Πεύκο

Ας μην ξεχνάμε ότι μένουμε δίπλα σε ένα από τα τελευταία παραλιακά πευκοδάση της Μεσογείου.

Τα πεύκα τα φυτέψαμε εμείς γύρω στο 1975. Είναι σίγουρα 2 είδη (ή υποείδη). Δεν έχουνε πιάσει ποτέ Marchallina hellenica (Monophlebus Graecus ή Marshilia Graeca), μόνο κάμπιες (Gnetocampa pityocampa) που αντιμετωπίζονται άμεσα με κοπή του κλαδιού και πέταμα. Αν δεν αντιμετωπιστούν η εξέλιξη μερικές φορές είναι δραματική.  Αν κόψουμε κανένα κλαρί έχουμε ξύλα για 1 χρόνο και, αν προσαρμόσεις ένα δοχείο στο σημείο κοπής μπορεί και να μαζέψεις λίγο ρετσίνι για τη ρετσινούλα σου. Απο την ανάπτυξη της Marchallina hellenica βγαίνει στην επιφάνεια του κορμού του πεύκου, πευκόμελο, το οποίο είναι μεν καλό για τις μέλισσες αλλά μάλλον κακό για την υγεία του πεύκου (διαβάστε το άρθρο «βαμβακίαση«).

Οικογένεια: Πευκίδες ή Πινίδες (Pinaceae, Kieferngew?chse / Pines)

Πεύκη η χαλέπιος και Πεύκη η τραχεία (Pinus halepensis και Pinus brutia)

Η Πεύκη η τραχεία λέγεται και Πεύκο της Θάσου. Διαφέρει από τη χαλέπιο κυρίως στον κορμό που είναι ευθυτενής, στο χρώμα των νεαρών κλαδιών που είναι πρασινωπό ή κοκκινοκίτρινο, και στους κώνους που είναι χωρίς ή με πολύ κοντό ποδίσκο, τοποθετημένοι σχεδόν κάθετα στα κλαριά. (Πηγή: 1)

Απο το ρετσίνι βγαίνει, με ειδική επεξεργασία, το νέφτι, χρήσιμο στη βιομηχανία χρωμάτων και στη ζωγραφική, το κολοφώνιο για επίχριση των τριχών του δοξαριού των βιολιτζήδων, κ.α. Τέλος, το ορυκτό κεχριμπάρι δεν είναι άλλο από ρετσίνι πεύκου στερεοποιημένο, απολιθωμένο. Η ζήτηση σε ρετσίνι έκανε τους ρετσινάδες ανα την Ελλάδα να υπερβάλλουν πολλές φορές στη συλλογή ρετσινιού με αποτέλεσμα την αισθητική και οικολογική καταστροφή των πευκοδασών (π.χ. δάσος Κουβαρά).