Σακάτικα

Η χερσόνησος της Κορώνης (Κουρούνι) κάποτε χωρίζονταν διακριτά απο μια στενή λωρίδα θάλασσας (αυλάκι) με στάσιμα νερά γεμάτα καλαμιές και σχίνα (βούρκος). «Στην ανατολή του εικοστού αιώνα το Πόρτο Ράφτη ήταν ένας ήσυχος όρμος με ένα μικρό οικισμό ψαράδων αποτελούμενο από ελάχιστα σπίτια εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το λιμάνι, καθώς και μερικά μεμονωμένα σπιτάκια διάσπαρτα από τον Άγιο Σπυρίδωνα έως το Αυλάκι. Οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής είχαν ως ασχολία το ψάρεμα ή την καλλιέργεια μποστανιών.» (δες άρθρο «Η Ιστορία του Πόρτο Ράφτη«). Το καλοκαίρι ερχόντουσαν και πολλοί κάτοικοι απο το Μαρκόπουλο που είχαν εκεί περιουσίες και μένανε σχεδόν όλο το καλοκαίρι σε πρόχειρα φτιαγμένες καλύβες που φτιάχνανε με καλάμια και σχίνα. Ειδικά στην περιοχή γύρω απο το αυλάκι (σημερινή πλάζ του ΕΟΤ), υπήρχε και μια κεντρική καλύβα, πιο μεγάλη, που λειτουργούσε σαν καντίνα-καφενείο-ταβέρνα, όπου μαζεύονταν ο κόσμος τα βράδυα. Τα γλέντια απλά δεν περιγράφονται.

Ο μύθος λέει ότι ένας άνθρωπος είχε ένα γάιδαρο ο οποίος κούτσαινε και τον φώναζε Σακάτη. Αυτός ο άνθρωπος όταν έφτασε το φθινόπωρο και ήρθε η ώρα να γυρίσει στο Μαρκόπουλο, παράτησε το γάιδαρό του ελεύθερο να βοσκάει στην περιοχή του βούρκου. Όμως, μετά απο κάποιο διάστημα, ο γάιδαρος επέστρεψε μόνος του στο Μαρκόπουλο και μάλιστα είχε γιατρευτεί. Απο τότε τα νερά του βούρκου θεωρήθησαν ιαματικά και η περιοχή ονομάστηκε «Σακάτικα» (Κώστας)

Η περιοχή αυτή συνεχίζει να λέγεται βούρκος, μόνο που το κομμάτι του βούρκου που έμεινε είναι ελάχιστο. Απο τη μία μεριά μπαζώθηκε και εξυπηρετεί την πλαζ με πάρκινγκ, και απο την άλλη μπαζώθηκε και έχει γίνει παιδική χαρά και γήπεδα τένις και μπάσκετ. Μόνο καμιά φορά κανένας εισπράκτορας ή οδηγός στα ΚΤΕΛ για να πειράξει και λίγο τους διάφορους ταλαίπωρους που σταματάνε εκεί για να πασαλειφθούν με την ευεργετική λάσπη του βούρκου, φωνάζει τη στάση «Σακάτικα».