Πειραιάς

Ο Πειραιάς χτίστηκε μετά την επανάσταση. Ηταν ο τόπος εγκατάστασης φτωχών ανθρώπων από τα νησιά του Σαρωνικού και του Αργολικού, από την Αρκαδία, τη Μάνη αλλά και τα νησιά του Αιγαίου.
Στα 1852 ο Πειραιάς είναι ένα μεγάλο χωριό με πολλά καταστήματα και καμπαρέ. Οι κάτοικοί του είναι 5.000 περίπου. Ο δρόμος που τον συνδέει με την Αθήνα, περνάει από τα έλη του Φαλήρου, από συστάδες με λεύκες, από αμπελώνες, κι ύστερα ο Κηφισός, ένα μεγάλο ρυάκι. Μετά τον Κηφισό, ο μεγάλος ελαιώνας, το μόνο πράσινο της Αθήνας.
Ο Γάλλος περιηγητής About διηγείται πως η διαδρομή ήταν ωραιότερη το χειμώνα, γιατί το καλοκαίρι τα πάντα τα σκέπαζε η ανυπόφορη σκόνη. Λέει πως το λιμάνι είχε καλή προκυμαία, ευρύχωρες αποθήκες, ωραία λιθόκτιστα σπίτια και υπογραμμίζει το γεγονός ότι απείχε λίγο από την πρωτεύουσα, προνόμιο που το έκανε να κερδίζει συνέχεια έδαφος στο σκληρό ανταγωνισμό με τη Σύρα, κατά πρώτο λόγο, αλλά και την Πάτρα και το Γαλαξίδι κατά δεύτερο.
Στις αρχές του αιώνα και γύρω στο 1920, ο Πειραιάς ήταν ένα ανοιχτό λιμάνι γεμάτο αλητεία, φονιάδες, χαρτοπαίχτες, πόρνες και χασίσι. Μια από τις μεγαλύτερες τρέλες της εποχής ήταν το να κάνει κανείς άοπλος ή χωρίς αρκετή συντροφιά το γύρω της Πειραϊκής χερσονήσου. Στα βράχια, στα λιμανάκια της μαζεύονταν οι χασικλήδες και «κάθε καρυδιάς καρύδι», έτσι που πολλά αποτρόπαια εγκλήματα της εποχής να είναι συνδεδεμένα στενά με τα «βράχια της Πειραϊκής».
Οταν οι φωνές του Μάρκου, του Στράτου και του Παπαϊωάννου πλησιάσαν τους ανθρώπους σχεδόν όλης της Ελλάδας, οι ρεμπέτες τραβήχτηκαν έξω από τους τεκέδες και τις σπηλιές του Πειραιά με δόλωμα τα καφενεία και τα νυκτερινά κέντρα της Αθήνας. Την ίδια στιγμή η αστυνομία της Μεταξικής δικτατορίας τσάκιζε τους χασικλήδες και η παλιά πειραιώτικη γειτονιά, όπου έμεναν πολλοί απ’αυτούς, γκρεμιζόταν.