Ο Λεωνίδας Ξανθόπουλος είναι ένας φίλος της δικής μου γενιάς, ένα χρόνο μικρότερός μου. Αν και σε μικρότερη τάξη, φοιτήσαμε στα ίδια σχολεία των Σαπών. Οι παρέες του ήταν διαφορετικές αν και σε πολλές εκδηλώσεις στον τόπο μας συμμετείχαμε από κοινού. Έχει ακόμη ένα μικρότερο αδερφό, τον Ηρακλή!
Πατέρας τους ήταν ο Ιορδάνης Ξανθόπουλος και μητέρα τους η Ελισάβετ, το γένος Πετρίδη. Ο Ιορδάνης γεννήθηκε το 1922 στο Σοχούμ της Ρωσίας. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ο ελληνισμός ξερριζωνόταν από τις εστίες του, η οικογένειά του ακολούθησε κι αυτή μαζί με άλλες χιλιάδες οικογένειες Ελλήνων το δρόμο της προσφυγιάς στη νέα πατρίδα, με ελάχιστα πράγματα στην κατοχή της. Μαζί της ήταν και ο μικρός τότε Ιορδάνης. Είχε ακόμη τρία αδέρφια, το Σίμο, την Αθηνά και το Γιώργο.
Εγκαταστάθηκαν στο χωριό Κασσιτερά. Το 1947, όλοι οι κάτοικοι του οικισμού, μετά από κυβερνητική απόφαση, άφησαν το χωριό τους και εγκατάστηθηκαν μόνιμα στις Σάπες για την αποφυγή αιματοχυσιών από τους στρατιώτες του "Ελεύθερου Δημοκρατικού Στρατού". Ήταν η εποχή του Εμφυλίου Πολέμου. Ο Ιορδάνης τοποθετήθηκε ως οπλουργός στο Τάγμα Εθνοφυλακής Σαπών. (φωτογραφίες εδώ). Παράλληλα, (το θυμάμαι κι εγώ αυτό) είχε ασχοληθεί με την κατασκευή καλλιτεχνικών επιγραφών και πινακίδων στα καταστήματα των Σαπών, ταλέντο που κληροδότησε και στο γιο του Λεωνίδα.
Ο Λεωνίδας σπούδασε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου και με αυτή την ειδικότητα προσλήφθηκε και για πολλά χρόνια εργάστηκε στο Δήμο Σαπών. Δεκάδες φορές ερχόταν στο σχολείο και μας διόρθωνε κάθε φορά την οποιαδήποτε ηλεκτρολογική βλάβη.
Άνθρωπος πάντα γελαστός και ευχάριστος στις παρέες και τις συζητήσεις. Αλλά και από τη φύση του με καλλιτεχνικές τάσεις, αυτοδίδακτος όμως, πράγμα που σημαίνει ότι είχε το ταλέντο να αναπτύξει ακόμη περισσότερο τις αρετές του. Έμαθε από μόνος του να παίζει μπουζούκι, συμμετέχοντας έτσι στο κέφι με τους φίλους του. Ταυτόχρονα είχε και μια άλλη καλλιτεχνική κλίση. Ήταν επίση αυτοδίδακτος ζωγράφος, αν και υπερβολικά μετριόφρων, είδα κι έπαθα να τον πείσω να δεχτεί ώστε να μπορέσω να φωτογραφίσω ένα μικρό μέρος από τους δεκάδες πίνακες που έχει κάνει. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να έχω πίνακες μεγάλων διαστάσεων, τους οποίους έχει χαρίσει σε φίλους.
Δυο φωτογραφίες που αλίευσα από το διαδίκτυο. Στην πρώτη φωτογραφία τα αδέρφια Λεωνίδας και Ηρακλής. Χρονικά την προσδιορίζω γύρω στα '60 με '61. Στη δεύτερη (1965) ο μικρός Ηρακλής με τη μαθητική ποδιά ξεκινά για την πρώτη ημέρα στο σχολείο. Σημαντική φωτογραφία, που οι περισσότεροι δεν έχουμε. Ήταν ακόμη η εποχή που οι μαθητές και οι μαθήτριες φορούσαν μαθητικές ποδιές. (οι μαθητές μόνο στην Α΄ τάξη). Εντύπωση μου κάνει η φουσκωμένη τσάντα, πιθανόν με όλα τα σχολικά βιβλία και τετράδια. (Αρχείο: Βάσως Ξανθοπούλου).
Σάπες 25 / 3 / 1964: Από την παρέλαση του Δημοτικού Σχολείου Σαπών. Πρώτος από αριστερά ο Λεωνίδας, στη μέση ο Στ. Πιτακούδης και δεξιά ο Γιώργος Παπαδημητρίου.
Στην αυλή του Δημαρχείου περίπου το 1964, πάλι μετά από κάποια παρέλαση με τα ''καλά'' του ο Λεωνίδας ξαπλωμένος στο πράσινο χορτάρι φωτογραφίζεται από το Γιώργο Ψωμιάδη. Πίσω διακρίνεται το κτίριο του Δήμου, όπως ήταν τότε. Βλέπετε επίσης πόσο μεγάλη και ανοιχτή ήταν η αυλή του. Εκεί τα παιδιά της ηλικίας μου παίζαμε ώρες ατέλειωτες ποδόσφαιρο, τζαμί, βάρα-βούρα και άλλα όμορφα παιχνίδια.
Ο Λεωνίδας με την παρέα του σε στιγμές διασκέδασης. Αναγνωρίζω τους: Σιδέρη Κασσέρη, την Τζανίδου Κ. τον Κώστα Κουγιουρούκη.
Παρέα φίλων και συγγενών από το γάμο του αδερφού του Ηρακλή. Το γλέντι έγινε στο παραλιακό χωριό Μέση της Ροδόπης, για την οποία έμαθα ότι συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό. Το φαινόμενο με τα χιλιάδες βατραχάκια, το είχαν ... απολαύσει οι πρώτοι παραθεριστές στην παραλία Μέσης. Φέτος, έγινε πανελληνίως γνωστό, με τα βατραχάκια που κατέκλυσαν την Εγνατία Οδό στην περιοχή των λιμνών της Βόλβης. Από σήμερα το πρωί, χιλιάδες βατραχάκια, εμφανίστηκαν και πάλι στην Μέση και συγκεκριμένα στο μέσο της διαδρομής από το χωριό έως την παραλία. Με τη δροσούλα, χιλιάδες βατραχάκια μετακινήθηκαν ανάμεσα στις δύο λίμνες, εκατέρωθεν του δρόμου. Αν ισχύει η διάρκεια του φαινομένου όπως και πέρυσι, τα βατραχάκια θα κόβουν βόλτες ανάμεσα στις λίμνες, για τουλάχιστον δύο εβδομάδες, τις ώρες που ο ήλιος δεν θα καίει..
Μερικά από τα έργα του Λεωνίδα
Εκπληκτικά όμορφο αποτέλεσμα σε ιδέα και έργο τέχνης αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά πρόκειται για τις παραδοσιακές γρατσούνες, όπως τις ήξερα από παλιά. Ναι... είναι μικρές κολοκύθες μεταμορφωμένες σε παραδοσιακές φιγούρες προσώπων με λαϊκές φορεσιές από διάφορες χώρες. Μορφές Ποντίων, Θρακών, Μακεδόνων, Ινδιάνων, κλπ, αποτυπωμένα με ζωηρά χρώματα από το χέρι του Λεωνίδα, μπορούν να αποτελέσουν ένα θαυμάσιο στολίδι στο σαλόνι του κάθε φιλότεχνου ανθρώπου. Για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει με τον ίδιο ή μπορώ να βοηθήσω στην μεταξύ τους επικοινωνία.
Συνέχεια στην επόμενη σελίδα
Πατέρας τους ήταν ο Ιορδάνης Ξανθόπουλος και μητέρα τους η Ελισάβετ, το γένος Πετρίδη. Ο Ιορδάνης γεννήθηκε το 1922 στο Σοχούμ της Ρωσίας. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ο ελληνισμός ξερριζωνόταν από τις εστίες του, η οικογένειά του ακολούθησε κι αυτή μαζί με άλλες χιλιάδες οικογένειες Ελλήνων το δρόμο της προσφυγιάς στη νέα πατρίδα, με ελάχιστα πράγματα στην κατοχή της. Μαζί της ήταν και ο μικρός τότε Ιορδάνης. Είχε ακόμη τρία αδέρφια, το Σίμο, την Αθηνά και το Γιώργο.
Εγκαταστάθηκαν στο χωριό Κασσιτερά. Το 1947, όλοι οι κάτοικοι του οικισμού, μετά από κυβερνητική απόφαση, άφησαν το χωριό τους και εγκατάστηθηκαν μόνιμα στις Σάπες για την αποφυγή αιματοχυσιών από τους στρατιώτες του "Ελεύθερου Δημοκρατικού Στρατού". Ήταν η εποχή του Εμφυλίου Πολέμου. Ο Ιορδάνης τοποθετήθηκε ως οπλουργός στο Τάγμα Εθνοφυλακής Σαπών. (φωτογραφίες εδώ). Παράλληλα, (το θυμάμαι κι εγώ αυτό) είχε ασχοληθεί με την κατασκευή καλλιτεχνικών επιγραφών και πινακίδων στα καταστήματα των Σαπών, ταλέντο που κληροδότησε και στο γιο του Λεωνίδα.
Ο Λεωνίδας σπούδασε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου και με αυτή την ειδικότητα προσλήφθηκε και για πολλά χρόνια εργάστηκε στο Δήμο Σαπών. Δεκάδες φορές ερχόταν στο σχολείο και μας διόρθωνε κάθε φορά την οποιαδήποτε ηλεκτρολογική βλάβη.
Άνθρωπος πάντα γελαστός και ευχάριστος στις παρέες και τις συζητήσεις. Αλλά και από τη φύση του με καλλιτεχνικές τάσεις, αυτοδίδακτος όμως, πράγμα που σημαίνει ότι είχε το ταλέντο να αναπτύξει ακόμη περισσότερο τις αρετές του. Έμαθε από μόνος του να παίζει μπουζούκι, συμμετέχοντας έτσι στο κέφι με τους φίλους του. Ταυτόχρονα είχε και μια άλλη καλλιτεχνική κλίση. Ήταν επίση αυτοδίδακτος ζωγράφος, αν και υπερβολικά μετριόφρων, είδα κι έπαθα να τον πείσω να δεχτεί ώστε να μπορέσω να φωτογραφίσω ένα μικρό μέρος από τους δεκάδες πίνακες που έχει κάνει. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να έχω πίνακες μεγάλων διαστάσεων, τους οποίους έχει χαρίσει σε φίλους.
Δυο φωτογραφίες που αλίευσα από το διαδίκτυο. Στην πρώτη φωτογραφία τα αδέρφια Λεωνίδας και Ηρακλής. Χρονικά την προσδιορίζω γύρω στα '60 με '61. Στη δεύτερη (1965) ο μικρός Ηρακλής με τη μαθητική ποδιά ξεκινά για την πρώτη ημέρα στο σχολείο. Σημαντική φωτογραφία, που οι περισσότεροι δεν έχουμε. Ήταν ακόμη η εποχή που οι μαθητές και οι μαθήτριες φορούσαν μαθητικές ποδιές. (οι μαθητές μόνο στην Α΄ τάξη). Εντύπωση μου κάνει η φουσκωμένη τσάντα, πιθανόν με όλα τα σχολικά βιβλία και τετράδια. (Αρχείο: Βάσως Ξανθοπούλου).
Σάπες 25 / 3 / 1964: Από την παρέλαση του Δημοτικού Σχολείου Σαπών. Πρώτος από αριστερά ο Λεωνίδας, στη μέση ο Στ. Πιτακούδης και δεξιά ο Γιώργος Παπαδημητρίου.
Στην αυλή του Δημαρχείου περίπου το 1964, πάλι μετά από κάποια παρέλαση με τα ''καλά'' του ο Λεωνίδας ξαπλωμένος στο πράσινο χορτάρι φωτογραφίζεται από το Γιώργο Ψωμιάδη. Πίσω διακρίνεται το κτίριο του Δήμου, όπως ήταν τότε. Βλέπετε επίσης πόσο μεγάλη και ανοιχτή ήταν η αυλή του. Εκεί τα παιδιά της ηλικίας μου παίζαμε ώρες ατέλειωτες ποδόσφαιρο, τζαμί, βάρα-βούρα και άλλα όμορφα παιχνίδια.
Ο Λεωνίδας με την παρέα του σε στιγμές διασκέδασης. Αναγνωρίζω τους: Σιδέρη Κασσέρη, την Τζανίδου Κ. τον Κώστα Κουγιουρούκη.
Παρέα φίλων και συγγενών από το γάμο του αδερφού του Ηρακλή. Το γλέντι έγινε στο παραλιακό χωριό Μέση της Ροδόπης, για την οποία έμαθα ότι συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό. Το φαινόμενο με τα χιλιάδες βατραχάκια, το είχαν ... απολαύσει οι πρώτοι παραθεριστές στην παραλία Μέσης. Φέτος, έγινε πανελληνίως γνωστό, με τα βατραχάκια που κατέκλυσαν την Εγνατία Οδό στην περιοχή των λιμνών της Βόλβης. Από σήμερα το πρωί, χιλιάδες βατραχάκια, εμφανίστηκαν και πάλι στην Μέση και συγκεκριμένα στο μέσο της διαδρομής από το χωριό έως την παραλία. Με τη δροσούλα, χιλιάδες βατραχάκια μετακινήθηκαν ανάμεσα στις δύο λίμνες, εκατέρωθεν του δρόμου. Αν ισχύει η διάρκεια του φαινομένου όπως και πέρυσι, τα βατραχάκια θα κόβουν βόλτες ανάμεσα στις λίμνες, για τουλάχιστον δύο εβδομάδες, τις ώρες που ο ήλιος δεν θα καίει..
Μερικά από τα έργα του Λεωνίδα
Εκπληκτικά όμορφο αποτέλεσμα σε ιδέα και έργο τέχνης αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά πρόκειται για τις παραδοσιακές γρατσούνες, όπως τις ήξερα από παλιά. Ναι... είναι μικρές κολοκύθες μεταμορφωμένες σε παραδοσιακές φιγούρες προσώπων με λαϊκές φορεσιές από διάφορες χώρες. Μορφές Ποντίων, Θρακών, Μακεδόνων, Ινδιάνων, κλπ, αποτυπωμένα με ζωηρά χρώματα από το χέρι του Λεωνίδα, μπορούν να αποτελέσουν ένα θαυμάσιο στολίδι στο σαλόνι του κάθε φιλότεχνου ανθρώπου. Για όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει με τον ίδιο ή μπορώ να βοηθήσω στην μεταξύ τους επικοινωνία.
Συνέχεια στην επόμενη σελίδα