karakiza-tsampika

Το κείμενο που ακολουθεί το δανείστηκα από έναν αγαπημένο συνάδελφο και φίλο, που κλήθηκε πριν λίγες μέρες να εκφωνήσει μια ομιλία στην τελετή αποφοίτησης του Λυκείου στο οποίο φοιτούσε η κόρη του. Διαβάζοντάς το, συνειδητοποίησα ότι στην εποχή του γκρίζου, της αβεβαιότητας και της ανατροπής του οικείου, οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων εξακολουθούν να εξελίσσονται, κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν, τα παιδιά συνεχίζουν να μεγαλώνουν και ν? απλώνουν αμήχανα το βήμα σ? έναν κόσμο απρόβλεπτο κι εχθρικό.  Εμείς νοιώθω πως οφείλουμε να τα ?ξεπροβοδίζουμε? όπως ακριβώς ο συγγραφέας της ομιλίας: με τη γλώσσα της αλήθειας, με ματιά κοφτερή που δε χαρίζεται, με λόγο λιτό και συναίσθημα βαθύ, χωρίς μελό, με ύφος που διεκδικεί τη φρεσκάδα της εφηβείας. Καλύπτουμε ίσως έτσι και δικές μας ανάγκες, να ξαναγίνουμε ή να παραμείνουμε παιδιά, να ξαναδούμε πίσω και μέσα μας, να ισορροπήσουμε απέναντι στα πραγματικά ερωτήματα ? για όλους. Σας το παραθέτω χωρίς υπογραφή, σύμφωνα με την επιθυμία του συγγραφέα:

Στη Γλυκερία?.

Αγαπητοί μαθητές που σήμερα αποφοιτάτε,

Λόγω της φύσης της δουλειάς μου έκανα αρκετές ομιλίες, σε διαφορετικά και ετερόκλητα ακροατήρια. Ωστόσο, η σημερινή ομιλία με δυσκόλεψε πιο πολύ απ? όλες?.. Συνέχεια… »