Λόγος του Χίτλερ για τους Έλληνες
Η δήλωση αυτή ήταν η εξής:
«Χάριν της ιστορικής αληθείας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ” όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμον θάρρος και υψίστην περιφρόνησιν πρός τον θάνατον…»
Και πως να μην το πει???
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει 4 αντιπάλους ταυτόχρονα, την Αλβανία, την Βουλγαρία, την Ιταλία και την Γερμανία. Κι όμως άντεξε, κι όμως ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΕ.
Και θα πούνε πολλοί, ανθέλληνες ή απλά ανιστόρητοι, ότι ήταν αναγκασμένη να αντισταθεί, οπότε δεν είναι και κάποιο επίτευγμα που χρειάζεται εξύμνηση, ούτε καν αναφορά. Για να δούμε όμως ποιες χώρες αντιστάθηκαν τότε και για πόσο:
1) Ελλάδα – 219 ημέρες!!!
2) Νορβηγία – 61 ημέρες
3) Γαλλία – 43 ημέρες (παρά την τεράστια δύναμη της)
4) Πολωνία – 30 ημέρες
5) Βέλγιο – 18 ημέρες
6) Ολλανδία – 4 ημέρες
7) Γιουγκοσλαβία – 3 ημέρες
8) Δανία (0 ημέρες) Είναι γνωστή η ιστορία που ο Δανός βασιλιάς παρέδωσε το στέμμα του σε ένδειξη υποταγής στον μοτοσικλετιστή του Χίτλερ που απλά πήγε να μεταφέρει την αίτηση για διέλευση των ναζιστικών στρατευμάτων.
9) Λουξεμβούργο – 0 ημέρες
10) Τσεχοσλοβακία – 0 ημέρες
Εντύπωση προκαλεί το ότι οι περισσότερες χώρες που βρίσκονται κάτω από την Ελλάδα ήταν αναμφισβήτητα ανώτερες σε υλικό εξοπλισμό και οικονομική δύναμη.
Το θέμα δεν είναι εάν ο Χίτλερ είχε δίκιο.Το θέμα είναι ότι ένας τόσο αδίστακτος, εγωιστής και παράφρονας άνθρωπος αναγκάστηκε να παραδεχτεί και να εξυμνήσει τον Ελληνικό λαό, και σήμερα μια πολιτικός που εκπροσωπεί την ίδια χώρα, μιλάει τόσο υποτιμητικά για τον ίδιο λαό…
Η "μοντέρνα" θεολογία είναι επικίνδυνη
Μητροπολίτης Ναυπάκτου π.Ιερόθεος
Για να είμαστε ορθόδοξοι και να έχουμε την βεβαιότητα της σωτηρίας μας δεν μας χρειάζεται καμμιά νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία. Μας χρειάζονται δύο πράγματα: Το πρώτο, να μείνουμε σταθεροί, όπως έχουμε καθήκον, στην ορολογία των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, γιατί αυτή η ορολογία αποτελεί σημαντικό μέρος της Ορθοδόξου Παραδόσεως, το αληθινό και αυθεντικό consensus patrum, αλλά να μείνουμε εδραίοι και στην αποκεκαλυμμένη αλήθεια που δόθηκε στους Πατέρες. Και το δεύτερο, να αναζητήσουμε «ζωντανούς οργανισμούς», οι οποίοι ζουν μέσα στο «πνεύμα» του Ευαγγελίου και των Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή βιώνουν τις ορθόδοξες προϋποθέσεις των δογμάτων για να μας καθοδηγήσουν σωστά στην βίωση του δόγματος.
Δυστυχώς, μερικοί που ομιλούν για νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή θεολογία έχουν πρόβλημα και με τις δύο αυτές προϋποθέσεις, δηλαδή και με τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων και με τους «ζωντανούς οργανισμούς» της εκκλησιαστικής ζωής.
Αν η θεολογία δεν εκφρασθή εμπειρικώς, γίνεται στοχασμός και κουράζει τους ανθρώπους, και αν η εμπειρία δεν στηριχθή στην θεολογία των Οικουμενικών Συνόδων είναι μια ατομική ευσέβεια, η οποία μπορεί να έχη «συναφειακά» στοιχεία με όλες τις άλλες ανατολικές παραδόσεις. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης φαίνεται ενοχλητικός για τους στοχαστικούς, φιλοσοφούντες θεολόγους που διακατέχονται από την «στοχαστική αναλογία», κατά την έκφραση του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.
Ακόμη, αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, που αμφισβητούνται από μερικούς σύγχρονες, σημαντικές αγιορειτικές μορφές, όπως ο π. Πορφύριος, ο π. Παΐσιος, ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ κλπ. Ενοχλεί την σύγχρονη συγκρητιστική θεολογία ο βίος και η διδασκαλία των συγχρόνων «ζωντανών οργανισμών» της εκκλησιαστικής ζωής.
Σε μια εισήγησή μου που έγινε στο παρελθόν προκειμένου να τεκμηριώσω την θεωρητική διδασκαλία της Εκκλησίας χρησιμοποίησα κείμενα του π. Πορφυρίου, ενός εξαγιασμένου Ιερομονάχου της εποχής μας. Αισθάνθηκα βαθύτατη έκπληξη όταν ορθόδοξοι θεολόγοι και Κληρικοί, που ήταν παρόντες, διαφώνησαν με την αναφορά μου σε λόγους του π. Πορφυρίου, διότι σύμφωνα με την άποψή τους, με τον τρόπο αυτό «ιδεολογοποιείται» η ορθόδοξη πίστη.
Η έκπληξή μου ήταν βαθύτατη διότι ακόμη και στην επιστήμη η αναφορά σε ανθρώπους, που παράγουν ένα καλλιτεχνικό η φιλοσοφικό έργο είναι τεκμήριο γνησιότητος, ενώ για μερικούς συγχρόνους θεολόγους η αναφορά σε ανθρώπους που ζουν την πραγματική ορθόδοξη θεολογία θεωρείται ιδεολογοποίηση. Έχω απομαγνητοφωνήσει όλη αυτήν την συζήτηση και εάν κάποτε δημοσιευθή, τότε θα αποκαλυφθούν «εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί».
Αυτός είναι ο λόγος, κατά την γνώμη μου, για τον οποίο επιδιώκεται η μετάφραση της θείας Λειτουργίας και άλλων λειτουργικών κειμένων και στην πραγματικότητα επιχειρείται «η απομυθοποίηση» της λειτουργικής και βιβλικοπατερικής γλώσσας.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η προσωπική επίθεση μερικών εναντίον εκείνων που με θεολογικό λόγο εκφράζουν τον σεβασμό τους στο γλωσσικό ιδίωμα της θείας Λειτουργίας. Αν η λειτουργική γλώσσα απωλέση τον πατερικό και θεολογικό λόγο, τότε γίνεται μια «συναφειακή», «μεταπατερική» λειτουργική γλώσσα, που μπορεί να χωρέση σε όλους τους σύγχρονους συγκρητισμούς.
Άλλωστε οι περισσότεροι από αυτούς, που υπεραμύνονται της μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων και επιτίθενται με εμπάθεια και απρέπεια εναντίον εκείνων που εκφράζουν μια άλλη σκέψη, ανήκουν σε αυτό το κλίμα της «μεταπατερικής» και «συναφειακής» θεολογίας. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που αρνούνται την ισχύ των πατερικών λόγων για την εποχή μας. Θέλουν να αφήσουν ελεύθερο τον χώρο για κάθε στοχασμό και συγκρητισμό.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η μοντέρνα θεολογία που αποδεσμεύονται από τους Πατέρες και εκφράζεται με βαρύγδουπους όρους, δήθεν από αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι επικίνδυνη για την Εκκλησία και την θεολογία της. Είναι πραγματικά ένας στοχαστικός τρόπος θεολογίας, ένας λαϊκισμός που εξασκείται από «χειροτονητούς θεολόγους», λόγω μιας κακής ερμηνείας του «βασιλείου ιερατεύματος».–
Το υποχρεωτικό μάθημα Soji No Jikan (βίντεο)
Στο σχολείο υπάρχουν πολλά βασικά μαθήματα που κάνουν τα παιδιά, Μαθηματικά, Γλώσσα, Ιστορία κλπ., υπάρχουν όμως και μαθήματα επιλογής που τα παιδιά μπορούν να επιλέξουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους κυρίως στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και αυτό συμβαίνει, σε γενικές γραμμές, παγκοσμίως.
Μαθαίνω όμως, ότι στην Ιαπωνία υπάρχει ένα μάθημα που όλα τα παιδιά Δημοτικών και Γυμνασίων είναι υποχρεωμένα να παρακολουθήσουν: το Soji No Jikan.
Το Soji No Jikan δηλ. "Η ώρα της καθαριότητας", είναι ένα διάστημα 15 λεπτών στο οποίο οι μαθητές καθαρίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας.
Και να πώς έχει το πρόγραμμα:
αφού οι μαθητές φάνε το γεύμα τους, έχουν 30 λεπτά ελεύθερα για να παίξουν.
Όταν τελειώσει αυτός ο χρόνος ακούγεται μία συγκεκριμένη μουσική από τα μεγάφωνα του σχολείου και όλα τα παιδιά αναγνωρίζουν ότι ξεκινά ο χρόνος του Soji No Jikan, συνήθως 1:30 - 1:45 μ.μ.
Συγκεντρώνονται λοιπόν, στις ομάδες τους και στις αίθουσες που έχουν αναλάβει και αρχίζουν το καθάρισμα για ένα τέταρτο. Και καθαρίζουν όλο το σχολείο, όχι μόνο τις αίθουσές τους. Δηλ. υπάρχουν ομάδες που αναλαμβάνουν να καθαρίζουν το γήπεδο, τις τουαλέτες, την πισίνα, τα τζάμια, τους διαδρόμους κλπ. Κάθε παιδί που έρχεται στο σχολείο έχει τα δικά του εργαλεία καθαριότητας: κουρέλι, ξεσκονόπανο, σκούπα.
Τώρα θα ρωτήσετε το κουρέλι τι χρειάζεται. Μα για το σφουγγάρισμα φυσικά! Γιατί στα Ιαπωνικά σχολεία το σφουγγάρισμα δε γίνεται με σφουγγαρίστρες, αλλά με κουρέλι και στα τέσσερα!
Το υποχρεωτικό μάθημα του Soji No Jikan διδάσκεται στην Ιαπωνία για ένα συγκεκριμένο λόγο: θέλει να διδάξει σε μικρά και μεγάλα παιδιά την υπευθυνότητα, την εκτίμηση, τη φροντίδα, την υπερηφάνεια και το σεβασμό που θα πρέπει να επιδεικνύουν για τις εγκαταστάσεις που έχουν το προνόμιο να χρησιμοποιούν. Και φυσικά το συγκεκριμένο μάθημα έχει την απόλυτη αποδοχή των γονέων.
Σαφώς υπάρχει μια τεράστια πολιτισμική διαφορά ανάμεσά μας. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εδώ, αν βάζαμε τα παιδιά ένα τέταρτο πριν σχολάσουν, να καθαρίσουν όλα όσα είχαν λερώσει από το πρωί στο σχολείο τους.
Για δείτε και τα βίντεο...
Ιερά Θεολογική Σχολή της Χἀλκης (βίντεο)
Την ανάγκη επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης υπογράμμισαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος
σε συνάντησή τους στο Προεδρικό Μέγαρο.
Ο κ. Βαρθολομαίος είπε μάλιστα ότι είναι αδιανόητο και απαράδεκτο επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να έχει ιδρυθεί μία τέτοια Σχολή και επί Τουρκικής Δημοκρατίας να παραμένει κλειστή,
για 44 χρόνια. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, δεν συμβιβάζεται αυτό το γεγονός της αναγκαστικής σιωπής της Σχολής με τα δημοκρατικά δεδομένα, με τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαιτέρως
με τις θρησκευτικές ελευθερίες.
Ο Πατριάρχης τόνισε ότι το θέμα της Χάλκης δεν είναι πολυτέλεια για το Φανάρι ούτε είναι θέμα προσωπικού γοήτρου για τον ίδιο, να θέλει να την ανοίξει «σώνει και καλά».
Εξήγησε ότι είναι ένα θέμα ουσιαστικής ανάγκης για το Πατριαρχείο «να μπορεί να εκπαιδεύει σαν η Πρωτόθρονος Εκκλησία της Ορθοδοξίας, τα στελέχη της, τους κληρικούς, τους θεολόγους».