6 Ιουλίου σήμερα , γιορτή του οσίου Σισώη ενός από τους μεγαλύτερους ασκητές και μαθητή του αγίου Αντωνίου.

Αυτό είναι το μακάριο , συγκινητικό και οσιακό τέλος του (από το Γεροντικόν της Ηγουμένης Θεοδώρας Χαμπάκη).

      Σαν έμαθαν οι πολυάριθμοι ασκητές στο βουνό του Μεγάλου Αντωνίου πως ο Αββάς Σισώης ήταν στα τελευταία του μαζεύτηκαν στην καλύβα του να πάρουν την ευχή του. Η εκτίμησή τους γι’αυτόν δεν είχε όρια. Τον έλεγαν «διαμάντι της Ερήμου» και πολύ δίκαια. Όλη του η μακρόχρονη ζωή ήταν ένας αγώνας για την αγιότητα και τώρα στο θάνατό του έλαμψε σ’όλη της την πληρότητα.

     Στην σεβάσμια μορφή του είχε χαραχτεί μια έκφραση ήρεμης ευτυχίας. Σαν ένιωσε γύρω του τους συνασκητές του, τους αδελφούς του, τους συντρόφους του στον «καλόν αγώνα», που τώρα αυτός νικητής άγγιζε στο τέρμα του, τα χείλη του αργασάλεψαν , κάτι θέλησε να πει. Εκείνοι , Γέροντες και νεώτεροι, σεβάσμιοι Πατέρες και αρχάριοι υποτακτικοί, όλοι τους δακρυσμένοι από βαθιά συγκίνηση, στέκονταν με ευλάβεια μπροστά σ’αυτή τη μυσταγωγία. Απόλυτη σιγή είχε απλωθεί γύρω. Περίμεναν να ακούσουν τα τελευταία λόγια ενός μεγάλου Αγίου, να τα φυλάξουν σαν παρακαταθήκη ιερή. Μα εκείνος είχε μεταρσιωθεί, δεν έβλεπε πια παρά μόνο τα ουράνια.

-         Έρχεται ο Αββάς μου, τον άκουσαν να ψιθυρίζει.

Ρίγος πέρασε από τα λιπόσαρκα σώματα των ασκητών. Είδαν για μια στιγμή με τα μάτια της ψυχής τους, τη μεγάλη μορφή του «Καθηγητού των Μοναστών», τον όσιο Αντώνιο ν’απλώνει το ευλογημένο χέρι του για να πάρει κοντά του τον πιο εκλεκτό από τους μαθητές του, εκείνον που αντέγραψε και τις πιο μικρές λεπτομέρειες της παράδοξης ζωής του.

-         Να ο χορός των Αποστόλων και των προφητών!

Το πρόσωπο του ετοιμοθάνατου έλαμψε από φως ουράνιο, καθώς σιγοψιθύριζε αυτά τα λόγια. Τα χείλη του αργοσάλευαν ακόμη, λες και κουβέντιαζε με όντα που μόνο εκείνος έβλεπε.

-         Με ποιον συνομιλείς, Πάτερ; Ρώτησαν οι γεροντότεροι από τους συνασκητές του.

-         Οι Άγιοι Άγγελοι θέλουν να με πάρουν και τους παρακαλώ να με αφήσουν ακόμη να μετανοήσω, είπε με κόπο και δύο δάκρυα κύλισαν πίσω από τα πεσμένα βλέφαρά του.

-         Δεν έχεις πια ανάγκη από μετάνοια, μακάριε Σισώη. Συ μετανοούσες σ’όλη σου τη ζωή, του αποκρίθηκαν οι Πατέρες θαυμάζοντας την ταπεινοφροσύνη του.

-         Δεν ξεύρω, Αδελφοί μου, να έχω βάλει ακόμη αρχή.

Καθώς έλεγε αυτά, άστραψε ξαφνικά το πρόσωπό του, λες και έβλεπε σ’αυτό τον ίδιο τον ήλιο. Οι γύρω έμειναν εκστατικοί από θαυμασμό μαζί και φόβο.

     -     Ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Δόξα σοι!

Ήταν τα τελευταία του λόγια. Μ’αυτά πέταξε η ψυχή του στα ουράνια. Είχε δει τον Ιησού που λάτρευε από τα βάθη της καρδιάς του; Κανείς δεν μπορούσε να πει , μα όλα το βεβαίωναν. Το παράδοξο φως που έβλεπαν στη μορφή του, η υπερκόσμια γαλήνη που είχε χυθεί στην ταπεινή καλύβα, η άρρητη ευωδιά, όλα μαρτυρούσαν την επίσκεψη του Ουρανίου Βασιλέως στον εκλεκτό φίλο Του.