karakiza-tsampika

Από τα μαθητικά μου ακόμα χρόνια ήταν δύσκολη η «σχέση» μου με τις σχολικές γιορτές. Ποτέ στη ζωή μου δεν είπα ποίημα, ποτέ δεν έπαψα να αισθάνομαι αμήχανη μπροστά στην επετειακού χαρακτήρα αναφορά στην πατρίδα, στην ιστορία, στους ήρωες. Κι αργότερα, σαν εκπαιδευτικός, αναρωτήθηκα πολλές φορές πώς θα μπορούσε αυτό που γίνεται κάθε φορά, με αφορμή τις εθνικές επετείους στα σχολεία, να είναι αλλιώς. Να είναι ζωντανό, συμμετοχικό, σύγχρονο όχι μουσειακό, όχι επαναλαμβανόμενο, όχι αναμενόμενο. Για να έχουμε πιθανότητες να γίνει κάτι οικείο για τους μαθητές, και να μπορεί να μετασχηματιστεί  όχι μόνο σε ιστορική γνώση αλλά και σε τρέχουσα προσωπική στάση, που θα χαρακτηρίζεται από ανθρωπισμό, αλληλεγγύη, αγωνιστικότητα, υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και του δικαίου, που θα λέει τα δικά της «όχι» στην παραίτηση, στην υποτέλεια και σε κάθε είδους εθνικές και προσωπικές εξαρτήσεις. Συνέχεια… »