πτερυγίων των δελφινιών χωρίζεται σε δάκτυλα, όπως και των υπόλοιπων θηλαστικών. Τον Οκτώβριο του 2006 αλιεύτηκε στην Ιαπωνία ένα σπάνιο δελφίνι, που έφερε πτερύγια σε κάθε πλευρά της γενετικής του σχισμής. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτά ήταν ανεπτυγμένα από πριν πόδια.

Τα περισσότερα δελφίνια βλέπουν πολύ καλά τόσο μέσα όσο και έξω από το νερό, ενώ η ακοή τους είναι ανώτερη από αυτήν του ανθρώπου. Αν και έχουν από ένα μικρό  αυτί σε κάθε πλευρά του κεφαλιού τους, πιστεύεται ότι η ακοή μέσα στο νερό γίνεται με τη μετάδοση των ηχητικών κυμάτων από την κάτω σιαγόνα και στο μέσο ους Η ακοή τους χρησιμοποιείται και σαν σύστημα  ηχοεντοπισμού, που τα βοηθά να προσανατολίζονται και να κινούνται. Πιστεύεται ότι σε αυτό βοηθά η διάταξη των δοντιών τους, που συλλέγουν σαν κεραίες τους ήχους και βοηθούν στον καθορισμό της θέσης των αντικειμένων.Η αφή τους είναι επίσης αρκετά καλή, ενώ στερούνται οσφρητικών νεύρων και για το λόγο αυτό πιστεύεται ότι απουσιάζει σε αυτά η αίσθηση της όσφησης Ωστόσο, διαθέτουν γεύση και μπορούν να προτιμούν συγκεκριμένα είδη ψαριών. Ο αισθητηριακός ρόλος των τριχών στο ρύγχος τους, αν υπάρχει, είναι άγνωστος.Τα δελφίνια έχουν την ικανότητα να εκπέμπουν ήχους, με τους οποίους επικοινωνούν αλλά και για να κυνηγήσουν την τροφή τους. Όταν κυνηγούν, τα σήματα αυξάνονται από 1 σε 500 το δευτερόλεπτο, ώστε να σχηματίζουν ακριβείς εικόνες στον εγκέφαλό τους. Οι ήχοι που αναγνωρίζονται διακρίνονται μόλις σε τρεις κατηγορίες, μία από τις οποίες είναι τα σφυρίγματα, με τα οποία μπορούν να μεταφέρουν μηνύματα το ένα στο άλλο αλλά και αναγνωριστικά της ταυτότητας κάθε δελφινιού. Τα δελφίνια χρησιμοποιούν επίσης ριπές παλμών, ο ρόλος των οποίων δεν έχει αποσαφηνιστεί ακόμα, καθώς και πλαταγίσματα (ή κλικ), τα οποία χρησιμοποιούνται για ηχοεντοπισμό και είναι από τους δυνατότερους ήχους που παράγουν θαλάσσια ζώα

Το δελφίνι τρέφεται με Κεφαλόποδα, μαλακόστρακα και επίσης μικρά ψάρια. Οι ψαράδες συνήθως το φοβούνται γιατί σχίζει τα δίχτυα τους, ωστόσο υπάρχουν αρχαίες μαρτυρίες για συνεργασία ανθρώπων και δελφινιών στο ψάρεμα, μεταξύ των άλλων από τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο ενώ μια τέτοια μορφή συνεργασίας διατηρείται ακόμα και σήμερα στην πόλη Λαγκούνα της Βραζιλίας. Εκεί, τα δελφίνια οδηγούν τα ψάρια στην ακτή όπου βρίσκονται οι ψαράδες και τους δίνουν σήμα όταν πρέπει να ρίξουν τα δίχτυα τους. Τα δελφίνια κατόπιν τρέφονται με τα ψάρια που καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δίχτυα.

Η συνουσία στα δελφίνια γίνεται κοιλιά με κοιλιά και σε πολλά είδη γίνονται μεγάλα σε διάρκεια προκαταρκτικά παιχνίδια. Η περίοδος κύησης του θηλυκού ποικίλλει από είδος σε είδος, από 11-12 μήνες ως και γύρω στους 17 μήνες. Το θηλυκό γεννά ένα νεογνό με μήκος γύρω στα 60 εκατοστά. Το μικρό κολυμπά αμέσως, αλλά για δύο εβδομάδες ακολουθεί τη μητέρα του. Η ηλικία στην οποία φτάνουν σε σεξουαλική ωρίμανση επίσης διαφέρει ανάλογα με το είδος. Τα δελφίνια έχουν σεξουαλικές επαφές για λόγους εκτός της αναπαραγωγής, ενώ μερικές φορές εμπλέκονται σε πράξεις  φύσεως ομοφυλοφιλικής Πολλές φορές η σεξουαλική συμπεριφορά των αρσενικών δελφινιών προς τα θηλυκά αλλά και προς άλλα αρσενικά είναι βίαιη Περιστασιακά, τα δελφίνια μπορεί να δείξουν σεξουαλική συμπεριφορά απέναντι σε άλλα ζώα, ακόμα και στον άνθρωποΚυριότεροι εχθροί του είναι οι άνθρωποι Ειδικότερα, πολλά δελφίνια σκοτώνονται από αλιευτικά με δίχτυα, ειδικά όσα χρησιμοποιούν αφρόδιχτα Άλλα χρησιμοποιούνται για ψυχαγωγία σε πάρκα, σε τσίρκα και ενυδρεία, όπως επίσης και στις έρευνες πολλών ναυτικών ερευνητικών ινστιτούτων Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες έχουν ιδρυθεί οργανώσεις για την προστασία των δελφινιών και έως ένα βαθμό έχουν τεθεί περιορισμοί στη χρήση αφρόδιχτων Η μόλυνση των θαλασσών και των υδάτων, επίσης, έχει θέσει σε κίνδυνο πολλά είδη δελφινιών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Δελφίνι του ποταμού Γιανγκτσε, που έχει κηρυχθεί ουσιατικά εξαφανισμένο από το 2006 (πιστεύεται ότι επιβιώνουν ένα ή δυο δελφίνια) Άλλος σημαντικός εχθρός του δελφινιού είναι ο καρχαρίας αν και στη μάχη δελφινιού με καρχαρία οι πιθανότες είναι μοιρασμένες. Το κρέας των δελφινιών τρώγεται, παρ’ όλο που κάτι τέτοιο γενικά δεν συνηθίζεται (Πηγή Βικιπαίδεια)Στη Σαμοθράκη δελφίνια έχει σε όλο το νησί αλλά κυρίως εμφανίζονται ανοιχτά της Παλαιόπολης κοντά στους Καρυώτες στο Φονιά στον Άγκιστρο στην Παχιά Άμμο στην Κοιτάδα στην Σκάλα  και πολλές φορές μπαίνουν μέσα στο λιμάνι κυνηγόντας αφρόψαρα. Λόγω της ταχύτητας που αναπτύσουν και της συνεργασίας στο κυνήγι το θύμα δύσκολα θα ξεφύγει Όταν βρουν κοπάδι απο αφρόψαρα το περικυκλωνουν και φτιαχνουν κύκλους με φυσσαλίδες για να τα εγκλωβίσουν. Αν το κοπάδι ειναι πολύ μεγάλο τότε τα δελφίνια ειδοποιουν άλλα δελφίνια για βοηθεια κάνοντας σάλτο έξω από το νερό και χρησιμοποιουν το σόναρ τους.  Πολλές φορές ακολουθεί και τα πλοία και τρώει απο αυτά που πετάνε οι άνθρωποι στη θάλασσα. Κάνει και αγώνα ταχύτητας με το καράβι αλλά φυσικά ειναι πάντα νικητής. Όταν ταξιδεύει το δελφίνι παντα ταξιδεύει κόντα στον καιρό Αναφέρονται πολλές ιστορίες που το δελφίνι βοήθησε ανθρώπους και τους γλύτωσε απο βέβαιο θάνατο . Κλασσικό παράδειγμα ειναι ο Αρίων στην αρχαιότητα Σε άλλες χώρες όπως η Ιαπωνία το κρέας του τρώγεται. Εδώ στην Ελλάδα όμως το θεωρούν σχεδόν άνθρωπο και δεν το τρώει κανένας. Άλλωστε είναι σαν άνθρωπος και μάλιστα πιο έξυπνο απο αυτόν σε μερικές περιπτώσεις

Ο Ξιφίας

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γονική Κατηγορία: ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Κατηγορία: ΤΑ ΑΦΡΟΨΑΡΑ

Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 09 Μάιος 2015 18:13

Γράφτηκε από τον/την Super User

Εμφανίσεις: 773

O ξιφίας κοινώς ξιφιός, (επιστημονικό όνομα Xiphias gladius - Ξιφίας το ξίφος) είναι μεγάλο μεταναστευτικό αρπακτικό ψάρι, του οποίου το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό είναι η μακριά και επίπεδη επέκταση της άνω σιαγόνας, η οποία μοιάζει με ξίφος εξ ου και η ονομασία του. Ο ξιφίας έχει μεγάλο επίμηκες και στρογγυλό σώμα και χάνει όλα τα δόντια και τα λέπια του μέχρι την ενηλικίωση. Μπορεί να ζήσει κοντά στην ακτή Το μήκος του φτάνει τα 4 - 4,5 μέτρα, ενώ έχουν καταγραφεί και ξιφίες που το βάρος τους ήταν λίγο μεγαλύτερο από μισό τόνο Ένας ξιφίας που πιάστηκε στη Χιλή το 1953 είχε βάρος 536,15 κιλά Είναι το μοναδικό μέλος της οικογένειας των ξιφιιδών.Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού ο ξιφίας βασίζεται στη μεγάλη ταχύτητα (80 χιλιόμετρα την ώρα) και την ευκινησία του, ενώ χρησιμοποιεί το ξίφος για να τραυματίσει εχθρούς ή θηράματα, τόσο με εφόρμηση (κάθετα ως λόγχη) όσο και θεριστικά (δεξιά - αριστερά ως δρεπάνι) μέσα σε κοπάδι ψαριών Ο ξιφίας είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των τόνων Ένας από τους λίγους φυσικούς εχθρούς του ξιφία είναι ο καρχαρίας μάκο  ο οποίος μπορεί να κυνηγήσει τον ξιφία επειδή είναι αρκετά μεγάλος και γρήγορος αλλά δεν βγαίνει πάντα νικητής καθώς ο ξιφίας μπορεί να τον τραυματίσει θανάσιμα Μοναδικός πραγματικός εχθρός του ξιφία είναι μικρά θαλάσσια παράσιτα που γαντζώνονται πάνω του και τον βασανίζουν. Στις περιπτώσεις αυτές πλησιάζει τις ακτές και τρίβεται με μανία στα βράχια οπότε και καθίσταται πολύ επικίνδυνος Το 1959 σημειώθηκε περίπτωση στην Άπω Ανατολή όπου ψαράς κρατώντας καμάκι στη προσπάθειά του να πιάσει ξιφία που τριβόταν σε βράχο ο ξιφίας πετάχτηκε στον αέρα και κατά την πτώση του έστρεψε το ξίφος του κατά του ψαρά τον οποίο και διαπέρασε σκοτώνοντάς τον Επίσης τον Αύγουστο  του 1725 το αγγλικό ιστιοφόρο πολεμικό Λεοπάρδαλη κατά την επιστροφή του από την Τζαμάικα δέχθηκε επίθεση από ξιφία στα ύφαλά του στα οποία έμεινε καρφωμένο τμήμα ξίφους του μήκους 22 εκατοστών Πηγή Βικιπαιδεία

Κάτι θυμίζει τον γέρο και την θάλασσα αλλά εκεί είχε να κάνει με το ψάρι "ιστιοφόρο" Για επίθεση από ξιφία που πιάστηκε σε συρτή υπάρχουν πολλές μαρτυρίες. Στη Σαμοθράκη οι ξιφίες αλιευονται με παραγάδια χοντρά και σκυλοδιχτα Το ψάρι το συναντάμε στα βαθειά μεταξύ Σαμοθράκης και Αγίου Όρους Τρώγεται κυρίως φιλετο στα κάρβουνα Συνταγή για ξιφία: 3 φέτες ξιφία περίπου 300 γραμμάρια η μία το πολύ μισό ένα ματσάκι άνηθο  5-6 κρεμμύδια φρέσκα μισό ποτήρι λευκό κρασί αλάτι και πιπέρι  σε κόκους  1 σκελίδα σκόρδο μυρωδικά και 1 μέτρια ντομάτα ώριμη σε κυβάκια νερό και ελαιόλαδο Για τη σάλτσα χυμό από ένα μέτριο λεμόνι λίγο νεράκι και 2 κουταλιές του γλυκού αλεύρι για όλες τις χρήσεις Πλένουμε τις φέτες και τις βάζουμε στο ταψί τις λαδώνουμε πολύ καλά ρίχουμε το κρασί και τις αλατίζουμε  σκορπούμε τους κόκους πιπεριού  και ρίχνουμε τον άνηθο και τα κρεμμυδάκια ψιλοκομένα Το σκεπαζουμε με λαδόκολα και τα αφήνουμε  σε δροσερό μέρος Μετά απο 45-50 λεπτά αφαιρούμε την λαδόκολα και  ρίχνουμε τους κύβους ντομάτας και ψήνουμε στου 200 βαθμούς για 15-20 λεπτά εξαρτάται από το μέγεθος της φέτας Μόλις ψηθεί το βγάζουμε και αφαιρούμε το ζουμί του ρίχνουμε το χυμό λεμονιού  λίγο νεράκι και το αλέυρι μας και προαιρετκά προσθέτουμε τοματοπελτέ  Μόλις πήξει το μίγμα περιχύνουμε τις φέτες  και σερβίρουμε μαζί με άγρια χόρτα

Το Μαγιάτικο

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γονική Κατηγορία: ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Κατηγορία: ΤΑ ΑΦΡΟΨΑΡΑ

Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 13 Μάιος 2015 20:39

Γράφτηκε από τον/την Super User

Εμφανίσεις: 632

Το μαγιάτικο είναι ψάρι της οικογένειας των καραγκιδών και η επιστημονική του ονομασία είναι Seriola dumerilli (Σεριόλα του Ντυμερίλ). Το Μαγιάτικο είναι ένα ψάρι που συναντάται σε πολλές θάλασσες. Είναι δεινός κυνηγός και ρυθμιστής του οικοσυστήματος των θαλασσών που κινείται, με την προϋπόθεση ότι η ανθρώπινη παρέμβαση του έχει αφήσει αυτή τη δυνατότητα και δεν το έχει εξαφανίσει είτε λόγω της υπερεντατικής αλίευσής του είτε της μόλυνσης των θαλασσών.Το σώμα του Μαγιάτικου έχει σχήμα ατράκτου και θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε τορπιλοειδές. Έχει σχετικά πεπλατυσμένα πλευρά. Το κεφάλι του παρουσιάζει μια έντονη καμπυλότητα. Για την συμπλήρωση του προφίλ του κρανίου πρέπει να αναφέρουμε ότι οι παρυφές της άνω γνάθου είναι αισθητά πιο φαρδιές από τις κάτω. Ο κορμός του περιλαμβάνει πτερύγια από μαλακές και σκληρές ακτίνες, με αριθμό DI/29-35,AIII/18-22.

Χαρακτηριστικές είναι οι πρώτες ακτίνες του εδρικού πτερυγίου, οι οποίες είναι ψηλότερες και παρουσιάζουν μια έντονη καμπυλότητα. Το ουραίο πτερύγιο έχει σχήμα εγκολπωμένο. Επίσημα το μεγαλύτερο μήκος που έχει καταγραφεί είναι 190cm και το μεγαλύτερο βάρος 80,6kg, ενώ συνήθως το συναντάμε στα 110cm. Ο χρωματισμός των ενηλίκων ατόμων στην ραχιαία περιοχή έχει συνήθως χρώμα μπλε-γκρι ή λαδί ενώ στις πλευρές και στην περιοχή της κοιλιάς ο χρωματισμός ανοίγει και εμφανίζεται ένα ασημί- άσπρο χρώμα. Στη μέση ακριβώς του σώματος υπάρχει μια αχνή λωρίδα η οποία μπορεί να έχει χρώμα κίτρινο ή καφέ-ροζ. Οι μεμβράνες ανάμεσα στις ακτίνες των πτερυγίων είναι επίσης χρωματισμένες σε σκούρες αποχρώσεις. Τα ενήλικα άτομα παρουσιάζουν επίσης πέντε σκούρες ραβδώσεις στο σώμα και μια έκτη στο τέλος του ουραίου μίσχου. Επίσης έχουν μια αχνή σκουρόχρωμη γραμμή που σχηματίζεται διαγώνια του κρανίου και περνά από το μάτι του ψαριού.Στην περίοδο του Μαΐου που η θάλασσα της Μεσογείου αρχίζει να θερμαίνεται τα Μαγιάτικα πλησιάζουν στις ακτές για να κυνηγήσουν μεγάλες μάζες μικρών ψαριών αλλά και να αναπαραχθούν. Η περίοδος αυτή ξεκινά από το Μάιο και κλείνει τον κύκλο της τον Σεπτέμβριο. Η πιο έντονη στιγμή της αναπαραγωγής είναι τον Ιούλιο, λόγω της μεγάλης διάρκειας της μέρας, η οποία είναι καθοριστική για την αναπαραγωγή των Μαγιάτικων. Ένας επιπλέον λόγος είναι η μεγάλη διαθεσιμότητα και το είδος τροφής την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τα αυγά απελευθερώνονται στο πέλαγος και λόγω του γρήγορου ρυθμού αύξησης μετά από 40μέρες από την εκκόλαψη έχουν σχηματιστεί και θεωρούνται ενήλικα άτομα έχοντας μήκος κάποια εκατοστά. Η ενηλικίωση και σεξουαλική ωρίμανση έρχεται σε ηλικία 2-5ετών όπου το ψάρι μπορεί να έχει μήκος 61-127cm και να ζυγίζει παραπάνω από 6 κιλά.Το Μαγιάτικο είναι κυνηγός και τρέφεται από κοπάδια ψαριών. Στο χώρο της Μεσογείου κύρια τροφή του είναι ψάρια όπως: ο γαύρος, η σαρδέλα, οι γόπες, οι μπακαλιάροι, τα σκουμπριά, οι κολιοί, καθώς επίσης και διάφορα είδη ασπόνδυλων, όπως καλαμάρια. Εκτός Μεσογείου, αγαπημένη του τροφή είναι, το μεγαλόφθαλμο Σαμπάνι.Το Μαγιάτικο είναι είδος βενθοπελαγικό της υποτροπικής ζώνης και το συναντάμε συνήθως σε βάθη 20-70μ. κοντά σε υφάλους ή βαθιές παράκτιες χαραδρώσεις. Έχει συναντηθεί σε βάθος μέχρι 360μ. Τα ενήλικα άτομα είναι μοναχικά ή συναντώνται σε ομάδες 2-3 ατόμων σε αντίθεση με τα νεότερα ψάρια τα οποία είναι κοπαδιάρικα.Το Μαγιάτικο είναι από τα ψάρια που κατατάσσονται σε μεγάλου εύρος περιοχές και συνθήκες. Μπορούμε να τα συναντήσουμε σε όλες τις θάλασσες των οποίων το κλίμα είναι: τροπικό, υποτροπικό, εύκρατο και κατά κύριο λόγο μεσογειακό Το Μαγιάτικο είναι μεταναστευτικό ψάρι και όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο συναντάτε από το Μάιο και μετά, όπου πλησιάζουν σημαντικά στις ακτές, τους κάβους, στις μεσοπελαγικές ξέρες όπου παραμένουν μέχρι η θερμοκρασία να πέσει. Αυτό συμβαίνει περίπου τον Οκτώβριο για τις πιο νότες περιοχές της Ελλάδας, ενώ μετά θα αρχίσουν να μετακινούνται για την εύρεση θερμότερων νερών.Πηγή ΒικιπαίδειαΣτη Σαμοθράκη μαγιάτικα εμφανίζονται : Στη Σκάλα στο Μκόο Βνί στην Λάμπη στις Μακρυλιές στις Δάφνες στην Παχιά  Άμμο στο Βάτο στον Λαγγαδιώτη στον 'Αγκιστρο στα Λουτρά στην Παλιάπολη στο Λιμνίδι και ανοιχτά της Καμαριώτισσας. Φαίνεται πως τα μαγιάτικα είναι μια καλά οργανωμένη κοινωνία . Για παράδειγμα όταν είναι να προσεγγίσουν μια παραλία στέλνουν 2-3 ψάρια να ελέγξουν και τα αλλα στέκονται στα βαθειά περμένοντας το σύνθημα. Ψαρεύονται με παραγαδια με διχτυα γρι γρι και με συρτή

Χελιδονόψαρο

Πληροφοριακά Στοιχεία

Γονική Κατηγορία: ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ

Κατηγορία: ΤΑ ΑΦΡΟΨΑΡΑ

Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 08 Μάιος 2015 12:53

Γράφτηκε από τον/την Super User

Εμφανίσεις: 6648

Το χελιδονόψαρο  είναι ένα ψάρι των αλμυρών νερών. Συγγενεύει με τις ζαργάνες και με το καπόνι και ανήκει στην οικογένεια Εξωτοιτίδων, της τάξης των σκοβρεσοκιμόρφων. Η επιστημονική του ονομασία είναι Exocoetus volitans ( Αγγλικά:Flying fish,Γαλλικά: Poisson volant). Η ονομασία του προέρχεται από την ικανότητα του να πετά έξω από την επιφάνεια του νερού, σε ύψος περίπου 10 μέτρων, για ένα μικρό χρονικό διάστημα Το χελιδονόψαρο έχει γριζογάλανο χρώμα στη ράχη του, γκρίζο ανοιχτό στα πλευρά και στην κοιλιά του, γκρίζο ή μαύρο στον θώρακα και γαλάζιο στις άκρες. Έχει μακρόστενο σώμα και διχαλωτή ουρά. Το μήκος του φτάνει τα 30 εκατοστά.Ζει κυρίως στις θερμές θάλασσες.Το χελιδονόψαρο τρέφεται με πλανγκτόν.(πηγή Βικιπαιδεία)

Στην Σαμοθράκη χελιδονόψαρα έχει: Ανοιχτά της Καμαριώτισσας στις 22 οργιές ανοιχτά στο κάβο του Αγίου Ανδρέα  όχι όμως κατάκαβα  στη Σκάλα στην Μαλαθριά στην Κοιτάδα στον Κατή στο Γιάλι στο Βάτο στην Κατσιβέλα στον Σκεπαστό στη Παλαιάπολη Έχει νόστιμο κρέας ισάξιο με αυτο του λύχνου. Τρώγεται βραστό και σε σούπες. Ψαρεύεται με δίχτυα (φαγκρόδιχτα) και με πατωτά παραγαδια. Έχουν πιαστεί και σε καθετή και συρτή. Όταν η θάλασσα είναι μπουνάτσα το ψάρι κολυμπόντας γρήγορα μπορεί να βγει εξω απο το νερό και να πλανάρει χρησιμοποιοντας τα "φτερά " του. Μπορεί να φτάσεσε ύψος ακόμα και 10 μέτρα αλλά όχι για πολυ γιατί πρέπει και να αναπνέει  κιόλας.Όταν τα χελιδονόψαρα πετούν για μεγάλο διάστημα και πέφτουν  κάνοντας κύκλους σαν αλώνι τότε θα χαλάσει ο καιρός. Αν και είναι νόστιμο δεν έχει ιδιαιτερη εμπορική αξία γαυτό και  σπάνια θα το δει κανείς στους πάγκους των ψαράδικων. Συνταγή για χελιδονόψαρο βραστό. Πλένουμε και καθαρίζουμε καλά το ψάρι Κόβουμε τις πατάτες σε μεγάλα κομμάτια και τις ρίχνουμε σε κατσαρόλα βάζουμε νερό και το ψάρι και προσθέτουμε   1  μέτρια πιπεριά κόκκινη 1 μέτρια πιπεριά πράσινη και σκόρδο ψιλοκομένα και τα βραζουμε σε δυνατή φωτιά αλλά φροντίζουμε να τα ξαφρίζουμε  συνεχώς. Περίπου σε 60-65 λεπτά βάζουμε ελαιόλαδο χυμό λεμονιού αλάτι και πιπέρι Σβήνουμε  τη φωτιά και το αφήνουμε 6-8 λεπτα να πάρει τα αρώματα. Προαιρετικά βάζουμε  1-2 φύλλα δάφνης.