Οταν το 1833 η Αθήνα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, ήταν ένα χωριό με αμπελώνες, λιγοστά σπίτια, κάποιες εκκλησίες και σωρούς από ερείπια που άφησε στο διάβα του ο αγώνας για την ελευθερία του τόπου. Αυτό το χωριό ανέλαβαν να κάνουν πόλη δύο νεαροί τότε αρχιτέκτονες, οι Κλεάνθης και Σάουμπερτ. Δυστυχώς το σχέδιο Κλεάνθη-Σάουμπερτ δεν ακολουθήθηκε για οικονομικούς κυρίως λόγους.
Η Αθήνα φιλοξενεί τους ρεμπέτες κατά την τρίτη κυρίως περίοδο (1942 -1955). Γύρω στο 1940 οι πρόσφυγες είχαν κιόλας στήσει αρκετά καφενεία όπου άντρες και γυναίκες μπορούσαν να ακούσουν μουσική. Αρκετά από τα καφενεία, όπου έπαιζαν ρεμπέτες μουσικοί, ήταν επιχειρήσεις προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Αυτά τα καφενεία έδειξαν μια τάση για μεγαλύτερες ορχήστρες και περισσότερα όργανα. Ενώ οι μπουζουκτσήδες έβρισκαν δουλιές στα καφενεία, τα νυκτερινά κέντρα έψαχναν να βρούν κιθαρίστες, πιανίστες μουσικούς που έπαιζαν τύμπανα ή σαντούρι για να συμπληρώσουν τα συγκροτήματά τους.
Πρόσφατα σχόλια