συν-e-μάθηση


Αρχική σελίδα
Συνεργατικά σκαλιά γνώσεων
Αρχαία Ελληνικά Α΄γυμνασίου
Αρχαίες φράσεις σήμερα
Ομιλείτε την ελληνικήν, όχι όμως στα ελληνικά...
Φωνήεντα και τα σύμφωνα
Τα μέρη του λόγου: αρχ.-νέα
Κλίση άρθρου
Τα πνεύματα και ο τονισμός
νεοελληνική δοτική
Β΄ κλίση ουσιαστικών
Α΄ κλίση ουσιαστικών
Σύγκριση Α΄ και Β΄ κλίσης
Δευτερόκλιτα επίθετα
ΤΟ αντωνυμιακό τανγκό
Η δεικτική αντωνυμία
Οριστική ΕΝΣ-ΜΕΛ ε.φ.
Ενεστώτας του εἰμί
Παρατατικός του εἰμί
Παρατατικός-Αόριστος, Οριστική ε.φ.
Παρακείμ.-Υπερσυντ, Οριστική ε.φ.
Απαρέμφατο, ε.φ.
Τα επαγγέλματα των Αρχαίων
Αληθής ιστορία;
Το ελάφι του Αίσωπου
Εισαγωγή στη σύνταξη
Σύνταξη: υποκείμενο-κατηγόρημα
Σύνταξη: κύριοι όροι της πρότασης : Υρ - Αρ - Κυρ
Σύνταξη: κύριοι όροι-ασκήσεις
Σύνταξη: κύριοι όροι-παρουσίαση
Είδη προτάσεων
Επανάληψη ΑΕ Γλώσσα Α Γυμνασίου
Αρχαία Ελληνικά Β΄γυμνασίου
...το αγαπημένο μας λύω...
Υποτακτική ε.φ. Θεωρία -ασκήσεις
Σχηματισμός υποτακτ. -παρατηρήσεις
Προστακτική ε.φ. θεωρία - ασκήσεις
Ασκήσεις εγκλίσεων ε.φ.
Ερωτηματική – Αόριστη αντωνυμία
Αναφορικές αντωνυμίες
..και το λύομαι
Οριστική μέσης φωνής
Προφορική άσκηση οριστικής μέσης φωνής
Υποτακτική μ.φ. Θεωρία -ασκήσεις
Προστακτική μ.φ. θεωρία - ασκήσεις
Προφορικές ασκ. υποτακτ.-προστακτ.μ.φ.
...και το ΕΙΜΙ
Κλίση μετοχών ε.φ.
Κλίση μετοχών μ.φ.
Η Σύνταξη χωρίς φόβο και με πολύ πάθος
Το αντικείμενο του ρήματος
Το απαρέμφατο
Μετοχές-σύνταξη
Επιρρηματικές μετοχές
Η Γ΄κλίση - γενικά
Αφωνόληκτα
Ουσιαστικά της γ΄κλίσης σε -ων και -ας
Ουδέτερα σιγμόληκτα σε -ος,-ους
Φωνηεντόληκτα σε -ις, -υς, -υ
Φωνηεντόληκτα καταληκτικά μονόθεμα σε -εὺς
Τα συγκοπτόμενα
Ενρινόληκτα- Υγρόληκτα
Επίθετα γ΄ κλίσης σε -ης -και -ων
Επίθετα γ΄κλίσης σε -υς, -εια, -υ
Επίθετα γ ΄κλ. : πολύς - μέγας
Επανάληψη ΑΕ Γλώσσα Β΄ Γυμνασίου
Αρχαία Ελληνικά Γ΄γυμνασίου
Ευκτική ε.φ.
Ευκτική μ.φ.
Παραθετικά επιθέτων-επιρρημάτων
Αόριστος β΄
Θέση του τόνου στα σύνθετα ρήματα της α.ε.
Κλίση: ἡ γυνή, ὁ/ἡ παῖς
Κλίση: αὐτός, αὐτή, αὐτό
Παθητικοί χρόνοι
Ποιητικό αίτιο και παθητική σύνταξη
Σύνδεση προτάσεων ή όρων προτάσεων
Η σύνταξη συνοπτικά: ρήμα, απαρέμφ.,μετοχή
Τα είδη του μορίου ἄν
Οι δευτερεύουσες προτάσεις
Δευτερεύουσες ονοματικές
Ειδικές
Ενδοιαστικές
Πλάγιες ερωτηματικές
Αναφορικές
Δευτερεύουσες επιρρηματικές
Αιτιολογικές
Τελικές
Συμπερασμ./αποτελεσματικές
Εναντιωματικές-Παραχωρητικές
Υποθετικές
Χρονικές
Αναφορικές
Συνηρημένα ρήματα
Επανάληψη ΑΕ Γλώσσα Γ Γυμνασίου
Αρχαία από μετάφραση
Όροι Οδύσσειας
Οδύσσεια
Ιλιάδα - Εισαγωγή - Ο μύθος
Παίζοντας με την Οδύσσεια και την Ιλιάδα
Ελένη - Εισαγωγή
Η εποχή - το έργο - η ομορφιά
Τρωικός και Πελοποννησιακός πόλεμος
Ελένη - escape room κ.ά. πολλά
Μία Αριάδνη γεμάτη μύθους
Νέα Ελλ. Α΄
Ανάλυση κειμένων: πεδία διερεύνησης
Ο δρόμος για τον παράδεισο...
Τα πράγματα στρώνουν περισσότερο
Το πιο γλυκό ψωμί
Τα κόκκινα λουστρίνια
Ο Βάνκας
Ο πιστός φίλος
Ο παππούς και το εγγονάκι
Μανιτάρια στην πόλη
Η ζωή στη Σύμη
Η Νέα Παιδαγωγική
Η Έξοδο
Η πείνα του Καραγκιόζη
Τα φαντάσματα
Η γάτα του παπά
Η Λεώνη μας
Γλωσσικές επαναλήψεις
Είδη προτάσεων
Δομή πρότασης
Οι Όροι της πρότασης - παίζοντας
Δομή της παραγράφου
τουβλάκια...συνοχής
Είδη λόγου, Περιγραφή -αφήγηση-επιχειρ.
Παραγωγή, σύνθεση, Οικογ. λέξεων
Το ρήμα
Προσδιορισμοί νεοελληνιστί
Παράθεση ή επεξήγηση;
Επιθετικός ή κατηγορηματικός προσδιορισμός;
Το άρθρο
Κλίση ουσιαστικών
Κλίση επιθέτων
Τα πολύπαθα σημεία στίξης
Ασκήσεις ορθογραφίας
Το δύστυχο πολύ...
Το ταλαίπωρο τελικό -ν
το πολύπαθο ως
λέξεις με δύο -ρρ-
Επανάληψη...ποικιλοτρόπως
Νέα Β΄Γυμνασίου
Και πάλι στο σχολείο
Η Ιουλία...
Άννα Φρανκ
Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας
Για τον όρο μετανάστες
Ο Άλλος στη λογοτεχνία
Θερμοπύλες
Κάσπαρ Χάουζερ
Να ΄σαι καλά δάσκαλε
Ξενιτεμένο μου πουλί
Η Κωνσταντίνα...
Ο μικρός πρίγκιπας
Ο λύκος
Η εσχάτη των ποινών
επίθετα κληροδοτημένα και μη
Οι αντωνυμίες
Αποθετικά ρήματα
Η περίληψη
Το υποκείμενο του ρήματος
Μονόπτωτα /δίπτωτα ρήματα
Οι εγκλίσεις και η σημασία τους
Οι χρόνοι του ρήματος
Χρονική βαθμίδα - έγκλιση : εξάσκηση
Οι μετοχές
Τα συνθετικά και τα είδη των συνθέτων
Αχώριστα μόρια
Οικογένειες λέξεων
Διαθέσεις, Ενεργ.-παθ. σύνταξη
Μετατροπή ενεργ. σε παθ. και αντίστροφα
Βαθμοί επιθέτου-μετοχής / παραθετικά
Η σύγκριση
Επιρρηματικοί προσδιορισμοί
Τρόποι ανάπτυξης παραγράφου
«Φιλία: ένας ανεκτίμητος θησαυρός»
Εργασία - Επάγγελμα
Σχολείο στον χρόνο
Επανάληψη ΝΕ. Γλώσσα, Β΄
Νέα Γ΄ γυμνασίου
Τρόποι σύνδεσης προτάσεων
Ασκήσεις σύνδεσης προτάσεων
Δευτερεύουσες προτάσεις
Ειδικές, βουλητικές, ενδοιαστικές
Ευθύς και πλάγιος λόγος
Ερωτηματικές προτάσεις
Αναφορικές προτάσεις
Τελικές και αιτιολογικές
Χρονικές και υποθετικές
Αποτελεσματικές και εναντιωματικές
Επιρρηματικές-ονοματικές: ασκήσεις
Συνώνυμα-Αντώνυμα
Πολυσημία λέξεων
Ομώνυμες/ομόηχες,-παρώνυμες λέξεις
Υπώνυμα
Γλωσσικά ολισθήματα
Σχήματα λόγου
λάθος γένος
Του γιοφυριού της Άρτας
Ερωτόκριτος
Θούριος
Ε. Μαρτινέγκου, Αυτοβιογραφία
Ελεύθεροι πολιορκημένοι
Όσο μπορείς
Πρώτες ενθυμήσεις
Ζορμπάς
Στο παιδί μου
Η μεταμφίεση
Ζητείται ελπίς
Επανάληψη Γλ. Γ΄
Ιστορία Α΄
Ιστορία Β΄
Ιστορία Γ΄ , αναλυτικά ενότητες 1-32
Ενότητα 33
Ενότητα 36
Ενότητα 38
Ενότητα 39
Ενότητα 40
Ενότητα 41
Ενότητα 42
Ενότητα 43
Ενότητα 44
Ενότητα 46
Ενότητα 47
Ενότητα 54
 


ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΟΡΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ

Πηγή: https://kupdf.net/download/-_59fe4ea6e2b6f5f966fcf64e_pdf


Αφηγηματικές τεχνικές


Τ ε χ ν ι κ ή i n m e d i a s r e s :

η τεχνική σύμφωνα με την οποία μία αφήγηση ξεκινάει όχι από την αρχή των γεγονότων, αλλά από ένα άλλο σημείο της ιστορίας προχωρημένο.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 12-19)


Προοικονομία:

Είναι η φροντίδα του ποιητή να προετοιμάζει από πριν όσα θα ακολουθήσουν και η εκ των προτέρων νύξη του για γεγονότα ή καταστάσεις που θα γίνουν αργότερα.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 20-25)


Εγκιβωτισμός - Αναδρομική αφήγηση:

Είναι η παρεμβολή μέσα στην κανονική πορεία των γεγονότων μιας αφήγησης γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν. Είναι δηλαδή σαν μία παρένθεση μέσα στην κύρια αφήγηση.

(π.χ όλες τις περιπέτειές του από τους Κίκονες μέχρι το νησί της Καλυψώς ο Οδυσσέας τις αφηγείται στον βασιλιά Αλκίνοο κατά την παραμονή του στη χώρα των Φαιάκων, ραψωδίες ι, κ, λ, μ)


Επιβράδυνση:

είναι η παρεμβολή από τον ποιητή κάποιας διήγησης άσχετης με το κύριο θέμα σε κρίσιμες στιγμές της υπόθεσης, που έχει σκοπό να αυξήσει την αγωνία του ακροατηρίου ή να το ξεκουράσει από την ένταση που προκλήθηκε νωρίτερα και να το προετοιμάσει για τη συνέχεια της ιστορίας του.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 472-498)


Μονόλογος και Διάλογος των ηρώων:

χρησιμοποιείται από τον ποιητή:

α) για να δώσει ζωντάνια στις σκηνές,

β) να αποκαλύψει πιο καθαρά τις προθέσεις, τις σκέψεις και το χαρακτήρα των προσώπων και

γ) να προκαλέσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον των ακροατών.

(π.χ. Μονόλογος, ραψωδία ε, στίχοι 315-320, 329-345, 393-401 και διάλογος, ραψωδία ι, στίχοι 277-316)


Περιγραφή – Εικόνες:

Πρόκειται για σύντομες ή λεπτομερείς περιγραφές χώρων, αντικειμένων και προσώπων και ανάλογα με το ποια από τις αισθήσεις κινητοποιούν μπορούν να χαρακτηριστούν ως

α) οπτικές,

β) ακουστικές

γ) κινητικές

δ) οσφρητικές.

(π.χ. ραψωδία ε, στίχοι 67-69, 70-71, 72-77 και 79-80)


Αποστροφή:

Ονομάζεται ο αφηγηματικός τρόπος κατά τον οποίο ο ποιητής διακόπτει τη ροή του λόγου του και στρέφεται για λίγο σε κάποιον ήρωα του έργου, χρησιμοποιώντας το δεύτερο αντί για το τρίτο πρόσωπο, σαν να ήταν και ο ποιητής παρόν στη σκηνή.

(π.χ. ραψωδία π, στίχος 69)


Αναχρονισμός:

Είναι η τοποθέτηση στη μακρινή εποχή της υπόθεσης του έπους συνηθειών και καταστάσεων της εποχής του ποιητή.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 203-204, αφού ο σίδηρος ήταν άγνωστος στον Τρωικό πόλεμο)


Άστοχα ερωτήματα:

Είναι τα ερωτήματα που δε στοχεύουν στην ανεύρεση της αλήθειας, αλλά απορρίπτονται ένα ένα, για να διατυπωθεί πιο έντονα στο τέλος η αλήθεια.

(π.χ. ραψωδία π, στίχοι 105-107 και 123-127)


Πλατιά ή εκτενής παρομοίωση:

Είναι πολύστιχη παρομοίωση, που παρεμβάλλεται συχνά μέσα στην κύρια διήγηση ως ξεχωριστή εικόνα. Συνήθως παρομοιάζονται ενέργειες του ανθρώπου με φαινόμενα και στοιχεία της φύσης.

Ηπλατιά παρομοίωση αποτελείται από:

α) το αναφορικό μέρος

(την εικόνα) που εισάγεται με λέξεις όπως: σαν, όπως, πώς, καθώς κ.ά.

β) το δεικτικό μέρος

(την αφήγηση) που εισάγεται με λέξεις όπως: έτσι, παρόμοια κ.α.

γ) την ομοιότητα ανάμεσα στην εικόνα και στην αφήγηση.

(π.χ. ραψωδία θ, στίχοι 630-640)


Τραγική ή επική ειρωνεία:

Όταν οι αναγνώστες γνωρίζουν γεγονότα που δεν τα γνωρίζει κάποιος ήρωας του έπους.

(π.χ. ραψωδία ε, στίχοι 178-198, αφού ο Οδυσσέας δεν γνωρίζει τις αποφάσεις των θεών)


Τυπικές σκηνές:

είναι σκηνές που επαναλαμβάνονται στερεότυπα, όπως η ανατολή ή η δύση του ήλιου, μια θυσία, μια προσευχή, ένα γεύμα ή δείπνο, η διαδικασία αναγνώρισης, κ.ά. Το καθένα από αυτά τα θέματα έχει μία συγκεκριμένη δομή-μορφή και δίνεται με ένα σύνολο από στερεότυπους στίχους, οι οποίοι επαναλαμβάνονται αυτούσιοι ή με διαφοροποιήσεις.

(π.χ. η φιλοξενία του Μέντη, ραψωδία α, στίχοι 133-153, 188-196 και 342-348)


Τυπικά επίθετα:

Είναι σταθερά επίθετα που χρησιμοποιούνται συχνά από τον Όμηρο, χωρίς να προσθέτουν στο ουσιαστικό τίποτε εξαιρετικό παρά μια γνωστή ιδιότητα.

(π.χ. ραψωδία ε, στίχος 223, ραψωδία λ, στίχος 425 και ραψωδία π, στίχος 185)


Τυπικοί στίχοι:

Ονομάζονται οι στίχοι που επαναλαμβάνονται αυτούσιοι ή ελαφρά αλλαγμένοι, προκειμένου να διευκολύνουν τους αοιδούς στην απομνημόνευση του έργου τους.

(π.χ ραψωδία α, στίχοι 52, 93, 197, 246)


Τυπικοί αριθμοί:

Ονομάζονται ο αριθμός 3 και τα πολλαπλάσιά του που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα σε λαϊκές αφηγήσεις.

(π.χ. ραψωδία ι, στίχος 402 και σελίδα 90, περίληψη ραψωδίας ι)


Παρουσίαση του χαρακτήρα των ηρώων:

Ο ποιητής χρησιμοποιεί δύο τρόπους:

α) τη μέθοδο της άμεσης έκθεσης

(Με αυτή ο ίδιος ο ποιητής περιγράφει με κατάλληλες λέξεις τους χαρακτήρες και τα συναισθήματα των ηρώων και έτσι περιορίζεται η δυνατότητα του αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα γι’ αυτούς)

(π.χ. ραψωδία ε, στίχοι 167-175)

και

β) τη δραματική μέθοδο

(Με αυτήν ο ποιητής παρουσιάζει τους χαρακτήρες των προσώπων μέσα από τη συμπεριφορά τους, δηλαδή μέσα από όσα κάνουν και από όσα λένε τα ίδια τα πρόσωπα και έτσι ο αναγνώστης καλείται να σχηματίσει τη δική του γνώμη για το χαρακτήρα τους).

(π.χ. ραψωδία ι, στίχοι 331-338και 406-410)


Ομηρικές αντιλήψεις για τους θεούς

Ανθρωπομορφισμός:

Είναι η αντίληψη ότι οι θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή και ότι διακρίνονται, όπως και οι άνθρωποι, από ανθρώπινες αδυναμίες (π.χ ζήλια, μίσος, εκδικητικότητα, συμπάθειες, αντιπάθειες κ.α),συναισθήματα, επιθυμίες και ανάγκες.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 109-114)


Ενανθρώπιση:

Είναι η εμφάνιση των θεών στους ανθρώπους όχι με την κανονική θεϊκή μορφή τους, αλλά με τη μορφή ενός ανθρώπου (και χωρίς να γίνεται αντιληπτή η θεϊκή τους ιδιότητα).

(π.χ ραψωδία α, στίχοι 115-119)


Επιφάνεια:

Όταν οι θεοί εμφανίζονται με τη θεϊκή τους μορφή ή όταν αποκαλύπτουν τη θεϊκή τους ιδιότητα, τότε κάνουμε λόγο για επιφάνεια των θεών.

(π.χ. ραψωδία π, στίχοι 184 -190 και ραψωδία α, στίχοι 355-360)


Άτη –Ύβρη – Νέμεση – Τίση:

Άτη είναι η τύφλωση του νου, η σκέψη χωρίς λογική.

Ύβρη είναι η αλαζονική και ασεβής συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στους θεούς.

Νέμεση είναι η οργή του θείου, που προξενείται από την αλαζονική και ασεβή συμπεριφορά του ανθρώπου.

Τίση είναι η εκδίκηση του θείου με τη συμφορά που στέλνει στον άνθρωπο ως τιμωρία για την υβριστική συμπεριφορά του.

(π.χ ραψωδία ι στίχοι 547-563 και 581-585 Άτη –Ύβρη,

ραψωδία ι στίχοι 612-618 Νέμεση,

ραψωδία ε στίχοι 311-320 Τίση)


Θεϊκή παρέμβαση:

Στον Όμηρο οι θεοί παρεμβαίνουν στα ανθρώπινα πράγματα, ωστόσο τις αποφάσεις τις παίρνει πάντα ο άνθρωπος ολομόναχος και απόλυτα ελεύθερος.

(π.χ. ραψωδία ε, στίχοι 125-129 και 242-248)


Θαυμαστό – υπερφυσικό:

Είναι το γεγονός που δε συμφωνεί με τους νόμους της φύσης ή της λογικής και επομένως προξενεί το θαυμασμό, αφού αποδίδεται από τους ανθρώπους σε θεϊκή παρέμβαση.

(π.χ. ραψωδία π, στίχοι 191-197)


Ομηρικές αντιλήψεις για την αρχαία κοινωνία

Αυτοδικία:

Η αντίληψη ότι είναι δίκαιη η αυθαίρετη τιμωρία του δράστη από τον παθόντα ή από τους συγγενείς του. Σ’ αυτήν την πράξη δεν ήταν αντίθετοι ούτε οι θεοί.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 40-51)


Υστεροφημία:

Είναι η φήμη που συνοδεύει το όνομα κάποιου ανθρώπου και μετά το θάνατό του. Αυτή η μεταθανάτια φήμη στην ομηρική εποχή θεωρείται σπουδαίο ιδανικό και οι άνθρωποι αγωνίζονται να την κατακτήσουν με πράξεις ηρωικές.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 262-266 και 331-336)


Φιλοξενία:

Είναι ο ιερότερος θεσμός της ομηρικής κοινωνίας τον οποίο σέβονταν απόλυτα οι άνθρωποι. Προστάτης της ήταν ο Ξένιος Δίας.

Είχε ένα τυπικό που αποτελούνταν από συγκεκριμένες συνήθειες και γι’ αυτό αποτελεί τυπική σκηνή της Οδύσσειας. Οι συνήθειες αυτές ήταν:

α) Εγκάρδια υποδοχή του ξένου στην εξώπορτα,

β) Ξαλάφρωμα του ξένου από τυχόν βάρη,

γ)Τοποθέτηση του ξένου στην αίθουσα υποδοχής,

δ) Πλύσιμο χεριών – ποδιών και προσφορά φαγητού – ποτού,

ε) Ερωτήσεις για την ταυτότητα του ξένου και το σκοπό της επίσκεψής του, στ) προσφορά διαμονής στον ξένο, εφόσον τοεπιθυμεί,

ζ) Προσφορά δώρου ως επισφράγιση της φιλίας,

η) Ξεπροβόδισμα του ξένου κατά την αναχώρησή του.

(π.χ. η φιλοξενία του Μέντη, ραψωδία α, στίχοι 133-15, 188-196 και 342-348)


Ικεσία:

Ήταν θεσμός της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας με μία ορισμένη εθιμοτυπία: ο ικέτης γονάτιζε μπροστά στονικετευόμενο, με το ένα χέρι αγκάλιαζε τα γόνατά του και με το άλλο άγγιζε το πιγούνι του και ζητούσε άσυλο ή βοήθεια. Προστάτης της ήταν ο Ικέσιος Δίας.

(π.χ. ραψωδία ζ, στίχοι 176-227)


Αναγνώριση:

Είναι η διαδικασία με την οποία ένα πρόσωπο αναγνωρίζει την ταυτότητα ενός άλλου δικού του ανθρώπου που είχε χρόνια να δει. Η διαδικασία αυτή πραγματοποιείται μέσα από συγκεκριμένες ενέργειες, προκειμένου ο ένας να κερδίσει την εμπιστοσύνη του άλλου, και για αυτό αποτελεί τυπική σκηνή της Οδύσσειας.

Τα στάδια αναγνώρισης είναι τα εξής:

α) απόκρυψη της ταυτότητας κάποιου με μεταμόρφωση ή θεϊκή παρέμβαση, β) απομόνωση των δύο προσώπων που μετέχουν στον αναγνωρισμό,

γ) αποκάλυψη της ταυτότητας του προσώπου που πρόκειται να αναγνωριστεί,

δ) δυσπιστία από το άλλο πρόσωπο και απαίτηση για αποδείξεις,

ε) παρουσίαση αποδείξεων από το πρόσωπο που πρόκειται να αναγνωριστεί,

στ) πραγματοποίηση της αναγνώρισης και εκδήλωση έντονων συναισθημάτων.

(π.χ. η αναγνώριση του Οδυσσέα από την Πηνελόπη, ραψωδία ψ, στίχοι 89-258)


Στοιχεία πολιτισμού

Πνευματικός τομέας:

Περιλαμβάνει όλες τις αξίες, τις αντιλήψεις και τους κανόνες ηθικής που επικρατούν σε μίαεποχή. Επίσης, περιλαμβάνει και όλες τις θρησκευτικές αντιλήψεις και τις λατρευτικές συνήθειες αυτής της εποχής (π.χ. θυσίες, τελετές κ.α).

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 321-325)


Υλικός τομέας:

Περιλαμβάνει όλα τα υλικά αντικείμενα, τις πρώτες ύλες, τη χρήση τους και την επεξεργασία τους σε μία συγκεκριμένη εποχή.

(π.χ. ραψωδία α, στίχοι 154-173)


Κοινωνικός τομέας:

Αφορά τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας μιας ορισμένης κοινωνίας. Στην Οδύσσεια κυρίαρχες κοινωνικές ομάδες είναι οι βασιλιάδες και όσοι έχουν αριστοκρατική καταγωγή. Ωστόσο σημαντική θέση στη ζωή της κοινωνίας έχουν και διάφοροι άλλοι άνθρωποι όπως έμποροι, ναυτικοί, υπηρέτες, βοσκοί κ.α.

(π.χ. ραψωδία π, στίχοι 15-26)


Πολιτικός τομέας:

Αφορά την ιεράρχηση της εξουσίας και τον τρόπο διακυβέρνησης σε μια συγκεκριμένη εποχή. Στην Οδύσσεια οι βασιλιάδες έχουν την ανώτερη εξουσία, ωστόσο στη διακυβέρνηση συμμετέχουν και διάφορες ομάδες συμβούλων, σοφών και διακεκριμένων προσώπων που μπορούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις του βασιλιά,

(π.χ. α 300-304)


Γιώργος Νικολάου, Φιλόλογος - Διορθώσεις προσθήκες Σάιτ Κ.


Κι άλλη μία παρουσίαση με πολλά παραδείγματα:

https://skapanefs.blogspot.com/2016/03/blog-post_12.html



Οι όροι του έπους και όχι μόνο, παίζοντας με την Οδύσσεια by Foteinipolychron!

...ψυχή πολύχρωμη ...ζωή στο προσκήνιο ... φως παντού