February 2017
Βασικές διαφορές της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού
26.02.17 11:28 // Categories: Θεολογία
Από την παρουσίαση των διαφορών της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού διαπιστώνει κανείς τις μεγάλες δογματικές διαφορές, πού υπάρχουν μεταξύ μας.
Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.
Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι.
Υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού και παραθέτουμε κάποιες από αυτές.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο διά των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες.
Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, όπως:
– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός.
– το σημείο του Σταυρού γίνεται με τέσσερα δάκτυλα. Το τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει την Παναγία. Κανείς όμως άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον λατρευόμενο Τριαδικό Θεό. Μ’ αυτό τον τρόπο οι Παπικοί ξεφεύγουν στη Μαριολατρεία.
– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το Μυστικό Δείπνο. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι άρτο κανονικό. – ο καθαγιασμός των «τιμίων δώρων» που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού «λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…».
– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση.
– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον). Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει διά καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαφτιζομένου. – η μη μετάληψη των λαικών από το «Αίμα» του Χριστού.
– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι «ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης» (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος.
– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις.
– το αλάθητο του Πάπα. Το αλάθητο είναι η άποψη ότι ο Πάπας όταν μιλάει ως Πάπας είναι αλάθητος. Αυτό δεν στηρίζεται βεβαίως πουθενά. Στην Εκκλησία του Χριστού αλάθητοι είναι μόνο οι οικουμενικές σύνοδοι όπου μετέχουν ανεξαιρέτως όλοι οι επίσκοποι της Ενωμένης Εκκλησίας. – το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα.
– καταργήθηκε η ιερατική αμφίεση, το ράσο.
Στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, διά της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους.
Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα».
Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το «Πιστεύω» έλεγαν: «και εις έναν Πάπαν» παρά να λένε: «και εις μίαν… Εκκλησίαν»».
Επίσης, «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαική Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες».
Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διιστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.
Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 και αναγνωρίσθηκε το 1929.
Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας». Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού.
Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώσει ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς
Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.
Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι.
Υπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού και παραθέτουμε κάποιες από αυτές.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο διά των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες.
Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, όπως:
– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός.
– το σημείο του Σταυρού γίνεται με τέσσερα δάκτυλα. Το τέταρτο δάκτυλο συμβολίζει την Παναγία. Κανείς όμως άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον λατρευόμενο Τριαδικό Θεό. Μ’ αυτό τον τρόπο οι Παπικοί ξεφεύγουν στη Μαριολατρεία.
– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το Μυστικό Δείπνο. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι άρτο κανονικό. – ο καθαγιασμός των «τιμίων δώρων» που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού «λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…».
– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση.
– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον). Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει διά καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαφτιζομένου. – η μη μετάληψη των λαικών από το «Αίμα» του Χριστού.
– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι «ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης» (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος.
– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις.
– το αλάθητο του Πάπα. Το αλάθητο είναι η άποψη ότι ο Πάπας όταν μιλάει ως Πάπας είναι αλάθητος. Αυτό δεν στηρίζεται βεβαίως πουθενά. Στην Εκκλησία του Χριστού αλάθητοι είναι μόνο οι οικουμενικές σύνοδοι όπου μετέχουν ανεξαιρέτως όλοι οι επίσκοποι της Ενωμένης Εκκλησίας. – το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα.
– καταργήθηκε η ιερατική αμφίεση, το ράσο.
Στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, διά της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους.
Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα».
Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το «Πιστεύω» έλεγαν: «και εις έναν Πάπαν» παρά να λένε: «και εις μίαν… Εκκλησίαν»».
Επίσης, «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαική Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες».
Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διιστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.
Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 και αναγνωρίσθηκε το 1929.
Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας». Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού.
Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώσει ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς
Comments
Εγκεφαλική διαταραχή πλέον η ΔΕΠΥ, σύμφωνα με τους επιστήμονες
22.02.17 19:15 // Categories: Εκπαίδευση/Επιστήμες
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) σχετίζεται με την καθυστερημένη ανάπτυξη πέντε περιοχών του εγκεφάλου και συνεπώς θα πρέπει να θεωρείται εγκεφαλική διαταραχή, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα.
Η μελέτη, η μεγαλύτερη έως σήμερα που έκανε συγκριτική απεικόνιση του εγκεφάλου τόσων πολλών ανθρώπων με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, εντόπισε διαφορές σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου τους, σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Οι διαφορές είναι πιο αισθητές στα παιδιά παρά στους ενηλίκους.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Μαρτίν Χούγκμαν του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Ράντμπουντ της πόλης Ναϊμέχεν της Ολλανδίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχιατρικής "The Lancet Psychiatry", μελέτησαν τον εγκέφαλο 1.713 ανθρώπων με διαγνωσμένη ΔΕΠΥ και -για λόγους σύγκρισης- 1.529 χωρίς ΔΕΠΥ, ηλικίας τεσσάρων έως 63 ετών.
Διαπιστώθηκε ότι πέντε εγκεφαλικές περιοχές έχουν μικρότερο όγκο στα άτομα με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας: ο κερκοφόρος πυρήνας, ο επικλινής πυρήνας, το κέλυφος, η αμυγδαλή και ο ιππόκαμπος. Από αυτές, μόνο ο κερκοφόρος πυρήνας και το κέλυφος είχαν στο παρελθόν συσχετισθεί με τη ΔΕΠΥ.
Οι διαφορές μεγέθους, σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι πολύ μικρές (της τάξης των λίγων ποσοστιαίων μονάδων) και παρόμοιες έχουν εντοπισθεί σε άλλες ψυχιατρικές διαταραχές, ιδίως στη μείζονα κατάθλιψη.
Οι ερευνητές δήλωσαν ότι η νέα μελέτη βοηθά στην καλύτερη κατανόηση της ΔΕΠΥ και καταρρίπτει την αντίληψη ότι πρόκειται απλώς για μια «ετικέτα» που αφορά "δύσκολα" παιδιά ή ότι αποτελεί συνέπεια της κακής ανατροφής τους.
Η δυσκολία συγκέντρωσης της προσοχής, η υπερβολική δραστηριότητα και η παρορμητική συμπεριφορά χαρακτηρίζουν τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, από την οποία μπορεί να πάσχει περίπου το 5% των παιδιών κάτω των 18 ετών (ένα στα 20). Σχεδόν δύο στα τρία από αυτά που έχουν διαγνωσθεί με ΔΕΠΥ, συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα και μετά την ενηλικίωσή τους.
Προηγούμενες μελέτες είχαν συσχετίσει τη ΔΕΠΥ με το μειωμένο μέγεθος του εγκεφάλου, αλλά λόγω του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων δεν ήταν δυνατό να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Η νέα μελέτη, που έγινε σε μεγαλύτερο δείγμα από κάθε άλλη φορά, φαίνεται να επιβεβαιώνει οριστικά το «αποτύπωμα» της ΔΕΠΥ στον εγκέφαλο.
Η έρευνα δείχνει ότι οι πέντε εμπλεκόμενες εγκεφαλικές περιοχές είναι οι ίδιες ασχέτως αν κανείς επί χρόνια παίρνει φάρμακα για τη ΔΕΠΥ ή όχι. Συνεπώς, οι όποιες διαφορές στον εγκέφαλο δεν αποτελούν συνέπεια της χορήγησης των φαρμάκων.
«Τα ευρήματά μας επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποι με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας έχουν διαφορές στην εγκεφαλική δομή τους, κάτι που συνεπώς υποδηλώνει ότι η ΔΕΠΥ είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου. Ελπίζουμε ότι αυτό θα βοηθήσει να μειωθεί το στίγμα που συσχετίζει τη ΔΕΠΥ με τα δύσκολα παιδιά ή την κακή ανατροφή. Σίγουρα δεν είναι αυτή η περίπτωσή τους», δήλωσε η Χούγκμαν.
Πάντως ούτε η νέα μελέτη διαφώτισε τους επιστήμονες για το πώς εξελίσσεται διαχρονικά η ΔΕΠΥ σε έναν άνθρωπο και γιατί υπάρχουν διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γι' αυτό, κατά τους επιστήμονες, το επόμενο βήμα θα είναι μια μελέτη σε βάθος χρόνου, που θα παρακολουθήσει τα ίδια άτομα με ΔΕΠΥ από την παιδική ηλικία έως μετά την ενηλικίωσή τους.
Η μελέτη, η μεγαλύτερη έως σήμερα που έκανε συγκριτική απεικόνιση του εγκεφάλου τόσων πολλών ανθρώπων με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, εντόπισε διαφορές σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου τους, σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Οι διαφορές είναι πιο αισθητές στα παιδιά παρά στους ενηλίκους.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Μαρτίν Χούγκμαν του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Ράντμπουντ της πόλης Ναϊμέχεν της Ολλανδίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ψυχιατρικής "The Lancet Psychiatry", μελέτησαν τον εγκέφαλο 1.713 ανθρώπων με διαγνωσμένη ΔΕΠΥ και -για λόγους σύγκρισης- 1.529 χωρίς ΔΕΠΥ, ηλικίας τεσσάρων έως 63 ετών.
Διαπιστώθηκε ότι πέντε εγκεφαλικές περιοχές έχουν μικρότερο όγκο στα άτομα με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας: ο κερκοφόρος πυρήνας, ο επικλινής πυρήνας, το κέλυφος, η αμυγδαλή και ο ιππόκαμπος. Από αυτές, μόνο ο κερκοφόρος πυρήνας και το κέλυφος είχαν στο παρελθόν συσχετισθεί με τη ΔΕΠΥ.
Οι διαφορές μεγέθους, σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, είναι πολύ μικρές (της τάξης των λίγων ποσοστιαίων μονάδων) και παρόμοιες έχουν εντοπισθεί σε άλλες ψυχιατρικές διαταραχές, ιδίως στη μείζονα κατάθλιψη.
Οι ερευνητές δήλωσαν ότι η νέα μελέτη βοηθά στην καλύτερη κατανόηση της ΔΕΠΥ και καταρρίπτει την αντίληψη ότι πρόκειται απλώς για μια «ετικέτα» που αφορά "δύσκολα" παιδιά ή ότι αποτελεί συνέπεια της κακής ανατροφής τους.
Η δυσκολία συγκέντρωσης της προσοχής, η υπερβολική δραστηριότητα και η παρορμητική συμπεριφορά χαρακτηρίζουν τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, από την οποία μπορεί να πάσχει περίπου το 5% των παιδιών κάτω των 18 ετών (ένα στα 20). Σχεδόν δύο στα τρία από αυτά που έχουν διαγνωσθεί με ΔΕΠΥ, συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα και μετά την ενηλικίωσή τους.
Προηγούμενες μελέτες είχαν συσχετίσει τη ΔΕΠΥ με το μειωμένο μέγεθος του εγκεφάλου, αλλά λόγω του μικρού αριθμού των συμμετεχόντων δεν ήταν δυνατό να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Η νέα μελέτη, που έγινε σε μεγαλύτερο δείγμα από κάθε άλλη φορά, φαίνεται να επιβεβαιώνει οριστικά το «αποτύπωμα» της ΔΕΠΥ στον εγκέφαλο.
Η έρευνα δείχνει ότι οι πέντε εμπλεκόμενες εγκεφαλικές περιοχές είναι οι ίδιες ασχέτως αν κανείς επί χρόνια παίρνει φάρμακα για τη ΔΕΠΥ ή όχι. Συνεπώς, οι όποιες διαφορές στον εγκέφαλο δεν αποτελούν συνέπεια της χορήγησης των φαρμάκων.
«Τα ευρήματά μας επιβεβαιώνουν ότι οι άνθρωποι με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας έχουν διαφορές στην εγκεφαλική δομή τους, κάτι που συνεπώς υποδηλώνει ότι η ΔΕΠΥ είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου. Ελπίζουμε ότι αυτό θα βοηθήσει να μειωθεί το στίγμα που συσχετίζει τη ΔΕΠΥ με τα δύσκολα παιδιά ή την κακή ανατροφή. Σίγουρα δεν είναι αυτή η περίπτωσή τους», δήλωσε η Χούγκμαν.
Πάντως ούτε η νέα μελέτη διαφώτισε τους επιστήμονες για το πώς εξελίσσεται διαχρονικά η ΔΕΠΥ σε έναν άνθρωπο και γιατί υπάρχουν διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο. Γι' αυτό, κατά τους επιστήμονες, το επόμενο βήμα θα είναι μια μελέτη σε βάθος χρόνου, που θα παρακολουθήσει τα ίδια άτομα με ΔΕΠΥ από την παιδική ηλικία έως μετά την ενηλικίωσή τους.
Από το ΑΠΕ-ΜΠΕ
Νέα στοιχεία προσδιορίζουν πού και πότε γράφτηκε η Βίβλος!
15.02.17 20:39 // Categories: Θεολογία
Χρησιμοποιώντας εξελιγμένα εργαλεία απεικόνισης, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ, εξέτασαν θραύσματα οστράκων, τα οποία χρησιμοποιούσαν εκείνη την περίοδο σαν παπύρους και τα οποία βρέθηκαν στο φρούριο του Tel Arad.
Τα χειρόγραφα, που χρονολογούνται στο 600 π.Χ, δεν περιγράφουν κάτι πολύ σημαντικό, αλλά λίστες για ψώνια και στρατιωτικές εντολές. Ωστόσο, συγκρίνοντας τους γραφικούς χαρακτήρες, οι ιστορικοί συμπεραίνουν ότι τα μηνύματα αυτά είχαν γραφεί από διαφορετικούς ανθρώπους, και μάλιστα από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις.
«Προς τον Ελιάσιμπ (Eliashib): Και τώρα, δώσε στον Kittiyim, τρία λίτρα κρασί και γράψε το όνομα και την ημέρα», αναφέρεται σε ένα από τα έγγραφα. Η γλώσσα είναι αρχαία εβραϊκά αλλά με την χρήση του αραμαϊκού αλφάβητου. Ένα άλλο σημείο αναφέρει: «Φέρε αύριο ένα ολόκληρο βαρέλι κρασί, μην αργήσεις. Και αν υπάρχει και ξύδι, πρόσφερε τους το».
Ένα από τα ερωτήματα που απασχολούν είναι ότι τα βιβλικά κείμενα δεν γράφτηκαν το 586 π.Χ γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί μορφωμένοι άνθρωποι, συνεπώς και γραφείς, για να υποστηρίξουν τέτοια γνώση.
Ωστόσο, όπως δημοσιεύει η εφημερίδα Independent, τα ευρήματα, όχι μόνο υποδεικνύουν ότι η γνώση της γραφής ήταν εκτεταμένη και όχι απλά προνόμιο των ελίτ, αλλά και ότι η Βίβλος θα μπορούσε να είχε γραφτεί μερικές δεκαετίες νωρίτερα, από ότι πιστευόταν αρχικά.
Συγκεκριμένα, ο καθηγητής Φίνκελστεϊν, υπεύθυνος του πανεπιστημίου, υποθέτει ότι είναι πολύ πιθανόν τα κείμενα της Βίβλου να γράφτηκαν στη Βαβυλώνα, μετά το 586 π.Χ.
Η νέα μελέτη δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα στα πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών και είναι ένας συνδυασμός αρχαιολογίας ,εβραϊκής ιστορίας και εφαρμοσμένων μαθηματικών. Τα στοιχεία παρουσιάζονται με τη βοήθεια ενός αλγόριθμου, που ξεχωρίζει τα κείμενα με βάση τον τρόπο γραφής τους.
Πώς ακριβώς ακουγόταν η αρχαία Ελληνική μουσική; (Ηχητικό απόσπασμα)
06.02.17 18:48 // Categories: Ελλάδα/Πολιτισμός
Ύψιστη η θέση της μουσικής στην αρχαία Ελληνική κοινωνία
Μεταξύ 750 π.Χ. και 400 π.Χ., οι Αρχαίοι Έλληνες συνέθεταν τραγούδια συνοδεύονταν από λύρα, αυλό και διάφορα κρουστά όργανα.
Περισσότερο από 2.000 χρόνια μετά, οι σύγχρονοι μελετητές βρήκαν τελικά τον τρόπο να ανακατασκευάσουν και να παρουσιάσουν αυτά τα τραγούδια με (όπως υποστηρίζουν) 100% ακρίβεια.
Γράφοντας στην ιστοσελίδα του BBC, ο Armand D’ Angour, μουσικός και δάσκαλος της κλασικής μουσικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σημειώνει:
[Τα αρχαία Ελληνικά] όργανα είναι γνωστά από τις περιγραφές, τους πίνακες και τα αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία μας επιτρέπουν να καθορίσουμε τα ηχοχρώματα και την έκταση του τόνου που παράγουν.
Και τώρα, έχουν γίνει νέες αποκαλύψεις σχετικά με την Αρχαία Ελληνική μουσική, από δεκάδες αρχαία έγγραφα χαραγμένα με μια φωνητική σημειογραφία που δημιουργήθηκε περίπου το 450 π.Χ., αποτελούμενη από γράμματα της αλφαβήτου και σύμβολα τοποθετημένα πάνω από τα φωνήεντα των Ελληνικών λέξεων.
Οι Έλληνες είχαν επεξεργαστεί τις μαθηματικές αναλογίες των μουσικών διαστημάτων – μια οκτάβα είναι 2:1, μια Πέμπτη 3:2, μια Τετάρτη 4:3 και ούτω καθεξής. Ο συνδυασμός δίνει μια ακριβή ένδειξη του σχετικού τόνου.
Επομένως, πώς ακουγόταν η Ελληνική μουσική;
Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε τον David Creese, έναν κλασικιστή από το Πανεπιστήμιο του Newcastle να παίζει «ένα αρχαίο Ελληνικό τραγούδι, παρμένο από επιγραφές πάνω σε πέτρες, σε ένα οκτάχορδο «κανόνι» (ένα όργανο που μοιάζει με σαντούρι) με κινούμενες γέφυρες».
Η μελωδία ανήκει στον Σείκιλο, σύμφωνα με το Archaeology Magazine.
Πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο για να ακούσετε: https://soundcloud.com/archaeologymag
Πηγή: http://www.pronews.gr